12 ร้องขออย่างลืมอาย nc

คาร์ลอสจูบเล้าโลม ทั่วไปหน้า ซอกคอ ก่อนจะงับเบาๆ ที่ยอดปทุมถัน ก่อนจะดูดมันจนแก้มตอบ เหมือนทารกน้อยที่หิวโหย

อัญญาเผลอครางกระเส่า ความเสียวแผ่ไปทั่วร่าง สองมือจับไหล่หนาไว้แน่น

“อืมมม” เขาครางในลำคอขณะที่ปากยังเต็มไปด้วยเต้างาม เขาดูดกินโดยไม่รู้สึกเบื่อ

ท่อนเอ็นก็แทงเข้าออกจากเบาเป็นหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ หัวแม่มือเขี่ยยอดเกสรเป็นจังหวะ

“ได้โปรด คาร์ลอส อย่าทรมานฉันเลย” ในที่สุดหญิงสาวก็ทนไม่ไหว เสียงกระซิบที่ข้างหูเต็มไปด้วยแรงปรารถนาอยากให้เขาช่วยปลดปล่อย

เสียงนั้นกระตุ้นให้ร่างหนากระหน่ำใส่ร่างอรชร ที่ร่อนสะโพกแอ่นรับตรงหน้าอย่างดุดัน อารมณ์พิศวาสพรุ่งพร่าน

“อ่า โอวส์ ซีด เมียจ๋า“ ร่องสาวตอดรัดเขาจนต้องห่อปากซี๊ด เขาเองก็ทรมานไม่ต่างจากเธอ

อัญญาหอบสะท้านไปทั้งร่าง แผ่นหลังโค้งจนเต้างามลอยเด่น ปรนเปรอความหิวกระหายของชายหนุ่มด้วยความเต็มใจ

เมื่อเขาทั้งกัด ทั้งดูดเธอก็เกร็งสะท้าน มือเรียวกดลงบนไหล่หนาอย่างเต็มแรง

คาร์ลอสจับขาข้างหนึ่งของเธอชี้ขึ้นพาดไว้บนไหล่กว้าง แล้วตัวเองก็คุกเข่ามันทำให้เขาสอดใส่ได้ลึกขึ้นกว่าเดิมมาก เนินขาวลอยเด่น

“อ่าส์ ตอดแรงแบบนี้ถึงใจผมที่สุด ซี๊ด อ่าส์ “ เขาพอใจเป็นอย่างมากเมื่อร่างเล็กตอดรัดเขาอย่างรุนแรง ทุกครั้งที่เคลื่อนไหว ร่างบางก็ครางกระเส่า

“อ๊ะ อ่าส์”

เขาขยับสะโพกเร่งจังหวะให้แรงขึ้น กระหน่ำใส่อัญญาอย่างไม่หยุดหย่อน

ปลายหัวนิ้วโป้งก็เขี่ยเกสรช่วยเพิ่มอารมณ์ให้หญิงสาว อัญญาแทบขาดใจ เธอตอบรับทุกท่วงท่าที่เขามอบให้ มือเล็กหยิกผาปูที่นอนจบแทบขาด

“ผัวขา เร็วอีกนิดนะ อ่าส์ เมียใกล้แล้ว ใกล้แล้ว อ่าส์” เธอร้องขออย่างลืมอาย เสียวซ่านไปทุกส่วน

คาร์ลอสครางกระหึ่มในลำคอเมื่อได้สินเสียงร้องขอ เธอเรียกเขาว่าผัว

เขาถอดท่อนเอ็นออกเกือบหมดแล้วแทงเข้าไปจนมิด ทั้งแรงทั้งเร็วให้สมกับที่เธอร้องขอ

เพียงไม่นานร่างนั้นก็สั่นกระตุกกรีดร้องไปทั่วห้อง น้ำรักไหล่ล้น เขาขยับสะโพกตอกลงร่องเสียวแล้วงัดขึ้นอย่างหนักหน่วงสุดแรงอีกเพียงไม่กี่ครั้ง

ความสุขก็พวยพุ่งจนเต็มร่องเสียว

“อ๊ากส์ อ่าส์” คาร์ลอสครางลั่น

ท่อนเอ็นร้อนงัดร่องเสียวอยู่ในท่าเดิมนานจนคิดว่าทุกหยาดหยดได้ออกมาหมดแล้วเขาก็ก็ค่อยๆ ถอนท่อนเอ็นที่ออกจากร่างของเธอ

“เจ็บมากมั้ย” เขาล้มตัวนอนข้างเธอแล้วกระซิบถาม

อัญญาอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี ไม่รู้จะตอบเขายังไง บทรักเร่าร้อนเมื่อครู่ทำเอาเธอหลงลืมตัวไปจนหมดสิ้น

รู้เพียงอย่างเดียวว่าตัวเองต้องการเขามากแค่ไหน

ร้องขอเขาอย่างไร้ยางอาย เรียกเขาว่าผัวอย่างเต็มปากเพียงเพราะอยากให้เขาพาไปสู่แดนสวรรค์

“ผมขอโทษ ผมไม่อยากให้คุณเจ็บเลยแม้แต่นิดเดียว”

อัญญาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเขา ไม่กล้าแม้กระทั่งมองหน้า

“ขอบคุณนะอัญญา ขอบคุณที่มอบสิ่งนั้นให้ผม มันวิเศษมาก วิเศษจริงๆ คืนนี้ผมมีความสุขมากแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน”

เขากระซิบเบาๆ แล้วดึงร่างเปลือยเปล่าของเธอเขามากอดอย่างหวงแหน

อัญญาซุกหน้าเข้าหาแผงออกกว้าง รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกอยากอยู่ในอ้อมกอดแบบนี้ไปนานๆ

******

แสงแดดยามสายเล็ดลอดผ่านผ้าม่านหนาเข้ามาทำให้คนที่นอนหลับใหลอยู่ขยับตัว

อัญญาปวดร้าวไปทั้งตัว เมื่อนึกไปถึงเรื่องเมื่อคืนก็อายแทบไม่อยากออกไปเจอใคร

เธอจำได้ว่าหลังจากเธอหลับไปเพียงไม่ถึงชั่วโมงคาร์ลอสก็ปลุกอารมณ์สวาทขึ้นมาอีกครั้ง เขาปรนเปรอจนเธอเองไปแตะขอบสวรรค์ครั้งแล้วครั้งเล่า

ส่วนเขาเองก็แทบไม่ต่างกัน เสียงครางอย่างสุขสมของเขายังดังก้องอยู่ในหัว

ทุกครั้งมันก็เต็มไปด้วยความสุข กว่าเธอและเขาจะได้นอนอีกทีก็ปาเข้าไปเกือบตีสี่

และเมื่อตื่นมาไม่เจอเขาเธอเองก็รู้สึกเหมือนหัวใจมันเบาๆหวิว

อัญญารับอาบน้ำชำระล้างร่างกาย

เธอไม่กล้ามองตัวเองในกระจกเพราะรู้ดีว่าตอนนี้มันคงเต็มไปด้วยร่องรอยที่หลงเหลือจากการร่วมรักอย่างเร่าร้อนเมื่อคืนที่ผ่านมา

ผมซื้อข้าวต้มกุ้งมาให้ ทานแล้วนอนพักนะครับ ตอนบ่ายผมจะเข้าไปหา เขาเขียนโน้ตทิ้งไว้ข้างๆ

อัญญาทานอะไรไม่ลง เธออับอายเกินกว่าที่จะเจอหน้าเขาอีกครั้ง

******

“อัญ แกเป็นอะไร เอาแต่นั่งเหม่อ”

นวนันท์รู้สึกว่าวันนี้อัญญาดูจะแปลกไปมาก เพราะตั้งแต่เข้ามาที่ร้าน ก็เอาแน่นั่งเหม่อจนกาแฟร้อนๆที่เธอเอามาเสิร์ฟเย็นชืดไปหมด

“มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย”

“ปัญญาเรื่องานเหรอ”

“ปล่าว”

อัญญาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ชีวิตของเธอเคยผ่านเรื่องร้ายที่สุดมาแล้วตอนที่พ่อกับแม่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตตอนไปเที่ยวต่างประเทศ

แต่ก็ผ่านมานานมากแล้ว นวนันท์จึงนึกไม่ออกว่าเพื่อนสาวจะมีเรื่องปัญญาหาอะไรถึงได้แต่นั่งเหม่อลอยอย่างนี้

“อัญ ฉันเป็นเพื่อนแกมากี่ปีแล้ว แกไม่เคยเป็นแบบนี้”

อัญญาถอนหายใจ อับอายเกินที่จะพูดออกไป

“มีอะไรก็บอกฉันได้ ฉันอาจช่วยอะไรแกไม่ได้ แต่อย่างน้อยถ้าแกพูดออกมามันอาจทำให้แกสบายใจขึ้น”

“ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหม แต่แกต้องตอบฉันมาตรงๆนะ” อัญญาสีหน้าจริงจัง

“ถามมาเลย แกก็รู้ว่าฉันไม่เคยมีอะไรปิดบัง”

“นันท์ แกมีอะไรกับผู้ชายครั้งแรกตอนไหน”

คนถามหน้านิ่ง แต่คนฟังหน้าเหวอ

“แกกล้าถาม ฉันก็กล้าตอบ”

“แล้วตอนไหน”

“ปี 2 “

คนถามเงียบเมื่อได้ฟังคำตอบ

“แกอย่ามองฉันอย่างนั้นสิ ก็ตอนนั้นเค้าบอกว่ารักฉันและฉันคิดว่าฉันก็รักเขา”

“อือ” เมื่อได้ฟังคำตอบก็นึกถึงตัวเอง เธอกับเขายังไม่ได้เป็นแฟนกันด้วยซ้ำ

“นึกยังไงถึงถาม”

“แกว่าฉันใจง่ายไหม”

“หมายถึงอะไร”

“ก็ฉันไปมีอะไรกับผู้ชายคนหนึ่ง”

นวนันท์ตกใจ แต่ก็พยายามคุมสีหน้าให้ปกติ ก็เพื่อนเธอยังไม่เคยบอกว่ามีแฟนแล้วเรื่องที่จะไปมีอะไรกับใครเนี่ยมันน่าแปลกอยู่มาก

“เค้าเป็นใคร คบกันนานหรือยัง”

“นั่นแหละปัญหา เราไม่ได้คบกัน”

“เดี๋ยวนะ ไม่ได้คบกัน”

“อือ ไม่ได้คบกันแค่คนรู้จัก ฉันเจอเค้าเมื่อไม่นาน ก็ได้คุยกันบ้าง แล้วเมื่อวานก็เจอกันอีก ฉันไปกินข้าวบ้านเพื่อนร่วมงานแล้วเมานิดหน่อยเค้าเลยมาส่ง”

“เค้าปล้ำแกใช่ไหม”

อัญญาส่ายหัว

“เขาไม่ได้ขึ้นมาบนห้อง เค้าขับรถออกไปเพื่อส่งผู้หญิงอีกคน ฉันก็อาบน้ำ กำลังจะเข้านอน”

เธอเสียงเบาลง นวนันท์บีบมือเพื่อนแน่น ส่งกำลังใจ

“เค้าเข้ามาที่ห้องได้ยังไงไม่รู้ ฉันอาจลืมล็อคประตู แล้วเราก็คุย ฉันพยายามไล่เค้ากลับ แต่แล้วอยู่เค้าก็เข้ามากอด จากนั้นเรื่องมันก็เลยเถิด”

“แกคงเมามาก ฉันเข้าใจ”

“ฉันจะเอายังไงต่อ”

“เค้าติดต่อมาไหม”

“ฉันไม่รู้ ฉันปิดโทรศัพท์แล้วก็มาหาแกที่นี่”

“แกอยากให้เค้ารับผิดชอบไหม”

“ฉันไม่อยากบังคับใครให้มารับผิดชอบ”

“แกแน่ใจเหรอ บอกได้ไหมเค้าเป็นใคร ชื่ออะไร”

อัญญาเล่าให้เพื่อนฟังถึงการเจอกันครั้งแรกและเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องเมื่อครั้งก่อน

“ฉันว่าเค้าคงชอบแก”

“ฉันว่าคงไม่ใช่หรอก เค้าคงเห็นว่าฉันหลอกง่าย” เธอไม่มั่นใจเลยสักนิดเพราะถ้าเทียบกับอาจารย์สาวคนนั้นแล้วเธอสวยไม่ถึงครึ่ง

“แล้วถ้าเค้ามาจีบแกจะเอาไง”

“ฉันไม่รู้เหมือนกัน”

“อัญ เรื่องแบบนี้มันเป็นธรรมชาติของชายหญิง แกห้ามมันไม่ได้หรอก ถ้าเค้าอยากคบหาแกจริงจัง เค้าคงพยายามติดต่อแกมาอีก แต่ถ้าไม่ค้าก็จะหายไปจากชีวิตแก มันก็อยู่ที่แกแล้วหล่ะนะ ว่าจะเอายังไงต่อ ลองคบหาใครสักคนก็ไม่เสียหายอะไรนี่”

“ฉันกลัว เค้าเพอร์เฟคเกินไป”

“ไม่มีคนแบบนั้นหรอกนะ ทุกคนย่อมมีข้อด้อยด้วยกันทั้งนั้น”

อัญญายังไม่อยากกลับไปที่ห้อง แม้จะสบายใจขึ้นบ้างแล้วแต่เธอก็ยังไม่พร้อมที่จะคุยกับเขา

หญิงสาวเลยนั่งรอจนร้านกาแฟปิดก่อนจะตามไปนอนค้างที่บ้านของนวนันท์