13 ขอเวลา

คาร์ลอสมาหาอัญญาตอนบ่าย รปภ.แจ้งว่าหญิงสาวออกไปข้างนอก เขาจึงนั่งรออยู่ที่มุมรับแขกของคอนโดจนห้าโมงเย็น เธอก็ยังไม่กลับ เขาชักเริ่มเป็นห่วงมากขึ้นเรื่อยๆ จึงตัดสินใจโทร.ถามเบญญาภา เพราะคิดว่าเธอคงจะไปเอารถที่นั่น

“น้องอัญออกไปตั้งแต่เที่ยงแล้วนะคะ ยังไม่ถึงคอนโดอีกเหรอ”

“ผมยังไม่เจอเธอเลย”

“แล้วมีธุระอะไรกับเธอหรือเปล่า ทำไมดูร้อนใจจัง”

“ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอกครับ พอดีวันนี้เรานัดกันว่าตอนบ่ายจะไปมหกรรมหนังสือด้วยกัน โทรไปเธอก็ไม่รับผมเลยนึกเป็นห่วง”

“ลองไปตามเธอที่ร้านแกแฟที่หน้ามหาลัยสิคะ ร้านใหญ่ๆ พี่ก็จำชื่อร้านไม่ได้ น้องอัญมักจะไปอยู่ที่นั่นบ่อยๆ เหมือนว่าจะเป็นเพื่อนกับเจ้าของร้าน”

“ขอบคุณครับพี่เบญ” เขารีบไปตามที่เธอบอก

ในร้านมีลูกค้ากับพนักงานเหลืออยู่ไม่กี่คนคงเพราะใกล้ปิดแล้วชายหนุ่มเดินไปถามหาเจ้าของร้านกับพนักงานคนหนึ่งแล้วก็ได้เบอร์โทรศัพท์ของเธอมา

ทางด้านอัญญากับนวนันท์ก็พากันมาทานข้าวที่ร้านประจำ

“อัญฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ แกสั่งเลยฉันเอาแบบเดิม”

พออกจากห้องน้ำก็มีสายเข้า นวนันท์ชั่งใจว่าจะกดรับดีใหม่เพราะเป็ยเบอร์ที่ไม่ได้บันทึกไว้ ยิ่งตอนนี้มีพวกแก๊งค์คอลเซ็นเตอร์กำลังระบาดเธอจึงกดตัดสาย แล้วเบอร์เดิมก็โทรเข้ามาอีกครั้ง

“พยายามดีแฮะ เอากะเค้าหน่อยละกันดูสิว่าวันนี้จะหลอกว่าอะไร”

“สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีครับ ใช่เบอร์เพื่อนคุณอัญหรือเปล่า”

“อะไรนะคะ”

“คือผมถามว่าใช่เบอร์คุณเจ้าของร้ากาแฟ เพื่อนของอัญญาหรือเปล่า”

“อ๋อ ใช่ค่ะ แล้วคุณเป็นใครคะ”

“ผมชื้อคาร์ลอส”

“มีธุระอะไรกับฉันเหรอคะ ฉันว่าฉันไม่เคยรู้จักคนชื่อนี้”

“งั้นผมก็ขอแนะนำตัวอีกทีนะครับ ผมชื่อคาร์ลอส”

“ฉันนวนันท์ค่ะ คุณจะเรียกนันท์แบบยัยอัญก็ได้”

“คุณนันครับ คุณอยู่กับคุณอัญหรือเปล่า”

“ค่ะ”

“ผมขอคุยกับเธอหน่อยได้ไหม ผมโทรเธอหาเธอหลายครั้งแล้วเธอไม่รับโทรศัพท์ผมเลย”

ถ้าเธออยากคุยกับคุณก็คงรับโทรศัพท์คุณไปแล้ว แต่เธอไม่รับก็แสดงว่าไม่อยากคุย”

“แต่ผมมีเรื่องจะคุยกับเธอ”

“ฝากฉันบอกก็ได้”

“เรื่องนี้มันสำคัญจริงๆนะ ผมขอร้องให้ผมคุยกับเธอหน่อย”

“คุณเป็นอะไรกับเธอกันล่ะ ถึงอยากจะคุยหนักหนา”

“ผมเองก็ไม่รู้ว่าสถานะของผมกับเธอตอนนี้เรียกว่าอะไร ผมรู้แค่ผมรักเธอเท่านั้น”

“คุณพูดว่าคุณรักเพื่อนฉันอย่างนั้นเหรอคะ ดูคุณพูดง่ายจังนะคะ”

“ผมพูดตามที่ผมรู้สึก”

“ฉันไม่รู้ว่าคุณแค่พูดกับฉันอย่างนี้เพราะอยากให้ฉันยอมส่งโทรศัพท์ให้ยัยอัญหรือพูดเพราะรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ กันแน่ แต่ถ้าคุณทำให้เพื่อนฉันเสียใจ รับรองฉันเอาคุณตายแน่”

นวนันท์เดินกลับมาที่โต๊ะพร้อมส่งโทรศัพท์ให้หญิงสาว

“มีคนอยากคุยด้วย”

อัญญารับโทรศัพท์มาถือไว้แล้วเดินเลี่ยงออกไปคุยหน้าร้าน

“อัญพูดค่ะ”

“อัญนี่ผมเองอย่าพึ่งวางสายนะ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย”

“แต่ฉันไม่มี”

“อย่าใจร้ายกับผมนักเลย ผมคิดถึงคุณนะ” อัญญาเงียบ

“แค่นี้ใช่ไหมที่จะคุย”

“เปล่าๆ ผมรู้ว่าระหว่างเราทุกอย่างมันข้ามขั้นตอนไปมาก แต่คุณจะให้ผมทำยังไงล่ะ ผมอยู่ใกล้คุณทีไรผมก็อดใจไม่ได้ทุกที”

อัญญารู้ดีว่าเรื่องแบบนี้ตบมือข้างเดียวก็คงไม่ดัง เธอขยะแขยงตัวเองมากขึ้นที่ยอมขึ้นเตียงกับเขาง่ายๆ

“ถ้าอย่างนั้นก็อย่าเจอกันอีกเลย”

“ผมคงทนไม่ได้”

“เวลาผ่านไปคุณก็คงลืมมันไปเอง”

“ผมไม่ใช่คนแบบนั้น ผมจริงจังกับคุณนะ คุณอาจไม่เชื่อแต่ผมคิดอย่างนี้จริงๆ”

“เราพึ่งรู้จักกันไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำ”

“นั่นคือข้ออ้างหรือเปล่าหรือคุณมีคนที่คุยอยู่แล้ว”

“มันไม่ใช่แบบนั้น”

“ฉันไม่คิดว่าเราจะไปด้วยกันได้ เราต่างกันมาก”

“ผมไม่เห็นว่าจะต่างกันตรงไหนเลยหรือว่าเพราะอายุผมมากกว่าคุณ คุณอายที่จะคบกับผมใช่ไหม”

“เปล่าเลย” เธอรีบปฏิเสธ

“ทำไมคุณไม่ลองเปิดใจคบกับผมดูล่ะ”

“ฉัน...”

“ตกลงไหมถ้าคบกันแล้วคุณไม่ชอบผม ถึงตอนนั้นผมจะเป็นคนไปจากชีวิตคุณเอง”

“ฉันขอเวลาคิดหน่อยได้ไหม” เธอต่อรอง

“ก็ได้ ผมให้เวลาคุณถึงวันศุกร์นะ”

“ค่ะ”

“ผมไม่กวนเวลาคุณกับเพื่อนแล้ว ทานข้าวให้อร่อยนะครับ ก่อนนอนก็อย่าลืมคิดถึงผมบ้าง ฝันดีครับ”

เขาวางสายไปแล้วแต่อัญญายังยืนนิ่งเหมืนคนถูกสะกด แล้วก็นึกโมโหตัวเองที่ตอบเขาไปแบบนั้น

ตลอดทั้งสัปดาห์คาร์ลอสไม่แวะไปกวนใจอัญญาที่ห้องสมุดเลยเพราะเขาอยากให้เวลาเธอได้คิด

แต่ก็ลืมที่จะไลน์มาบอกฝันดีกับเธอก่อนนอนทุกคืน

ส่วนอัญญานั้นก็รอข้อความของเขาทุกคืน เธออ่านแต่ไม่ได้พิมพ์ตอบเลยสักครั้ง

เย็นวันศุกร์คาร์ลอสแวะมาที่ห้องสมุดกะว่าจะรับเธอทานข้าวและฟังคำตอบ

แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อคนที่อยู่หน้าเค้าน์เตอร์นั้นไม่ใช่อัญญา

“สวัสดีครับพี่เบญมาทำงานแล้วเหรอครับ ยังไม่ครบ 3 เดือนเลย”

“ปล่าวหรอกค่ะ พอดีแวะมาช่วยงานแค่ครึ่งวัน”

“แล้วอาจารย์มาห้องสมุดมีอะไรให้ช่วยไหมคะ”

“ไม่มีครับ ผมว่าจะแวะมาหาคุณอัญพอดีเย็นนี้นัดกันไว้ กลัวว่าเธอจะลืม”

“พี่ขอโทษนะคะอาจารย์ พอดีว่าพี่ให้อัญไปประชุมของสมาคมห้องสมุดแทนพี่ น้องอัญคงลืมบอกเพราะมันกะทันหัน”

เธอยื่นกำหนดการประชุมในโทรศัพท์ให้อาจารย์หนุ่มดู

การประชุมของสมาคมห้องสมุดนั้นจัดขึ้นทุกปี

ส่วนใหญ่ก็จะสลับกันไป ปีนี้เบญญาภาต้องเป็นคนไปประชุมแต่ครั้งนี้ผู้จัดงานเลือกไปจัดที่จังหวัดภูเก็ต

เธอเลยต้องให้อัญญาไปแทน

“ไม่เป็นไรครับ เอาไว้วันหลังผมค่อยนัดกันใหม่ก็ได้”

“คาร์ลอส”

“ครับพี่” ชายหนุ่มรู้ดีว่าถ้าเธอเรียกเขาแบบนี้มักจะมีเรื่องสำคัญพูดต่อ

“ถ้าชอบเธอจริงๆ ก็อย่าลังเลเลย ภูเก็ตเป็นเมืองท่องเที่ยวถ้าจะบังเอิญเจอกันก็คงไม่แปลก”

“พี่เบญรู้”

“ทำไมจะไม่รู้ แค่ดูสายตาที่มองเธอวันนั้นพี่ก็เดาออก อัญญาเป็นคนดี”

เบญญาภาหันไปหยิบกระดาษกับปากกามาเขียนข้อความอยู่ 2 บรรทัดแล้วส่งให้ชายหนุ่ม

“ชื่อโรงแรมกับห้องพักจะเก็บไว้หรือจะทิ้งไปก็ตามใจนะ พี่ขอตัวก่อน”