บทที่ 3 เดินทาง1

บทที่ 3 เดินทาง1

ซูเม่ยจับจูงน้องรองและน้องเล็กออกจากโรงเตี๊ยมก่อนจะส่งน้องขึ้นบนรถม้าทันที การเดินทางออกจากเมืองจะช้ามิได้ ด้วยนางเกรงว่าจะพบเจอกับชาวบ้านจากหมู่บ้านเจาหนานที่อาจจะเข้าเมืองมาทำงานหรือค้าขาย หากพวกเขาจดจำพวกนางพี่น้องได้อาจเกิดเรื่องยุ่งยากตามมา แม้พวกนางตอนนี้จะเปลี่ยนไปมากแต่ก็มิอาจประมาทความสอดรู้เยี่ยงนิสัยมนุษย์เช่นกัน

“ออกเดินทางเถอะ หัวหน้าหู” หูอันฉีได้ยินคำสั่งออกเดินทางจากผู้ว่าจ้าง เมื่อเห็นแม่นางซูขึ้นบนรถม้าแล้ว เขาก็สั่งเคลื่อนขบวนทันที ขบวนรถม้าเคลื่อนออกจากหน้าโรงเตี๊ยมผ่านออกจากประตูเมืองอย่างช้าๆ

“พี่ใหญ่เจ้าคะ รถม้ากว้างแล้วก็เบาะนิ่มมากๆเลย” ซูเจียวไล้มือสัมผัสเบาะหนานุ่มนิ่มที่รองไว้ทั่วรถม้าอย่างชอบใจก่อนจะเกลือกกลิ้งไปมา

ซูเม่ย ซูเหวินที่เห็นน้องสาวทำเช่นนั้นก็พากันยกยิ้มกับความน่ารักของน้องน้อยของพวกเขา ไม่รู้ว่าใครหลงน้องสาวมากกว่ากัน ซึ่งจะได้รู้กันในอนาคตไม่กี่ปีข้างหน้า

“ ถ้าน้องเล็กชอบ บ้านใหม่ของเราพี่จะบุเบาะนิ่มๆบนเตียงนอนให้เลยเป็นไง” ซูเม่ยเมื่อเห็นน้องสาวชอบเบาะนอนที่นางเอาออกมาจากมิติ ก็เสนอขึ้นอย่างเอาใจ

“ดีเจ้าค่ะ แต่...เราจะมีบ้านใหม่จริงๆเหรอเจ้าคะ” ซูเจียวเอียงคอถามพี่สาวอย่างไม่มั่นใจนัก นางเองฝันอยากมีบ้านที่เป็นของครอบครัวนางเอง มีทั้งท่านพ่อ ท่านแม่ พี่ใหญ่ พี่รอง และก็ตัวนาง

ซูเหวินเมื่อฟังพี่สาวก็พลอยคาดหวังไม่แพ้น้องเล็กเลย เขาเองก็อยากมีบ้าน....บ้านที่ไม่มีคนใจร้ายคอยรังแก อยู่เป็นครอบครัวอย่างพร้อมหน้า แม้ตอนนี้จะเหลือเพียงสามคนพี่น้อง แต่เขาก็ยังฝันว่าสักวันมันจะเป็นจริง

“แน่นอน เราจะมีบ้านใหม่ เมื่อมีที่ลงหลักปักฐานแล้วเราจะออกตามหาท่านพ่อท่านแม่กัน ดีหรือไม่” ซูเม่ยเมื่อเห็นท่าทีแววตาคาดหวังของน้อง ก็รีบตอบรับทันทีเพราะไม่อยากเห็นแววตาข่มขื่นผิดหวังของน้องน้อยอีกแล้ว นางสัญญาว่าจะต้องดูแลเด็กทั้งสองคนให้มีความสุขที่สุดให้ได้

“พี่ใหญ่ดีที่สุดเจ้าค่ะ/พี่ใหญ่ดีที่สุดขอรับ”

หลังจากได้ฟังคำมั่นจากพี่สาวเด็กน้อยทั้งสองก็ยิ้มร่าอย่างมีความสุข ผลัดกันเล่าเรื่องนู้นเรื่องนี้เจี๊ยวจ๊าวดังไปทั้งรถม้า เผื่อแผ่ถึงผู้คุ้มกันในขบวนเดินทางเสียด้วย

หูอันฉี ชายวัยกลางคนอายุ 40 ปี ไร้ครอบครัวออกเดินทางไปทั่วทำงานรับจ้างคุ้มกันเสี่ยงอันตรายมากมาย เมื่อได้ยินเสียงเล็กๆของเด็กๆก็กระตุกยิ้มเล็กน้อย เขาไม่ใกล้ชิดเด็กมากี่ปีแล้วนะ

‘ 30 ปีแล้วสินะ ที่เขาไม่ได้ใกล้ชิดเด็กอีกเลย’

ขบวนเดินทางของซูเม่ยเดินทางเรื่อยๆ ไม่เร่งรีบ ค่ำที่ไหนพักที่นั่น ค่ำคืนแรกของการเดินทาง ขบวนเดินทางต้องพักค้างคืนในป่าซึ่งห่างจากตัวเมืองเจียงราว 60 ลี้เท่านั้น

ยามห้าย (21.00-23.00) ท่ามกลางความเงียบในยามดึกยังคงมีเสียงแมลงป่าหวีดร้องดังก้องไปทั่ว เวรยามผลัดกันเฝ้ายาม แต่จู่ๆกลับมีเสียงบางอย่างแทรกเข้ามา

‘เสียงฝีเท้าคน’ หูอันฉี และซูเม่ยต่างรับรู้ถึงเสียงผิดปกตินี้

ซูเม่ยลงจากรถม้าที่มีน้องน้อยของนางนอนหลับอย่างสุขสบายอยู่ ส่วนหูอันฉีก็กระชับดาบที่อยู่ในมือทันทีก่อนจะส่งสัญญาณให้กับลูกน้องที่กระจายอยู่รอบพื้นที่ทันที

“อาลู่ล่ะ หายไปไหน” หูอันฉีกระซิบถามลูกน้องที่อยู่ใกล้เขาที่สุดทันที เมื่อสังเกตว่ามีลูกน้องคนหนึ่งหายไป

“อาลู่ไปถ่ายเบายังไม่กลับมาขอรับ” ชายร่างเล็กผู้นั้นเอ่ยตอบ

“แม่นางซูกลับขึ้นรถม้าเสียเถิดอยู่ตรงนี้อาจจะมีอันตรายได้ เสียงฝีเท้าน่าจะมีแค่10กว่าคนเท่านั้น ยังมิตึงมือเกินไปแม่นางสบายใจได้” หูอันฉีหันไปสบเข้ากับดวงตากลมโตของผู้ว่าจ้างก็เอ่ยไล่นางให้กลับขึ้นไปบนรถม้าทันที

ซูเม่ยพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะกลับขึ้นรถม้าอีกครั้ง ด้วยตัวนางเองก็ไม่อยากเปิดเผยความสามารถมากนัก เพราะยังไม่อาจไว้ใจใครได้ จะเป็นการชักภัยมาสู่ตนเองเสียเปล่า

หูอันฉีเมื่อคล้อยหลังเด็กสาวก็ชักดาบออกมาทันที เมื่อมีเสียงฝีเท้าย่ำเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ชายฉกุรรจ์ราว 15 คนออกมาจากเงามืดพร้อมอาวุธครบมือ หนึ่งในนั้นก็มีอาลู่ชายที่กล่าวอ้างว่าไปถ่ายเบาในป่ารวมอยู่ด้วย

“อาลู่ นี่เจ้า!!!” ชายร่างเล็กที่เป็นสหายของอาลู่ส่งเสียงขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนของเขาอยู่ในกลุ่มผู้มาใหม่ ซึ่งแน่ชัดแล้วว่า เป็นโจรป่า ส่วนเพื่อนของเขาก็คงเป็นสายให้กับพวกโจร

อาลู่หลบสายตาสหายของตนและบรรดาหน่วยคุ้มกันที่เดินทางมาด้วยกัน สายตาลอกแลกขี้ขลาดนั้นล้วนแต่อยู่ในสายตาของคนผู้หนึ่ง

“ส่งของมีค่า และสตรีผู้นั้นกับเด็กมา แล้วข้าจะปล่อยพวกเจ้าไป” หัวหน้าโจรกล่าวขึ้น ชายผู้นี้ใบหน้ามีร่องรอยแผลเป็นพาดจากตาซ้ายลงมาถึงแก้มน่าหวาดเกรงไม่น้อย สายของเขาที่แฝงตัวอยู่ในสำนักคุ้มภัยรายงานมาว่ามีขบวนเดินทางของสตรีและเด็กที่ค่อนข้างมีฐานะ ที่สำคัญสตรีผู้นั้นงดงามมาก เขาจึงพาพวกพ้องมารอดักปล้น แม้ไม่ได้ของมีค่าแต่ได้สตรีงามก็ยังดี หัวหน้าโจรที่เมื่อครู่แอบเห็นสตรีบนรถม้าก็รู้สึกฮึกเหิมอยากครอบครองจนตัวสั่น

สายตาหูอันฉีที่จ้องมองหัวหน้าโจรก็พลันเห็นสายตาโสโครกของมันตอนพูดถึงสตรีพอดี ก็รู้สึกสมเพชยิ่งนัก สำหรับเขาแล้วพวกนี้มัน....

‘โจรกระจอก’