ตอนที่ 2.เมื่อรักถึงทางตัน..

“เขาไม่เกี่ยว” ณดาแย้ง

“เขาไม่รู้หรอก ตอนนี้เป็นแค่ก้อนเนื้อยังไม่มีหัวใจ”

ณดาส่ายหน้าน้ำตาร่วง “ฉันทำร้ายเขาไม่ลง ยังไงเขาก็คือสายเลือดของฉัน”

“แกเลยเลือกที่จะทำลายตัวเอง”

“สมัยนี้การเป็นแม่ ที่ไม่มีสามีไม่ใช่เรื่องแปลกสักหน่อย” ณดายกหลังมือปาดคราบน้ำตา

“เลี้ยงเด็กสมัยนี้ ไม่ง่ายเหมือนสมัยก่อนแล้วนะ”

ในขณะที่ค่าครองชีพพุ่งพรวดๆ การหาเลี้ยงตัวเองแค่ปากเดียวท้องเดียวยังทำได้ยาก แต่นี้ณดากำลังเพิ่มภาระให้ตัวเองด้วยการอยากอุ้มชูใครอีกคนหนึ่ง เป็นการเพิ่มภาระให้ตัวเองถึงสองเท่า

“อย่าพึ่งตีตนไปก่อนไข้สิรยา”

“เอาละยัยดา ฉันยอมแพ้ ฉันแค่อยากเตือนสติแก มันไม่คุ้มหรอกที่จะเลือกทางนี้” ธีรยาเปลี่ยนการพูด ในเมื่อแดกดันแล้วณดายังไม่ได้สติ เธอก็ควรเกลี้ยกล่อมด้วยการพูดดีๆ

“คุ้มสิ” ณดายิ้ม

“เห้อ!!” ธีรยามองหน้าสบตาเพื่อน “ในฐานะเพื่อนแม้ฉันจะไม่เห็นด้วยนัก แต่ฉันก็จะสนับสนุนหากแกตั้งใจแบบนี้แล้ว”

ณดายิ้มมากขึ้น “ฉันรักแกรยา”

“นอกจากบรรดาพระเอกในซีรี่ย์แล้ว ก็มีแกนี่แหละที่ฉันรัก” ธีรยาตอบพร้อมกับยิ้ม “ไปเถอะ ไปจบกับหมอนั่นซะ”

“มาพอดี ผมมีเรื่องที่ต้องอธิบายให้คุณฟัง” ชวกรผุดลุกจากที่นั่ง เขาเดินเข้ามาหาณดาที่เปิดประตูและเดินเข้ามาด้านใน

ณดาขยับถอยหลัง ยกมือขึ้นห้าม เรียวปากของเธอเม้มแน่น

“ผมมีความจำเป็น” ชวกรปั้นหน้าเศร้า เขารู้ว่าหญิงตรงหน้าเป็นคนใจอ่อน

“พอเถอะค่ะ ฉันไม่อยากได้ยินคำโกหกของคุณอีก” ณดาตอบพร้อมกับมองสบตาเขา

“มันไม่ใช่แบบนั้นนะดา คนที่ผมรักมีแค่คุณคนเดียว เรารักกันมานานแล้วใช่ไหมครับ?” ชวกรพยายามปั้นหน้าเศร้าสร้อยต่อ

“บอกความจริงฉันมาเถอะค่ะ อย่าโกหกอีกเลย” ณดาพึมพำเสียงแหบ มันเจ็บร้าวไปทั้งอก หลังจากแน่ใจว่าคนเคยรักไม่เคยมีเยื่อใยกับตนเองเลย

“ผมไม่ได้โกหก แต่...” พอมองสบนัยน์ตาที่ฉ่ำวาวไปด้วยรอยน้ำตา และร่องรอยการตัดพ้อนั่น ชวกรถึงกับพูดไม่ออก “เอาเถอะ ในฐานะที่เราสองคนอยู่ด้วยกันมาหลายปี ผมจะบอกความจริงกับคุณนะดา”

ณดานิ่งฟัง เธออยากได้ยินความจริงจากปากของชวกรสักครั้ง

“ผมทำข้อตกลงกับคุณภัคไว้” ณดาหลุบเปลือกตาลง ในที่สุด ชวกรก็เลือกที่จะโกหกเธอต่อ “ผมต้องแต่งงานกับเธอ เธอถึงจะสนับสนุนผมในการลงเลือกตั้งครั้งนี้ คุณก็รู้นี่ดา ผมไม่ได้ร่ำรวย ผมไม่มีเงินทุนมากพอให้ลงสนามครั้งนี้หรอก หากคุณภัคไม่ช่วย”

“คุณยอมก้มหัวให้คุณภัคตั้งแต่แรก แบบนี้คุณจะไม่ถูกเธอครอบงำหรือไงคะ” ณดาท้วง

“ไม่หรอก ผมถึงต้องแต่งงานกับเธอไง ผมจะได้ใช้สิ่งที่คุณภัคมีเป็นฐาน พอผมมั่นคงมากพอแล้ว ผมก็ไม่จำเป็นต้องมีเธออีก”

“ค่ะ” ณดาพยักหน้ายกมือกอดอก เธอสมเพชตัวเองชะมัด เธอหลงรักผู้ชายคนนี้ได้ยังไง คงเพราะเธออ่อนหัดจนแยกไม่ออก ระหว่างความจริงใจกับคำลวง

“รอให้ถึงตอนนั้นนะ แล้วผมจะกลับมาหาเธอดา” ชวกรโปรยคำสัญญาจอมปลอมให้ณดาอีกครั้ง เขายังจำเป็นต้องมีเธอ เพราะณดาทำงานเก่ง ในอนาคตอันใกล้นี้เขาต้องใช้เธอ เพื่อยักย้ายถ่ายเทผลประโยชน์ที่เขาควรได้รับ พอถึงเวลาที่เขากอบโกยจนพอใจ เขาจะได้สลัดภคมนทิ้ง ผู้หญิงคนนั้นอันตราย เขาไม่มีทางควบคุมหล่อนได้ นานไป เขาจะกลายเป็นเบี้ยล่างของเธอเสียเอง

“อย่าเลยค่ะ ดามาหาคุณ เพื่อมาลาค่ะ”

ชวกรขมวดคิ้ว “ลา ลาพักเหรอ เธอเหนื่อยมามากนี่นะ เอาสิ สักกี่วันดีละ หลังเริ่มงานผมคงงานยุ่งมาก ผมต้องการให้เธออยู่ช่วยนะ ผมไม่ไว้ใจใครเลย นอกจากเธอ” อย่างน้อยตอนนี้เขาก็มีคนที่ไว้ใจและไม่มีทางหักหลังอยู่ใกล้ตัว

“ดาขอลาออกค่ะ”

“ไม่สิ เธอไม่พอใจเรื่องผมกับคุณภัคเหรอดา ผมอธิบายให้ฟังแล้วนี่ อย่างี่เง่าสิดา แค่นี้ผมก็เหนื่อยจะแย่แล้วนะ” ชวกรแสร้งโวยวายกลบเกลื่อนความตกใจ

“ฉันเข้าใจค่ะ แต่ฉันก็มีเหตุผลของฉันค่ะคุณชน”

“เหตุผลงี่เง่าของผู้หญิงสินะ ไม่เข้าใจเหรอดา ผมไม่ได้รักคุณภัค ผมรักเธอนะ” ชวกรโวยเสียงแหลม เขาเคยทำแบบนี้แล้วณดาถึงยอมฟัง หลายครั้งที่มีเรื่องทะเลาะกัน และจบด้วยการเกลี้ยกล่อมเธอไว้ได้

“ค่ะ ฉันรู้แล้ว แต่ฉันก็จำเป็นต้องไป”