น้องชาย

นิยายชุด The Element Love

ตอน ซ่อนรักปถวี

2-น้องชาย

(แผ่นดิน)

"พี่ดิน!"

ผมเดินเข้ามาในบ้านด้วยความนิ่งขรึม อยู่ ๆ เสียงหนึ่งที่ผมจำได้ดีว่าเป็นใคร 'แผ่นฟ้า' น้องชายของผมเองครับ เสียงที่มาก่อนตัวทุกครั้งที่รู้ว่าผมจะกลับบ้าน

"ไงเรา" ผมทักน้องชายด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ บุคลิกของผมที่จนใครต่อใครชินชา

"สบายดีพี่ แล้วนี่มานอนค้างที่บ้านไหม?"

แผ่นฟ้าเหมือนดีใจมากครับ ผมจึงรีบพยักหน้ารับเป็นการให้คำตอบ

"พี่นอนกับผมนะ ผมมีเรื่องที่มหา'ลัยจะเล่าให้พี่ฟัง ผมอยากได้คำแนะนำจากพี่ด้วย"

แผ่นฟ้าที่มักจะตะล่อมผมอยู่บ่อยครั้ง ทั้ง ๆ ที่น้องชายของผมก็โตแล้ว เพราะคำว่า พี่คือไอดอลของผม แผ่นฟ้าจึงมักจะติดผมแจ และดีใจจนออกนอกหน้าทุกครั้งที่เห็นพี่อย่างผมกลับบ้าน ชอบชวนหรือขอนอนด้วยเสมอ

"อืม เอาดิ แล้วนี่แม่อยู่ไหน?" เมื่อตอบรับน้องชาย ผมจึงรีบเอ่ยปากถามหาบุพการีที่ผมรักทันที

"แม่กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว วันนี้แม่เข้าครัวเองเลยนะ เพราะรู้ว่าพี่จะมา พ่อโทรมาบอก" น้องชายของผมชี้มือไปยังครัว ที่ตอนนี้มีแม่กำลังสาละวนกับหม้อแกง

"พี่ขอไปหาแม่ก่อน"

"ครับ ผมไปด้วย!"

ผมและน้องชายเดินกอดคอกันไปยังห้องครัว ตัวของแผ่นฟ้าเตี้ยกว่าผมเล็กน้อย จึงง่ายที่ผมจะวางแขนบนบ่าของน้อง

"ถ้าผมเรียนจบ ผมจะไปช่วยงานพี่ พี่จะได้ไม่เหนื่อย พี่คือไอดอลของผมนะพี่ดิน" และคำว่าผมคือไอดอล ก็มักจะออกจากปากของแผ่นฟ้า จนผมนั้นได้ยินบ่อยครั้ง และทุกครั้งผมก็จะมีรอยยิ้มอ่อนให้น้องตลอด รู้สึกดีที่ผมนั้นได้เป็นแบบอย่างให้ใคร ๆ มันรู้สึกภูมิใจนะครับ

"เรียนให้จบก่อนเถอะ แล้วเรียนเป็นไงบ้าง"

"ก็ดีครับ แต่....."

"ดินลูก!"

ผมกับน้องเดินคุยกันมาตามทางที่เดิน แผ่นฟ้าเหมือนจะพูดอะไรต่อ แต่ต้องหยุดชะงักคำพูดไว้ เมื่อแม่หันมามอง แล้วพบเจอกับพวกเราทั้งสองก่อน

"คิดถึงแม่จังเลยครับ"

ผมเดินเข้าไปกอดแม่ แม่กอดตอบและหอมแก้มของผม ท่านจะทำแบบนี้ประจำ มันคือความอบอุ่นและความน่ารักที่ครอบครัวทำมาตั้งแต่ไหนแต่ไร จนกลายเป็นความคุ้นชิน

"คิดถึงแต่ไม่ค่อยมาหาแม่เลย...พ่อคนรูปหล่อใจร้ายของแม่"

แม่ผละกอดแล้วพูดเหมือนกับเง้างอน แต่ก็ยังมีรอยยิ้มให้ผมได้เห็น

"งานเยอะมากเลยครับแม่" ผมให้คำตอบด้วยท่าทางนิ่งเรียบดังเดิม

"พักผ่อนบ้างนะดิน ดูสิลูกซูบลงเยอะเลย ทานข้าวบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้"

แม่จับแขนของผมสองข้าง แล้วถอยห่างหนึ่งก้าว ไล่สายตากวาดมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างสังเกต

"ผมทำเพื่อพวกเราครับ เพื่อบริษัทของเรา แม่อย่าห่วงเลยนะ ผมดูแลตัวเองได้"

ผมรีบบอกท่านไป เพราะจากสีหน้าแล้วคงเป็นห่วงผมไม่น้อย

"ให้แม่หาคนมาช่วยลูกไหม แม่แนะนำได้นะดิน"

คงเพราะห่วง แม่จึงเสนอตัวช่วยให้ผม ซึ่งครั้งก่อนพ่อเคยเสนอให้ แต่ผมไม่อยากจะวุ่นวาย ผมไม่ชอบ! จึงปฏิเสธพ่อไป แต่กับแม่ทำไมผมถึงไม่อยากปฏิเสธ เพราะสีหน้าของแม่ แววตาของแม่ที่ดูจริงใจและรักผม ผมสัมผัสได้จากสิ่งเหล่านี้ แต่สำหรับพ่อท่านก็คงรักผมแหละ แต่ความรู้สึกของผมบอกว่ารักไม่เท่าแม่

"ลำบากแม่เปล่า ๆ ผมทำได้ครับ"

"แม่รู้ว่าดินทำได้ แต่แม่เป็นห่วงดินไงลูก แม่ขอได้ไหมแค่คนช่วย รับรองว่าไว้ใจได้และเก่งแบบที่ดินต้องการ แม่ว่าดินต้องชอบแน่ ๆ เธอเป็นลูกสาวเพื่อนรักของแม่เอง"

แล้วทีนี้ผมจะปฏิเสธยังไงล่ะครับ แม่เล่นอ้อนพูดตะล่อมขนาดนี้ แถมสีหน้าของแม่ยังดูห่วงผมเอามาก ๆ

"เหมือนผมไม่มีตัวตนเลยอะ" เสียงของแผ่นฟ้าพูดแซว ทั้งที่ก็ยืนอยู่นาน มองผมกับแม่คุยกันไม่เห็นจะอะไร มำเพียงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

"อะไรกัน แผ่นฟ้าก็ ทำเป็นน้อยใจไปได้ทั้งที่ก็อยู่กับแม่ทุกวัน เรานี่นะ" แล้วแม่ของผมก็เอื้อมมือลูบแก้มของแผ่นฟ้าด้วยรอยยิ้ม ผมมองการกระทำที่อ่อนโยนของแม่นิ่ง ๆ

"อิจฉาพี่ดินจังโว้ย" แผ่นฟ้าพูดขึ้นเสียงดัง เงยหน้าตะโกนเสียงลั่น จนแม่นั้นต้องส่ายหัวเบา ๆ

"ไปอาบน้ำเลยทั้งสองคน เดี๋ยวจะได้ลงมาทานข้าวกัน วันนี้แม่มีความสุขเพราะลูกทั้งสอง ครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตา" แม่บอกพร้อมลูบแก้มผมและแผ่นฟ้าพร้อมกัน ฉีกยิ้มกว้างอย่างมีความสุข นี่แหละคือสิ่งที่ทำให้ผมทุ่มเทกับงาน เพราะอยากให้ครอบครัวไม่ขาดแคลน

"ครับ...อ่อแล้วเรื่องที่แม่จะหาคนมาช่วย ผมไม่ปฏิเสธ แล้วแต่แม่เลยครับ ถ้าแม่บอกว่าดีผมก็ว่าดี" ผมหันกลับมาแล้วให้คำตอบยืนยันกับสิ่งที่ผมตั้งใจ และแม่ก็หวังดีกับผมเช่นกัน

"จริงนะ แม่จะได้รีบโทรบอกหนูฟาสไว้"

"ครับ"

แม่เหมือนดีใจที่ได้ยินคำตอบของผม

"ถ้าทำความรู้จักสนิทกันได้แม่ก็ไม่ว่านะดิน"

"ไม่หรอกครับ เพราะผมไม่คิดจะรักใคร"