ตอนที่ 3 น้องพลอยถามถึงพ่อ / คุณธันวา

ตอนที่ 3 น้องพลอยถามถึงพ่อ / คุณธันวา

ช่วงเย็น เขมิกากลับบ้านไปตามปกติ บ้านของเธอเป็นบ้านเช่าหลังเล็กๆที่อยู่ท้ายซอย เธอลงจากรถเมล์ได้ เดินเท้าเข้าไปอีกหน่อยก็ถึงบ้านเช่าหลังที่เธออยู่แล้ว

“แม่ขา...แม่กลับมาแล้ว” เสียงเล็กๆของน้องพลอยเอ่ยเรียกแม่ดังมาแต่ไกล ในทุกๆวัน เธอก็ได้น้องพลอยลูกสาววัยสามขวบนี่แหละ คอยเป็นกำลังใจให้เธอทำงานและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมาตลอด

วันที่น้องพลอยลืมตาดูโลก วันนั้นเป็นวันที่เธอรู้ว่าเธอต้องมีชีวิตอยู่เพื่อใคร ในความโชคร้ายของเธอในวันนั้น เธอยังมีความโชคดีอยู่บ้าง นั่นคือเธอมีแม่ที่คอยเป็นกำลังใจให้เธอเสมอมา ท่านไม่เคยต่อว่าในความผิดพลาดของเธอเลยสักครั้ง

“คิดถึงน้องพลอยจังเลยค่ะ” รอยยิ้มน้อยๆคือกำลังใจสำคัญของคนเป็นแม่อย่างเธอ

“พลอยก็คิดถึงแม่ค่ะ” เท้าเล็กๆวิ่งเข้ามากอดเธอเอาไว้แน่นด้วยความคิดถึง เธอนั่งลงกอดลูกสาวแล้วลูบศีรษะของแกเบาๆอย่างรักใคร่ ซึ่งตอนนี้น้องพลอยก็ยังอยู่ในชุดนักเรียนอยู่เลย

“น้องพลอยทานข้าวเย็นหรือยังคะ”

“พลอยรอแม่กลับมาทานพร้อมกันค่ะ” ในทุกๆวันก็เป็นแบบนี้ น้องพลอยมักจะรอแม่ของแกกลับมาทานข้าวพร้อมกัน อาบน้ำและสอนการบ้าน เพราะเหตุนี้จึงทำให้เธอรีบกลับบ้านเพราะรู้ว่ามีดวงใจตัวน้อยของเธอกำลังตั้งหน้าตั้งตารอเธอกลับมา

“วันนี้ยายทำอะไรให้น้องพลอยกินนะ”

“ไข่เจียวค่ะ หอมไปถึงหน้าปากซอยเลย” เสียงเล็กๆพูดจ๋อยๆเหมือนกับว่าแกจะหิวแล้ว แต่อยากรอแม่กลับมาทานข้าวเย็นพร้อมกัน

“แม่ซื้อต้มจืดหมูสับมาด้วย ไม่รู้ว่าจะอร่อยสู้ไข่เจียวของยายได้หรือเปล่าน้า...”

“ต้องลองชิมดูก่อนค่ะ” ไข่เจียวฝีมือคุณยายคือของโปรด กินเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ แต่ต้มจืดหมูสับที่แม่ซื้อมาก็น่ากิน

“ไปค่ะ ทานข้าวกัน” สองคนแม่ลูกจับมือพากันเดินเข้าบ้าน

“กลับมาแล้วเหรอลูก” เสียงคุณแม่เอ่ยทักทายลูกสาว ท่านเป็นคนเลี้ยงน้องพลอยให้ เวลาที่เขมิกาต้องไปทำงาน ชีวิตนี้มีกันอยู่แค่สามคน

“ค่ะแม่ ทำอะไรอยู่คะ” หน้าพ่อเขมิกาไม่เคยเห็น พ่อกับแม่ของเธอเลิกกันตั้งแต่เธอยังจำความไม่ได้ เธอจำได้ว่าโตมาก็มีแค่แม่ ซึ่งแม่ของเธอก็ไม่ยอมมีสามีใหม่ เธอคิดว่าแม่น่าจะยังรักพ่ออยู่

“แม่เพิ่งล้างจานเสร็จพอดี น้องพลอยรอลูกกินข้าวน่ะ”

“ค่ะ แม่มากินพร้อมกันสิคะ”

“กินสิ หิวพอดีเลย”

“มาค่ะเขมตักข้าวให้ แม่นั่งเถอะ”

“พลอยช่วยค่ะ” น้อยพลอยอาสาช่วยด้วย

“ไปค่ะคนเก่ง มือเล็กแค่นี้ ถือแค่จานเปล่าก็พอแล้วมั้ง” เขมิกาหาข้าวมานั่งทานกันพร้อมหน้าพร้อมตาสามคน น้องพลอยตักข้าวเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ

“ต้มจืดอร่อยมั้ยคะ น้องพลอย”

“อร่อยค่ะ แต่สู้ไข่เจียวของยายไม่ได้”

“ช่างพูดจังนะลูก อร่อยก็กินเยอะๆจะได้โตเร็วๆ” คุณยายได้ยินแบบนี้ถึงกลับยิ้มแก้มหุบแทบไม่ลง ทั้งๆที่ไข่เจียวที่ท่านทำมันก็แค่เมนูธรรมดาๆเท่านั้น

ในขณะที่นั่งทานข้าวด้วยกันเขมิกาก็ชวนลูกสาวคุยไปด้วย ถามเรื่องโน้นเรื่องนี้ ส่วนน้องพลอยก็ตั้งหน้าตั้งตากินไปคุยไป เสียงเล็กๆพูดไม่ได้หยุด ทำให้แม่กับยายมีความสุขตามไปด้วย

“วันนี้ไปโรงเรียน คุณครูสอนอะไรบ้างคะ ไหนลองเล่าให้แม่ฟังบ้างซิ”

“คุณครูให้ระบายสีเจ้าหญิงแสนสวยด้วยค่ะ” ทุกครั้งที่ชวนน้องพลอยคุยถึงเรื่องที่โรงเรียน ใบหน้าของน้องพลอยก็มักจะมีแต่รอยยิ้ม แกชอบไปโรงเรียน แกบอกว่าที่โรงเรียนมีเพื่อน มีของเล่น คุณครูใจดี

“น้องพลอยชอบเจ้าหญิงมั้ยคะ”

“ชอบค่ะ พลอยอยากเป็นเจ้าหญิง”

“พลอยก็เป็นเจ้าหญิงของแม่ไงคะ”

“พลอยอยากใส่กระโปรงสวยๆ เหมือนเจ้าหญิงด้วยค่ะ”

“ได้สิคะ ถ้าแม่เจอชุดเจ้าหญิง แม่จะซื้อมาฝากนะคะ” อะไรที่ลูกอยากได้ คนเป็นแม่ก็มักจะสรรหามาให้ ขอแค่ได้เห็นรอยยิ้มน้อยๆนี้ เธอยอมแลกทุกอย่าง

“เจ้าหญิงต้องมีรองเท้าแก้วด้วยนะคะ คุณครูบอก...” คุณยายนั่งทานข้าวเงียบๆฟังสองคนแม่ลูกคุยกัน

“ค่ะ แล้วเจ้าหญิงต้องมีอะไรเพิ่มอีกมั้ยคะ”

“เจ้าหญิงต้องสวยค่ะ”

“เจ้าหญิงของแม่คนนี้ก็สวยค่ะ"

"พลอยสวยเหมือนแม่ไงคะ" ประโยคนี้ของลูกสาวทำให้เธอต้องหุบยิ้มลงทันที เพราะใบหน้าของน้องพลอยไม่ได้เธอมาเลยแม้แต่น้อย แกเหมือนพ่อของแกอย่างกับพิมพ์กันมา

“วันนี้คุณครูให้การบ้านมาด้วยใช่มั้ยคะ” ในทุกๆวันคุณครูประจำชั้นจะแจ้งเรื่องการบ้านและเรื่องอื่นๆในไลน์กลุ่มผู้ปกครองเป็นประจำ ทำให้ผู้ปกครองได้รับข่าวสารครบถ้วน

“ใช่ค่ะ แม่รู้ได้ยังไงคะ”

“คุณครูบอกแม่ไงคะ”

“เคี้ยวๆเข้าไป อิ่มแล้วจะได้ไปอาบน้ำทำการบ้านกันต่อ” เป็นเสียงคุณยายพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าหลานสาวตัวเล็กของท่านเอาแต่พูด

“แม่คะ หลังจากวันพรุ่งนี้ไป เขมอาจจะกลับบ้านเย็นหน่อยนะคะ” สาเหตุก็คงหนีไม่พ้นตำแหน่งใหม่ที่เธอไม่อยากได้นั่นเอง

“มีอะไรหรือเปล่าลูก”

“เขมได้ตำแหน่งใหม่ค่ะ ต้องเรียนรู้งานตรงส่วนนั้นเพิ่มเติมอีกเยอะ ถ้างานไม่เสร็จอาจจะต้องอยู่ทำให้เสร็จค่ะ”

“ตำแหน่งอะไร ทำไมจะต้องกลับเย็นด้วย” ทางเข้าซอยค่อนข้างลึกท่านเป็นห่วง อีกอย่างบ้านของเราก็มีแต่ผู้หญิง อะไรระวังได้ก็ควรจะระวัง

“เลขาค่ะ เจ้านายเพิ่มเงินเดือนให้เขมสามเท่า"

"สามเท่าเลยเหรอลูก..."

"ค่ะสามเท่า เขมคิดว่าเขมต้องทำงานให้คุ้มกับเงินที่เขาจ่ายให้เราค่ะ” คนเป็นแม่คิดว่าลูกสาวคงมีความสามารถ จึงไม่ได้ถามอะไรมาก

“ดีแล้วลูก แต่อย่ากลับให้มันดึกมากนักนะ ดูสิน้องพลอยรอทานข้าวทุกวัน ไหนจะรอทำการบ้านอีก” สงสารก็แต่หลาน ชะเง้อคอยาวรอแม่กลับบ้านทุกวัน

“ค่ะ”

“อิ่มแล้วพาลูกไปอาบน้ำทำการบ้านเถอะ เดี๋ยวแม่เก็บเอง”

“ป่ะ น้องพลอยเราไปอาบน้ำแปรงฟันกันดีกว่า” สองคนแม่ลูกพากันลุกเดินออกจากตรงที่นั่งทานข้าวไปยังห้องนอน

“แม่ขา...ต่อไปนี้แม่จะกลับบ้านเย็นมากๆเหรอคะ” เมื่อสักครู่น้องพลอยได้ยินแม่กับยายคุยกัน

“ไม่ทุกวันหรอกลูก ถ้างานเสร็จเร็วแม่จะรีบกลับมาหาน้องพลอยเลยดีมั้ยคะ”

“ดีค่ะ”

เขมิกาอาบน้ำให้กับลูกสาวของเธอก่อน จากนั้นเธอจึงเข้าไปอาบน้ำบ้าง เธออาบน้ำเสร็จก็เดินออกมาเห็นลูกสาวของเธอกำลังนั่งเล่นตุ๊กตาตัวโปรดอยู่บนที่นอน

“ไหนแม่ขอดูการบ้านหน่อยค่ะ วันนี้คุณครูบอกแม่ว่าให้การบ้านระบายสีมา รูปอะไรนะ” น้องพลอยรีบวางตุ๊กตาตัวที่เล่นอยู่ แล้วลุกขึ้นเดินไปหยิบกระเป๋านักเรียน หยิบการบ้านที่คุณครูให้มา เอาขึ้นมาให้แม่ดู

“รูปนี้ค่ะ คุณครูบอกว่าเป็นรูปครอบครัวค่ะ” ในรูปที่น้องพลอยกำลังถืออยู่มีพ่อแม่และลูก นั่งเล่นกันอยู่สามคน

“น้องพลอย...” สิ่งที่เขมิกาเห็นทำให้เธอรู้สึกสงสารลูกของเธอจับใจ เมื่อใบหน้าของน้องพลอยดูเศร้าๆลงไป

“แม่ขา คุณครูบอกว่าเด็กๆทุกคนต้องมีพ่อมีแม่ แต่ทำไมพลอยไม่มีพ่อล่ะคะ” และแล้ววันนี้ก็มาถึง วันที่น้องพลอยถามคำถามนี้กับเธอ ซึ่งเมื่อก่อนเธอก็เคยถามคำถามนี้กับแม่ของเธอเหมือนกัน

“น้องพลอยมีพ่อค่ะ ไม่มีพ่อน้องพลอยจะเกิดมาได้ยังไง” เธอไม่รู้ว่าจะต้องตอบคำถามยังไงให้เด็กสามขวบอย่างน้องพลอยเข้าใจดี

“พลอยมีพ่อเหรอคะ” ใบหน้าของน้องพลอยเริ่มมีรอยยิ้ม

“มีสิคะ”

“แล้วทำไมพ่อถึงไม่อยู่กับพวกเราคะ” คำถามของลูกสาวทำเอาคนเป็นแม่น้ำตาแทบร่วง ถ้าเธอเลือกได้เธอก็อยากให้ลูกของเธอมีพ่อ เหมือนตอนที่เธอเป็นเด็กๆ เธอก็อยากมีพ่อเหมือนกัน

“พ่อของน้องพลอยไปทำงานค่ะ"

“อ๋อ พ่อไปทำงานนี่เอง พ่อของพลอยหน้าตาเป็นยังไงคะ”

“หน้าเหมือนน้องพลอยเลยค่ะ” เหมือนมาก ไม่รู้ว่าทำไมจะต้องเหมือนกันมากขนาดนี้...

"แล้วเมื่อไหร่พ่อถึงจะกลับมาอยู่กับพวกเราคะ"

"แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน เอาเป็นว่าเรามาระบายสีทำการบ้านส่งคุณครูกันดีกว่านะคะ เสร็จแล้วจะได้นอนกัน"

"พ่อของพลอยใจดี พลอยจะให้พ่อใส่กางเกงสีชมพู"

"ให้พ่อใส่กางเกงสีชมพู จะไม่ตะมุตะมิไปหน่อยหรือลูก" คำพูดของลูกสาวทำให้เธอนึกถึงใบหน้าหล่อเหลาของเขาขึ้นมา...ใส่กางเกงสีชมพู แล้วเสื้อล่ะน้องพลอยจะระบายสีเสื้อให้พ่อของแกเป็นสีอะไรน้า...เขมิกานึกในใจขึ้นมาอย่างขบขัน