บทที่ 15 โลกกลม

เย่เทียนหลงออกมาจากคอนโด Orchid จากนั้นขับรถพอร์ชไปยังอู่ซ่อมรถที่บริษัทประกันระบุไว้ แล้วก็จะนั่งแท็กซี่กลับห้องตัวเอง

อู่ซ่อมรถพอร์ชค่อนข้างห่างไกลจากผู้คน รอบๆ มีแต่อู่ซ่อมรถกับศูนย์รถยนต์ จึงไม่ค่อยมีแท็กซี่หรือรถเมล์

เย่เทียนหลงรออยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยังไม่มีรถมา เขาจึงเอามือถือออกมาเรียกรถ Volkswagen จากนั้นจึงสวมแว่นดำแล้วไปรอตรงจุดที่นัดหมายไว้

“พลั่ก!”

ใครจะไปรู้ว่าเขาเพิ่งเดินเลี้ยวมา มีชายหญิงท่าทางเหมือนนักเลงสิบกว่าคนเดินสวนมา โวยวายเสียงดัง วางอำนาจบาตรใหญ่ คนที่เดินผ่านไปมาพากันหลบ

ถังขยะสองสามใบโดนพวกเขาถีบจนคว่ำ ขวดเหล้ากับเปลือกผลไม้กระเด็นออกมาเต็มพื้น

คุณป้าที่เป็นพนักงานทำความสะอาดโมโหมาก จึงด่าพวกเขา แต่โดนผู้หญิงคนหนึ่งตบไปสองที

วางอำนาจบาตรใหญ่

“คุณชายเหลียงไม่ต้องเป็นห่วง รถไม่มีอะไรเสียหายมาก ซ่อมให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้แน่นอน ท่านเหลียงไม่ว่านายหรอก”

“ผลตรวจออกมาแล้ว นายแค่บาดเจ็บภายนอก กระดูกไม่หัก ใบหน้ามีแค่แผลถลอก”

“คุณชายเหลียง ฉันฝากให้ตำรวจจราจรรีบเอารูปและป้ายทะเบียนของไอ้เด็กนั่นออกมาแล้ว”

พวกเขากำลังรายงานให้คนตรงกลางฟัง “ถึงตอนนั้นหาตัวเขาให้เจอ แล้วกระทืบเขาให้ตาย”

เย่เทียนหลงจำได้ว่าคนที่เดินนำมาคือคุณชายเหลียงที่โดนตัวเองกระทืบเมื่อคืน เขาแอบพูดว่าโลกใบนี้ช่างเล็กจริงๆ

“ให้ตายเถอะ!”

“หาตัวไอ้เด็กนั่นให้เร็วที่สุด กล้าแตะต้องคนอย่างเหลียงจื่อควน ฉันต้องทำให้เขาพิการแน่นอน”

คุณชายเหลียงที่มีผ้าก๊อซพันอยู่บนหัวพูดอย่างเคียดแค้น เรื่องที่โดนกระทืบเมื่อคืนยังวนเวียนในใจเขา “ฉันจะหักนิ้วเขาทีละนิ้ว”

จากนั้นสายตาของเขาหยุดลงที่เย่เทียนหลงที่อยู่ไม่ไกล คนพวกนั้นชะงักปลายเท้าทันที

พวกเขารู้สึกคุ้นหน้าเด็กตรงหน้า จึงอดมองไม่ได้ แต่จำไม่ได้ว่าเป็นใคร

เมื่อคืนโดนเย่เทียนหลงชนจนมึนไปหมด ไฟข้างทางก็ไม่ค่อยสว่าง จึงเห็นหน้าเขาไม่ชัด

“หมอนวดตาบอด ครั้งละสามร้อย!”

เย่เทียนหลงเห็นแล้วรีบยื่นมือออกมาคลำมั่วๆ เหมือนคนตาบอด

“สมบัติล้ำค่าเป็นพันปีของประเทศจีน การนวดรักษาโรคสุดวิเศษ”

เย่เทียนหลงเห็นอีกฝ่ายจำไม่ได้ จึงยกมือขึ้นมาโบกไปมา เพื่อบดบังการมองเห็นของอีกฝ่าย แล้วก็เดินเข้าไปหากลุ่มคน

สีหน้าเขาดูกล้าๆ กลัวๆ “นวดขจัดความเหนื่อยล้า นวดคลายความกังวล นวดกำจัดศัตรูหัวใจ”

“คนตาบอดเหรอ”

พวกเหลียงจื่อควนขมวดคิ้ว จากนั้นสบถออกมา “เหี้ยเอ๊ย! เจอคนตาบอดตั้งแต่เช้า ซวยจริงๆ เลย”

ผู้หญิงคนหนึ่งตวาดว่า “ไอ้คนตาบอด ไสหัวไปไกลๆ อย่ามาขวางทาง”

สาวสวยสองสามคนเห็นเขาโบกมือไปมา พวกเธอรีบหลบด้วยสีหน้ารังเกียจ กลัวเย่เทียนหลงจะโดนร่างกายตัวเอง

ผู้หญิงสองคนในนั้นแกล้งดักขาเย่เทียนหลง

“กึก!”

ขาของพวกเธอเพิ่งโดนเย่เทียนหลง เย่เทียนหลงเซไปด้านหน้า ในเวลาเดียวกันเขาก็ใช้สองมือคว้าสองคนที่อยู่ข้างๆ ไว้

มั่นคงดั่งขุนเขา

ถ้าเป็นมุมมองคนนอก เหมือนเขาสะดุดแล้วไปโดนผู้หญิงสองคนโดยไม่ตั้งใจจริงๆ

“กรี๊ด!”

ผู้หญิงสองคนผลักเย่เทียนหลงออก จากนั้นพูดด้วยความโมโหว่า “คนชั้นต่ำ”

ผู้หญิงคนหนึ่งถอยมาข้างเหลียงจื่อควนแล้วพูดอ้อน “คุณชายเหลียง ไอ้ตาบอดจับฉัน หักแขนเขาเลย”

ผู้หญิงอีกคนกระทืบเท้าแล้วย่นปากยู่ “คุณชายเหลียง เขาโดนนมฉัน ฉันไม่เอาเสื้อตัวนี้แล้ว ฉันจะเปลี่ยนตัวใหม่”

“คุณผู้หญิงสองคนอย่าใส่ร้ายฉันได้ไหม ฉันไม่ได้จับนมพวกเธอ แต่ถ้านับซิลิโคนเป็นนม ฉันก็ผิดจริงๆ”

ใบหน้าเย่เทียนหลงเต็มไปด้วยใสซื่อ “ฉันไม่ได้ตั้งใจด้วย ฉันไม่ทันระวังเลยสะดุด”

ผู้หญิงสองคนโมโหจนหน้าบูดเบี้ยว พวกเธอจะเข้ามาถีบเย่เทียนหลง

“ฟึ่บ!”

เย่เทียนหลงทำเป็นเซ ทรงตัวไม่ค่อยได้ แต่หลบถีบของผู้หญิงสองคนได้พอดี ใช้สองมือคว้าผู้หญิงสองคนอีกรอบ

“นี่สิถึงเรียกว่าอาวุธสังหารที่แท้จริง”

ผู้หญิงสองคนชะงักเล็กน้อย แต่คราวนี้ไม่อาละวาด แถมยังแอบดีใจเล็กน้อย พวกเธอผลักเย่เทียนหลงออก แล้วเดินหน้าบูดกลับไปหาคุณชายเหลียง “คุณชายเหลียง!”

พวกผู้หญิงพูดอย่างดูหมิ่น “ตาบอดจริงๆ แบบเดียวกันยังแยกไม่ออก โม้เป็นอย่างเดียว”

แม้เพื่อนผู้ชายที่เหลือรู้สึกว่าเย่เทียนหลงแอบลวนลาม แต่ผู้หญิงสองคนไปหาเรื่องเขาก่อน พวกเขาจึงไม่ได้ว่าอะไร

เหลียงจื่อควนไม่ได้สนใจผู้หญิงสองคน เขาจ้องเย่เทียนหลง พอจำอะไรได้บ้างแล้ว

“ซุ่นจื่อ เฟิงจื่อ พวกนายไม่รู้สึกเหรอว่าไอ้หมอนี่กับไอ้คนเมื่อคืน......”

“โอ๊ย ฉันต้องทำงานแล้ว สมบัติล้ำค่าเป็นพันปีของประเทศจีน การนวดรักษาโรคสุดวิเศษ”

ไม่รอให้เหลียงจื่อควนพูดสิ่งที่คิดออกมา เย่เทียนหลงตบหน้าเขา มือสองข้างปัดป่ายไปที่ตาและผมของเหลียงจื่อควน ทำให้เขาไม่ทันได้พูดออกมา

เหลียงจื่อควนกลืนคำพูดลงคอ จากนั้นผลักเย่เทียนหลงออกไป แล้วตวาดว่า “ไอ้ตาบอด ไสหัวไปไกลๆ”

“ทำผมฉันเสียทรง ฉันจะตัดมือนาย”

พวกเพื่อนๆ ตวาดออกมาเหมือนกัน “ใช่ กล้าแตะต้องคุณชายเหลียง ระวังขาจะหักนะ”

ถ้าอีกฝ่ายไม่ได้เป็นคนตาบอด แกล้งไปก็ไม่ได้รู้สึกภูมิใจอะไร ป่านนี้พวกเขาเข้าไปรุมกระทืบนานแล้ว

“ขอโทษๆ”

เย่เทียนหลงพยักหัวขอโทษพลางออกมาจากกลุ่มคน “ฉันไปแล้วๆ”

“สมบัติล้ำค่าเป็นพันปีของประเทศจีน การนวดรักษาโรคสุดวิเศษ แค่นวดก็ไม่ต้องไปโรงพยาบาล”

“ติ๊ง!”

ขณะนั้นมือถือของคนหนึ่งดังขึ้น พอเปิดดูเขาดีใจมาก “คุณชายเหลียง ได้เรื่องแล้ว มีรูปของไอ้เด็กนั่นแล้ว......”

เสื้อยืดสีแดง กางเกงขาสั้น รองเท้าผ้าใบ หน้าตาไม่สนโลก......

พวกเขามองรูปในมือถืออย่างตกตะลึง จากนั้นหันไปมองเย่เทียนหลงที่กำลังจะหนี เหมือนกันไม่มีผิด

เขาชี้แล้วตะโกนว่า “คุณชายเหลียง เขาคือไอ้เด็กนั่น”

พวกเหลียงจื่อควนที่กำลังดูรูปเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกัน

“พลั่ก!”

เย่เทียนหลงแอบพูดว่าซวยแล้ว เขาถีบคนด้านหน้าจนกระเด็น จากนั้นวิ่งหนีทันที

ให้ตายเถอะ! โดนหลอกแล้ว!

เหลียงจื่อควนตะโกนว่า “ตามไป!”

คนสิบกว่าคนวิ่งตามไป มีคนคุยโทรศัพท์ด้วย

มีชายฉกรรจ์ 5-6 คนออกมาจากอู่ซ่อมรถข้างหน้า แต่ละคนถือประแจสีดำขลับ

จากนั้นมีคน 7-8 คนวิ่งออกมาจากศูนย์รถยนต์ ถือท่อนไม้ในมือเหมือนกัน พวกเขาโวยวายแล้วเข้ามาล้อมเย่เทียนหลง

เหลียงจื่อควนตวาดว่า “ขวางไอ้เวรนี่ไว้! ขวางเขาไว้! อย่าให้เขาหนีไปได้”

เมื่อคืนเสียสาวงามไป โดนกระทืบ เมื่อกี้ยังโดนเขาหลอกอีก เหลียงจื่อควนโมโหมาก ไอ้เวรนี่หมิ่นนายน้อยของแก๊งเฟยหลงอย่างเขาเกินไปแล้ว

คนสามสิบกว่าคนล้อมเย่เทียนหลงอย่างรวดเร็ว “หยุดเดี๋ยวนี้!”

“เชี้ย!”

เย่เทียนหลงขนหัวลุก ฉุกคิดได้ว่าที่นี่อาจเป็นถิ่นของอีกฝ่าย ขาสองข้างวิ่งเร็วกว่าเดิม จะโดนอีกฝ่ายปิดล้อมไม่ได้

ด้านหน้ามีชายฉกรรจ์สิบกว่าคนขวางไว้ เย่เทียนหลงหูตาว่องไว เขาเตะรังต่อที่อยู่บนกำแพง

“หึ่ง!”

รังต่อลอยเข้าไปในกลุ่มคนที่ตามมา คนสิบกว่าคนร้องโวยวายทันที