20 ความเข้าใจ

เช้าวันจันทร์คาร์ลอสมาส่งอัญญาที่ทำงานแต่เช้าหลังจากส่งเธอเขาก็กลับไปที่คอนโดของตัวเอง วันนี้เขามีสอนแค่ช่วงบ่าย

แม้ว่าวันหยุดที่ผ่านมาเขาไม่ได้พักอย่างเต็มที่แต่ก็ไม่ทำให้รู้สึกเหนื่อยเลยสักนิด เขาดูแลเธอด้วยความเต็มใจ ไม่มีเรื่องเซ็กส์เข้ามาเกี่ยวข้องเลยแม้แต่น้อย แต่มันก็มีความสุขในอีกรูปแบบหนึ่ง ความสุขในแบบที่เรียบง่ายแต่อบอุ่นไปทั้งหัวใจ

กลางวันทานข้าวด้วยกันนะครับ เดี๋ยวผมซื้ออาหารเข้าไปเอง

เขาส่งข้อความให้เธอจากนั้นก็ล้มตัวลงนอนโดยไม่ลืมตั้งเวลาปลุก

คาร์ลอสถือชุดเบนโตะที่เขาซื้อระหว่างทาง ชายหนุ่มแวะที่ห้องสมุดกะให้ถึงเวลาพักของอัญญาพอดี แล้วก็พาเธอเดินขึ้นไปทานอาหารที่ห้องทำงานของตัวเอง เขาไม่สนใจว่าจะมีสายตาอีกกี่คู่ที่มองเขากับเธอที่เดินหายเข้าไปด้วยกัน

“อร่อยไหมครับ”

“ค่ะ คุณจะลองหน่อยไหม” เธอเลื่อนเซ็ตอาหารของเธอให้เขาเพราะคาร์ลอสซื้อมาแค่อย่างละเซ็ต

“ป้อนผมหน่อยได้ไหม”

เพราะเห็นว่านี่เป็นห้องทำงานส่วนตัวของเขาอัญญาจึงไม่ต้องคอยระวังว่าจะมีใครเปิดเข้ามา เธอใช้ตะเกียบคีบแซลมอนจิ้มโชยุกับวาซาบิเพียงเล็กน้อยก่อนส่งเข้าปากเขาอย่างว่าง่าย

“อืม อร่อยจัง” คาร์ลอสเคี้ยวตุ้ยๆ เหมือนเด็กได้กินขนมของโปรด

เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าแค่ได้ทานข้าวกลางวันด้วยกัน ได้นั่งคุยกันก็มีความสุขแล้ว เขาคงไม่มีอะไรที่ต้องการมากไปกว่านี้อีกแล้ว

หลังจากทานอาหารเสร็จและนั่งคุยกันสักพักอัญญาก็ขอตัวกลับไปทำงาน แม้จะบอกเขาว่ากลับลงไปเองได้แต่คาร์ลอสก็ยืนยันที่จะเดินไปส่งเธอที่ห้องสมุด

“ผู้หญิงคนนั้นใช่บรรณารักษ์ที่ห้องสมุดใช่ไหม” อาจารย์ท่านหนึ่งเปิดประเด็นขึ้นทันทีที่ทั้งสองคนเดินเข้าไปในลิฟต์

“ใช่ค่ะ ศิเคยเจอที่บ้านคุณเบญ” ศศิกานต์บอก

“แล้วเค้าไปทำอะไรในห้องของอาจารย์คาร์ลอสกันนะ”

“คงคุยธุระกันมั้ง อาจารย์คาร์ลอสชอบฝากให้คุณเบญสั่งหนังสือให้ แต่คุณเบญหยุดคงฝากงานรุ่นน้องไว้ละมั้ง”

“ศิก็ขอให้เป็นอย่างที่พี่ปราณพูดนะคะ”

“กังวลอะไรขนาดนั้นครับอาจารย์ศิ ผู้หญิงคนนั้นสวยไม่ได้ครึ่งของคุณด้วยซ้ำ”

พอได้ยินอรรถสิทธิ์พูดแบบนั้นศศิกานต์ก็เบาใจ เธอเองยังหวังว่าสักวันหนึ่งเขาจะหันมามองเธอ

ข่าวลือเรื่องอาจารย์หนุ่มกับบรรณารักษ์สาวแพร่ไปทั่วแต่ก็ไม่มีใครกล้าถามเรื่องนี้กับเจ้าตัวเลยสักคน แม้จะอยากรู้กันมากแค่ไหน และมันไม่ใช่เรื่องผิดอะไรเลยสักนิดที่ทั้งสองคนจะสนิทสนมกัน

ช่วงนี้สอบปลายภาคคาร์ลอสยุ่งจนแทบไม่มีเวลาให้กับแฟนสาว เขามีเวลาเจอเธอแค่ตอนทานข้าวด้วยกันที่โรงอาหารของคณะ ส่วนตอนเย็นกว่าเขาจะเงยหน้าจากข้อสอบกองโตก็เลยเวลาเลิกงานของเธอไปนานแล้ว

อัญญาไม่รู้จะช่วยเขาแบ่งเบาภาระงานได้ยังไง เธอทำได้แค่เพียงส่งกำลังใจให้เขาผ่านทางข้อความและโทร.เตือนเขาให้ทานข้าวบ้างก็เท่านั้น

“ผมโทรมากวนคุณดึกไปหรือเปล่า” คาร์ลอสกดโทรออกไปหาแฟนสาวหลังจากที่ตรวจกระดาษคำตอบเสร็จไปหลายคนแล้ว

“เปล่าคะ อัญยังไม่นอนเลย แล้วคุณล่ะคะตรวจไปถึงไหนแล้ว”

“ก็เกือบครึ่งแล้วครับ ผมกลัวคุณหลับไปก่อนเลยรีบโทรมา”

“พูดอย่างนี้แสดงว่าพอวางสายแล้วคุณจะทำงานต่อใช่ไหมคะ”

“ก็คงอย่างนั้น”

“แต่นี่มันก็ดึกมาแล้ว เอาไว้พรุ่งนี้ทำต่อไม่ดีเหรอคะ”

“ผมยังไม่ง่วงเลย ว่าจะตรวจอีกสัก 4-5 คนค่อยนอน ผมอยากไปหาคุณจะแย่แล้วนะครับที่รัก”

“อัญไม่หนีไปไหนหรอกค่ะ”

“ผมรู้ แต่ผมคิดถึงคุณมาก”

“อัญก็คิดถึงคุณเหมือนกันค่ะ”

“ผมลืมบอกคุณไปเลยว่าหลังส่งคะแนนเสร็จผมก็ว่างอีกยาวเลย เราไปอังกฤษด้วยกันนะ พอดีเพื่อนผมพึ่งบอกว่าจะแต่งงาน”

“อัญอยากไปกับคุณจังเลยค่ะ แต่คงไม่ได้เพราะอัญไม่มีปิดเทอมนะคะ”

“ลาพักร้อนก็ได้นี่ครับ”

“ถึงลาพักร้อนได้แต่อัญก็ไม่มีพาสปอร์ต ไหนจะต้องยื่นเรื่องทำวีซ่าอีก”

“ผมขอโทษที่บอกคุณช้าไป”

“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ใช่ความผิดของคุณสักหน่อย ถึงคุณบอกเร็วกว่านี้อัญก็คงไปกับคุณไม่ได้อยู่ดี”

“เอาไว้หยุดยาวช่วงคริสต์มาสเราไปเยี่ยมแม่ผมที่ออสเตรียด้วยกันนะครับ”

“แล้วอัญจะหาเวลาไปทำพาสปอร์ตนะคะ”

“ดีมากครับที่รัก”

“คุยนานแล้วนะคะ อัญว่าคุณไปทำงานต่อเถอะค่ะ จะได้รีบนอนนะคะ”

ทั้งสองคุยกันอีกเกือบสิบนาทีกว่าเขาจะยอมวางสาย

เธอบอกให้เขารีบทำงานจะได้รีบนอน แต่ตัวเธอเองนั้นยังคนนอนใม่หลับเพราะยิ่งได้คุย ได้ยินเสียงก็ยิ่งคิดถึงเขามากขึ้นทุกที

*****

บ่ายวันศุกร์ขณะที่อัญญากำลังจัดเรียงหนังสือให้เข้าที่คาร์ลอสก็เข้ามาหาที่ห้องสมุด

“คิดถึงจังเลยที่รัก” เขาเดินมากระซิบ

“อัญก็คิดถึงคุณค่ะ”

“งานเป็นยังไงบ้างคะ เรียบร้อยดีไหม”

“ครับ ส่งคะแนนไปหมดแล้ว เย็นนี้อาจารย์ที่คณะชวนไปทานข้าวเย็น คณบดีก็จะมาทานด้วย ผมเลยมาชวนคุณ” เขาอยากแนะนำเธอกับทุกคนอย่างเป็นทางการในฐานะแฟนของเขา แม้ว่าทุกคนจะเคยเจอเธอที่ห้องสมุดบ้างแล้วก็ตาม

“วันนี้อัญเลิกงานสองทุ่มนะคะ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมรอได้”

“แล้วนัดอาจารย์ท่านอื่นกี่โมงคะ”

“1 ทุ่มครับ แต่เดี๋ยวผมจะบอกคนอื่นเองว่าเราจะไปสายหน่อย”

“คารลอส ให้ผู้ใหญ่รอมันไม่ดีนะคะ เอาไว้โอกาสหน้าอัญค่อยไปทานข้าวกับคุณและอาจารย์ท่านอื่นก็ได้ แต่วันนี้มีท่านคณบดีมาทานด้วย อัญไม่อยากให้คุณไปสาย มันจะดูไม่ดีเอานะคะ”

“งั้นผมจะรีบไปรีบกลับมาหาคุณที่คอนโดนะครับ”

“นั่นยิ่งไม่ดีใหญ่เลยค่ะ แล้วนัดทานข้าวกันที่ไหนคะ” คาร์ลอสบอกชื่อร้านอาหารให้เธอฟัง อัญญาเห็นว่าร้านนั้นไกลจากคอนโดของเธอมาก

“เอาอย่างนี้นะคะ คุณไปทานข้าวกับเพื่อนร่วมงานเถอะค่ะ ร้านนั้นไกลจากคอนโดมากอยู่เหมือนกัน เลิกงานอัญจะไปเก็บของที่คอนโดก่อนแล้วอัญจะไปรอคุณที่ห้องเลยดีไหมคะ คุณจะได้ไม่ต้องขับรถไปมา”

“จริงนะครับ”

“จริงสิคะ”