บทที่ 2 รับน้อง4

บทที่ 2 รับน้อง4

กลางยามอิ๋น (3.00-5.00) ซูเม่ยจูงมือน้องๆ เดินออกจากหมู่บ้านหายไปกับความมืด นางไม่กลัวใครจะตื่นมาเห็น คนทั้งหมู่บ้านโดนผงนิทราของนางทุกหลังคาเรือนไม่มีใครได้เห็นพวกนางแน่นอน หลังจากออกจากหมู่บ้านนางก็ตรงเข้าเมือง แม้ต้องเดินไกลถึง 10 ลี้ก็ตาม นางอุ้มเจียวเอ๋อตั้งแต่ 2 ลี้แรก และแบกเสี่ยวเหวินตอน 4 ลี้ สำหรับอดีตมือสังหารอย่างนางร่างเด็กแค่ไม่กี่หนาวนับเป็นอะไรได้

เมื่อถึงตัวเมืองเจียงนางก็หารถม้าทันทีเพื่อไปยังเมืองหยางซึ่งอยู่ติดกับเมืองหลวงของแคว้นซ่ง อยู่ห่างจากเมืองเจียงถึง 3 เมืองด้วยกันซึ่งต้องเดินทางนานถึง 1 เดือน หลังจากหารถม้าได้แล้วก็ต้องรอเวลาจัดเตรียมสิ่งของสำหรับขบวนเดินทาง เนื่องจากเมืองหยางห่างไกลจากเมืองเจียงไม่น้อยจึงต้องจ้างผู้คุมกันจากสำนักคุ้มภัยประจำเมืองเจียงด้วย สรุปแล้วขบวนเดินทางของนางมีคนถึง 13 คนด้วยกัน ระหว่างรอนางจึงพาน้องๆ ไปเปิดห้องโรงเตี๊ยมสำหรับอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า และกินอาหารเสียก่อน

“พี่ใหญ่เจ้าคะ เสื้อผ้าพวกนี้ เป็นของเจียวเอ๋อจริงๆเหรอ” ซูเจียวที่ยังไม่เชื่อว่าของสวยงามเหล่านี้จะเป็นของนางจึงเอ่ยถามพี่สาวอีกครั้ง พร้อมยกมือขึ้นดึงแก้มตัวเองเบาๆ เพราะเกรงว่านางจะฝันไป จริงๆแล้วอาจจะยังนอนหนาวอยู่ในห้องเก็บฟืน

“ล้วนเป็นของน้องสาวที่น่ารักของพี่ และกองนั้นก็ล้วนเป็นของเสี่ยวเหวินเช่นเดียวกัน” ซูเม่ยจับมือเล็กที่ยังดึงแก้มตอบๆคล้ายไม่เชื่อว่าเป็นความจริงอย่างเอ็นดู ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ซูเม่ยเดินไปที่โต๊ะน้ำชากลางห้องก่อนจะหยิบถ้วยน้ำชาที่นางแอบใส่ยาบำรุงร่างกาย ก่อนจะเดินกลับมาหาเด็กทั้งสองที่ยังลูบชุดเนื้อผ้านิ่มลื่นราคาแพงที่พี่สาวซื้อให้อย่างชื่นชม

“ดื่มน้ำก่อน จะได้ไปอาบน้ำแล้วมาแต่งชุดสวยๆกัน” ซูเม่ยพูดพร้อมยื่นถ้วยชาทั้งสองถ้วยให้กับน้องของนาง

“เจ้าค่ะ/ขอรับ” ซูเหวินและซูเจียวขานรับอย่างพร้อมเพรียงกันก่อนจะยกน้ำชาขึ้นดื่มจนหมดถ้วย แล้ววิ่งไปยังถังอาบน้ำที่เสี่ยวเอ้อโรงเตี๊ยมเตรียมไว้ให้ทันที เพราะพวกเขาอยากใส่ชุดใหม่เต็มทีแล้ว

ซูเม่ยมองดูเด็กทั้งสองก่อนจะหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินตามไปอาบน้ำให้เด็กทั้งสอง แม้ซูเหวินจะทั้งโกรธทั้งอายมากก็ตาม

ซูเหวินมองค้อนลมค้อนอากาศอย่างงอนๆ หลังจากอาบน้ำเสร็จ เขาโตแล้วนะพี่สาวยังทำเหมือนเขาเป็นเด็กๆน่าอายจริงๆ

ส่วนซูเจียวก็นั่งมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกทองเหลืองอย่างไม่เชื่อสายตานัก นางคิดว่าเมื่อก่อนนางทั้งผอมแห้ง ซูบซีด ไยแค่พี่สาวจับอาบน้ำแค่ครั้งเดียวนางถึงได้เปลี่ยนไปเช่นนี้

“พี่รองเจ้าค่ะ ข้าแปลกไปหรือไม่ ทำไมข้ารู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไปจากเดิม” ซูเจียวลูบหน้า ลูบผมตัวเอง ก่อนจะหันไปถามพี่ชายฝาแฝดของนาง

ซูเหวินที่เดิมทีมัวแต่งอนพี่สาว จึงไม่สังเกตความเปลี่ยนแปลงของตนเองและน้องสาว เมื่อเห็นน้องเล็กก็ตกตะลึง จนกระโดดผึงลงจากเก้าอี้มามองหน้าและหมุนตัวของน้องสาวไปมา

“พี่รองข้าเวียนหัวแล้วนะเจ้าคะ” ซูเจียวรีบหยุดพี่ชายที่หมุนนางไปมาไม่หยุดจนจะอาเจียนอาหารดีๆที่เพิ่งทานออกมาอยู่แล้ว

“เปลี่ยนไป เปลี่ยนไปจริงๆ ดูสิผิวพรรณที่หยาบกร้าน ร่างกายที่ซูบผอม แก้มตอบๆ ผมแห้งกรอบของเจ้าไม่มีแล้ว ตอนนี้น้องเล็กเหมือนคุณหนูในเมืองแล้ว” ซูเหวินพูดออกมาอย่างที่ตาเห็นพร้อมมองน้องเล็กของเขาอย่างชื่นชม ท่านป้าสะใภ้ชอบเรียกน้องสาวเขาว่านางเด็กอัปลักษณ์ ตอนนี้น้องสาวเขาเหมือนเซียนน้อยก็ไม่ปาน หึๆ ท่านป้าต่างหากที่อัปลักษณ์ทั้งร่างกายและจิตใจ

“พี่รองก็เหมือนพวกคุณชายในเมืองแล้ว” ซูเจียวก็จ้องมองพี่ชายก่อนจะเอ่ยชมเช่นกัน

“เป็นไปได้ยังไงกัน/เป็นไปได้ยังไงกัน” สองเสียงประสานกัน ก่อนจะหันมองหน้ากันอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าแค่กินข้าวอาบน้ำในเมืองจะเปลี่ยนแปลงคนได้

“อะไร เป็นไปได้ยังไงจ้ะ”

“พี่ใหญ่/พี่ใหญ่” ซูเม่ยเดินเข้ามาด้วยชุดใหม่หลังจากไปอาบน้ำแต่งตัวจากห้องข้างมาก็ทันได้ยินประโยคของเด็กๆทั้งสองคนพอดี

ซูเหวินและซูเจียว เมื่อเห็นพี่สาวของตนก็ร้องเรียกทันที ก่อนจะตกตะลึงกับความงามของพี่สาวที่ดูแปลกตาไปจากเมื่อก่อนมากมาย ซูเหวินคิดว่าหรือตอนเช้ามืดยังไม่สว่างพอเขาถึงไม่เห็นว่าพี่สาวเปลี่ยนไป ส่วนซูเจียวก็คิดว่าอาหารและน้ำในเมืองช่างวิเศษจริงๆ

“พี่ใหญ่งดงามมากเลยเจ้าค่ะ” ซูเจียวเดินเข้ามาหาพี่สาวแล้วกล่าวชมด้วยความเอียงอาย ตั้งแต่เกิดมาสตรีที่ผ่านตา พี่สาวของนางงดงามที่สุด

“เจียวเอ๋อก็งดงามเหมือนเซียนน้อยๆเช่นเดียวกัน ส่วนเสี่ยวเหวินก็หล่อเหลายิ่งนัก” ซูเม่ยจิ้มปากช่างเจรจาของน้องสาวเบาๆ ก่อนจะเอ่ยชม แล้วยังเผื่อแผ่ไปยังน้องชายขี้งอนของนางด้วย จึงได้รับค้อนเบาๆจากน้องชายมาอีกครั้ง

“ฮ่า ๆๆๆ เอาล่ะๆ เตรียมตัวเดินทางกันได้แล้ว รถม้ามารอหน้าโรงเตี๊ยมแล้ว” ว่าแล้วซูเม่ยก็จับจูงมือทั้งน้องสาวและน้องชายออกเดินทางไปเมืองหยาง

ซูเหวินหันมองเสี้ยวหน้าของพี่สาวที่แย้มยิ้มอยู่กับน้องเล็ก ก่อนจะครุ่นคิดว่ามีหลายอย่างเหลือเกินที่เขาสงสัยแต่ยังไม่มีโอกาสที่จะเอ่ยถาม ตำลึงมากมายที่ใช้จ่ายมาจากที่ใด ความเปลี่ยนแปลงที่เกิดกับตัวเขาและน้องเล็กเกี่ยวข้องกับพี่สาวหรือไม่ และหลายเดือนที่พี่สาวหายไปเกิดสิ่งใดขึ้นกันแน่ ความสงสัยนี้เกิดขึ้นวนเวียนอยู่ในหัวของเขาเพราะพี่สาวเปลี่ยนไปมากมายจริงๆ

‘พี่ซูเม่ยยังเป็นพี่ซูเม่ยคนเดิมหรือไม่’ สิ่งนี้เขาไม่อาจคิดจริงๆ แต่พี่สาวที่อยู่กับเขาตอนนี้ดีมากๆ ดีจนเขากลัวจะเสียไป