บทที่1.ความทรงจำสีเทา... 4/4

มือเหี่ยวย่นคลี่ผ้าห่มผืนบางห่มคลุมให้เจ้าตัวเล็ก เปิดพัดลมปัดเป่าความอบอ้าวให้เด็กหญิงก่อนจะเดินถอยหลังกลับห้องพักตัวเอง นางยังมีงานเล็กๆ น้อยรอให้ไปจัดการ ก่อนจะได้พักผ่อนในราตรีอันแสนเงียบสงบ

“แพนด้า...ปะป๊านางฟ้าหน้าตาเป็นไงนะ?”

เพื่อนคุยยามความมืดเข้าครอบคลุมก็คงไม่พ้นตุ๊กตาตัวโปรด มันมีชื่อเสียเลิศหรู ‘แพนด้า’

“ยายชอบพูดบ่อยๆ นางฟ้าตาสวยเหมือนปะป๊า” ลูกเสี้ยวมักจะได้รับยีนส์บางตัวมาจากผู้ให้กำเนิด และอัปสราได้รับมาเธอมีดวงตาถอดมาจากออสติน ดวงตาของเธอสีคาราเมล ไม่ได้ดำสนิท แต่ออกเหลือบๆ สีน้ำตาล หวานซึ้งเหมือนมีน้ำเชื่อมลอยฟ่อง ส่วนโครงร่างอย่างอื่นถอดมารดามาทั้งกะบิ!!

“ปะป๊าของนางฟ้าต้องหล่อแน่ๆ เลย ใช่ไหม?” หางเสียงเริ่มอ่อย เมื่อเจ้าตัวเองก็ไม่แน่ใจ ไม่มีรูปถ่ายบิดาสักใบ และเธอก็ไม่กล้าถามหาเพราะมารดามักจะดูเศร้าๆ อัปสราเลยไม่กล้าซักไซ้ มีบางครั้งเท่านั้นที่เผลอตัวหลุดปากพูด

“เห้อ!! ทำไมปะป๊าถึงเห็นงานดีกว่านางฟ้า ปะป๊าไม่คิดถึงนางฟ้าบ้างเหรอ”

เป็นคำพูดซื่อๆ ที่มันฝังอยู่ก้นบึ้งหัวใจ จะปริปากพูดแจ้วๆ ก็ต่อเมื่อได้อยู่กับเพื่อนสนิทที่ไม่มีปาก เพราะเจ้าตัวรู้ดี หากพูดเรื่องบิดา มารดามักจะมีแต่ความเศร้า และเธอไม่อยากให้มารดาเศร้าเสียใจอีก เลยเก็บงำไว้ในใจ

ร้านสะดวกซื้อริมถนนใหญ่มีผู้ใช้บริการเดินเข้าเดินออกไม่ขาดสาย เพราะฉะนั้นพนักงานในร้านจึงทำงานกันเป็นมือระวิง รวมทั้งปูชิดาด้วย

“รับขนมปังเพิ่มไหมคะ?” รอยยิ้มหวานจ๋อยกับคำถามติดปาก เพื่อเพิ่มยอดขายให้กับร้านค้าตัวเอง

กรุ้งกริ้ง!! เสียงลูกกระพรวนเหนือประตูสั่นกราว มันถูกผลักให้เปิดด้วยฝีมือดรุณีนางหนึ่ง หล่อนสวยจนคนที่เห็นแอบอิจฉา ใบหน้าหวานสวยเด่น โดยเฉพาะริมฝีปากที่เคลือบด้วยลิปสติกสีแดงสด!! ใบหน้านั้นดูคุ้นตาจนปูชิดาต้องยอมเสียมารยาทเพ่งมอง ก่อนจะครางในลำคอเบาๆ เพราะไม่ใช่ใครที่ไหน สาวสวยนางนี้คือคนดังของสังคม หล่อนกำลังดังเปรี้ยง!! ในฐานะนักแสดงหน้าใหม่ที่บังเอิญภาพยนตร์ที่หล่อนเล่นกำลังฮอตในหมู่วัยรุ่น ‘ยานิสา แบลล์’ สาวน้อยยะหยา ดาราสาวสวยที่กำลังมาแรง!!

“เธอๆ ใช่ไหม?”

มีเสียงกระซิบดังเบาๆ พอให้ได้ยินกับอาการตื่นเต้นเมื่อตัวเป็นๆ ของดาราในฝันมายืนอยู่ในที่ที่เดียวกัน

หล่อนเดินมาหยุดหน้าเค้าน์เตอร์พร้อมกับเปิดปากถาม “มีบุหรี่...ไหม?” เป็นคำถามที่ผิดกับภาพลักษณ์ที่เจ้าหล่อนสร้างไว้ลวงตาผู้คน กับความใสซื่ออินโนเซ้นต์

“มีค่ะเอากี่ซองดีคะ” ปูชิดาตอบ หล่อนคลี่ยิ้มนิดๆ แอบชื่นชมหล่อนในใจ หล่อนสวยสมกับเป็นนักแสดง

“ซองเดียว เท่าไรล่ะ” คำพูดฟังดูห้วนๆ แต่ปูชิดาไม่เก็บมาใส่ใจเมื่อเธอเป็นแค่พนักงานขาย นักแสดงใหญ่แบบยานิสาคงไม่เห็นความสำคัญ

หญิงสาวบอกราคาก่อนจะรับธนบัตรที่ดาราดังส่งให้มาใส่เก๊ะ ทอนสตางค์ตามหน้าที่ มันคงจบแค่นั้น ถ้า....

เธอมัวแต่ตื่นตะลึงเลยไม่ได้สนใจความวุ่นวายที่เกิดขึ้น

แฟนคลับของยานิสารีบแสดงตัว พวกเขากรี๊ดเสียงดังๆ เพราะได้เจอะเจอนักแสดงที่ตัวเองชื่นชอบตัวเป็นๆ เสียงดังกระหึม แต่ดูเหมือนจะไม่เข้าหูของปูชิดา เธอตื่นตกใจกับใครบางคนมากกว่า ใครบางคนที่เธอจำได้แบบไม่มีวันลืม แม้จะท่องจำไว้ในใจ เขาเป็นแค่ความทรงจำ ที่ไม่มีทางหวนคืนกลับมา เธอคือก้อนกรวด ในขณะที่เขาเป็นดาวจรัสฟ้า

“คุณยะหยาใช่ไหมคะ? พวกพี่เป็นแฟนคลับ ติดตามผลงานของน้องมาตลอด ตั้งแต่ยังเป็นแค่เอ็กตร้า!!”

สาวใหญ่สองนาง กับสาวน้อยวัยรุ่นอีกหนึ่ง พวกเขาดาหน้าเขาไปรุมล้อม พร้อมกับแสดงความชื่นชม

สาวสะคราญแอบเบ้ปาก เบื่อกับการโอบล้อมของคนที่ไม่มีความสำคัญ แต่อาชีพของเธอต้องอาศัยคนพวกนี้ และที่สำคัญเลย เธอไม่ชอบให้ใครพูดถึงอดีต อดีตที่ต้องกระเสือกกระสนแทบตายกว่าจะมายืนตรงจุดนี้ได้

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ” หล่อนตอบแบบเสียไม่ได้ พยายามปั้นหน้าให้ดูดีที่สุด ทั้งๆ ที่หงุดหงิดจนอยากอาละวาด

“มีผลงานใหม่ๆ อีกไหมคะ พวกเราชมอยู่”

พวกเขายังไม่หยุดความพยายาม นานๆ จะมีโอกาสได้ชิดใกล้นักแสดงดังตัวเป็นๆ สักที