ตอนที่ 16 หนีไปมิต้องสนใจข้า

ลี่หยางและซูเชี่ยวเดินออกมาจากตลาดและขึ้นรถม้าตรงกลับสำนักวารีหยกทันที แต่เพราะวันนี้มีผู้คนมาเที่ยวชมเทศกาลโคมไฟมากมาย จึงทำให้การเดินทางติดขัดบ่อยครั้งรถม้าไม่สามารถขยับตัวไปข้างหน้าได้สักเท่าไหร่ จากที่ใช้เวลาแค่ 1 เค่อก็ถึง แต่ตอนนี้ผ่านไป 1 เค่อแล้วแต่ก็ยังไปไม่ถึงไหน บรรยากาศภายในรถม้าเงียบเหมือนเคยอย่างตอนขามา ซูเซี่ยวได้แต่บ่นในใจช้าขนาดนี้หากนางลงเดินคงถึงสำนักแล้ว ตอนนี้หญิงสาวรู้สึกเบื่อหน่ายกับการที่ต้องอยู่ในนี้เป็นเวลานาน นางมองหน้าลี่หยางเจ้าสำนักวารีหยกก็เห็นเขาแต่นั่งหลับตาอย่างสงบ จะลืมตามามองนางเป็นบางครั้งหากนางเผลอลืมตัวทำเสียงดังเท่านั้น

“เจ้าเดินหมากเป็นด้วยหรือ” จู่ๆ เสียงทุ้มดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ

“เจ้าค่ะ” ซูเชี่ยวเพียงตอบเขาสั้นๆ

“แล้วลี่จูคือใคร” เสียงทุ้มดังขึ้นอีกครั้งหลังจากที่เงียบไปสักพัก ซูเชี่ยวตกใจหน้าซีดอย่าบอกนะว่าเขาเห็นคำอธิษฐานของนางตอนลอยโคมไฟ

“เอ่ออ คือออ อ้ออเพื่อนข้าน่ะคิดถึงไม่ได้เจอกันนานเลยเขียนถึง” ซูเชี่ยวตอบลิ้นพันกันด้วยกลัวว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะไม่เชื่อ ลี่หยางเพียงส่ายหน้าเล็กน้อยเขาเห็นข้อความที่หญิงสาวเขียนล้วนเขียนเเทนตนว่าลี่จู เเต่นางกลับพูดโกหกเขา “นางโกหก” นี่เป็นครั้งที่2 ที่เขาพูดกับตัวเองว่านางโกหก แต่แล้วเขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีกตอนนี้รถม้าเคลื่อนตัวออกมาจากบริเวณตลาดแล้วจึงทำให้การเคลื่อนตัวเร็วขึ้นได้ จากการคาดการณ์ของซูเชี่ยวที่นั่งมองทางอยู่ตลอดน่าจะเหลืออีกแค่ไม่เกินครึ่งเค่อก็น่าจะถึงสำนักแล้ว ขณะนั้นเองรถม้าที่เคลื่อนตัวอย่างคล่องตัวกลับลื่นไถลเข้าพงหญ้าข้างทางเเทน ทำให้คนทั้งคู่ที่นั่งด้านในต้องลุ้นตามๆ กัน ลี่หยางลุกขึ้นและออกมาจากข้างใน

“เกิดอะไรขึ้น” ลี่หยางส่งเสียงถามผู้คุมม้าด้านนอกทันทีที่ออกมา

“ด้านหน้ามีต้นไม้ล้มขอรับ” ผู้คุมม้ารีบรายงาน ลี่หยางมองไปตามทิศที่ผู้คุมม้าบอก เห็นต้นไม้ใหญ่ล้มทับถนนที่พวกเขาต้องกลับจริงๆ ต้นไม้นี้ค่อนข้างใหญ่เกินกว่าที่เขาจะใช้พลังให้สิ้นเปลืองในการยกออก และในที่นี้ก็มีเเค่เขาที่มีพลังคงไม่คุ้มกันหากต้องเสียแรงเปล่า

“เกิดอันใดขึ้นหรือเจ้าคะ” นางที่เห็นข้างนอกเงียบไปจึงออกมาดูเหตุการณ์

“ต้นไม้หักทับถนนขอรับ” เป็นผู้คุมรถม้ากล่าวออกมา

“เดินกลับ” ลี่หยางพูดพลางเดินนำไปก่อน ซูเชี่ยวที่ได้ยินจึงทำได้เพียงเดินตามลี่หยางส่วนผู้คุมม้าก็ต้องเฝ้าม้าอยู่ที่นี่เพื่อรอคนมาช่วยแทน ซูเชี่ยวเดินตามหลังลี่หยางอย่างหมดแรง ว่าเเล้วเชียวเจอเขาทีไรต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นทุกที

“ฟิ่ว! ฉึก!”

ท่ามกลางความมืดบนถนนทางกลับสำนักวารีหยก กลับมีเสียงธนูและมีลูกธนูพุ่งออกมาท่ามกลางความมืดพุ่งตรงมาทางซูเชี่ยว โดยที่นางก็ยังไม่ทันตั้งตัว

แต่ความเร็วของธนูก็ยังช้ากว่าลี่หยางอยู่ดี เขาที่มีพลังสูงสุดแค่นี้ไม่สามารถทำอะไรเขาได้ ชายหนุ่มใช้มือจับที่ลูกธนูเมื่อสักครู่ตอนที่ธนูยิงเข้ามา เกิดเเสงสีขาวที่ฝ่ามือของเขาและหายไป เขาจับที่ธนูและแบมือพบว่ามีเลือดออกมาไม่มากแต่ลี่หยางกลับทำสีหน้าตกใจ

“มีพิษ” ลี่หยางพูดออกมาเสียงดัง ซูเชี่ยวที่กำลังตกใจก็ยิ่งหน้าซีดไปใหญ่ นางเพียงเดินเข้าไปจับที่ฝ่ามือลี่หยางแล้วนำผ้าเช็ดหน้ามาพันห้ามเลือดเอาไว้ ที่จริงการบาดเจ็บแค่นี้ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ แต่พิษคือสิ่งที่ทำให้พลังภายในตัวเขาลดลงเป็นอย่างมาก และหากว่าพิษเข้าสู่ร่างกายแล้วก็ยิ่งลดลงจนทำให้เขาไม่สามารถทำอะไรได้ ฝั่งคนร้ายที่รอให้พิษเข้าสู่ร่างกายของลี่หยางจึงจะเข้าประชิดตัว ผ่านไปไม่นานเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเริ่มหน้าซีดก็ลงมือทันที ลูกธนูนับสิบพุ่งตรงไปทางลี่หยางแต่ก็ไม่ถึงตัวของชายหนุ่ม ลี่หยางถ่ายทอดพลังออกมาเกิดแสงสีขาวตรงหน้าขนาดใหญ่ทำให้ลูกธนูหยุดอยู่กับที่ และตกลงพื้นซูเชี่ยวที่เห็นอย่างนั้นก็ตกตะลึง คนเราสามารถทำแบบนี้ได้ด้วยหรือ นางเคยสังเกตศิษย์ในสำนักที่ฝึกพลังภายในแต่ก็ไม่เคยเห็นใครสามารถรับลูกธนูมากมายในคราวเดียวได้แบบนี้ แถมชายหนุ่มยังโดนพิษจนหน้าซีดอีกด้วย

“ไป รีบกลับสำนัก” ลี่หยางพูดกับนางด้วยเสียงที่เริ่มหมดแรงและหน้าซีดเมื่อพิษเริ่มออกฤทธิ์มากขึ้น ครั้งนี้เขาประมาทเกินไปจริงๆ แค่อยากรู้ว่าเป็นฝีมือของใครกันแน่จึงได้เผลอจับไปที่ลูกธนูด้วยมือเปล่าแทนที่จะใช้พลังปัดออกไป แต่ใครจะคิดว่าธนูนั้นมีเศษแก้วติดที่ด้ามเต็มไปหมดและยังมีพิษ เมื่อเขาจับฝ่ามือเกิดบาดเเผลจึงทำให้พิษเข้าสู่ร่างกาย การเดินทางไปสำนักถ้ารถม้าก็ใช้เวลาครึ่งเค่อ แต่ถ้าเดินก็ประมาณ 1 เค่อ

“จัดการ” เสียงของคนร้ายในความมืดพูดขึ้น ปรากฏคนแต่งตัวด้วยชุดดำประมาณ 20 คนเดินล้อมพวกเขาสองคน ลี่หยางผลักซูเชี่ยวให้ไปหลบหลังตน เพราะหญิงสาวไม่มีพลังภายในอาจเกิดอันตราย แต่เขาในตอนนี้ที่พิษเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ จนสายตาเริ่มเลือนราง หากยามปกติคนแค่นี้ไม่สามารถทำอะไรเขาได้ ถึงแม้แต่มีพลังภายในก็ตามกลุ่มชายชุดดำเริ่มเข้าไปจัดการกับลี่หยาง แต่ก็ถูกลี่หยางใช้พลังภายในโจมตีกลับจนพวกนั้นกระเด็นออกมาอย่างดูไม่ได้ การต่อสู้ 1 ต่อ20 ดำเนินไปประมาณ 1 เค่อก็หยุดลง ตอนนี้มีเพียงหญิงชาย 2 คนที่ยืนอยู่ชายชุดดำ20กว่าคนนอนกับพื้นด้วยสภาพดูไม่ได้

ลี่หยางกระอักเลือดออกมาคำโตและคุกเข่าข้างหนึ่งลงกับพื้น ซูเชี่ยวเห็นอย่างนั้นก็รีบเข้าไปพยุงลี่หยางหลังจากที่นางกำลังตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ ในชาติก่อนนางเป็นเพียงพนักงานออฟฟิศธรรมดาเจอเรื่องสะเทือนใจมากสุดก็แค่อุบัติเหตุตามท้องถนนที่หญิงสาวนั่งรถผ่านและมองจากที่ไกลๆ แต่เมื่อสักครู่นางกำลังจะถูกฆ่าตายจากชายชุดดำถึง20คน ใครจะคิดว่าจะมีชีวิตรอด ซูเชี่ยวพยุงลี่หยางไปนั่งพักสักครู่เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มอาการไม่ดีก่อนที่จะเดินกลับสำนักต่อ

“เก่งกาจสมคำร่ำลือ สมกับที่เป็นเจ้าสำนักวารีหยก ขนาดถูกพิษยังจัดการคนของข้าจนไม่เหลือสักคน” เสียงหนึ่งดังออกมาจากความมืด และค่อยๆ ปรากฏร่างชายชุดดำอีกหนึ่งคน ฟังจากเสียงน่าจะอายุราวๆ 40 ปีและเป็นหัวหน้าของคนพวกนั้นที่นอนกองอยู่กับพื้น ลี่หยางที่เห็นชายชุดดำก็ยิ่งสีหน้าไม่ดียิ่งขึ้น ตอนนี้ร่างกายของเขาไม่สามารถทำการต่อสู้ได้อีกแล้ว พิษที่อยู่ในร่างกายก็ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อสักครู่เขาก็ใช้พลังภายในที่มีอยู่ไปจนหมด และเขารับรู้ได้ถึงกลิ่นอายพลังภายในของชายชุดดำตรงหน้า เขาไม่มีทางต่อสู้จนชนะได้แน่ๆ ด้วยสภาพแบบนี้

“เจ้ารีบหนีไปก่อน และตามเฟยซิ่นมาให้เร็วที่สุด” ลี่หยางกระซิบเบาๆ บอกซูเชี่ยว นางเพียงพยักหน้าถึงแม้ว่าจะลังเลอยู่ชั่วครู่ เพราะหากอยู่แบบนี้คงไม่มีใครมาช่วยได้ทัน

“ไหนขอข้าได้สัมผัสพลังภายในขั้นสูงสุดของเจ้าเป็นบุญตาสักครั้ง” ชายชุดดำตรงหน้าพูดพลางปลดปล่อยพลังสีดำไปที่ลี่หยาง ทำให้ชายหนุ่มกระอักเลือดออกมาอีก ลี่หยางก้มตัวลงกับพื้นทันทีซูเชี่ยวรีบเข้าไปประคอง

“ข้านับ 1-3 แล้วเจ้ารีบวิ่งไปทันทีข้าจะถ่วงเวลาให้” ลี่หยางพูดด้วยสีหน้าจริงจัง เพราะตอนนี้ชายชุดดำเริ่มเดินเข้ามาใกล้ทั้งคู่เรื่อยๆ

“1 2 3” ทันทีที่พูดจบชายหนุ่มใช้พลังที่น้อยนิดล้วงไปที่เเขนเสื้อนำผงสีขาวออกมาและสาดไปที่ชายชุดดำ และเป็นจังหวะเดียวกับที่ซูเชี่ยววิ่งหนีออกไป แต่ผงสีขาวนั้นไม่สามารถทำอะไรชายชุดดำได้มากนัก เขาสวมผ้าปิดหน้าเห็นแค่ดวงตาจึงทำให้เข้าแค่ตานิดเดียว เพราะลี่หยางสาดเข้ามาโดนที่ชายชุดดำยังไม่ตั้งตัว

“จะตายอยู่แล้ว วิธีเด็กน้อยแบบนี้ก็ยังคิดได้สินะ”

ลี่หยางใช้พลังเฮือกสุดท้ายโจมตีใส่ชายชุดดำ หนึ่งเพราะมีจังหวะที่ชายชุดดำกำลังแสบตานี่เท่านั้น และสองเพื่อถ่วงเวลาเรียกความสนใจให้ซูเชี่ยวรีบหนีออกไป แต่พลังอันน้อยนิดที่เหลือของลี่หยางก็ไม่สามารถทำอะไรชายชุดดำได้เลย ชายชุดดำใช้พลังโจมตีไปที่ลี่หยางจนกระอักเลือดมาอีกครั้ง และอีกหลายครั้งจนลี่หยางแทบจะไม่สามารถทนได้แล้ว

ทางด้านซูเชี่ยวที่วิ่งหนีออกมาได้ยินเสียงกระอักเลือดของชายหนุ่มตามหลัง

“1 ครั้ง”

“2 ครั้ง”

“3 ครั้ง” หญิงสาวนับตามจำนวนครั้งที่ลี่หยางกระอักเลือกในขณะที่วิ่งออกมา หากนางวิ่งกลับไปตามคนมาช่วยตอนนี้ ชายหนุ่มไม่มีทางทนไหวแน่ๆ เอาวะเป็นไงเป็นกัน ซูเชี่ยววิ่งกลับไปจากนั้นเริ่มถ่ายทอดพลังออกมาเหมือนตอนที่นางฝึกเมื่อตอนกลางวัน เกิดแสงสีขาวออกมาและดับไปเป็นแบบนี้ถึง 2 ครั้ง

“ทำได้สิ ข้าต้องทำได้” ซูเชี่ยวพูดกับตัวเองพร้อมมีน้ำตานองใบหน้า สภาพร่างกายเปรอะเปื้อนไปด้วยดิน นางเริ่มถ่ายทอดพลังอีกครั้ง แสงสีขาวค่อยๆ ขยายขึ้นและใหญ่ขึ้น ตอนนี้มีแสงสีฟ้าอ่อนหมุนรอบตัวดังพายุ เมื่อแน่ใจว่าพลังระหว่างมือค่อยๆ เพิ่มมากขึ้น จึงควบคุมทิศทางไปทางที่ชายชุดดำอยู่ แสงสีขาวเคลื่อนตัวไปหาชายชุดดำด้วยความเร็วมหาศาลทำใช้ชายชุดดำล้มลงไปทันทีและนอนแน่นิ่งไปในครั้งเดียว

“สำเร็จ” ซูเชี่ยวตะโกนออกมาเสียงดัง พลังนางมากขนาดที่ทำให้ชายขุดดำล้มไปได้ในคราเดียวเลยหรือ และรีบวิ่งไปหาลี่หยางที่ตอนนี้นอนสลบไปแล้วด้วยสีหน้าซีดเซียว แต่แล้วกลับมีเสียงฝีเท้าของคนจำนวนมากเดินตรงมาทางที่นางอยู่ ซูเชี่ยวสีหน้าแสดงความตกใจขึ้นมาทันทีและกวาดตามองไปทางต้นเสียงเห็นร่างกายที่คุ้นเคยก็โล่งใจอย่างหาคำพูดไม่ได้

“ท่านรองสำนัก ท่านมาสักที” สิ้นเสียงซูเชี่ยว นางล้มลงไปกับพื้นและสลบไปทันที เนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกของนางที่เคยใช้พลังและยังถ่ายทอดพลังออกมามากมายขนาดนี้