บทที่6.ทางออกที่ไร้ทางเลือก

ชายหนุ่มรีบวิ่งไปเปิดประตู

“ผมกำลังรออยู่พอดีนึกว่าเธอเปลี่ยนใจเสียแล้ว หิวไหม? กินอะไรมาหรือยัง? ผมเตรียมอาหารไว้เผื่อเธอด้วยนะ ยังไงก็ไปกินกันก่อน วันนี้ผมยุ่งทั้งวันเพิ่งจะมีเวลาพักก็ตอนนี้เอง” เสียงพูดแสนสบายๆ เป็นกันเอง ราฟาเอลเดินตรงเข้ามาหา เขารวบเอวบางของเอมิกาไว้ พร้อมกับพูดชักจูงให้หญิงสาวเดินเข้าไปด้านใน หญิงสาวเดินตามแรงจูงไปช้าๆ หัวสมองเธอเบลอและมึนเมาไปหมด

โต๊ะตัวเตี้ยๆ ถูกเปลี่ยนเป็นโต๊ะกินข้าว มีจานอาหารวางไว้สองจานหน้าตาน่ากิน กลิ่นที่โชยออกมาหอมจนเอมิกาน้ำลายไหล เพราะมัวแต่กังวลใจเธอจึงทานอะไรไม่ลง มารู้สึกตัวอีกทีก็หิวจนท้องร้อง แค่ได้กลิ่นหอมๆ ของอาหาร ท้องของเธอก็ครางประท้วงอย่างหิวโหยเสียแบบนั้นเอง เอมิกาเงยหน้าขึ้นยิ้มแหยๆ ให้กับราฟาเอล เธออับอายกับความเปิ่นเชยของตัวเองเสียเหลือเกิน ราฟาเอลพยายามวางหน้าเฉย เขากลั้นยิ้มไว้สุดความสามารถ เมื่อได้ยินเสียงท้องของเอมิกาครวญครางดังโครกคราก

หญิงสาวตรงหน้ามีแต่ความไร้เดียงสาหล่อนคงไม่เคยมีความสัมพันธ์ทางกายกับเพื่อนต่างเพศมาก่อน สาวบริสุทธิ์์ไร้เดียงสาที่ราฟาเอลห่างหายมานาน เขาไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงประเภทนั้นให้มีภาระผูกพัน แต่กับเอมิกา ราฟาเอลก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงอยากจะครอบครองหล่อน

ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ฉุดให้เอมิกานั่งลงด้านข้าง เขาเลื่อนจานอาหารบริการให้ดี หญิงสาวกลืนน้ำลาย เผลอตัวแลบลิ้นออกมาไล้เลียริมฝีปาก เพื่อตัวเองเรียกความชุ่มชื่น จนราฟาเอลทีแอบมองถึงกลืนน้ำลายลงคอแทบไม่ทัน

อาหารเบื้องหน้าหน้าตารับประทาน กลิ่นก็หอมเป็นอย่างยิ่ง สเต็กเนื้อชิ้นใหญ่ๆ ชุมน้ำซอสพร้อมเครื่องเคียง มีมันฝรั่งผัดเนยจนหอม รวมทั้งขนมปังปิ้งสีเหลืองกรอบน่าทาน เอมิกามองด้วยดวงตาเป็นประกายสดใสเหมือนเด็กน้อยที่หิวจัดจนลืมระวังกริยา ราฟาเอลขยับจานอาหารให้ เลื่อนมาวางตรงหน้าหล่อน พร้อมทั้งเอ่ยเชื้อเชิญให้เริ่มลงมือสักเสียที ก่อนที่อาหารจะเย็นชืดไปก่อน

“ลองชิมดูสิ...ไม่รู้ว่าอร่อยหรือเปล่า ไม่ได้ลงมือเองมานานมาก ตอนหิวๆ ก็คงจะอร่อยอยู่หรอก”ชายหนุ่มชวนคุย เขาเริ่มลงมือรับประทานเพราะกำลังหิว เสียงมีดกับช้อนกระทบกับจานดังก็อกๆ แก็กๆ เอมิกาลงมือรับประทานเงียบๆ เธอตัดชิ้นเนื้อเข้าปากคำแรกก็ต้องทำตาโต เมื่อรสชาติอร่อยเหมือนที่เคยกินบนโรงแรมหรูๆ

“อร่อยมากเลยค่ะ เอมิไม่ได้แกล้งชมเพราะหิวนะคะ คุณทำเองหรือคะ? ถ้าคุณไม่บอกก่อนเอมิคิดว่าคุณสั่งมาจากภัตตาคารเลยนะคะนี่” เอมิกาชมไม่ขาดปาก เคี้ยวตุ้ยๆ ท่าทางน่ารัก

ราฟาเอลยิ้มกว้างจนตายิบหยี เล่นเอาเอมิกาที่กำลังมองเพลินๆ ตาปรอย รอยยิ้มของเขากระชากใจเธอ ทำให้เต้นไหวระรัวรุนแรง จนต้องเบี่ยงหน้าหนี ซ่อนอาการเอียงอายที่จู่โจมอย่างไม่รู้ตัว มื้ออาหารที่แสนสั้นจบลงพร้อมกับความมืดมิดที่ปกคลุมทั่วทุกพื้นที่ ไฟฟ้าที่เปิดทิ้งไว้สว่างไสว รอบกายเริ่มมีเสียงหรีดหริ่งของแมลงกลางคืนที่ขยับปีกโบยบิน พอกินอิ่มเอมิกาก็เริ่มขยับตัวหยุกหยิกอยู่ไม่สุข ในขณะที่ราฟาเอลเอนตัวนั่งอย่างสบายๆ

ชายหนุ่มขยับตัว ยกมือขึ้นปลดกระดุมที่หน้าอกเสื้อออกสองเม็ด เพื่อระบายความร้อนในร่างกาย สายตาคมกล้ามองฝ่าความมืดไปอย่างไม่มีจุดหมาย สายลมพัดโชยผ่านหอบพาอากาศเย็นสบายเข้ามาเพิ่มขึ้นทุกทีๆ

“เอมิขอเอาจานไปเก็บข้างในก่อนนะคะ” เอมิกาขอตัวนำจานไปจัดการล้างทำความสะอาด เธอหาเรื่องหลบสายตาของเขาสักพัก

หญิงสาวหายลับเข้าไปในส่วนของครัวที่บ้านพัก มีสายตาคมดุของราฟาเอลมองตาม เขากำลังคิดหาวิธีชักชวนไม่ให้สาวน้อยแตกตื่นเกินไป ชายหนุ่มเดินกลับเข้าไปด้านใน ยกแล็ปท็อปออกมาและกดปิดหน้าจอจนดับมืดก่อนวางไว้ข้างตัว เมื่อเอมิกาเดินออกมาเห็นจึงมองอย่างสนใจ

“คุณซื้อมาใหม่แล้วหรือคะ?”

“เปล่า คนของผมส่งมาให้ใช้ชั่วคราวหน่ะ มันไม่ค่อยดีเท่าไรหน้าจอติดๆ ดับๆ ตลอด สงสัยแบตจะหมดจู่ๆ ก็ดับไปเฉยเลย” ราฟาเอลยกแล็ปท็อปไว้ในมือ เดินเข้าไปด้านในห้องนอน เพื่อจัดการชาร์จแบตแล็ปท็อปเจ้าปัญหา พลางพยักหน้าเรียกให้เอมิกา เดินตามมาด้วย