เจ้าของห้าง

“...” ไม่มีเสียงตอบกลับ

“คุณ คุณ” เขาเขย่าร่างคนตัวเล็กที่หมดสติไปแล้ว

“บ้าเอ๊ย จะตายหรือเปล่าเนี่ย”

ด้วยความมืดทำให้เขาเห็นหน้าเธอไม่ชัด แต่ราวสามนาทีที่ ทั้งสองติดอยู่ในลิฟต์ไฟสำรองก็กลับมาทำงาน เมื่อเห็นใบหน้าของคนในอ้อมกอดชัดๆก็จำเธอได้ในทันที

หนึ่งชั่วโมงต่อมาหลังหมอมาตรวจอาการหญิงสาว

“เธอแค่สลบไป อาจเกิดจากความเครียดหรือเป็นคนกลัวที่มืดแคบ ต้องรอเธอฟื้นก่อนแล้วตรวจอีกทีเราถึงทราบแน่ชัด อาการเบื้องต้นไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง” เป็นประโยคที่หมอพูดเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว

“รู้หรือยังว่าเธอมาที่นี่ทำไม” เตชินถามผู้ช่วยที่เดินเข้ามาพอดี

“เซ็นสัญญาเช่าพื้นที่ตึกของเรา "

“พื้นที่”

“อืม ของร้านน้ำหอมที่ขอให้เราช่วยหาคนมาเช่าต่อให้น่ะ”

“เธอเช่าไปทำอะไร”

“เปิดร้านเซรามิก เป็นงานเพนต์ตามแบบลูกค้า นี่เป็นสัญญาของคุณริน” พลเทพบอกพร้อมกับยื่นแฟ้มให้ก่อนพูดต่อ

“แบบนี้เรียกพรหมลิขิตรึเปล่าวะ”

“เหลวไหล”

“โธ่ไอ้เตมึงดูคุณรินสวยน่ารักขนาดนี้สาบานว่ามึงไม่รู้สึกอะไรเลย”

“ญาริน อายุ28ปี จบศิลปะ เป็นอาร์ตติส ”

“ยังไงทำเป็นเปลี่ยนเรื่อง ถ้ามึงไม่สนงั้นกูจีบ” พลเทพแกล้งแหย่ และได้ผล

“ห้ามยุ่ง” ปากก็บอกว่าไม่สนใจแต่สายตาที่มองเธอนี่สิ สนใจมาก พลเทพมองคนปากแข็งอย่างหมั่นไส้

“เป็นหมารึไง หวงก้างด้วย”

“ปากดีนะมึง ไม่มีงานต้องทำรึไง จะเอางานเพิ่มมั้ย”

“ไม่แล้วครับเจ้านาย เออ! ลืมเลยมีเอกสารที่มึงต้องเซ็นวันนี้เดี๋ยวกูไปเอามาให้ก่อน”

พูดจบก็รีบเดินออกไป เตชินก้มหน้าอ่านข้อมูลคนที่หลับต่อ ระหว่างที่กำลังอ่านเจ้าของข้อมูลที่หลับไปนานก็รู้สึกตัวตื่นขึ้น

“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยหนูด้วย หนูอยู่ตรงนี้”

เสียงร้องสะอื้นดังไม่เป็นคำ ก่อนที่ร่างบางจะสะดุ้งตื่น มือน้อยจับกุมที่หัวใจตัวเอง ร่างกายสั่นผวา ราวกับหวาดกลัวบางอย่าง เมื่อสำรวจตัวเองว่าเป็นเพียงฝันร้ายเหมือนทุกครั้ง ลมหายใจน้อยถูกผ่อนออกอย่างโล่งใจ ร่างกายเริ่มกลับมาเป็นปกติ เขามองการกระทำของหญิงสาวอย่างไม่เข้าใจ

“ตื่นแล้วหรือครับ” เสียงทุ้มอ่อนโยนถามด้วยความเป็นห่วง เธอมองตามเสียงนั้นแล้วต้องตกใจ ใบหน้าหล่อเหลาที่เธอจำได้ขึ้นใจ

“คุณ...” ใบหน้าสวยมองเขาราวกับเห็นผี

“ไม่เห็นต้องทำท่าตกใจขนาดนั้น คุณรู้สึกเป็นยังไงบ้างปวดหัวเวียนหัวหรือรู้สึกเจ็บตรงไหนมั้ย”

“ฉันอยู่ที่ไหน” ไม่ตอบคำถาม แต่กลับถามเขาต่อ

“ห้องทำงานผม”

“แล้วห้องทำงานของคุณนี่มันอยู่ที่ไหน”

“ห้าง the one คุณสลบไปตอนที่เราอยู่ในลิฟต์” ใช่เธอจำได้เธออยู่ในลิฟต์

“ทำไมพาฉันมาที่นี่”

“แล้วจะให้พาไปที่ไหน ในเมื่อผมอยู่ที่นี่” ใบหน้าคมเงยมองคนสีหน้าประหม่า

“แล้วพนักงานคนอื่นล่ะไปไหนกันหมด ทำไมมีแค่คุณ” หญิงสาวมองซ้ายขวาก่อนพลเทพจะเปิดประตูเดินเข้ามา

“นั่นไง”

“รายชื่อร้านค้าที่ต่อสัญญาเช่าห้างและตึกชินเพลสของวันนี้” พลเทพรายงานโดยไม่ได้สังเกตว่าคนที่หลับตื่นแล้ว

“เอาแฟ้มมานี่ แล้วออกไปก่อน” เสียงเรียบบอกพร้อมกับผายมือเป็นสัญญาณ หญิงสาวที่จำหน้าเขาได้รีบลุกขึ้นมาขวาง

“เดี๋ยวค่ะ”

“คุณรินตื่นแล้วเหรอครับ รู้สึกเป็นยังไงบ้าง”

“รินไม่เป็นอะไรค่ะ เขาเป็นใครคะ” เธอเลือกถามพลเทพแทนที่จะถามเขาตรงๆ ให้ตายเถอะดูท่าเธอจะไม่ชอบขี้หน้าเขาเอามากๆ

“คุณเตชินนะหรือครับ” ใบหน้าสวยพยักหน้าพลเทพจึงเอ่ยต่อ” เป็นเจ้าของห้างนี้ครับ”

“แล้วเป็นเจ้าของชินเพลสด้วยใช่มั้ยคะ”

“ใช่ครับ” เป็นอย่างที่เธอคิด

“รินขอแฟ้มนั่นหน่อยค่ะ รินต้องการเอกสารของรินคืน” ญารินบอกพร้อมกับแย่งแฟ้มจากมือพลเทพมาหาเอกสารของตัวเอง แต่ไม่เจอ

“คุณหานี่อยู่หรือ”

คนรู้ทันชูแฟ้มของเธอขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มเป็นต่อให้ คิ้วหนาเลิกขึ้นส่งสัญญาณให้อีกคนออกไปก่อน เขามีเรื่องที่ต้องเคลียร์กับหญิงสาวลำพัง