บทที่ 7 เริ่มต้นเหมันต์ฤดู3

บทที่ 7 เริ่มต้นเหมันต์ฤดู3

วันแรกของเหมันต์ฤดูมาเยือนหลังจากการก่อสร้างหมู่บ้านเฟยซานหยุดลงไปเพียงสองวันเท่านั้น หิมะสีขาวโปรยปราย ปุยเล็กๆปลิวมาตามสายลมแผ่วเบาเกาะตามต้นไม้ ใบหญ้า ตลอดจนสระบัวหน้าเรือนเหลียนฮวาก็เริ่มจับตัวเป็นน้ำแข็ง

ซูเม่ยซุกตัวอยู่ในผ้านวมหนานุ่ม ตั้งแต่ตั้งครรภ์เหมือนพลังในกายของนางโดนสูบไปจนร่อยหลอ ทำให้นางเหนื่อยง่าย ง่วงนอนบ่อย ต้องลมเย็นก็เหมือนจะมีไข้ทันที จนตอนนี้ได้แต่หมกตัวอยู่ในเรือนเท่านั้น

ด้วยความไม่หยุดนิ่งและเบื่อหน่าย นางจึงสั่งตั้งครัวขนาดเล็กภายในเรือนเพื่อทำอาหารสำหรับตัวนางและน้องๆ ที่ตอนนี้มาอาศัยเรือนเหลียนฮวาชั่วคราว

มือบางหยิบจับเครื่องครัวอย่างคล่องแคล่ว รังสรรค์อาหารแปลกใหม่จากข้าวโพด เผือก มัน และเนื้อรมควัน ซึ่งวันนี้นางจะทำ ‘บะหมี่เนื้อรมควัน’

“ท่านป้าสวี เส้นบะหมี่ข้าจะทำจากแป้งข้าวโพดผสมกับแป้งข้าว ส่วนเนื้อรมควันจะนำมาตุ๋นกับเครื่องยาจนเปื่อย น้ำแกงก็สำคัญต้องใช้กระดูกหมูมาเคี่ยวจนน้ำใสเป็นสีเหลืองทอง ตกแต่งด้วยผักกวางตุ้งลวกพอประมาณ”

“ซู้ดดดดด หอม และน่ากินมากเจ้าค่ะพี่ใหญ่” ซูเจียวก้มสูดกลิ่นบะหมี่จนติดขอบชามเอ่ยชมฝีมือพี่สาวคำโต

“ง่ำๆๆๆ แย้วก็อาหย่อยมากด้วยเจ้าข่ะ ง่ำๆๆ” หลินเฟยก็...ปากเล็กๆยัดเส้นบะหมี่เข้าไปคำโตก็ อวยพี่สาวไม่แพ้กัน

“ฮ่าๆๆๆๆ เจ้าตัวตะกละน้อย” ซูเหวินที่ช่วงนี้หายหน้าหายตาไปฝึกวรยุทธ์กับเหล่าลูกน้องของท่านลุงอันฉีก็กล่าวเย้าแหย่น้องเล็กด้วยความเอ็นดู พร้อมกับเสียงหัวเราะของทุกคนรวมถึงชิงชิงและแม่ครัวใหญ่สวีด้วย

เมื่อทุกคนได้ลองชิมบะหมี่เนื้อรมควันแล้ว ก็ชอบอาหารจานนี้มาก โดยเฉพาะแม่ครัวใหญ่สวีที่รีบกลับโรงครัวทันทีเพื่อทำอาหารจานนี้ให้กับคนงานของจวนตระกูลตวนมู่ และหลังจากนั้นตลอดหน้าหนาวที่ยาวนานนี้ทุกคนก็ได้กินอาหารจานใหม่ที่คิดโดยคุณหนูใหญ่ทุกวัน

วันคืนในหน้าหนาวผ่านไปอย่างช้าๆ หิมะปกคลุมไปทั่วบริเวณหนาขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง คนงานฝ่าหิมะสูงขึ้นกวาดหลังคาอย่างขะมักเขม้น เพราะเกรงว่าหลังคาจะรับน้ำหนักไม่ไหวจนอาจจะถล่มลงมาได้

“คุณหนูใหญ่ขอรับ ทางการมีประกาศเรื่องพายุหิมะออกมาแล้ว คาดว่าจะเริ่มในอีก 7 วัน ไม่รู้เมืองหยางของเราจะกระทบมากน้อยแค่ไหน” หูอันฉีได้รับข่าวนี้จากเจ้าที่ทางการก็เร่งมาแจ้งข่าวนี้ทันที

ซูเม่ยสีหน้าเคร่งเครียดเริ่มครุ่นคิดแก้ไขปัญหา และหาทางป้องกัน ภัยที่คาดว่าจะหนักหน่วงกว่าที่คิดไว้ ตอนนี้นางมีคนในปกครองไม่ต่ำกว่า 500 คน เรื่องเสบียงย่อมไม่เป็นปัญหาแต่ความหนาวเย็นที่เพิ่มมากขึ้นอาจจะเป็นปัญหาใหญ่

“ท่านลุงอันฉียามนี้คนในจวนของเรามีเท่าไหร่ แยกชายหญิง และช่วงอายุ ข้าจะแจกชุดกันหนาวแบบพิเศษ และผ้าห่มกันหนาวให้ทุกคนเจ้าค่ะ”

“ทะ...ทุกคน ทุกคนหรือขอรับ”

“ใช่เจ้าค่ะ ทุกคน หากเป็นไปได้ข้าอยากจะแจกจ่ายให้คนในเมืองหยางที่ลำบากด้วย รบกวนท่านลุงช่วยแจ้งเจ้าหน้าที่ทางการให้กระจายข่าวออกไปว่าตระกูลตวนมู่จะมีการแจกชุดกันหนาว ผ้าห่ม และชุดเสบียง นับตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป จนครบ 3 วันหากนานกว่านี้เกรงว่าชาวบ้านจะเดินทางกันลำบากจนได้รับอันตรายได้”

“ตะ...แต่ เราจะควบคุมลำบากนะขอรับ” หูอันฉีคิดถึงความเป็นจริง เพราะคนแต่ละคนจิตใจยากแท้หยั่งถึง อาจจะมีคนโลภ คนที่ไม่ได้ลำบาก คนที่ไม่ซื่อสัตย์ปะปนมารับของแจกด้วย

“เราต้องขอความร่วมมือจากท่านเจ้าเมือง เจ้าหน้าที่ทางการ เช่น ทหารเมืองรักษาความสงบ เจ้าหน้าที่งานทะเบียนราษฎร์” ซูเม่ยนึกถึงการแจกจ่ายในโลกเก่าที่จะมีการแจกตามทะเบียนบ้าน บ้านไหนมีคนเท่าไหร่ก็แจกตามนั้นจึงฉุกคิดเรื่องนี้ขึ้นมาได้

“อ่า เป็นคุณหนูที่คิดอ่านรอบคอบ ข้าน้อยจะรีบดำเนินการ”