นายอันธพาล #2 สุดโหด

‘ตำรวจลง!!’ เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นฉันเหมือนยังไม่ได้สติยืนนิ่งค้างอย่างนั้นแต่หัวใจกลับเต้นรัวจนแทบจะระเบิด

ครืด~ ครืด~

เสียงสั่นเตือนของมือถือเรียกสติของฉันให้กลับคืนมา ฉันมองหาทางหลบแล้วล้วงมือถือในกระเป๋าไปด้วย จนเจอเข้ากันประตูห้องครัวที่มีกระตูทะลุออกด้านนอก

‘ฮัลโหลแพร!’ ฉันเดินเลาะไปตรงห้องนั้นแล้วรับสายเพื่อน พวกมันจะเป็นยังไงกันบ้างนะ

‘มิว! แกอยู่ไหน!’ เสียงร้อนรนของแพรทำให้ฉันกลัวมากขึ้นกว่าเดิมจนทำอะไรไม่ถูก

‘ฉันกำลังหลบอยู่ตรงห้องครัวหลังร้าน แพรแกปลอดภัยใช่มั้ย’

‘ฉันปลอดภัยอยู่นอกร้านแล้ว คุยกับยัยเทลนะมันจะบอกทางหนี’

‘อะ...อืม’ ฉันตอบเสียงสั่นแล้วก้มหลบไปยังประตูอีกฝั่ง ซึ่งไม่รู้ว่าด้านนอกจะไปโผล่ตรงไหน

‘มิว แกอยู่ที่ห้องครัวใช่มั้ย เห็นประตูอีกฝั่งมั้ย’

‘เห็น ฉันกำลังจะออกตรงนี้’

‘นั่นแหละแกเปิดออกไปแล้วรีบปีนรั้วข้ามออกไป มันจะเป็นทางเลาะออกมาหาซอยเล็กๆ เดี๋ยวพวกเราจะไปหาตรงนั้น

‘อืม โอเค’ ฉันตอบรับแล้วรีบเปิดประตูออกไป

มันโผล่ไปเจอรั้วเลยแบบไม่ต้องให้คิดอะไรมาก ฉันวิ่งไปที่ขอนไม้ที่เหมือนจะมีคนใช้งานมันหลายครั้งเพื่อปีน แต่ติดที่วันนี้ฉันดันใส่กระโปรงรัดรูปแบบสั้นมากถึงมากที่สุดนี่สิ

แต่ช่างเถอะแถวนี้คงไม่มีใคร ตอนนี้เสียงด้านในก็เหมือนกำลังวุ่นวายอยู่ด้วย

พรึ่บ! ปึก!

‘โอ๊ย!’ ฉันกระโดดลงจากรั้วที่สูงราวๆเมตรครึ่งจนลงไปกองกับพื้นอย่างไม่เป็นท่า ชุดสีขาวที่ใส่มาเปื้อนเปรอะไปด้วยดินโคลน

ฉันมองหาทางเดินเลาะออกไปแต่มันช่างมือเหลือเกิน

ทางซ้ายค่อนข้างรกไม่น่าจะใช่ทางออก เพราะฉะนั้นฉันควรจะเดินไปอีกทางเพราะแอบเห็นไฟอยู่ไกลๆ คิดได้ดังนั้นฉันจึงหันขวาเดินออกไป ใช้ไฟฉายจากมือถือเปิดน้ำทางออกไป เป็นครั้งแรกที่ชีวิตฉันได้ออกมาลำบากแบบนี้

‘มึงแน่มึงก็เข้ามา!’

อยู่ๆเสียงเข้มของใครซักคนก็ดังขึ้นมาตรงหน้าฉันรีบลดมือถือลงแล้วหยุดนิ่งเมื่อสายตาไปประทะกับกลุ่มวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งที่ยืนเรียงกันอยู่ตรงลานกว้างห่างออกไปจากฉันไม่ไกลนัก

หมอนั่นยังอยู่ในชุดนักเรียนอยู่เลย!

แต่อีกพวกหนึ่งแต่งตัวเหมือนเด็กช่าง ถึงแม้มันจะไม่สว่างมากแต่ที่พวกนั้นยืนอยู่มีไฟจากข้างทางส่องอยู่ เป็นผู้ชายทั้งหมดราวๆเกือบสิบคนแต่คนที่แต่งชุดนักเรียนมีแค่คนเดียวเท่านั้น

‘ก็เอาดิวะ พวกเราเอามันให้ตาย!’ หัวหน้าเหล่าเด็กช่างพูดจบพวกมันก็กรู่เข้าไปหาผู้ชายที่ใส่ชุดนักเรียนคนนั้น ฉันยืนตัวสั่นทำอะไรไม่ถูก จะเดินออกไปพวกนั้นก็ปิดทางไว้

ตุบ พลั่ก! ผลั่วะ!

ตอนนี้สถานการณ์กำลังชุนละมุนจนฉันต้องหลบอยู่ข้างๆกองไม้แห้งที่อยู่ใกล้ๆ และที่น่ากลัวกว่านั้นพวกมันกำลังขยับมาใกล้ๆฉันแล้ว

ฉันจะทำยังไงดี ฮือ แล้วหมอนั่นจะตายอยู่ตรงนี้มั้ยนะ...

ผลั่วะ! ปึก ตุบ พลั่ก!

ตุบ ปึก ปึก ปึก

ไม่น่าเชื่อเลยว่าผู้ชายที่อยู่ในชุดนักเรียนนั้นจะเก่งขนาดนี้ เพราะพวกเด็กช่างพวกนั้นล้มไปเกือบหมดแล้วแต่เขาไปม่เป็นอะไรเลย

แต่ที่แย่คือตอนนี้พวกมันตีกันจนมาอยู่ห่างฉันไม่กี่ก้าวแล้ว เสียงเอะอะโวยวายดังไปทั่วจนฉันนั่งสั่นเป็นเจ้าเข้า

ฮือ ป๊าจ๋ามิวไม่น่าทำตัวแบบนี้เลย

‘เหลือมึงคนเดียวแล้วสินะ กูจะใจดีให้มึงกลับไปนอนซะ กูเองก็ง่วงแล้วว่ะ ห้าว~’ ผู้ชายที่อยู่ในชุดนักเรียนพูดขึ้นอย่างกวนๆแล้วเอามือล้วงกระเป๋า

พอมองใกล้ๆแบบนี้ถึงได้รู้ว่าเขาหล่อมากถึงแม้ว่าตรงนี้มันจะมีเพียงแสงจากไฟที่ส่องมาไกลๆแต่ออร่าความหล่อของเขาก็ยังสว่างจ้า

โอ๊ย มันไม่ใช่เวลาที่ฉันจะมาชมใครแบบนี้นะ...

‘หึ มึงจะได้นอนอยู่ตรงนี้แหละ’

‘ระวัง!!’ ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเมื่ออยู่ๆก็ตะโกนออกไปเสียงดังเพราะผู้ชายที่เป็นเด็กช่างดึงมีดออกจากด้านหลัง และเสียงของฉันทำให้มันตกใจหันมามองก่อนจะถูกผู้ชายอีกคนจัดการถีบแล้วไปกระทืบซ้ำอย่างไม่มีทางสู้ แถมมีดในมือยังถูกเตะกระเด็นไปไกล

‘อย่ามาใช้วิธีโกงอีก ไม่อย่างนั้นมึงได้ตายแน่’ เขากัดฟันกรอดแล้วเหยียนแขนผู้ชายคนนั้นจนมันร้องลั่น ฉันหลับตาลงอย่างกลัวๆ จนกระทั่งเสียงฝีเท้าของใครคนหนึ่งเดินมาใกล้ๆ

‘...’

‘...’ เขาหยุดเดินแล้วทุกอย่างก็เงียบลงจนฉันต้องลืมตาขึ้นไปมอง

แล้วสายตาของฉันก็ต้องประทะกับดวงตาอันเฉียบคมที่อยู่ภายใต้แสงริบหรี่ เขาจ้องหน้าฉันนิ่งก่อนจะสีั่งเสียงเข้มจนทำให้หัวใจฉันเต้นระรัว

‘ออกมา!’

‘อะ อื้ม’

‘...’

‘นะ นาย จะไม่ทำอะไรฉันใช่มั้ย’