ตอนที่ 3.ทุกคนพร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่ ไม่มีใครแพ้ตลอดเวลา

ชวกรมองหน้าสบตาณดา “โว้ย!! คุณกำลังจะทิ้งผมเหรอดา ตอนนี้ผมไม่มีคนที่ไว้ใจได้เลยนะ” ชวกรพยายามวิงวอน

“ขาดฉันสักคน ชีวิตคุณก็ยังไปต่อได้ค่ะ เชื่อฉันสิ”

ณดาตอบแบบไร้ความรู้สึก เธอเพิ่งรู้สึกว่าตนเองน่าสมเพชแค่ไหนที่ยอมเชื่อฟังชวกรมาตลอดหลายปี ความเห็นแก่ตัวของเขามีตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เธอเชื่อคำลวงพวกนี้ได้ยังไง เพราะเมื่อเธอตั้งสติได้ เธอถึงได้เพิ่งเข้าใจ สายตาแปลกๆ ของคนรอบตัว

“เธอจะเสียใจดา ที่เธอไปจากผมวันนี้” ชวกรพึมพำบอก

“ค่ะ ฉันเสียใจ” ณดาตอบเสียงแหบ เธอเสียใจที่ควรไปจากเขาเร็วกว่านี้

ตอนที่ 3.ทุกคนพร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่ ไม่มีใครแพ้ตลอดเวลา

“แน่ใจนะว่าจะไม่เสียใจทีหลัง?” ธีรยาถามเสียงแผ่วๆ หลังรอให้ณดาทำใจอยู่หลายนาที

“ไม่ แกก็รู้นี่รยา ฉันไม่เคยเปลี่ยนใจหากตัดสินใจไปแล้ว”

“ฉันรู้ว่าเพื่อนคนนี้ของฉันเก่ง แกไม่ใช่คนที่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนกันนะ แกไม่ได้ตัวคนเดียวอีกต่อไปแล้ว”

ณดาก้มหน้า เธอทบทวนซ้ำอีกครั้ง ตอนที่เงยหน้ายิ้มแฉ่งนั่น ธีรยาถึงกับพ่นลมหายใจแรงๆ เธอรั้งณดาไว้ไม่อยู่แล้ว

“ไม่รยา ฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้”

“ยัยดา!!”

“ว่างๆ แวะไปหาได้นะ คงใช้เวลาสักสองสามเดือนแหละ กว่าจะลงตัว ฉันมีทุนไม่มากนัก คงต้องค่อยๆ ทำไป”

โชคดีของณดา สมบัติที่มารดาทิ้งไว้ให้เป็นที่ดินติดชายหาด เธอเคยวางแผนในใจไว้คร่าวๆ แค่ปรับปรุงบ้านตัวเองและเปิดเป็นโฮมสเตย์ เธอก็น่าจะมีอาชีพเลี้ยงตัวได้

“ฉันลงหุ้นด้วยแล้วกันนะ” ธีรยาโอนเงินเก็บของตัวเองก้อนหนึ่ง สมทบช่วยเพื่อน อย่างน้อยณดาก็ไม่ต้องรัดเข็มขัดมากนัก ช่วงนี้ณดาต้องใช้เงินเยอะเสียด้วย

“รยา ฉันรักแกว่ะ” ณดาโผเข้ากอด

“เออๆ รู้แล้ว” ธีรยาเลยพลอยยิ้มออก บนถนนชีวิตเส้นนี้ของ ณดาจะเต็มไปด้วยขวากหนาม แต่หากมีเพื่อนคนนี้อยู่ด้วย ก็น่าจะช่วยแบ่งเบาภาระได้ “รอให้แกรวยก่อนนะยัยดา ฉันจะไปอาศัยใบบุญให้แกเลี้ยงในอนาคต”

มีใครบางคนเดินผ่านสองสาว ธีรยาปลายหางตามอง พยายามเม้มปากไว้ ไม่อย่างนั้นอาจจะเผลอพูดออกไปด้วยความหมั่นไส้

“คุณชนละ?” ภคมนเชิดหน้าถามลอยๆ

“ถามฉันเหรอคะ?” หลังปาดคราบน้ำตาทิ้ง ณดาเลยถามกลับเพราะภคมนยังยืนอยู่ที่เดิม

“มีแค่ไม่กี่คนตรงนี้ ฉันไม่ถามเธอ จะให้ฉันถามแม่นั่นเรอะ?”

“ถามฉันก็ได้นี่คะ เพราะอะไรถึงถามไม่ได้ละ?” ธีรยาแทรกถามกลับ

“คนที่นี่หย่อนการอบรมและไร้มารยาทมาก คงต้องอบรมชุดใหญ่หน่อยละ เดี๋ยวจะพานทำให้ที่นี่เสียชื่อ” ภคมนสะบัดหน้าใส่ กระแทกเท้าเดินจากไป

“ก็รู้นี่ว่าชู้รักตัวเองอยู่ตรงไหน จะมาแวะถามทำไมวะ?” ธีรยากระซิบตามหลัง “แกคิดถูกแล้วละที่ไม่อยู่ต่อ ไม่งั้นโดนนังคนนี้ข่มตายเลย ยังไม่ทันได้ครองอำนาจ ก็เริ่มวางกล้ามแล้ว” แล้วก็หันมาพูดกับ ณดาเสียงกระแทก

“เขาเหมาะกันนะ” ณดาเปรย

“เหมือนกับผีเห็นผี คนจัญไรโคจรมาเจอกัน แม่นี่น่ะ สมัยที่พ่อเขาเรืองอำนาจ วางกล้ามมากกว่านี้เยอะ” ธีรยาเท้าความหลัง ภคมนทำตัวเหนือคนอื่น เพราะถือว่าบิดาเป็นคนใหญ่คนโต

“ฉันพิมพ์ใบลาออกเลยดีกว่า ไม่อยากอยู่ถึงวันที่ต้องก้มหัวให้นาง” ณดาผุดลุกขึ้นยืน

ความรู้สึกหนักอึ้งในใจลดน้อยลงเรื่อยๆ

ไม่มีอะไรให้เธอต้องกลัว เธอมีกำลังใจอย่างดี

“รยา แกโอนเงินเก็บแกทั้งหมดให้ฉันเลยเหรอ?” หลังเปิดแอพพลิเคชันธนาคาร ณดาตาโตกับยอดเงินที่เพิ่มขึ้นจนน่าตกใจ

“อย่าคิดมาก แกต้องใช่ ส่วนฉันยังมีงานทำอยู่” ธีรยาพูดปลอบใจ

“ฉันจะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้เลย ช่วงวันหยุดยาวแกอย่าลืมไปหาฉันละ ฉันให้แกใช้บริการฟรีทุกอย่าง”

“ไม่ต้องห่วง ฉันต้องไปหาแกให้ได้ยัยดา”

มิตรภาพระหว่างเพื่อนที่แน่นแฟ้นปานเป็นญาติสนิท ณดายิ้มมากขึ้น ตอนที่เดินมาวางใบลาออกลงบนโต๊ะทำงานของธีรยา “ฝากส่งด้วยนะ ฉันแค่ลูกจ้างชั่วคราว ไม่มีเงินสะสมให้คิดเลยไม่ต้องลาล่วงหน้า”