ตอนที่ 2

ร่างบางสาวเท้าอย่างเร่งรีบเพื่อไปยังชั้นห้าของอาคาร แล้วนั่งประจำโต๊ะก่อนหยิบเอกสารที่ตนเองทำไว้ให้กับผู้จัดการของแผนก แล้วกลับมา ตรงข้ามเห็นสายตาคู่หนึ่งจ้องมองมา แล้วยื่นบางอย่างให้ รมิตากวาดตามองรอบๆ แล้วรับมา

“อะไรคะ” เธอกระซิบแล้วจ้องมองไปยังเขา

“อาหารเช้า” อีกฝ่ายตอบเสียงเบา

“ขอบคุณนะคะพี่ปรัช”

เขายิ้มแทนคำตอบ แล้วก้มหน้าก้มตาทำงานเช่นเดิม รมิตาเปิดถุงกระดาษ เห็นแซนวิสด้านในแล้วหยิบออกมาแล้วทานมันด้วยความสุข

เสียงฝีเท้าดังแว่วเข้ามา รมิตาชะงักหันไปจ้องมอง เห็นพิมลพรรณยืนยิ้มอยู่

“เอ่อ มีอะไรหรือเปล่าคะพี่มล”

“ผู้จัดการเรียกพบหนูจ้ะน้องตรี”

“อ๋อค่ะ สักครู่นะคะ เดี๋ยวตรีไปค่ะพี่มล”

“จ้ะ รีบหน่อยนะ” พิมลพรรณย้ำอีกครั้ง แล้วเดินกลับไปประจำโต๊ะทำงานตนเอง

ปวรปรัชญ์เหลือบมองคนรัก สีหน้าเครียดขึ้น แววตาวาววับด้วยความขุ่นเคือง ใบหน้าคมเข้มหล่อเหลาแสดงออกถึงความไม่พอใจ เขาพอรู้นิสัยผู้จัดการแผนกการตลาดดีว่าเป็นคนเช่นไร แต่โชคดีหน่อยหมอนี่ไม่เคยยุ่งกับพนักงานในบริษัท แต่ถ้าหากผู้จัดการคิดไม่ซื่อกับแฟนเขาล่ะก็ คงได้เห็นดีกัน

ร่างบางยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะ เห็นผู้จัดการวัยกลางคนกำลังเซ็นเอกสาร แล้วปิดแฟ้มลง เงยหน้าช้อนสายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้าราวกับต้องการสำรวจ ริมฝีปากบางเม้มแน่น สีหน้าไม่สู้ดี ทำไมเขาถึงทำแบบนี้

“ทำงานที่นี่เป็นยังไงบ้าง” เขาเอ่ยถามเสียงเบา

“ดีค่ะ”

มานพเดินออกจากโต๊ะทำงาน แล้วก้าวเข้าใกล้ รมิตายืนเกร็งพยายามรักษาอาการเอาไว้ ไหล่บางถูกจับจากด้านหลัง แล้วบีบเบาๆ

“ผมชอบคุณมากนะคุณรมิตา คุณทำงานเก่ง สวยมากเสียด้วย ผมเห็นแล้วนึกเสียดาย อยากให้ได้งานที่นี่ทำเลยด้วยซ้ำไป”

รมิตายืนนิ่ง อดทน และรอฟัง

“เอาแบบนี้ดีไหม ถ้าคุณฝึกงานจบ ผมจะรับคุณเข้าทำงานที่นี่เลย”

“แล้วดิฉันต้องแลกกับอะไรล่ะคะ!” รมิตาเข่นเขี้ยวออกมา

ไม่ทันได้เอ่ยคำใด เอวบางถูกรวบ ต้นคอถูกซุกไซ้อย่างรวดเร็ว รมิตากัดฟันแน่น แล้วกระทืบลงบนเท้าตาแก่ตัณหากลับ

“โอ้ย!” มานพร้องลั่น

เธอหันมาเผชิญหน้าแววตาแข็งกร้าว

“เธอกล้าดียังไงทำแบบนี้กับฉัน!”

“แค่นี้มันยังน้อยไป ไอ้หัวงูเอ้ย!”

มานพดวงตาวาวโรจน์ลุกยืนง้างมือหมายทำร้ายคนตรงข้าม แต่ทว่าหญิงสาวกลับใช้เท้าแตะเข้าไปที่เป้าอย่างจัง จนคนโดนจุกร้องไม่ออกทรุดกายลงกับพื้นสีหน้าทรมาน มานพยกมือกัดฟันแน่นเพื่อร้องขอให้เธอช่วย

“ฉันจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใคร เพราะอยากฝึกงานให้จบ แต่คุณยังทำแบบนี้อีก ฉันจะป่าวประกาศให้ทุกคนได้รู้!” รมิตาสำทับ แล้วกระแทกส้นเท้าเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้ผู้จัดการต้องหยัดกายเพื่อกลับไปยังโต๊ะทำงานอย่างยากเย็น