18 แค่ได้เจอก็สุขใจ

บ่ายวันอาทิตย์อัญญาตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่น หลังจากนอนพักไปนานหลายชั่วโมง

เมื่อคืนหลังจากคาร์ลอสพาเธอไปอาบน้ำซึ่งดูเหมือนว่าจะไม่ใช่แค่การอาบน้ำปกติอย่างที่เธอคิด ไม่รู้ว่าเขาไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน กว่าเขาจะยอมปล่อยให้เธอได้พักก็เกือบหลับคาห้องน้ำ

ข้างกายว่างเปล่าเจ้าของห้องคงตื่นไปนานแล้วเพราะพื้นที่นอนข้างเธอเย็นเฉียบ ประตูห้องนอนปิดสนิท หญิงสาวเดินผ่านห้องแต่งตัวก็เห็นกระเป๋าเดินทางของตัวเองวางอยู่ เธอค้นหาเสื้อผ้าที่ยังไม่ได้ใส่ก่อนเดินหายเข้าไปในห้องน้ำแล้วกลับออกมาด้วยชุดใหม่ เดรสสีฟ้าแขนกุดคอวีเนื้อผ้าบางเบายาวคลุมเข่าเล็กน้อย

พอเปิดประตูออกมาก็ไม่เห็นคนตัวโตที่เป็นเจ้าของห้อง เธอได้ยินเสียงคุยโทรศัพท์จึงเดินตามเสียงนั้นไป

“เดี๋ยวผมลงไปรับครับ” เขาวางสายแล้วหันมาพอดี

“ตื่นแล้วเหรอที่รัก หลับสบายไหม”

“ค่ะ คุณตื่นนานแล้วเหรอ”

“ก็ก่อนหน้าคุณสักพัก หิวหรือเปล่า ผมสั่งอาหารมาแล้ว รอแป๊บนะครับเดี๋ยวผมลงไปเอา”

“ฉันรบกวนคุณหรือเปล่า”

“โอ้ว ที่รัก อย่าคิดอย่างนั้น เดี๋ยวผมมานะ” เขาก้มลงจูบแก้มเนียนก่อนคว้ากระเป๋าเงินเดินออกจากห้องไป

หลังทานอาหารเธอเป็นคนล้างจานจากนั่นก็มานั่งดูเขาทำงานในห้องเล็กที่อยู่ติดกับห้องนอน

คาร์ลอสเตรียมการสอนสำหรับสอนตลอดทั้งสัปดาห์อย่างเร่งรีบเพราะไม่อยากให้อัญญารอเขานานเกินไป บ่ายนี้เขาจะไปเดินซื้อของก่อนจะพาเธอไปส่งที่คอนโดของเธอ

อัญญานั่งเล่นไอแพดรอที่ห้องรับแขกเพียงไม่นานเขาก็พร้อมที่จะออกไปข้างนอกกับเธอ

มือใหญ่กอบกุมมือนุ่มไว้ไม่ยอมปล่อยแม้ตอนนี้จะเดินเข้ามาในห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่แล้วก็ตาม

อัญญาพยายามดึงมืออกอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล

“ที่รัก ไม่มีใครจำคุณได้หรอก คุณแต่งตัวไม่เหมือนวันทำงานเลยสักนิด”

อัญญาก้มมองตัวเองแล้วก็เห็นด้วยเพราะปกติในที่ทำงานเธอสวมแค่กระโปรงทรงเอ เสื้อเชิ้ตแขนยาวพอดีตัวสีอ่อน ผมก็มัดรวมก่อนจะสวมเน็ตติดโบว์ทับอีกที

“แต่คนอื่นจำคุณได้นี่คะ”

“จำได้ก็ไม่เป็นเป็นไรเลย ปกติผมก็ไม่ค่อยได้คุยกับใครอยู่แล้ว ยิ่งเห็นผมมากับคุณแบบนี้คงไม่มีใครกล้าเข้ามาทักทายหรอก อย่ากังวลไปเลย”

อัญญาจำต้องเดินจับมือกับเขาไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าเขาจะมาซื้ออะไรกันแน่เพราะผ่านมาหลายร้านก็ไม่เห็นว่าเขาจะสนใจแวะเลยสักนิด

“คาร์ลอสคะ คุณจะมาซื้ออะไรเหรอคะ” นี่สุดก็ต้องถามเพราะไม่อยากเดาให้เสียเวลา

“ใกล้ถึงแล้วล่ะ นั่นไง” เขาชี้ไปร้านเครื่องประดับที่อยู่ถัดไปอีกไม่ไกล

“สวัสดีค่ะ ต้องการสินค้าชนิดไหน เราแนะนำได้นะคะ” พนักงานสาวสวยออกมาต้อนรับ

“ผมอยากได้เครื่องประดับสักชิ้นครับ”

“คุณลูกค้าต้องการสินค้าชนิดไหนคะ ร้านเรามีทั้ง สร้อย แหวน ต่างหู หรือจะเลือกแบบที่เข้าชุดกันก็ได้นะคะ”

“อันนี้คงต้องถามเธอเองล่ะครับ” เขาหันมาบอกเธอที่ยืนงงอยู่

“คะ?”

“เลือกมาสักชิ้นที่คุณชอบหรือจะหลายชิ้นก็ได้ ผมตามใจคุณเลย”

“คาร์ลอส ฉันไม่ได้ต้องการเลยสักนิด” เธอกระซิบกระซาบเพราะไม่อยากให้พนักงานสาวได้ยิน”

“แต่ผมอยากให้นี่ครับ เราคบกันแล้วผมก็อยากมีของขวัญให้คุณบ้าง”

“มีแต่ของแพงๆ ทั้งนั้น อัญว่ามันมากเกินไป”

“ไม่มีอะไรมากเกินไปสำหรับคุณหรอกที่รัก”

“แต่..”

“ไม่มีแต่ ถ้าเลือกเองคุณก็จะได้สิ่งที่ถูกใจแต่ถ้าให้ผมเลือก ผมก็คงต้องเลือกของที่แพงที่สุดในร้านให้คุณนะ หรือคุณต้องการแบบนั้น”

อัญญาอยากเดินหนี แต่เขาก็จับมือเธอไว้แน่น อีกทั้งพนักงานก็ดูจะดีใจที่มีลูกค้าทั้งๆ ที่เป็นบ่ายวันอาทิตย์วันหยุดของใครหลายๆ คนแต่พวกเธอไม่ได้หยุด

เครื่องประดับในตู้ส่องแสงระยิบระยับอัญญาตัดสินใจไม่ถูกเพราะดูแต่ละชิ้นราคาคงสูงน่าดู

“ผมว่าสร้อยเส้นนั้นเหมาะกับคุณดีนะ” แล้วเขาก็บอกพนักงานหยิบสร้อยเพชรที่ทำจากทองขาวมีจี้เพชรรูปหัวใจเล็กๆมาให้ดู

“แบบนี้ดูเรียบหรู ใส่ได้ทุกโอกาสค่ะ” พนักงานรีบนำเสนอ

“ผมขอดูแหวนวงนี้ด้วยครับดูน่าจะเข้ากัน”

“คุณผู้ชายตาถึงจังนะคะ ชุดนี้ถ้าจับมาคู่กันรับรองเลยค่ะว่าสวยโดดเด่นแน่ๆ”

“ลองสวมดูได้นะคะ”

อัญญารับแหวนมาลองสวมอย่างเกรงใจ แม้จะไม่ชอบแต่ก็ไม่อยากหักหน้าผู้ชายตัวสูงที่เป็นคนพามา

“หลวมไปนิดค่ะ มันคงไม่เหมาะกับอัญเท่าไหร่”

“ทางร้านยินดีทำขึ้นใหม่ตามขนาดนิ้วของลูกค้าค่ะ แต่ต้องรอประมาณ 3 อาทิตย์นะคะ”

คาร์ลอสพยักหน้าสนใจกับข้อเสนอ

“คาร์ลอสคะ ถ้าสวมแหวนอัญคงทำงานไม่ค่อยสะดวกแล้วมันก็สะดุดตาด้วยอัญไม่อยากมาคอยตอบคำถามของใคร ถ้าคุณอยากซื้อของขวัญให้อัญจริงๆ อัญขอเป็นสร้อยคอแบบที่คุณเลือกแต่ขอขนาดเล็กลงหน่อยได้ไหมคะ อัญจะได้ใส่ทุกวัน คุณว่าดีไหม”

เหตุผลร้อยแปดของเธอทำให้ชายหนุ่มต้องยอมจำนน

ตลอดทั้งบ่ายคาร์ลอสก็พาเธอเดินซื้อของจนถือแทบจะไม่ไหวทั้งของตัวเธอเองและของเขา กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ถึงเวลาอาหารเย็น

******

เช้าวันจันทร์เริ่มต้นสัปดาห์ใหม่ อัญญาตื่นแต่เช้าไปทำงานตามปกติ แอบกังวลอยู่เล็กน้อยว่าถ้าเจอแฟนหนุ่มแล้วจะทักทายกันยังไง

ขณะทำงานสายตาก็คอยแต่จะมองออกไปทางประตูทางเข้า แม้บอกว่าไม่อยากให้เขามาเจอในวันธรรมดาแต่ก็แอบอยากเห็นหน้าเขา แม้สักนิดก็ยังดี แต่ดูเหมือนมันจะไม่ใช่อย่างนั้นเลย

อัญญาทานอาหารกลางวันอยู่กับเพื่อนร่วมงานที่โรงอาหารของคณะ เมื่อเห็นคาร์ลอสเดินมาเธอก็แอบยิ้มในใจ แค่ได้เห็นเขาไกลเธอก็รู้สึกคลายความคิดถึงไปบ้าง แล้วก็คิดว่าไม่น่าไปตั้งเงื่อนไขแบบนั้นเลย แทนที่จะได้เจอทุกวันแต่นี่ต้องรอไปถึงเย็นวันศุกร์

ทางด้านคาร์ลอสก็แทบไม่ต่างกันเลย ปกติเขาไม่ค่อยมาทานอาหารททที่โรงอาหารเพราะไม่ค่อยชอบความวุ่นวายแต่วันนี้เขารู้อยู่แล้ว่าจะต้องมาเจอเธอที่นี่

“ผมขอนั่งทานด้วยคนนะครับ” เสียงอันคุ้นเคยทำให้อัญญาและเพื่อนร่วมงานต้องหยุดทานแล้วมองไปทางเจ้าของเสียง

“ตามสบายเลยค่ะอาจารย์”

“ปกติไม่ค่อยเจออาจารย์ที่นี่เลยนะคะ”

กานพลูเพื่อนร่วมงานของอัญญากล่าวทักทาย เธอทำงานที่ห้องสมุดของคณะมาก่อนหญิงสาวจึงทำให้รู้จักกับอาจารย์ทุกคนเป็นอย่างดี

“ผมอยากลองเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง” เขาพูดน้อยเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น

อัญญานั่งทานเงียบๆ ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมามอง

“ขอตัวก่อนนะคะอาจารย์ ฉันต้องไปทำธุระที่อื่นต่อ” กานพลูทานเสร็จก่อนคนอื่นก็เอ่ยปากขอตัว

“ไปก่อนนะคะพี่อัญ ไม่ต้องรีบทานก็ได้ พักตั้งชั่วโมงต้องใช้เวลาให้เต็มที่นะคะ”

“จะไม่ทักทายกันหน่อยหรือที่รัก” เขาพูดเบาๆ พอได้ยินกันแค่สองคน

“อัญไม่รู้จะพูดอะไรนี่คะ”

“พูดว่าคิดถึงก็ได้”

“คุณนี่ แล้วนึกยังไงมากินข้าวที่โรงอาหาร ปกติไม่เคยเคยมา”

“รู้ได้ยังไงว่าผมไม่เคยมา”

“ก็เดาๆ เอา” อันที่จริงเธอก็เคยมองหาเขาอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่เคยเห็น

“ไม่หรอกมั้ง ผมว่าคุณก็คงแอบมองหาผมบ้างแหละ ถ้าอย่างนั้นคงไม่รู้ว่าผมไม่เคยมา”

“ยังไม่ตอบเลยว่าทำไมมาที่นี่”

“อยากได้คำตอบแบบไหนล่ะที่รัก”

“อย่าเรียกอย่างนั้นสิ เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยิน”

“คุณกลัวเกินไปแล้ว คนอื่นจะมาได้ยินบ้างก็คงไม่เป็นไร ผมว่านะ เราควรเจอกันให้คนอื่นเห็นบ่อยขึ้นนะ”

“ทำไมล่ะคะ”

“เพราะเรื่องนี้เราจะปิดต่อไปเรื่อย ๆคงไม่ได้หรอก เอาเป็นว่าตั้งแต่วันนี้ไปผมจะแวะมาหาคุณบ่อยๆ”

“จะดีเหรอคะ”

“ดีสิ ผมรู้สึกเหมือนเป็นหนุ่มน้อยตามจีบสาวยังไงก็ไม่รู้”

“ปกติจีบหญิงเก่งไหมคะ”

“ไม่เก่งเลย ส่วนใหญ่ผู้หญิงก็จะเข้ามาเองมากกว่า”

“อัญเหมือนเป็นของแปลกเหรอคะ”

“ไม่เลย แต่ที่ผมทำแบบนี้กับคุณเพราะผมรู้สึกได้ว่าคุณเป็นคนที่ใช่สำหรับผม”

อัญญายิ้ม

สองคนนั่งคุยกันจนเกือบบ่ายโมงก่อนเดินกลับมาที่ตึกคณะพร้อมกัน สายตาหลายคู่มองมาที่คนทั้งสอง อัญญาประหม่าเล็กน้อยส่วนเขานั้นใบหน้าเรียบเฉย ก่อนจะเดินแยกขึ้นไปยังห้องทำงานของตัวเอง

ตอนบ่ายค์ลอสแวะเข้ามาที่ห้องสมุดอีกครั้ง เขาทำทีมายืมหนังสือแต่พอเห็นแฟนสาวอยู่คนเดียวก็รีบเดินตรงมาหา

“ที่รัก เย็นนี้คุณเลิกงานกี่โมง”

“เลิกงานที่นี่ 5 โมงเย็นค่ะ แล้วอัญต้องไปช่วยที่หอสมุดต่อถึง 2 ทุ่ม”

“งั้น 2 ทุ่มผมไปรอที่หอสมุดนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณรีบกลับไปพักเถอะ อัญกลับเองได้ ใกล้สอบแล้วไม่เตรียมข้อสอบเหรอคะอาจารย์”

“ผมเกือบลืมไปเลยนะเนี่ยว่าตัวเองเป็นอาจารย์ งั้นผมไปเตรียมข้อสอบดีกว่า เย็นนี้เจอกันนะ”