ตอนที่ 4 อดีตเมื่อนานมาแล้ว / คุณธันวา

ตอนที่ 4 อดีตเมื่อนานมาแล้ว / คุณธันวา

เช้าวันรุ่งขึ้น

เขมิกามาถึงบริษัทแต่เช้า เธอมาเก็บสัมภาระที่โต๊ะ เพื่อย้ายไปนั่งที่โต๊ะใหม่ แต่เมื่อเธอนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเก่าในใจก็เริ่มสับสนวุ่นวาย

ความรู้สึกเก่าๆครั้งเมื่อนานมาแล้ว ได้ไหลเข้ามาในหัวของเธอเรื่อยๆ จนเธอเริ่มไม่แน่ใจว่าเธอจะสามารถมองหน้าเขานานๆได้ โดยที่ไม่รู้สึกอะไรได้นานแค่ไหน

เมื่อหลายปีก่อนเธอกับเขาเคยแอบคุยกัน สถานะไม่มี ตอนนั้นเขาทำงานที่นี่ มีฐานะเป็นถึงลูกชายของเจ้าของบริษัท แต่ยังไม่ได้มีตำแหน่งอะไร ส่วนเธอก็เป็นแค่เด็กนักเรียนฝึกงานจนๆคนหนึ่งเท่านั้น

แต่แล้ววันสุดท้ายที่เธอฝึกงานจบก็มาถึง วันนั้นมีงานเลี้ยงบริษัทพอดี เธอกับเขามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันครั้งแรกและครั้งเดียว เธอจำได้ว่าเธอเมาเขาก็เมา แต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเธอจำได้ไม่มีวันลืม เพราะเธอหลงรักเขาเธอจึงยอม

หลังจากคืนนั้นผ่านไป การติดต่อของเธอกับเขาก็ขาดหายไป เธอพยายามติดต่อ แต่ก็ติดต่อไม่ได้ เธอคิดเอาเองว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันก็แค่คำหลอกลวงที่เขาปั้นขึ้นเพื่อหลอกฟันเธอ

หลังจากคืนนั้นผ่านไปได้หนึ่งเดือน เธอเริ่มเอะใจ ประจำเดือนที่เคยมามันกลับไม่มา เธอกลัวมากแต่ก็ตัดสินใจไปซื้อที่ตรวจครรภ์มาตรวจ ปรากฏว่าเธอตั้งท้อง ความสัมพันธ์ลึกซึ้งครั้งนั้นครั้งเดียวทำให้ชีวิตของเธอเปลี่ยนไป

หลังจากเธอรู้ว่าตัวเองตั้งท้อง เธอก็ยังไม่ยอมบอกใคร เธอพยายามติดต่อหาเขาอีกครั้ง แต่ก็ติดต่อไม่ได้เหมือนเดิม เธอจึงไปที่บริษัทคิดว่าเขาคงมาทำงานตามปกติ แต่คำตอบที่เธอได้กลับทำให้เธอช็อกเข้าไปอีก

เมื่อยามที่หน้าบริษัทบอกกับเธอว่า เขาประสบอุบัติเหตุวันงานกินเลี้ยงบริษัทเมื่อเดือนที่แล้ว เธอจึงรีบหาข่าวดู ในข่าวบอกว่าเขาเดินทางไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ตอนนั้นเธอเชื่อข่าว

จนเธอได้มีโอกาสเข้ามาทำงานในบริษัทนี้อีกครั้ง เธอพยายามหาข้อมูลว่าตกลงแล้ว เขาเดินทางไปต่างประเทศเพราะสาเหตุอะไรกันแน่ ไปเรียนต่อ ไปศึกษาหาความรู้เพิ่มเติม หรือว่าไปรักษาตัว

บางคนก็บอกว่าเขาประสบอุบัติเหตุจริง ความจำเสื่อมด้วย บางคนก็บอกว่าไม่จริงหรอก เขาไปเรียนต่อ บางคนก็บอกว่าเขาไปเรียนรู้งานเพิ่มเติมกับบริษัทที่ทำธุรกิจเดียวกัน เพราะอนาคตเขาต้องขึ้นมาเป็นผู้บริหาร ซึ่งแต่ละเสียงที่พูดเล่ากันเรื่อยๆมาทำให้เธอไม่รู้ว่าจะเชื่อใครดี

ถ้าตอนนั้นเขาประสบอุบัติเหตุความจำเสื่อมจริง เธอคงโกรธเขาไม่ลง แต่ที่เธอโกรธเป็นเพราะความจำเขากลับมาแล้ว แต่เขาจำเธอไม่ได้

“เขม...มาแต่เช้าเลยนะ มาเก็บของเหรอ” เสียงของวิกกี้ทำให้เธอออกจากภวังค์ความคิดเมื่อสักครู่

“อือ...มาเก็บของ”

“เป็นอะไร ทำไมทำหน้าแบบนี้” วิกกี้ตะแคงคอมองหน้าเพื่อนอย่างนึกสงสัย

“เปล่า...” เธอรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เมื่อรู้สึกว่ากำลังจะโดนเพื่อนจับได้

“เปล่าอะไร ฉันไม่เคยเห็นหล่อนทำหน้าแบบนี้มาหลายปีแล้วนะ ตั้งแต่...” ตั้งแต่สี่ปีที่แล้ว ตอนที่เขมิกาบอกว่าตัวเองตั้งท้อง แต่ไม่ยอมบอกว่าท้องกับใคร

“............” เขมิกามองหน้าเพื่อน คิ้วสวยขมวดเข้าหากันแน่น จนวิกกี้ต้องรีบหุบปากลงทันที

“ขอโทษ...” มือใหญ่ของวิกกี้ยกขึ้นปิดปากตัวเองอยากมีจริต เขมิกาปรับสีหน้าของตัวเองอีกครั้ง

“หรือว่าพี่ธันเขาไม่ยอมขึ้นเงินเดือนให้แก” วิกกี้เดาไปเรื่อย แต่ประโยคของวิกกี้เมื่อสักครู่ เขมิกากลัวว่าใครจะมาได้ยินเข้า

“อย่าเรียกเขาแบบนี้อีก เดี๋ยวมีใครมาได้ยินเข้ามันจะดูไม่ดี”

“ทำไมล่ะ เมื่อก่อนเราก็เรียกเขาแบบนี้”

“นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้เขาไม่ใช่พี่ธันคนเดิมของพวกเราอีกต่อไปแล้ว”

“เมื่อวานฉันยุ่งๆ เลยลืมถาม ตอนที่หล่อนเข้าไปหาเขา หล่อนว่าเขาจำเราได้มั้ย” คำถามของวิกกี้ทำให้เขมิกาหน้าซีด เธอกำลังนึกถึงคำถามของน้องพลอยเมื่อคืนนี้...ทำไมพ่อถึงไม่อยู่กับพวกเรา

“...........” เขมิกาน้ำตาซึม เมื่อนึกถึงลูกสาวสุดที่รักของเธอที่กำลังช่างพูดช่างถาม

“เฮ้ยหล่อนเป็นอะไร!” วิกกี้เห็นสีหน้าของเพื่อนไม่ค่อยดี จึงรีบถามขึ้นด้วยความตกใจปนเป็นห่วง

“เปล่า...เขาคงจำเราไม่ได้จริงๆ เรื่องที่เขาลือกันคงเป็นความจริง”

“แต่ข่าววงในบอกว่าความทรงจำเขากลับมาแล้วนะ เขาจำฉันไม่ได้คงไม่แปลกหรอก เพราะฉันสวยขึ้นเยอะฮ่าๆๆ แต่หล่อนสนิทกับเขามากกว่า เขาน่าจะจำหล่อนได้สิ เมื่อวานนี้ที่หล่อนเข้าไปคุยกับเขาตกลงว่าไง” วิกกี้รู้ว่าเพื่อนกับคุณธันวาสนิทกัน แต่ก็คิดว่าสนิทกันตามประสาคนร่วมงานกันเท่านั้น

“เขาจำฉันไม่ได้”

“เดี๋ยวนะ!! เฮ้ย!...หน้าหลานฉัน กับเขา...” อยู่ๆวิกกี้ก็รู้สึกเอะใจใบหน้าของทั้งสองคนขึ้นมา

“อย่าพูดไปนะ!!”

“ฉันว่าแล้วหน้าน้องพลอยเหมือนใคร”

“แกห้ามพูดเรื่องนี้อีกเด็ดขาด ฉันมันก็แค่ผู้หญิงใจง่าย แถมยังจน จะไปเทียบอะไรกับท่านประธานอย่างเขาได้”

“แต่หลานฉันต้องการพ่อนะเว้ย” เรื่องใบหน้าของน้องพลอยวิกกี้ไม่เคยสงสัยมาก่อนเพราะลืมคุณธันวาไปสนิทเลย จนถึงปัจจุบันที่เขามาปรากฏตัว รู้สึกคลับคล้ายคลับคลาแต่ก็นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน

“คืนนั้นฉันกับเขาก็แค่เมา จะเอาอะไรไปเรียกร้อง” สถานะไม่เคยมีตั้งแต่แรก ตอนนั้นฉันก็แค่ผู้หญิงใจง่ายคนหนึ่งเท่านั้น หลงรักเขาเพราะความหล่อ

“เรื่องมันเกิดขึ้นได้ยังไง แล้วตอนนั้นฉันไปไหน ปกติฉันอยู่กับหล่อนตลอดนะ”

“วันสุดท้ายที่เราฝึกงานจบพอดี” ฉันยอมสารภาพ ไหนๆมันก็รู้แล้วว่าน้องพลอยลูกใคร ดีเอ็นเอบนใบหน้าของน้องพลอยบ่งบอกชัดเจน

“วันนั้นมีงานเลี้ยง” วิกกี้พูดโพล่งขึ้นมาเสียงดัง

“อือใช่...”

“แล้ววันนั้นฉันก็กลับก่อนหล่อน” ก็ใช่อีกนั่นแหละ วิกกี้ค่อยๆเริ่มประติดประต่อเรื่องทั้งหมดเมื่อหลายปีก่อน

“หล่อนเก็บเรื่องนี้มาตั้งหลายปีคนเดียวได้ยังไง ฉันเคยถามแต่หล่อนก็ไม่ยอมพูด หล่อนคิดว่าความลับนี้จะปิดบังไปได้นานแค่ไหน หน้าน้องพลอยเหมือนคุณธันวามากขนาดนั้น” ในใจฉันไม่เคยคิดอยากจะปิดบังเขา แต่ฉันก็ไม่รู้จะบอกเขายังไงดี ในเมื่อเขาจำฉันไม่ได้เลยสักนิด

“เลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้ว เรื่องมันผ่านไปแล้ว ก็ให้มันผ่านไปเถอะ ฉันอยู่ของฉันได้”

“หล่อนแน่ใจนะ ว่าหล่อนจะรับสภาพนั่งมองหน้าพ่อของลูกแบบนี้ต่อไป เหมือนคนไม่เคยรู้จักกันได้”

“นี่คือสาเหตุที่ฉันไม่อยากไปเป็นเลขาให้เขา”

“หล่อนต้องทำให้เขาจำหล่อนได้”

“ทำยังไง ความทรงจำของเขาเกิดจากสมอง แล้วฉันก็ไม่ใช่หมอ"

“ฉันก็ไม่รู้แต่มันต้องมีวิธีสิน่า” ถ้ามีวิธีที่ว่าจริงๆก็คงดี แต่ถ้าเขาเกิดจำฉันได้แล้วจริงๆ เขาจะยอมรับน้องพลอยหรือเปล่า ฉันกับเขามันคนละชั้นกัน

“หล่อนไม่อยากให้ลูกของหล่อนมีพ่อเหรอ”

“อยากสิ เมื่อวานคุณครูที่โรงเรียนให้การบ้านระบายสีมา เป็นรูปครอบครัว น้องพลอยถามถึงพ่อ...” ประโยคที่ฉันกำลังจะพูดขาดหายไป เพราะต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้มันไหล

“เขมเอ๊ย...เอาน่า เดียวฉันจะช่วยหล่อนคิดหาวิธีอีกแรง คนเริ่มทยอยกันเข้ามาแล้ว หล่อนรีบเก็บของเถอะ มาฉันช่วย”

“แกสัญญากับฉันก่อนว่าจะไม่พูดเรื่องนี้ให้ใครรู้เด็ดขาด”

“ได้ฉันสัญญา มาฉันเดินไปส่ง”