บทที่ 4 ถูกตบตีอย่างแรงรอบหนึ่ง

หานเสี่ยวซานและหานเสี่ยวญาไม่ได้พูดอะไรตลอด แต่ก็ล้วนออกไปอย่างเชื่อฟัง

แต่ยังคงยืนอยู่อย่างระมัดระวัง ไม่กล้าพูดอะไร ในใจก็ตื่นเต้นมาก

เมื่อกี้พวกเขากินบะหมี่ขาวไป แถมยังแย่งแป้งในมือของอาสะใภ้ตระกูลซูไป ถ้าเป็นเมื่อก่อนแม่เลี้ยงคนนี้จะต้องต่อยพวกเขาแล้ว เพราะแม่เลี้ยงดีต่อคนของตระกูลซูมาโดยตลอด

แต่วันนี้นางเหมือนไม่เหมือนเดิมแล้ว

เด็กสองคนเป็นเช่นนี้ซูหงซานก็ไม่มีวิธีใดๆ รู้ว่าพวกเขาถูกเจ้าของร่างเดิมด่าและตบตีจนกลัวแล้ว ก็รู้ว่าจะเร่งรีบขนาดนี้ไม่ได้

เพราะถ้าอยู่ด้วยกันนานๆ พวกเขาก็จะสามารถรับรู้ได้ว่านางดีต่อพวกเขาจริงๆ

นางคิดได้ดีแล้ว ในเมื่อมาที่นี่แล้วก็ใช้ชีวิตให้สุขสบาย ชาติก่อนนางชอบเด็กๆมาก แต่ถึงสามสิบห้าปียังไม่มีลูกเลย งั้นชาตินี้นางก็จะเลี้ยงเด็กสองคนนี้ ส่วนผู้ชาย......

ผู้ชายจะมีหรือไม่มีนั้นล้วนไม่สำคัญแล้ว

ซูหงซานไปล้างหม้อ หลังจากยุ่งเสร็จแล้วก็มองฝนที่หยุดตกข้างนอก อยู่ๆก็ถามว่า

"พ่อของพวกเจ้ากลับมาเมื่อไหร่?"

ถ้าหากคนของตระกูลซูมาหาถึงบ้าน แล้วมีผู้ชายคนหนึ่งอยู่ที่บ้าน ก็ยังดี

และในความทรงจำหานต้าจ้วงแข็งแรงมาก ทำหน้าเย็นชาอยู่ตลอด เป็นคนจริงจังมาก แค่ดูก็ให้ความรู้สึกกลัวแล้ว แต่มีความแปลกเล็กน้อย นางนึกไม่ออกว่าหานต้าจ้วงมีหน้าตายังไง

ตอนที่เขาอยู่บ้าน คนของตระกูลซูไม่เคยมาที่บ้านเลย ฉวยโอกาสที่หานต้าจ้วงไปล่าสัตว์ไปภูเขาถึงมาขอเงินกับซูต้าญา

เด็กสองคนยังคงไม่พูดอะไร ซูหงซานถอนหายใจออกมา

ดูเหมือนว่าตัวเองต้องคิดวิธีแล้ว ถ้าไม่ได้จริงๆก็ต้องไปหลบในหมู่บ้านก่อน นางไม่เชื่อว่าคนของตระกูลซูหยิ่งถึงขั้นกล้าตบตีพวกเขาต่อหน้าคนในหมู่บ้าน

พอคิดอยู่เช่นนี้ ซูหงซานคาดว่าคนของตระกูลซูก็ใกล้มาแล้ว เลยจะพาเด็กสองคนไปซ่อนในหมู่บ้าน

แต่ช้าไปแล้ว

เพิ่งลุกขึ้นมาก็ได้ยินเสียงด่าของคนในตระกูลซู

ซูหงซานตกใจ ลุกขึ้นและดึงมือหานเสี่ยวซานและหานเสี่ยวญา"ไป เรารีบออกไปจากหลังบ้านกัน ไปหลบในหมู่บ้านก่อน"

ตระกูลการย้ายมาจากข้างนอก อยู่บนเนินเขาหลังหมู่บ้าน มีระยะห่างกับหมู่บ้านสักหน่อย หากตระกูลซูมาหาเรื่องตอนนี้ แต่ไม่มีใครออกไปตะโกน คิดว่าพวกเขาถูกตบตีจนตายคนในหมู่บ้านยังไม่รู้เลย

ซูหงซานเร่งให้หานเสี่ยวซานและหานเสี่ยวญาวิ่งหนีก่อน ส่วนนางก็รีบไปหยิบถุงใส่เงินใยกล่องไว้ในอ้อมแขนแล้ววิ่งไปตาม

นางอยากจะไปที่ห้องครัวอุ้มแป้งไปด้วย ดีที่สุดก็คือหยิบมีดไว้ป้องกันตัวด้วย แต่คนของตระกูลซูมาถึงนอกรั้วแล้ว เห็นได้ชัดว่าไม่ทันแล้ว

ซูหงซานก็ไม่กล้าลังเล รีบๆวิ่งหนี

ยังไงหานเสี่ยวซานและหานเสี่ยวญาก็เป็นแค่เด็กอายุหกขวบเอง สักครู่หนึ่งซูหงซานป็ตามพวกเขาขึ้นไปได้ ก้มหน้าอุ้มขึ้นมาข้างละคน และวิ่งไปทางหมู่บ้าน

"ซูต้าญา เจ้าหยุดสิ อีนังนี่กล้าวิ่งหนีเลยหรือ!"

ซูหยวนหลินและซูหยวนเซินสองพี่น้อง พร้อมกับภรรยาของซูหยวนเซินโจวซื่อและภรรยาของซูหยวนเซินหวังซื่อล้วนได้มา สี่คนมองจากรั้ว เห็นว่าซูหงซานวิ่งหนี ก็รีบๆตามขึ้นไป

ซูหงซานเป็นเพียงผู้หญิงเท่านั้น แถมยังอุ้มเด็กสองคนเอาไว้ แน่นอนว่าไม่ใช่คู่แข่งของผู้ชายที่แข็งแรงเหล่านี้

เห็นกับตาว่าจะตามขึ้นมาได้แล้ว ซูหงซานรู้สึกรีบร้อนมาก แต่ก็มีแต่ต้องวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

"ซูต้าญา เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้สิ!"

ซูต้าญาไม่เพียงแต่ไม่หยุด แถมยังตะโกนออกมา

"ฆ่าคนแล้ว ฆ่าคนแล้ว ช่วยด้วย......"

ตอนนี้ไม่ไกลจากหมู่บ้านแล้ว นางมีแต่ต้องคาดหวังว่าเสียงตะโกนของนางจะสามารถเรียกคนมาได้

"รีบๆจับไอ้ผู้หญิงคนนี้เอาไว้สิ นางคิดจะทำลายชื่อเสียงของตระกูลซูเรา!"โจวซื่อเร่งให้ผู้ชายของตระกูลซูวิ่งเร็วกว่านี้อีก

ซูหงซานยังไม่เห็นมีคนออกมาจากหมู่บ้าน แต่ผู้ชายสองคนของตระกูลซูก็วิ่งตามขึ้นมาและห้ามอยู่หน้านางแล้ว

"ดูสิว่าเจ้ายังจะวิ่งไปไหนอีก!"

ซูหงซานจะยอมได้ที่ไหน อุ้มเด็กสองคนแล้วคิดจะมุดออกไปจากช่องว่าง แต่นางไม่ใช่คู่แข่งของผู้ชายตระกูลซูสองคนนี้เลย ซูหยวนหลินเตะไปที่ขาของนางทีเดียว

ซูหงซานถูกเตะจนเซล้มลงไปกับพื้น ปวดจนเหงื่อไหลออกมา แต่ยังคงปกป้องเด็กสองคนเอาไว้

"วิ่งสิ ทำไมไม่วิ่งแล้วล่ะ?"

โจวซื่อและหวังซื่อก็วิ่งตามขึ้นมา มือทั้งสองจับหัวเข่าเอาไว้และกระหืดกระหอบ พร้อมมองไปที่ซูหงซานด้วยความโหดร้าย

"ไม่ให้เงินยังคิดจะหนีเลยหรือ มีความสามารถจริงๆนะ เจ้าวิ่งให้ดูอีกรอบสิ"

หวังซื่อก็ขึ้นไปตบตีซูหงซาน

นี่เป็นเรื่องที่พวกเขาทำเป็นประจำในเมื่อก่อน ด่าได้ตบตีได้ตามอารมณ์ ตอนนี้พวกเขาไม่พอใจแล้ว ใครๆก็ล้วนสามารถตบตีนางได้

ซูหงซานได้รับบาดเจ็บ หลบก็หลบไม่ได้ ถูกเตะสองขา รู้สึกว่าร่างกายนี้จะแตกสลายไปแล้ว ในใจก็รู้สึกสิ้นหวัง

นางกัดฟันแล้วลุกขึ้น มองคนเหล่านี้ของตระกูลซูอย่างโหดร้าย พูดทีละคำ

"พวกเจ้าจะฆ่าคนหรือ?"

"ฆ่าเจ้าไปก็ยังไง?เจ้ากินของพวกเราใช้ของพวกเรา ตอนนี้กระทั่งเงินที่ควรให้ทุกเดือนยังกล้าไม่ให้เลย ข้าว่าเจ้ารนหาที่ตายชัดๆ"

ระหว่างที่พูดโจวซื่อก็จะขึ้นไปเตะซูหงซานอีก

แต่ครั้งนี้ ซูหงซานมีการป้องกันเอาไว้ ในระหว่างที่นางเตะมานางใช้โอกาสจับข้อเท้าของนางเอาไว้ และดึงมาทางตัวเอง ในขณะที่โจวซื่อล้มลง ก็บีบคอของนางอย่างแรงด้วย

"หลบไป ไม่งั้นวันนี้ข้าจะบีบคอนางจนตาย!"

"เจ้ากล้านัก!"

ซูหยวนหลินเห็นว่าภรรยาของตัวเองถูกจับไว้ โมโหจนตาแดง

เมื่อก่อนซูต้าญาถูกพวกเขากดขี่ แต่วันนี้กล้าทำตัวแบบนี้ได้อย่างไร ไม่เพียงแต่ไม่ให้เงินแล้วหนี แถมยังกล้าบีบคออาสะใภ้รองของนางอีก กล้าหาญมากนัก

"ข้าจะไม่กล้าที่ไหนได้ล่ะ ยังไงก็จะถูกพวกเจ้าขู่จนตายแล้ว ก็หาคนที่ตายไปด้วยละกัน!"

ซูหงซานพูดอย่างเย็นชา และเพิ่มแรงมากขึ้น ในขณะเดียวกันก็ตะโกนใส่คนตระกูลซูที่ห้ามอยู่ข้างหน้านี้

"หลบไป ให้ข้าเข้าหมู่บ้านไป ไม่งั้นข้าจะบีบคอนางจนตาย!"

เห็นว่าซูหงซานโหดร้ายขึ้นมา คนตระกูลซูก็หวาดกลัว มีแต่ต้องหลบทางหน่อยนึง

ซูหงซานบีบคอโจวซื่อ และถอยเข้าไปในหมู่บ้านทีละก้าว ในขณะเดียวกันก็เร่งให้หานเสี่ยวซานและหานเสี่ยวญาหนี

หานเสี่ยวซานและหานเสี่ยวญาจะเคยเจอสถานการณ์แบบนี้ที่ไหนได้ล่ะ ตกใจเช่นกัน แต่ในที่สุดก็เชื่อฟังคำสั่ง วิ่งไปในหมู่บ้านอย่างรวดเร็ว ในขณะเดียวกันก็ตะโกน

"ฆ่าคนแล้ว ฆ่าคนแล้ว......"

คนตระกูลซูเห็นเช่นนี้ ก็รีบอยากจะขึ้นไปตามพวกเขา

ซูหงซานไปบีบคอโจวซื่ออย่างแรงอีก"หยุดเดี๋ยวนี้นะ ถ้ากล้าตามข้าขึ้นมาข้าก็จะบีบคอนางจนตาย!"

โจวซื่อถูกซูหงซานบีบคอจนทำตาขาวใส่ ในใจก็กลัวถึงขีดสุด

นางมองออกว่า วันนี้ซูต้าญาทำตัวโหดเหี้ยมอย่างเต็มที่ อยากจะบีบคอนางให้ตายเลยนะ

แต่นางไม่อยากตาย

"อย่า......อย่า......ช่วยข้าด้วย......"

คนตระกูลซูมองเด็กสองคนที่วิ่งไกลไปเรื่อยๆด้วยความไม่นอนยัง และมองไปที่โจวซื่อที่เบิกตาขาวแม้กระทั่งพูดยังลำบากเลย ก็เกิดความลังเลขึ้น

ถ้าหากให้เด็กสองคนนี้ไปเรียกคนในหมู่บ้านมา งั้นก็จบแล้ว

ซูหยวนเซินกัดฟัน มองโจวซื่อที่ถูกบีบคอไว้ ในที่สุดก็วิ่งไปทางเด็กสองคน ในขณะเดียวกันก็ตวาดว่า"ข้าไม่เชื่อว่านางจะกล้าฆ่าคน!"