ตอนที่ 3

ร่างบางทรุดกายลงบนเก้าอี้ตามเดิม ปวรปรัชญ์สังเกตสีหน้าแววตา เห็นท่าทางปกติ หรือหมอนั่นจะไม่คิดอะไร แต่มันแปลก ผู้หญิงสวยหมดจดอย่างรมิตามีหรือที่ตาเฒ่าหัวงูนั้นจะไม่ลงทุนลงแรงทำอะไร บางทีอาจเห็นว่าเป็นนักศึกษาฝึกงานเกรงมีปัญหาก็ได้ เธอเหลือบมองมาทำเอาเขารีบปรับสีหน้าอย่างรวดเร็ว

“มีอะไรหรือเปล่าคะพี่ปรัช”

เขาส่ายหน้า “เปล่าครับ พี่แค่สงสัยว่าผู้จัดการเรียกตรีไปพบเรื่องอะไร”

“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พอดีตรีใกล้ฝึกงานจบแล้ว คุณมานพเลยอยากเลี้ยงส่งน่ะค่ะ”

ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้ ในใจกลับไม่ได้รู้สึกเช่นนั้น

“วันนี้ว่างไหมครับ”

เธอเลิ่กคิ้ว “จะชวนตรีไปไหนเหรอคะ”

“ไปทานข้าวเย็นด้วยกันไหม เราไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนด้วยกันเลย”

คนฟังชะงัก เพราะเธอมีหน้าที่หลายอย่าง เลยไม่อาจทำหน้าที่แฟนให้ดีได้ ไม่ค่อยมีเวลาให้เขา แต่พี่ปรัชก็ยังคงเสมอต้นเสมอปลาย วันนี้คงต้องหยุดงานสักวัน

“ได้ค่ะ” เธอรับคำ

ปวรปรัชญ์คลี่ยิ้มกว้างสีหน้าดีใจ เพราะแทบไม่เคยไปไหนมาไหนกับคนรักเลย ตั้งแต่เธอมาฝึกงานที่นี่ เขากับรมิตาเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่เรียนคณะเดียวกัน เลยทำให้รู้จักกัน และสานสัมพันธ์ที่ดีต่อกันเรื่อยมา จนกลายเป็นแฟนในที่สุด เขาได้ทำงานที่บริษัทนี้ เลยแนะนำให้เธอมาฝึกงานด้วยกัน

ห้าโมงเย็นเวลาเลิกงาน ชายหนุ่มเดินมายืนรอแฟนตัวเองด้านหน้า รมิตาเคลื่อนรถออกมาเพื่อรับเขาไปด้วยกัน ระหว่างนั่งด้านหน้าเขาหันมามองแล้วอมยิ้ม

“มองอะไรคะ” เธอถามเสียงเบา

“มองคนสวยครับ”

“เพิ่งรู้เหรอคะว่าตรีสวย” คนถูกชมแสร้งเย้าแล้วหัวเราะในลำคอ

“รู้นานแล้วครับ ว่าน้องตรีสวย แถมยังใจดีอีกด้วย” เขาชมไม่ขาดปาก

รมิตาผิวแก้มเริ่มแดง วันนี้นึกครึ้มอะไรหนอถึงชมกันไม่ขาดปาก เขาเองก็ใช่ย่อยเนื้อหอมกับสาวๆ ไม่ว่าสาวใหญ่สาวน้อย บางครั้งเธออยากหึงแต่พอเห็นเขาหนักแน่น เลยเลือกเชื่อใจดีกว่ามาทะเลาะกันในภายหลัง

“ชมตรีไป ตรีก็ไม่มีอะไรจะให้หรอกนะคะ”

เขาหัวเราะแผ่ว “ก็ให้อยู่นี่ไงครับ”

คนฟังทำสีหน้างุนงง “ให้อะไรคะ”

“ให้เวลาพี่ไงครับ พักหลังตรีแทบไม่มีเวลาให้พี่เลย” เขาบ่นเสียงงอน

“ตรีขอโทษนะคะ ตรีทำงานหลายอย่าง เลยไม่มีเวลาให้พี่ ตรีไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ค่ะ ไว้น้องชายตรีหายป่วย ตรีจะมีเวลาให้พี่มากถึงมากที่สุดเลยค่ะ”

เขายกยิ้ม “ครับ พี่เข้าใจตรี”

เธอไม่อาจบอกคนรักว่าทำงานอะไร เพราะเขาคงไม่มีทางรับได้ น้องหายป่วยเมื่อไหร่ ก็ตั้งใจแน่วแน่แล้วว่าจะลาออกจากงานนี้เสียที

รถจอดเทียบหน้าร้านอาหาร ซึ่งปวรปรัชญ์เป็นคนนำทางมา รมิตาก้าวลงมองด้านนอกมันดูหรูรา ราคาไม่แพงมากทีเดียว หญิงสาวเดินมายืนเคียงข้างแฟนตนเอง

“พี่ปรัชคะ ร้านนี้น่าจะแพงนะคะ” หญิงสาวถามสีหน้าเครียด เพราะเกรงว่าคนรักอาจไม่มีเงินจ่าย

“พี่มีจ่ายครับ ตรีไม่ต้องห่วง” เขาบอก แล้วกุมมือบางไว้ รั้งให้ก้าวตาม

รมิตากวาดตามองรอบๆ ด้านในมีแต่ลูกค้าท่าทางมีเงินทั้งนั้น แล้วดูเธอกับเขาสิ เป็นแค่พนักงานบริษัทเท่านั้น ส่วนเธอยิ่งแล้วใหญ่ ยังต้องฝึกงานรับจ๊อบเป็นโคโยตี้หาเงินอยู่เลย