พบกันอีกครั้ง

“น่าเสียดายนะครับคุณรินเธอตามตื๊อผมมาเป็นปี พอถึงวันสำคัญดันมาไม่ได้ซะงั้น ถ้าอย่างนั้นผมฝากบอกเธอด้วยว่าขอให้หายไวๆ อีกหกเดือนผมจะกลับมาไทยอีกครั้ง ให้เธอโทรนัดผมใหม่”

พลเทพนำคำกลับมาบอกหญิงสาวที่ยืนเปียกปอนรอเขาอยู่ด้านนอกไม่ไกลจากจุดเกิดเหตุ ถึงจะเห็นใจแต่เขาก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้มากไปกว่านี้

“ขอบคุณมากนะคะที่ช่วย”

“ด้วยความยินดีครับ ผมพาคุณรินไปเปลี่ยนชุดก่อนดีกว่า”

“ไม่เป็นไรค่ะ รินกลับไปเปลี่ยนที่บ้านทีเดียวเลย”

“บ้านคุณรินอยู่ที่ไหนครับเดี๋ยวผมไปส่ง”

“ขอบคุณนะคะรินกลับเองดีกว่า ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยเข้าไปคุยกับคุณหวังให้ ”

“ยินดีครับ แล้วเรื่องของคุณจะให้เจ้านายผมรับผิดชอบค่าเสียหายยังไงดีครับ” เขาถามเพราะดูท่าแล้วต้องรับผิดชอบเธอ

“เฮ้อ! คงไม่มีอะไรมาทดแทนโอกาสที่ฉันเสียไปได้หรอกค่ะ หวังว่าฉันจะไม่ต้องเจอกับคุณและเจ้านายของคุณอีก” เสียงหวานเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นไม่พอใจในตอนท้าย

จากนั้นทั้งสองจึงแยกย้ายกัน พลเทพมองหญิงสาวที่เดินคอตกกลับไปในสภาพที่ใครเห็นก็ต้องหันมองด้วยความสงสาร

ช่วงบ่ายของวันเดียวกัน พลเทพกลับมารายงานเรื่องราวทั้งหมดให้เจ้านายฟังตามที่เจอและไม่ลืมเน้นคำที่เธอฝากบอก

“มึงนี่นะกลั่นแกล้งได้แม้กระทั่งผู้หญิงตัวเล็กๆที่ไม่มีทางสู้”

“กวนตีนละไอ้พลมึงก็เห็นว่ากูไม่ได้ตั้งใจ”

“เออกูรู้ แต่คุณรินเธอโคตรน่าสงสารเลย วันนี้ดูเธอจะผิดหวังมาก เห็นคุณหวังบอกว่าเธอตามตื๊ออยู่นานกว่าเขาจะยอมใจอ่อนให้เธอเช่า พอถึงวันเซ็นสัญญาเธอกลับมาไม่ได้ซะอย่างนั้น”

“รู้ชื่อเค้าด้วย” ถามน้ำเสียงหมั่นไส้ พลเทพเป็นเพื่อนสมัยเรียนมหาลัย หลังเรียนจบเขาชวนมาทำงานเป็นผู้ช่วยในตำแหน่งเลขา จึงได้พูดคุยกันสนิทปากจนเคยชิน

“แหง่ละ เธอแทนตัวเองว่าริน แถมไม่เรียกร้องให้รับผิดชอบอะไรด้วย”

“มึงไม่เสนอ”

“กูเสนอแล้วเขาไม่เอา คิดแล้วก็เห็นใจเธออยู่นะ”

“เฮ้อ” เตชินถอนหายใจหนักยิ่งคิดยิ่งรู้สึกผิด ภาพใบหน้าสวยหวานของคนตัวเล็กยังคงติดตาเขาอยู่เลย เธอน่าจะสูงไม่เกิน160เซนติเมตรเป็นคนตัวเล็กผิวขาว ขนาดเปียกน้ำก็ยังดูดีอยู่เลย

สองสัปดาห์ผ่านไป หลังพลาดสถานที่ที่อยากได้ญารินต้องหาสถานที่ใหม่ใช้ชั่วคราวไปก่อน รอหกเดือนคุณหวังกลับมาเธอค่อยนัดเซ็นสัญญาใหม่อีกครั้ง ไม่อย่างนั้นเธอไม่มีที่ทำงานแน่นอน เมื่อหาดูในเน็ตก็พบว่าในอาคารชินเพลสมีห้องว่างปล่อยให้เช่าสัญญาหกเดือนพอดี

ช่วงที่สถานการณ์โควิดระบาดหนักเจ้าของเดิมติดสัญญาอยู่หนึ่งปี แต่ผ่านไปได้แค่ห้าเดือนก็ทนแบกรับค่าใช้จ่ายไม่ไหว จึงหาคนปล่อยเช่าต่อ โดยให้ทางเจ้าของตึกช่วยปล่อย พอรู้ข่าวญารินรีบเข้าไปพูดคุยพร้อมตกลงเซ็นสัญญาเช่าเรียบร้อย เธอต้องการพื้นที่ทำงานด่วนโชคดีได้ที่นี่

นอกจากมีพื้นที่ไว้ทำงานแล้วยังมีพื้นที่สำหรับโชว์ผลงานอีกต่างหาก เพราะเจ้าของเดิมเช่าตึกนี้เป็นโกดังเก็บของและมีพื้นที่ในห้างสำหรับวางขายของด้วย เป็นการเช่าควบคู่ที่เธอไม่ต้องจ่ายเพิ่ม เพราะเจ้าของตึกกับเจ้าของห้างคือคนเดียวกัน

“รอด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ" เสียงหวานบอกขอบคุณคนในลิฟต์ก่อนกดไปยังชั้นจอดรถใต้ดิน ขณะที่ยังก้มหน้าไถโทรศัพท์

กึกกัก กึกกัก

จู่ๆลิฟต์ก็เกิดเสียงดังสนั่นก่อนกระตุกสั่น แล้วทุกอย่างดับมืดสนิทไปญารินรีบควานหาโทรศัพท์ที่หล่นพื้นเพื่อเปิดไฟส่องสว่างร่างบางสั่นเทาย่อตัวนั่งลงกับพื้นด้วยความหวาดกลัว ส่วนชายอีกคนกดปุ่มขอความช่วยเหลือจากเจ้าหน้าที่ด้านนอก

“ช่วยด้วยครับ ลิฟต์ค้าง มีคนติดอยู่ด้านในสองคน”

เสียงเข้มตะโกนบอกคนด้านนอกก่อนหันไปมองหญิงสาวเบื้องล่าง ไฟส่องสว่างจากมือถือของเขาพอมองเห็นร่างเล็กนั่งขดตัวกอดเข่าตัวเองไว้ด้วยอาการสั่นเครือ หายใจแรง อาการเธอดูไม่ดีเลย

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า” ร่างสูงย่อลงจับไหล่คนตัวเล็ก

“ช่วยฉันทีค่ะ” เธอบอกเสียงแผ่วเบาคว้ามือเขามาจับไว้แน่น เหงื่อออกมือสัมผัสได้ว่าเธอกำลังกลัว

“ไม่ต้องกลัวนะครับ เดี๋ยวก็มีคนมาช่วยเราแล้ว”

เสียงทุ้มบอกอย่างเป็นห่วง เป็นการปลอบโยนที่ไม่ได้ผลเท่าไหร่ ก่อนรีบลุกขึ้นกดปุ่มแจ้งสถานการณ์ให้คนข้างนอกรู้ทันที

“ช่วยเร็วหน่อยครับ มีผู้หญิงอีกคนเธออาการไม่ดีเลย”

“ครับไม่เกินห้านาทีครับ”

“คุณ คุณ เป็นอะไรมั้ย " เขาถามคนตัวสั่นที่นั่งก้มหน้า