ตอนที่ 3.ทุกคนพร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่ ไม่มีใครแพ้ตลอดเวลา..

“ฉันจัดการให้ เก็บของส่วนตัวกลับเลยไหมฉันจะได้ช่วย”

“ไม่ละ ฉันยกให้แก แค่ปากกาไม่กี่ด้าม ไม่มีอะไรให้เสียดาย”

พอตัดใจได้ ณดาก็รู้สึกปลอดโปร่ง ตอนที่เห็นชวกรเดินควงกับภคมนมาใกล้ๆ ณดาเลยไม่รู้สึกอะไรเลย เธอมองสองหนุ่มสาวด้วยแววตาไร้ความรู้สึก

สิ่งแรกหลังกลับถึงห้องพัก เธอเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า และแยกเสื้อผ้าหรือของใช้ที่ไม่คิดใช้แล้วลงกล่อง ณดาจัดการทำความสะอาดห้อง มองไปรอบๆ ตัวและพิมพ์ภาพความทรงจำเก็บไว้ในใจ นับตั้งแต่พรุ่งนี้เธอจะเริ่มต้นใหม่ บนเส้นทางอีกแบบ ไม่ใช่แบบที่เคยคิดไว้เล่นๆ

การไม่มีชวกรในชีวิต เป็นเรื่องที่เธอเคยคิดเอาไว้เช่นกัน

ในเมื่อชายคนรักไม่เคยให้ความหวัง ณดาเลยลองวางแผนไว้ในใจคร่าวๆ

“ยัยดา ฉันมาช่วยแกขนของ” เสียงโหวกเหวกดังอยู่หน้าห้อง

ณดาเปิดประตูก็เห็นธีรยายืนยิ้มแป้นอยู่ตรงนั้น

“ดึกแล้ว พรุ่งนี้แกต้องทำงานนะ” เธอท้วงเสียงอ่อน ก่อนจะเห็นกระเป๋าผ้าที่ธีรยาคล้องไว้ที่หัวไหล่ “แกคงไม่...”

“อืม ฉันเอาใบลาออกแกไปวางที่โต๊ะหัวหน้าแล้ว ส่วนฉันก็ลาพักร้อนสองวัน สำหรับการไปส่งแกถึงบ้าน”

ธีรยายิ้มแป้น เดินเลยเข้าไปด้านใน “แกเก็บของเกือบเสร็จแล้วนี่” ณดายิ้ม ผายมือไปรอบตัว

“ฉันมีของไม่เยอะ”

“แน่ละยะ แกไม่ค่อยได้ค้างที่นี่ เวลาส่วนใหญ่ของแกอยู่คอยเป็นมือเป็นเท้าให้ไอ้หมอนั่น” ธีรยาอดแดกดันไม่ได้ แต่แล้วเมื่อสีหน้าของณดาสลดลง เธอเลยรีบขอโทษ “ฉันไม่ควรพูดเรื่องเก่าๆ เลย ฉันสัญญานะยัยดา จากนี้ไป ฉันจะไม่พูดเรื่องของไอ้หมอนั่นอีก”

“ไม่ต้องขอโทษหรอกรยา ฉันทำใจได้แล้ว ฉันแค่อดตำหนิตัวเองไม่ได้ ฉันหลงใหลคนพรรค์นั้นได้ยังไง?”

พอความมืดที่ปกปิดดวงตาถูกสลัดจนหลุด ที่เคยตามืดบอดก็สว่างจ้าขึ้น พอให้มองเห็นทุกสิ่งรอบตัวชัดขึ้น ณดาเลยอดไม่ได้ที่จะตำหนิตัวเอง เธอหลงใหลผู้ชายอย่างชวกรจนหัวปักหัวปำ ขนาดเพื่อนที่หวังดีเตือนก็ไม่เคยเชื่อ จนกระทั่งวันหนึ่ง ความจริงเปิดเผย ณดาเลยเสียดายช่วงเวลาที่เธอทุ่มเท ทำทุกอย่างที่ชวกรสั่ง

“แกยังโชคดีนะยัยดา ที่แกหลุดพ้นจากหมอนั่นมาได้ แม้...” ธีรยาไม่ได้พูดต่อ ไม่อยากให้เพื่อนสะเทือนใจมากกว่านี้ “ฉันยืมรถของพ่อมาด้วย พรุ่งนี้แกจะได้ขนของกลับบ้านได้สบายๆ” พอเปลี่ยนเรื่องพูด ณดาก็ยิ้มออก

“แกยังคงรอบคอบเหมือนเดิมเลยนะ”

ณดากำลังคิดหนัก สำหรับเรื่องการย้ายของ ถึงจะไม่มีของใช้มากนัก แต่ของบางอย่างก็ทิ้งไม่ได้ กระเป๋าใส่ของของเธอมีหลายใบด้วยกัน ไหนจะตำราเก่าๆ ที่เสียดายจนโยนทิ้งไม่ลงอีก

“ฉันคิดไว้แล้ว แกคงขนของกลับทั้งหมด เลยเสนอหน้าไปขอยืมรถของพ่อมา”

“พออยู่ตัวแล้ว ฉันคงต้องหารถเล็กๆ ไว้ใช้สักคัน ฉันตั้งใจจะทำโฮมสเตย์เต็มรูปแบบ มีทั้งห้องพัก แล้วก็บริการอาหารทุกมื้อด้วย”

“แค่คิดก็สนุกแล้ว เดี๋ยวฉันให้น้องชายทำเพจให้แกนะ จะได้ โปรโหมตทางออนไลน์ด้วยอีกทาง” ธีรยายิ้มตาเป็นประกาย

“บอกก่อนนะฉันไม่มีเงินงบส่วนนั้น หากต้องจ่ายค่าทำเพจด้วย ฉันคงไม่ไหว”

“นี่ๆ ยัยดา แกบอกใคร นี่ฉันนะรยาเอง เรื่องที่อยากทำฉันเต็มใจ ฉันไม่กล้าคิดเงินแกหรอก น้องฉันก็เรียนเรื่องนี้มาด้วยจะได้ถือโอกาสฝึกไว้ก่อน ฉันเอากล้องมาเอง ฉันจะเก็บรูปให้ได้มากที่สุด เวลาที่เอารูปสวยๆ ลงเพจ คนจะได้สนใจเพิ่มขึ้น”

กว่าจะหลับคืนนั้นสองสาวคุยกันจนดึก ณดาลืมไปเลยด้วยซ้ำว่าเธอมีเรื่องทุกข์ใจ

ตอนที่ 4.คนก็จากไปแล้ว เยื่อใยก็คงไม่มี

ชวกรรู้เป็นคนสุดท้าย ตอนที่เขาเข้ารับตำแหน่งและเริ่มทำงานวันที่สาม เขาไม่เห็นหน้าณดาเลยนับตั้งแต่วันนั้น แต่เพราะกำลังยุ่ง เลยพยายามสลัดความกังวลทิ้ง จนในวันนี้แหละเขาถึงเพิ่งรู้ความจริง ตอนที่เรียกหาณดา แต่กลับไม่มีเธออยู่ที่นี่แล้ว

“คุณชนคงไม่รู้ ยัยดาลาออกได้เกือบอาทิตย์แล้วค่ะ” พนักงานคนหนึ่งที่ทำงานในเทศบาลบอกเขา

“อ้าว!! ผมไม่รู้เลย แค่แปลกใจที่ไม่เห็นหน้า ลาออกแล้วเหรอครับ”