บทที่5.พรหมจรรย์...ถ้าเธอไม่ต้องการฉันขอแล้วกัน...

หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย เอมิกาก็จัดการหาอาหารง่ายๆ ออกมานั่งกินเงียบๆ ด้านนอกบ้าน เพราะความหมองเศร้าที่ติดค้างอยู่ในใจ แววตาของเธอเลยเหม่อลอย ยามทอดมองท้องทะเลกว้างที่ซัดสาดคลื่นน้อยๆ เข้าหาฝั่ง หญิงสาวถอนใจ หลังจากเล็มข้าวในจานไปได้นิดหน่อย เธอตัดสินใจเก็บจานไปล้างให้เรียบร้อย แล้วก็ย้อนกลับมาทรุดตัวนั่งที่เดิม ยกขาสองข้างขึ้นมาวางบนเก้าอี้รวบกอดไว้ด้วยสองมือ เกยคางวางบนหัวเข่า มองเหม่อไปไกลแสนไกลอย่างหงอยเหงา

กิริยาแสนเศร้าสร้อยของเอมิกาที่ราฟาเอลมองเห็น ทำเอาชายหนุ่มรู้สึกหัวเสีย!! ใครกันนะที่ทำให้หล่อนจมอยู่ในห้วงทุกข์แบบนั้นได้ เมื่อเท้าเร็วเท่าความคิด กว่าจะรู้ตัวก็หยุดอยู่ด้านข้างตัวบ้านของเอมิกาเสียแล้ว หญิงสาวตกใจ!! เมื่อมองเห็นเพื่อนบ้านอยู่ในสายตา เขาตัดสินใจก้าวเท้าขึ้นบันไดเตี้ยๆ หน้าบ้านพักเพื่อเผชิญหน้ากับหล่อนเสียให้รู้แล้วรู้รอดไป

“คุณสบายดีแล้วใช่ไหม?” ชายหนุ่มถามเสียงแข็งๆ

“ค่ะ” เอมิการับคำเสียงอ่อยๆ

“เรามาพูดถึงค่าเสียหายและวิธีชดใช้กันดีกว่า หวังว่าคุณคงยังไม่ลืมนะ” ชายหนุ่มกล่าวเสียงเรียบ จนเอมิกาต้องเสก้มหน้าหลบ

เอมิการู้สึกผิด และหวาดกลัวขึ้นมาปุบปับ

“แล็ปท็อปของผมมันเสียหายเกินเยียวยา ไม่สามารถกู้ข้อมูลต่างๆ ได้เลย มันเป็นความเสียหายครั้งใหญ่ที่สุด...ตั้งแต่ผมเริ่มทำธุรกิจมาเลยนะ” ชายหนุ่มกล่าวเสียงนิ่ง สองมือล้วงกระเป๋าด้วยท้วงท่าแสนสบาย เขาโน้มตัวลงมามองเอมิกาใกล้ๆ

“เออ...”

“ไม่คิดว่าการพักผ่อนของผม จะเป็นความซวยอย่างที่สุด เมื่อดันทำลายอุปกรณ์สำคัญเกี่ยวกับธุรกิจตัวเองซะอย่างงั้นเอง” ราฟาเอลพูดตอกย้ำจนเอมิกาหน้าสลดลง ดวงตาหวานเริ่มมีน้ำใสใสไหลมาเออคลอเต็มดวงตา จนราฟาเอลใจ กระตุก

“เห้อ...” ชายหนุ่มถอนหายใจแรงๆ จนเอมิกาต้องแหงนหน้ามอง พร้อมกับน้ำตาที่ไหลปรี่จากดวงตาหวาน ราฟาเอลมือสั่น เขาเกือบกระโจนเข้าไปปลอบ แต่ก็ต้องรีบข่มใจไว้ ไม่อย่างนั้นแผนการที่วางไว้คงต้องล้มเลิก

“จะให้เอมิชดใช้ยังไงก็ได้ค่ะ เอมิขอโทษ เอมิไม่ได้ตั้งใจ” เสียงหวานสั่นเครือ พร้อมทั้งอาการสะอึกสะอื้นชวนสงสารนั่นเกือบทำให้ราฟาเอลเปลี่ยนใจ

ชายหนุ่มยืนตัวแข็ง เมื่อมองเห็นน้ำตาร่วงหล่นลงมาต่อหน้าต่อตา หน้าหวานๆ เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา มือไม้ยกป้ายไปมาจนเลอะเทอะ กริยาจริงใจแบบที่ราฟาเอลไม่เคยเห็น แต่มันเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งที่เขารู้สึกได้

“เอาล่ะๆ ไม่ต้องร้องไห้ ของมันเสียหายไปแล้ว เรียกคืนกลับมาไม่ได้อีกแล้ว ผมคงเหนื่อยหนักขึ้นแต่มันจะผ่านมันไปได้เชื่อเถอะ” ร่างสูงทรุดตัวนั่งลงด้านข้าง เขากล่าวปลอบใจน้ำเสียอ่อนโยน

“เอมิช่วยอะไรคุณได้บ้างคะ...มีอะไรที่เอมิสามารถช่วยได้ เอมิอยากช่วยค่ะ ถือว่าเป็นการไถ่โทษได้ไหมคะ” หญิงสาวรีบอาสา

ประกายตาราฟาเอลลุกวาบ!! ก่อนจะกลบเกลื่อนให้จางหายไป เมื่อกลัวว่าสาวเจ้าจะไหวตัวทัน

“ตอบมาก่อนทำไมเธออยากฆ่าตัวตาย? ถึงจะขาดสติ ไม่มีใครลงไปเล่นน้ำกลางดึกสงัดเพียงคนเดียวหรอก มันไม่ใช่อุบัติเหตุใช่ไหม? เธอตั้งใจตาย เธอคิดว่าชีวิตตัวเองไม่มีค่าอะไรเลยแค่ถูกทิ้ง!! ถ้าเป็นแบบนั้น เธอไม่ต้องการตัวเอง...ผมขอแล้วกัน...”

“คุณหมายความว่าไงคะ เอมิไม่เข้าใจ?”

“ผมก็หมายความตามนั้นแหละ ถ้าเธอคิดว่าตัวเองไม่มีค่า ไม่มีใครต้องการ ผมขอ ขอทุกๆ อย่าง” ราฟาเอลกล่าวย้ำเสียงหนัก

ชายหนุ่มแสร้งปั้นหน้าเศร้า พร้อมกับโอดครวญเบาๆ

“ผมคงต้องทำงานหนักขึ้นอีกหลายเท่าตัว เพราะการกู้ข้อมูลล้มเหลว จำเป็นต้องมีสิ่งคลายเครียดหลังจากทำงานมาอย่างหนัก เธอทำหน้าที่นั้น เพราะสาเหตุหลักที่ทำให้ผมต้องทำงานหนักมากขึ้นก็เป็นเพราะเธอ เธอคงจะพอรู้นะว่าผู้ชายใช้วิธีไหนในการผ่อนคลายความตึงเครียด ผมไม่คิดจะเอาเปรียบเธอหรอก ผมมีเวลาอยู่ที่นี่1เดือน เธอใช้เวลาแค่29วัน เพื่อช่วยบรรเทาการปวดหัวที่กำลังจะเกิดขึ้นของผม เพราะอีกไม่นานต่อจากนี้ บรรดาลูกค้าที่ผมทำสัญญาไว้ต้องโวยวายอย่างแน่นอน มันไม่เหลือบ่ากว่าแรงที่เธอจะตอบแทนผมหรอกนะ”