ตอนที่ 2.เมื่อรักถึงทางตัน

ตอนที่ 2.เมื่อรักถึงทางตัน

“ยัยดาแกรู้มาก่อนไหมหะ?”

ธีรยาแอบกระซิบถาม เธอได้ยินสิ่งที่ ชวกรพูดทุกคำ เพียงแต่ไม่เข้าใจนัก ผู้ชายคนนี้ควรประกาศเรื่องของเขากับเพื่อนของเธอ ไม่ใช่ภคมนที่มาทีหลัง

ณดาพยักหน้าขึ้นลง “อะไรนะ แกรู้เรื่องนี้มาก่อนแล้ว แล้วแกก็ยอมมันเหรอ แกท้องไม่ใช่หรือไง!!” ธีรยาครางในลำคอ หมดความสนใจทุกอย่างที่เกิดขึ้นตรงหน้า เธอหันไปมองชวกรก่อนจะลากณดาออกมาจากจุดนั่น

“มันเกิดบ้าอะไรขึ้นหะ แกรู้ทั้งรู้ว่าไอ้หมอนั่นจะทำแบบนั้น แต่แกก็ยังยอมให้มันทำ” ธีรยาโวยเสียงแหลม

“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกรยา ฉันแค่รู้ว่าคุณชนหมดรักฉันแล้ว เขากำลังหาโอกาสเหมาะๆ เพื่อบอกเลิกฉัน ไม่คิดว่าเขาจะประกาศเรื่องของเขากับคุณภัค ก่อนที่จะบอกเลิกกับฉันเป็นทางการ”

“ไอ้หมอนั่นมันมีอะไรดีเหอะ!!” ธีรยาถามเสียงแข็ง

ณดาถอนใจแรงๆ “สมัยฉันมาเรียนในเมืองใหม่ๆ ฉันไม่รู้จักใครเลย ไม่คุ้นด้วย คุณชนเป็นคนเดียวที่เห็นฉัน เขาแนะนำหลายอย่าง ฉันเลยชอบเขาเพราะนิสัยแบบนั้นของเขาแหละ”

“เหอะ!!” ธีรยากระแทกลมหายใจ

ความรักบังตาณดาเลยมองไม่ออก เจตนาของชวกรคือต้องการร้อยจมูกณดาไว้ใช่ ผู้หญิงซื่อๆ ไม่มีปากมีเสียง ยอมอยู่สงบในเงามืด และอุทิศตัวเพื่อสนองความต้องการของฝ่ายชาย ไม่มีข้อแม้อะไรสักอย่างที่เผื่อไว้ให้ตัวเองในอนาคตเลย

“ฉันควรทำยังไงกับแกดีนะยัยดา” ธีรยาอดเวทนาไม่ได้

ณดามองโลกในแง่บวกเกินไป เธอเลยแยกไม่ออกระหว่างคนเห็นแก่ตัว หรือคนหวังดี

“ฉันไม่เอา ‘เด็ก’ ออกเด็ดขาด!!” จู่ๆ ณดาก็โพล่งออกมาดื้อๆ

ธีรยาขมวดคิ้ว เธอไม่ใช่คนที่ขาดศีลธรรม แต่บางเรื่องต้องมองข้ามเหตุผล เมื่อมันเกี่ยวพันถึงอนาคต “คิดดีๆ นะยัยดา แกละ แกจะเป็นยังไง หากแกเลือกทางแบบนั้น”

ณดาฝืนยิ้มกร่อยๆ “ฉันรู้รยา แต่ฉันทำลายเขาไม่ได้ เขาควรมีสิทธิ์ที่จะได้เกิดมาบนโลกใบนี้นะ”

“แต่แบบนั้น ชีวิตของแกก็จะพังนะยัยดา!!” ธีรยาส่ายหน้า เธอไม่เห็นด้วยกับความคิดของเพื่อน

“ไม่หรอก แกลืมแล้วเหรอ ฉันก็มีแค่แม่” อดีตของณดามีแค่ไม่กี่คนที่รู้ เมื่อก่อนเธอไม่เคยเชื่อเรื่องประวัติศาสตร์ซ้ำรอย แต่เวลานี้เธอเชื่อหมดใจ และหวังให้อนาคต บุตรของเธอจะไม่เผชิญหน้ากับสถานการณ์สุดอันตรายแบบนี้

“มันไม่เหมือนกันนะยัยดา” ธีรยาพยายามทักท้วง

“ฟังฉันนะ ฉันโตแล้วรยา ฉันโตพอที่จะตัดสินใจเกี่ยวกับอนาคตตัวเอง ฉันจะไม่ทำลายเด็ก!”

“โอเค ฉันรู้แล้ว ที่นี้แกบอกฉันมาสิยัยดา จากนี้ไปแกจะทำยังไงกับแกและลูกของแก” ธีรยายอมแพ้ นิสัยแบบเดียวของณดาที่เธอเกลียดที่สุด คือเป็นคนยึดมั่นและไม่เปลี่ยนใจง่ายๆ

“ฉันจะไปจากที่นี่” ณดาเป็นแค่ลูกจ้างชั่วคราว

เธอทำงานที่นี่เพราะชวกรขอร้อง เธอเพิ่งรู้ตอนนี้แหละ หลังตัดสินใจแล้ว การที่ชายผู้นั้นผลักดันให้เธอมาทำงานที่นี่ก็เพราะมันเอื้อประโยชน์ให้กับเขานั่นเอง

“แกจะไปไหน?” ธีรยาถามเสียงแหบ

“ฉันเคยเล่าให้แกฟังใช่ไหมรยา แม่ฉันทิ้งสมบัติไว้ให้ ฉันจะไปที่นั่น และเริ่มต้นใหม่ ใช้ชีวิตในแบบที่ฉันต้องการจริงๆ”

“ฉันเข้าใจแกนะ แต่แกจะไปดื้อๆ แบบนี้ไม่ได้ อย่างน้อยแกควรจัดการหมอนั่นก่อนที่จะไป” ธีรยาท้วง

ณดาส่ายหน้า “ฉันไม่ทำแบบนั้นหรอก”

“ทำไม?” ธีรยาไม่เข้าใจ

ณดาสูดลมหายใจลึกๆ “ฉันเคยรักเขานะรยา ฉันอยากจำแค่เรื่องดีๆ เผื่ออนาคตเขากับฉันอาจต้องเจอกันอีก”

“เหอะ!! แม่พระ” ธีรยาพูดประชด พลางยกมือเท้าเอว “แกเลอะเลือนไปแล้ว หมอนั่นไม่มีทางสำนึกหรอก นอกจากรู้สึกยินดีที่แกจะไปเอง โดยที่มันไม่ต้องลงแรงอะไรเลย”

“เขาเป็นพ่อของลูกฉันนะรยา”

“คนอย่างหมอนั่นไม่ควรเป็นพ่อใคร” ธีรยาตอบกลับ

คนเห็นแก่ตัวอย่างชวกรควรได้รับบทเรียน หากณดาเลือกที่จะทำเช่นนั้น ชาตินี้ทั้งชาติชวกรคงไม่มีทางสำนึก

“แกก็รู้รยา ฉันมีทางเลือกไม่มาก”

“แต่แกก็ไม่ควรเลือกทางนี้ มันทำลายชีวิตแกเลยนะ” ธีรยาสวนกลับทันควัน