19 ในวันที่ฉันอ่อนแอ

อัญญาเดินออกมาจากหอสมุดพร้อมกับเพื่อนร่วมงานอีก 2 คนเ พอเดินถึงที่จอดรถก็เห็นรถของเขาจอดรออยู่แล้ว

ติ๊ง

เดี๋ยวผมขับตามไปนะ เอารถไปเก็บก่อนแล้วค่อยไปกินข้าวกันนะ

เมื่ออ่านข้อความจบเธอก็หันมายิ้มให้เขาก่อนจะขับรถตรงยังที่พักของเธอ

อัญญาขับรถไปจอดยังที่ประจำแล้วก็นั่งรถเขาออกไป

“ทำไมวันนี้ถึงต้องทำงานเลิกค่ำแบบนี้ เหนื่อยไหมครับ” เขาถามขณะที่รออาหาร

“ไม่หรอกค่ะ อัญชินแล้วแต่ก่อนก็เลิกงานเวลานี้ประจำ แต่พอไปทำที่ห้องสมุดคณะก็ได้เลิกงานเร็ว แต่ก็ยังต้องมาช่วยงานที่นี่บ้างเพราะช่วงเย็นคนจะค่อนข้างเยอะ”

“คุณล่ะคะ เป็นยังไงบ้าง”

“ผมก็เรื่อย ๆ ตอนนี้ก็ใกล้จะปิดคอร์สแล้ว งานก็จะเยอะหน่อยทั้งเตรียมข้อสอบแล้วไหนจะยังตรวจวิทยานิพนธ์อีก”

“แบบนี้ต้องกินเยอะๆ นะคะจะได้มีแรงทำงาน” เธอตักกุ้งตัวโตในจานผัดบล็อคโคลี่ให้เขา

ทานเสร็จเขาก็ขับรถไปส่งเธอ

“ไม่ต้องขึ้นไปส่งหรอกค่ะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้วนะคะ คุณรีบกลับไปพักเถอะค่ะ แล้วก็อย่านอนดึกนะคะเดี๋ยวจะไม่สบาย”

เขาจับมือเธอขึ้นมาจูบไปที่หลังมือเบาๆ ก่อนจะยอมให้เธอลงจากรถ

“ถึงแล้วผมจะไลน์มากบอกนะครับ คุณก็รีบอาบน้ำเข้านอนนะครับ”

“บ๊าย บายค่ะ ขับรถดี ๆนะคะ” เธอโบกมือให้เขา แล้วยืนรอจนกระทั่งรถเขาลับตาออกไป

“แหม ๆๆ หวานกันจริงนะ”

“ว๊าย ยัยนันท์มาตั้งแต่เมื่อไหร่”

“มาเมื่อไหร่ไม่รู้ รู้แต่ยืนรอนานเลยกว่าแกจะลงจากรถ”

“อย่ามามั่ว ไม่นานสักหน่อย”

“ย่ะ แม่คนกำลังมีความรัก”

“มาซะดึกมีอะไรหรือเปล่า”

“ไม่มีอะไรก็แค่อยากมานอนคุยด้วย” แล้วสองสาวเพื่อนซี้ก็พากันเดินขึ้นไปยังห้องพัก

“ฉันชักอยากจะเห็นหน้าพ่อหนุ่มคนนี้แล้วล่ะสิ มีรูปไหม” นวนันท์นอนมองเพื่อนที่พึ่งวางสายจากแฟนหนุ่มก็อดที่จะอิจฉาไม่ได้ ขนาดพึ่งมาส่งกันไม่ถึงชั่วโมงก็โทรศัพท์หากันอีกแล้ว

“ไม่มีเลย เราไม่เคยถ่ายรูปด้วยกัน”

“ลึกลับจริงเชียว แล้วเมื่อไหร่จะแนะนำให้ฉันรู้จัก”

“ฉันอยากรอให้แน่ใจก่อน”

“ถึงขั้นนี้แล้วยังจะรออะไรอีก”

“ฉันกลัวเค้ามาหลอกฉัน”

“โอ๊ย เพื่อนฉัน กลัวเค้าหลอกแต่ก็ไปนอนกะเค้ามาแล้วเนี่ยนะ” เพราะสนิทกันเธอเลยพูดไปตามตรง

“แกว่าฉันใจง่ายเหรอ”

“เปล่าเลยอัญ แต่ฉันคิดว่าอายุแกก็เยอะแล้วจะขึ้นเตียงกับใครก็ไม่แปลก”

“บางทีฉันก็แอบคิดนะว่าเค้าจะมองฉันใจง่ายไหม”

“ถ้าเค้าคิดแบบนั้นเค้าก็คงนอนไม่ตื้อขอแกเป็นแฟนหรอกนะ ไหนจะสร้อยที่เค้าซื้อให้อีก ราคาไม่ใช่ถูกๆนะ”

“อือ ฉันก็หวังว่าจะเป็นแบบที่แกพูด”

“ฉันอยากเจอผู้ชายแบบนี้บ้างจัง” นวนันท์ทำตาเพ้อฝัน

“เดี๋ยวแกก็คงเจอแหละ สาวสวยๆอย่างนี้หาแฟนไม่ยาก หนุ่มเข้ามาจีบเพียบแต่แกเองไม่ใช่เหรอที่เลือกมาก”

“ก็ฉันไม่ชอบนี่ ผู้ชายพวกนั้นก็คงชอบแค่หน้าตา ฉันอยากเจอคนที่ชอบฉันจริงๆ บางทีฉันอาจลองเป็นคนเริ่มจีบบ้างแกว่าดีไหม”

“ถ้าแกมั่นใจว่าจะเจอคนที่ใช่ก็ตามใจแกเลย”

“อัญ ถามจริงนะ”

“แกมีอะไรกับเค้าป้องกันบ้างไหม”

“ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอกน่า แกเองไม่ใช่เหรอที่เคยสอนฉันเรื่องนี้”

“ก็ใครจะไปรู้ล่ะ เห็นพึ่งเคยมีแฟนนี่ย่ะ”

เสียงหัวเราะคิกคักยังดังอยู่อีกนานกว่าทั้งสองคนจะยอมนอน

วันนี้คาร์ลอสมาสอนแต่เช้าเขาแวะซื้อแซนวิชกับกาแฟสำหรับตัวเองและของแฟนสาวอีก 1 ชุด แล้วแอบเข้าไปวางไว้ที่ห้องสมุดตั้งแต่เช้าก่อนที่จะมีใครเห็นแต่ก็ไม่ลืมส่งข้อความบอกเธอให้ทราบ

แซนวิชกับกาแฟอยู่ที่เคาน์เตอร์นะครับ วันนี้ผมสอนถึงบ่ายโมงอาจไม่ได้ทานข้าวพร้อมกัน ผมคิดถึงคุณจัง

หลังจากข้อความก็มีสติ๊กเกอร์ดุ๊กดิ๊กที่มีคำว่า Miss you so much ต่อท้าย ทำให้อัญญาต้องกลั้นหัวเราะ เพราะไม่คิดว่าคาร์ลอสจะมีมุมที่น่ารัก ๆ แบบนี้ด้วย

ทุกเย็นคาร์ลอสจะขับรถตามอัญญาไปที่คอนโดก่อนจะออกมาทานข้าวด้วยกันแต่วันนี้เขารู้สึกว่าเธอเอาแต่นั่งเงียบไม่พูดอะไร ใบหน้าซีดเหมือนคนป่วย

“อัญคุณเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมหน้าซีดจัง”

“อัญปวดท้องนิดหน่อยค่ะ”

“ตายจริงผมขอโทษนะที่รัก ผมไม่รู้แล้วคุณทานยาหรือยัง ไปหาหมอไหม”

“อัญไม่ได้เป็นอะไรมากขนาดนั้น”

“ก็หน้าคุณซีดมากเลยนะครับ ยังไงก็ต้องไปให้หมอตรวจก่อนดีไหม”

“อย่าทำหน้าตกใจแบบนั้นสิคะ อัญก็แค่เป็นวันนั้นของเดือนมันก็เลยปวดท้อง ไม่ได้เป็นอะไรมากอย่างที่คุณคิดหรอกนะคะ”

“อ๋อ” เขาพยักหน้าเข้าใจเพราะเรื่องแบบนี้ก็เคยได้ยินอาจารย์ผู้หญิงพูดกันมาบ้าง บางคนถึงขั้นห้ามเข้าใกล้เพราะอารมณ์เหวี่ยงวีนกว่าปกติหลายเท่านัก ถ้าอัญญาเป็นแบบนั้นเขาก็จะพยายามเข้าใจเธอให้มากที่สุด

ทั้งสองทานอาหารกับเงียบๆ เขาสังเกตว่าเธอทานน้อยกว่าปกติมากก็อดเป็นห่วงไม่ได้แต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรเธอมาก

พอส่งเธอเสร็จเขาก็ขับรถมาที่ห้องพักของตัวเอง จัดของใส่กระเป๋า ตรวจสอบความเรียบร้อยก่อนออกจากห้องอีกครั้ง

คาร์ลอสแวะร้านขายยาข้างทาง ก่อนจะกลับออกมาพร้อมถุงใบใหญ่ เขาแวะที่ร้านโจ๊กเจ้าประจำอีกที่ก่อนจะขับรถด้วยความเร็วเพราะเป็นห่วงแฟนสาว

เสียงกริ่งที่ประตูหน้าห้องดังขึ้นขณะที่อัญญากำลังจะเข้านอน เธอรีบสวมเสื้อคลุมทับก่อนเดินไปดูตรงช่องประตูเมื่อเห็นว่าเป็นใครก็เปิดประตูออก

“คาร์ลอส หอบหิ้วอะไรมาเยอะแยะคะ”

มือหนึ่งถือถุงพลาสติกพะลุงพะลังกับกระเป๋าโน้ตบุ๊คอีกมือก็หิ้วกระเป๋าขนาดย่อมอีกใบ

“ขอผมวางของก่อนนะ” เขาเดินเบี่ยงตัวเองเข้ามาในห้องโดยมีเจ้าของห้องมองตาปริบๆ

“ดื่มน้ำหน่อยไหมคะ” เธอเห็นว่าเขาเหงื่อผุดเต็มใบหน้าจึงรีบเดินไปรินน้ำมาให้ คาร์ลอสรับไปดื่มทีเดียวหมดแก้ว

“ผมซื้อกระเป๋าน้ำร้อนไฟฟ้ากับยาแก้ปวดมาให้” คาร์ลอสหยิบกระเป๋าน้ำร้อนไฟฟ้าสีเทาลายการ์ตูนออกมาจากถุงพลาสติก

“โธ่ ไม่เห็นต้องลำบากเลยค่ะ” เธออยากบอกว่าเธอมีของพวกนี้หมดแล้ว แต่ไม่อยากให้เขาเสียน้ำใจจึงรีบไว้แล้วกล่าวขอบคุณ

“ขอบคุณนะคะ แล้วกระเป๋าในนี้ล่ะคะ” เธอชี้กระเป๋าอีกใบที่ใหญ่กว่ากระเป๋าโน้ตบุ๊ค

“อันนี้เสื้อผ้าผมเอง ผมจะมาอยู่กับคุณช่วงที่คุณปวดท้อง อยากใช้ผมทำอะไรบอกผมได้เลยนะ แต่รับรองเลยว่าผมจะอยู่แบบเงียบ ๆไม่กวนใจคุณแน่นอน ผมนอนโซฟานี้ก็ได้”

อัญญาอยากไล่เขากลับเพราะมันไม่จำเป็นเลย ปกติเธอก็อยู่แบบนี้ได้ทุกเดือนแต่เห็นความตั้งใจแล้วเธอก็ปฏิเสธไม่ลง

“ผมขอใช้ห้องน้ำหน่อยได้ไหม”

“ตามสบายเลยค่ะ ให้อัญช่วยอะไรไหม”

“ตายจริงผมลืมผ้าเช็ดตังขอยืมหน่อยได้ไหมที่รัก” เขาจัดของด้วยความเคยชินเหมือนเวลาไปนอนตามโรงแรมจึงไม่ได้หยิบผ้าเช็ดตัวมาด้วย

อัญญาเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวสีม่วงพาสเทลกับสีเขียวมิ้นต์ส่งให้เขาเลือก

“มีแค่สองสีนะคะ” เธอยิ้มเพราะไม่ว่าจะสีไหนก็ดูไม่เข้ากับชายหนุ่มเลยสักนิด

คาร์ลอสเลือกสีเขียวมินต์เพราะดูไม่หวานเท่าอีกผืน

“สีนี้คงพอได้ ขอบคุณนะที่รัก แล้วคุณเป็นยังไงบ้าง ยังปวดท้องอยู่ไหม ทานยาหรือยัง”

“อัญดีขึ้นแล้วค่ะ ทานยาไปแล้ว ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วงอัญ”

“เมียทั้งคนใครก็ต้องห่วง ขอกอดให้ชื่นใจหน่อยได้ไหม”

เขาเดินเข้ามากอดโดยไม่รอฟังคำตอบ

อัญญารู้สึกได้ว่ากอดครั้งนี้มันไม่ใช่กอดแบบทุกครั้งที่ผ่านมา มันดูอบอุ่นห่วงใยไม่ใช่กอดเพื่อเซ็กส์เลยสักนิด มือหนึ่งโอบเอวอีกมือก็ลูบผมเธออย่างแผ่วเบา

“คุณไปนอนพักเถอะอาบน้ำเสร็จผมคงนั่งทำงานต่ออีกหน่อย”

ทุกๆ เดือนอัญญามักจะปวดท้องและนอนไม่ค่อยหลับแต่คืนนี้แม้อาการปวดท้องจะยังคงมีอยู่บ้างแต่เธอนอนหลับสบายคงเพราะอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นของเขาที่มอบให้

คาร์ลอสตื่นแต่เช้ารีบลงไปเอาชุดทำงานในรถก่อน พอกลับขึ้นมาก็พอดีกับอัญญาพึ่งเดินเข้าห้องน้ำไป เขาจัดการอุ่นโจ๊กที่ซื้อมาเมื่อคืนแล้วนั่งรอหญิงสาวออกมาทานพร้อมกัน

“กลิ่นหอมจังนะคะ” อัญญาทักทายแม้จะยังเขินๆ อยู่บ้างที่ตัวเองนั้นเป็นเจ้าของห้องแต่กลับนอนตื่นสายกว่าคนที่เป็นแขก

“โจ๊กเจ้าโปรดผมเลย อันที่จริงกะจะให้คุณทานตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่เห็นคุณเตรียมตัวจะนอนผมเลยใส่ตู้เย็นไว้ เช่านี้แค่อุ่นนิดหน่อยก็พอครับ”

“อัญขอไปแต่งตัวก่อนนะคะ วันนี้คุณมีสอนกี่โมงคะ”

“10 โมงครับ เดี๋ยวผมไปส่งคุณก่อนแล้วค่อยกลับมาอาบน้ำก็ได้”

“ไม่ต้องเสียเวลาหรอกค่ะ อัญไปเองได้คุณจะได้นอนพักอีกหน่อย”

“ปกติผมก็ตื่นเวลานี้อยู่แล้ว งั้นคุณไปแต่งตัวนะ ผมจะรีบอาบแล้วออกมากินโจ๊กแล้วค่อยไปทำงานพร้อมกันนะที่รัก”

อัญญาไม่อยากทำตัวเรื่องมากให้ต้องเขาต้องรำคาญใจ หญิงสาวรีบกลับเข้าไปในห้องนอนเพื่อแต่งตัวก่อนจะออกมาทานด้วยกัน

เย็นวันศุกร์ดูเหมือนรถจะติดกว่าวันอื่นมากมายนัก กว่าอัญญากับคาร์ลอสจะกลับจากร้านอาหารถึงที่พักก็เกือบ 4 ทุ่ม

อัญญาขอตัวอาบน้ำก่อนคนแรกเพราะรู้สึกไม่ค่อยสบายตัว เธอปวดท้องมากกว่าเมื่อวานและเหมือนจะมีไข้แต่ก็ไม่อยากให้เขาต้องเป็นกังวล

ชายหนุ่มนั่งทำงานที่ห้องรับแขกจนเกือบเที่ยงคืน พอเดินไปจะปิดไฟนอนก็เหมือนได้ยินเสียงของแฟนสาวดังมาจากในห้อง เขาเปิดประตูแง้มไปดูนิดหน่อย แสงไฟจากห้องรับแขกทำให้เขาเห็นว่าอัญญานอนดิ้นกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงกว้าง

ใบหน้าของเธอชื้นไปด้วยเหงื่อพอเขาลองเอาหลังมือแตะก็ต้องรีบถอยมือกลับเพราะเธอตัวร้อนราวกับเปลวไฟ

เขาเห็นเธอทานยาไปแล้วตอนกลับมาถึงห้องพักจึงคิดว่าไม่ควรปลุกเธอขึ้นมาตอนนี้

กะละมังใบเล็กกับน้ำอุ่นถูกนำมาวางที่เก้าอี้ข้างเตียง เขาถือวิสาสะเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหาผ้าเช็ดตัวผืนเล็กโดยอาศัยแสงไฟเพียงนิดจากห้องรับแขก

ภายในลิ้นชักชั้นแรกสุดนั้นมีทั้งชุดชั้นในลูกไม้หลากสีและจีสตริงอีกไม่น้อยแต่ที่สะดุดตาที่สุดคงเป็นชุดชั้นในลายลูกไม้สีแดงสดทำให้เขาอยากเห็นเหลือเกินว่าถ้ามันอยู่ในตัวเธอนั้นจะดูเซ็กซี่แค่ไหน แต่ก็ต้องรีบสลัดความคิดลามกออกไปจากหัว เพราะตอนนี้สิ่งที่ควรทำที่สุดก็คือรีบหาผ้าเช็ดตัวผืนเล็กให้เจอและรีบเช็ดตัวเธอโดยเร็ว

เขาเช็ดตัวเธออย่างเบามือเพราะกลัวจะตื่น เช็ดภายนอกทั้งแขนขา ตอนแรกก็คิดว่าจะเช็ดแค่นี้แต่เหมือนว่าเสื้อของเธอจะชื้นไปด้วยเหงื่อ

คาร์ลอสเปิดตู้เสื้อผ้าอีกครั้งเขาหาชุดนอนมาเปลี่ยนให้เธอ เขาอยากให้เธอนอนอย่างสบายตัว

แม้จะเริ่มวันใหม่แล้วอัญญาก็ยังนอนอยู่บนเตียงกว้างเธอรู้สึกปวดทั่วไปทั้งตัว ไม่อยากขยับไปไหน เธอจำได้ลางๆว่าเมื่อคืนคาร์ลอสเข้ามาเช็ดตัวให้เธอสองรอบและปลุกให้เธอกินยาไปอีกครั้งตอนเข้ามาเช็ดตัวรอบที่สอง

เสียงดังกุกกักในครัวอัญญาเดาว่าคงเป็นคาร์ลอสแต่เธอก็ไม่มีแรงที่จะลุกขึ้นไปดูว่าเขากำลังทำอะไร เขาคงไม่กำลังพังห้องครัวเล็กๆ ของเธอหรอกนะ

สักพักเสียงนั้นก็เงียบไปพร้อมกับประตูห้องนอนที่เปิดกว้าง

“ผมทำคุณตื่นหรือเปล่า” เขานั่งลงข้างๆเตียง

“ไม่หรอกค่ะ”

“ยังตัวร้อนอยู่ไหม” มือหน้าแตะหน้าผากเพื่อหาคำตอบ

“อัญว่าดีขึ้นแล้วค่ะ ขอบคุณนะที่คอยเช็ดตัวให้”

“ไม่เห็นต้องขอบคุณเลยที่รัก มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว”

“คุณคงแทบไม่ได้นอนทั้งคืน”

“ไม่เป็นไร แล้วนี่คุณหิวหรือยังผมทำอาหารไม่เป็นเลยลงไปซื้อข้าวต้มหมูสับมาให้”

“ยังไม่หิวเลยค่ะ อัญอยากอาบน้ำ คุณพยุงอัญไปหน่อยได้ไหมคะ”

“ไม่สบายยังจะอาบน้ำอีก ผมเช็ดตัวให้ดีกว่าไหม”

“ให้อัญอาบเถอะนะคะ อัญจะรีบอาบ อยู่แบบนี้มันไม่สบายตัวเลย”

คาร์ลอสเข้าใจที่เธอพูดเขาพาเธอไปห้องน้ำและห้ามไม่ให้เธอล็อคประตูเผื่อเธอเป็นอะไรเขาจะได้เข้าไปช่วยทัน

ตลอดเวลาสองวันที่อัญญารู้สึกอ่อนแอเป็นที่สุด ไม่ใช่แค่ปวดท้องประจำเดือนแต่เธอทั้งอาเจียนและเป็นไข้ เธอเคยเป็นไข้ทับระดูแบบนี้ครั้งหนึ่งตอนที่เรียนอยู่ ม.3 ตอนนั้นจำได้ว่ามีแม่คอยดูแลอยู่ไม่ห่าง แม่คอยเช็ดตัวคอยเอาข้าวมาให้ บีบนวดให้เธอได้รู้สึกคลายปวด ความรู้สึกในวันนั้นไม่ต่างอะไรกับตอนนี้เลย เพราะคาร์ลอสนั้นดูแลเธออย่างดีจนแทบไม่ได้นอนพักเลยตลอดทั้งเสาร์และอาทิตย์