บทที่ 9 พายุหิมะมาเยือนและความช่วยเหลือ1

บทที่ 9 พายุหิมะมาเยือนและความช่วยเหลือ1

ท้องฟ้าขมุกขมัวปกคลุมไปด้วยไอความเย็นจางๆ หิมะหยุดตกคลื่นลมนิ่งสนิท สร้างความหวาดผวาให้กับผู้คนไม่น้อย รวมทั้งกลุ่มคนไร้บ้านที่เฝ้ารอคนจากจวนตระกูลตวนมู่มารับ และแล้วคนที่พวกเขาเฝ้ารอคอยก็มาพร้อมขบวนเกวียนหลายเล่ม และไม่นานนักกลุ่มคนไร้บ้านจากวัดร้างก็ตบเท้าเข้าอาศัยจวนตระกูลตวนมู่ทั้งหมด

ชาวบ้านในเมืองหยางแทบจะทุกครัวเรือนต่างสรรเสริญความมีน้ำใจของจวนตระกูลตวนมู่ ที่ช่วยเหลือทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน

และเย็นวันนั้นเองลมที่นิ่งสนิทมาตลอดทั้งวันก็โหมกระหน่ำ พร้อมทั้งเกร็ดน้ำแข็งโปรยปรายลงมาอย่างหนัก ทั่วท้องฟ้ามิสามารถมองเห็นสิ่งใดได้เลย ลมหนาวกรรโชกหอบพาสิ่งของที่ไม่สามารถทัดทานแรงของมันได้ปลิวว่อนขึ้นสู่ท้องฟ้าก่อนจะพัดพาหายไป

ผู้คนต่างหวาดกลัวหลบซ่อนตัวภายในเรือน แต่กระนั้นก็ยังมีครอบครัวที่โชคร้ายหลายครัวเรือนที่พายุนี้ได้พัดพาบ้านของพวกเขาจนพังยับเยิน บางบ้านถึงกับถล่มลงมาทับคนที่อยู่ในบ้านมีทั้งคนบาดเจ็บ และล้มตาย

“ด้านนอกเป็นเช่นไรบ้างชิงชิง” ซูเม่ยที่โอบกอดน้องสาวทั้งสองไว้ในอ้อมแขน และลูบหัวน้องชาย เอ่ยถามสาวใช้ส่วนตัวอย่างแผ่วเบา เพราะเกรงว่าน้องๆที่กำลังเคลิ้มหลับจะรู้สึกตัว

“มีเสียงเตือนภัยในตัวเมืองเจ้าค่ะ คาดว่าจะมีผู้คนได้รับความเสียหายไม่น้อย” ชิงชิงที่ตอนนี้หวาดกลัวเหตุการณ์ข้างนอกเช่นกัน จนไม่อาจข่มตานอนที่ห้องของตนได้ก็เอ่ยตอบเสียงเบา

“ข้าก็หวังว่าจะไม่มีผู้คนล้มตาย” ซูเม่ยเอ่ยด้วยความกังวล ก่อนจะเหม่อมองไปด้านนอกเรือน แม้จะไม่เห็นสิ่งใดก็ตาม

เสียงลมหวีดหวิวยังคงดังต่อเนื่อง คาดว่าจะดังแบบนี้ไปอีกทั้งคืน ทุกคนได้แต่หวังว่าพรุ่งนี้ความเลวร้ายของสภาพอากาศจะหยุดลง

“ท่านอาลู่คงในจวนเป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะ” ซูเม่ยเมื่อเห็นเจียงลู่คงก็สอบถามทันทีด้วยความกังวลปนความร้อนอกร้อนใจด้วยความเป็นห่วงความปลอดภัยของทุกคน

“ไม่มีอันใดน่าเป็นห่วงขอรับ ทุกคนในจวนไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ มีเฉพาะโรงเรือนสัตว์ที่พังลงมาเล็กน้อยขอรับ” เจียงลู่คงเองก็รีบออกมาสำรวจภายในจวน พร้อมกับอีกหลายๆคนตั้งแต่พายุสงบลง

“เฮ้ออออ ค่อยโล่งใจลงหน่อยข้ากังวลจนนอนหลับไม่สนิทเลย” ซูเม่ยที่หลายวันอยู่ในจวน ยิ่งมีเหตุการณ์เช่นนี้ก็วิตกกังวลเป็นอย่างมาก

“แล้วด้านนอกจวนเป็นเช่นไรบ้าง” ซูเม่ยถามต่อด้วยความสงสัยใคร่รู้

“ในเมืองเสียหายเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่มีหลายหมู่บ้านนอกเมือง ส่งคนมาขอความช่วยเหลือจากทางการขอรับ ข้าน้อยจึงจะมาขออนุญาตคุณหนูใหญ่พาคนของเราออกไปช่วยชาวบ้านอีกแรงหนึ่ง” เจียงลู่คงที่นอกจากมารายงานความเป็นไปแล้ว ยังมีอีกจุดประสงค์จึงรีบเอ่ยต่อคุณหนูของจวน

“ท่านอาลู่คงจัดคนของเราไปให้มากหน่อย พาสตรีไปด้วยสัก 10 คน และเตรียมรถม้าให้ข้าด้วย”

“ตะ..แต่ คุณหนูขอรับ มันอันตราย...” เจียงลู่คงเอ่ยด้วยสีหน้าลำบากใจ แต่เมื่อเห็นท่าทางเด็ดเดี่ยวของคุณหนูใหญ่แล้วคงมิอาจขัดได้ หากไม่พาไปคุณหนูคงออกไปเองจนได้

“...” ซูเม่ยมองด้วยความสงบนิ่งแต่แฝงด้วยแรงกดดันบางเบาจนเจียงลู่คงยอมแพ้

“ขอรับคุณหนูใหญ่”

“ชิงชิงไปตามอิงอิงกับอันอันมาดูแลคุณชายรอง คุณหนูสามและคุณหนูเล็กที่เรือนเหลียนฮวา ส่วนเจ้าเตรียมตัวไปกับข้าด้วย” ซูเม่ยเมื่อสั่งเสร็จก็เข้าเรือนไปเตรียมของบางอย่างทั้งโอสถรักษาบาดแผล โอสถลดไข้ โอสถคลายความหนาวเย็น รวมทั้งอุปกรณ์ช่วยชีวิตบางอย่างที่จำเป็น

ชิงชิงเมื่อได้ฟังคำสั่งก็เร่งรีบไปจัดการทันที ก่อนจะกลับมาช่วยคุณหนูใหญ่ขนของที่เตรียมไว้ขึ้นรถม้า ขบวนเดินทางออกจากจวนอย่างรวดเร็ว โดยหมู่บ้านที่นางจะมุ่งหน้าไปเป็นหมู่บ้านที่ไกลจากความเจริญมากที่สุด ซึ่งคาดว่าทางการจะยังไม่ทันได้เข้าไปช่วยเหลือ

หมู่บ้านซีอาน

ขบวนรถม้าของจวนตระกูลตวนมู่มาถึงหมู่บ้านซีอานก็ต้นยามซื่อ(9.00-11.00) แล้ว เมื่อมาถึงก็พบชุดช่วยเหลือของท่านลุงอันฉี ท่านลุงฮุ่ยหมิ่น ท่านลุงฮุ่ยซิ่ว และท่านอาเหวินชางที่ควบม้าล่วงหน้ามาก่อน

ทุกคนต่างทำงานท่ามกลางหิมะที่โปรยปรายลงมาบางเบา แต่ทว่าก็หนาวเย็นไม่น้อย ในสายตาของซูเม่ยตอนนี้ นับว่าหมู่บ้านซีอานมีบ้านเรือนเสียหายหลายหลังคาเรือน ผู้คนต่างมาออกันที่โถงบ้านผู้ใหญ่บ้านจนแน่นขนัด บ้างก็ร่ำไห้ บ้างก็หมดเรี่ยวแรง ล้อมวงผิงไฟคลายความหนาวเย็น

ซูเม่ยลงจากรถม้าด้วยการพยุงของชิงชิง ท่านลุงท่านอาทั้งหลายที่กำลังยุ่งอยู่กับการช่วยเหลือคน เมื่อเห็นว่าเจ้าเจียงลู่คงพาคุณหนูใหญ่มาด้วย ก็แทบจะประเคนหมัดให้สหายรุ่นน้องสักคนละหมัดสองหมัด แต่เมื่อเห็นท่าทีสลดหัวหดห่อเหี่ยวก็พอทราบว่าเป็นคุณหนูของพวกเขาที่ดื้อรั้นจะมาด้วยเป็นแน่

“คุณหนูใหญ่ขอรับ อากาศข้างนอกหนาวเย็นอยู่บนรถม้าดีหรือไม่” หูอันฉีรีบเข้ามาเกลี้ยกล่อมทันที เพราะตอนนี้ครรภ์ของคุณหนูเริ่มใหญ่ขึ้นเล็กน้อยแต่ยังมองไม่ชัดนัก