ตอนที่ 4

พนักงานเดินเข้ามาต้อนรับ แล้วพาสองคนมาตรงโต๊ะริมหน้าต่าง บรรยากาศริมน้ำท่ามกลางแสงไฟสลัว เขาไม่ได้เปิดเมนู เพียงเวลาไม่นานอาหารถูกนำมาเสริฟ์ มีดนตรีสดเล่นให้ฟัง ทุกเพลงเข้ากับบรรยากาศผ่อนคลาย

“ชอบไหมตรี” เขาถามเสียงทุ้ม สบตาคนตรงหน้า

“ชอบมากค่ะ แต่ตรีเกรงใจนะคะ”

“ไม่ต้องเกรงใจพี่หรอกครับ พี่ไม่ได้มีภาระอะไร” เขาบอกตามตรง

“แต่ตรีก็เกรงใจอยู่ดีค่ะพี่ปรัช”

เขาส่ายหน้า “เราเป็นแฟนกันนะ พี่ไม่ได้เลี้ยงตรีทุกวันเสียหน่อยจริงไหม”

“ค่ะ”

รมิตาตักสเต็กปลาแซลม่อนเข้าปากแล้วจ้องมองเขา อมยิ้มบางๆ ด้วยความสุข เธอทานจนอิ่มแล้วรวบช้อนวางไว้ เขาช้อนสายตามอง

“อิ่มแล้วเหรอตรี”

“อิ่มแล้วค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นทานเสร็จไปดูหนังกันต่อไหม”

เธอพยักหน้าช้าๆ แทนคำตอบ คนชวนยกยิ้มด้วยความดีใจ เขาเดินมาจ่ายเงินเรียบร้อย สองร่างเดินเคียงกันไปยังรถยนต์ เพื่อเดินทางไปยังโรงหนังต่อ คราวนี้รมิตาอาสาออกค่าตั๋วให้ เขาจำใจต้องยอมรับเพราะไม่อยากให้คนรักเสียน้ำใจ

ปวรปรัชญ์เหลือบมองคนรัก หลังจากหนังเล่นไปได้สักพัก เขาเห็นแสงสว่างวาบในกระเป๋าเจ้าตัว แต่ไม่อยากเอ่ยปาก เพราะเกรงว่าคราวนี้ เบอร์ที่ปรากฎอาจชักนำให้รมิตาหายจากเขาไปก็ได้ มือหนาเอื้อมจับศรีษะให้เอนอิงพิงไหล่ แล้วทอดมองบนจอด้านหน้าด้วยกัน

หนังจบลงสองร่างเดินเคียงกันออกมา รมิตารู้สึกถึงการสั่นในกระเป๋าเลยรีบหยิบมือถือขึ้นมาดู เห็นเบอร์หน้าจอจึงกดรับสาย

“ว่าไงคะแม่” เธอกรอกเสียง

“ตรีน้องอาการไม่ดีเลย!”

“แม่อยู่ที่ไหนคะ!” หญิงสาวย้อนถามเสียงสั่น

“แม่อยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว หมอพาน้องเข้าห้องไอซียูไป แม่ไม่รู้ว่าจะเป็นไงบ้าง ตรีอยู่ไหน มาหาแม่หน่อยได้ไหม!”

“ตรีจะรีบไปนะแม่!” เธอบอกแล้ววางสาย ก่อนหันมองแฟนตนเอง “พี่ปรัชคะ ตรีมีธุระด่วนพี่ปรัชกลับเองได้ไหมคะ”

ชายหนุ่มนิ่งแล้วฝืนยิ้ม “ได้ครับ ไปทำธุระเถอะครับ”

ร่างบางสาวเท้าไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้อีกคนมองตามแผ่นหลังแววตาหม่น ความรักของเขา ทำไมมันช่างยากเย็นเหลือเกินนะ ทำไมกัน

รมิตายืนนิ่งเหมือนถูกหินหล่นทับร่าง ยิ่งฟังหมออธิบายถึงอาการน้องชาย ยิ่งทำให้เธอรู้สึกเหมือนคนไร้เรี่ยวแรง ทำไมกัน คิดว่าอย่างน้อยก็คงมีปาฏิหารย์ แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นเช่นนั้นเลย

“ตอนนี้คนไข้เกล็ดเลือดต่ำมากนะครับ หมอคงให้กลับบ้านไม่ได้ เพราะอาจเกิดการติดเชื้อได้ง่าย” หมอเจ้าของไข้พยายามอธิบาย

“แล้ว... ต้องทำยังไงคะหมอ”

“หมอคงต้องให้เลือดเพื่อเพิ่มเกล็ดเลือดครับ”

“มีทางอื่นอีกไหมคะ ที่จะทำให้น้องฉันอาการดีขึ้น!” รมิตาร้องถามเสียงสั่นน้ำตาคลอ

หมอส่ายหน้า “นอกจากการปลูกถ่ายสเต็มเซลล์ คงไม่มีทางอื่นแล้วครับ”

ริมฝีปากบางสั่นระริก จ้องมองหมอแววตาเจ็บปวด

“ถ้าเกิดไม่มีไขกระดูกที่เข้ากันได้ น้องของฉันจะอยู่ได้อีกนานไหมคะ”

คนเป็นแม่จับแขนลูกแล้วบีบ เหมือนหัวใจกำลังถูกกรีดลงอย่างช้าๆ หมอสีหน้าเครียด ต่อให้ไม่อยากบอกแค่ไหน แต่เขาจำเป็นต้องอธิบาย เพราะไม่เช่นนั้นแล้ว อาจเกิดปัญหาในภายหลังได้

“ประมานสามเดือนครับ”