บทที่5.พรหมจรรย์...ถ้าเธอไม่ต้องการฉันขอแล้วกัน

“ช่างเถอะ!!” ชายหนุ่มโบกมือ สายตาลุกวาบขึ้นมาตอนที่พูดต่อ “ระหว่างที่ผมช่วยเธอ มีบางอย่างของผมเสียหาย เธอจะชดใช้ผมอย่างไรกับข้าวของๆ ผมที่เสียหายไปล่ะ?” เสียงเคร่งเครียดนั่นทำให้เอมิกาตกใจหนักขึ้น

“เอมิทำของคุณเสียหายเหรอคะ?” เอมิกาเงยหน้าขึ้น เธอถามกลับงงๆ

“ใช่...มันเป็นของที่มีมูลค่ามากจนคุณคาดไม่ถึงเชียวแหละ” ชายหนุ่มกล่าวย้ำ ทำเอาเอมิกามีสีหน้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัด

“อะไรเหรอคะ...บางทีเอมิอาจจะซ่อมมันได้” เอมิกาสอบถามอย่างรู้สึกผิด

“แล็ปท็อปที่บรรจุข้อมูลการค้าขายนับพันล้านของผมไง มันจมอยู่ใต้น้ำตอนที่ผมลงไปช่วยเธอ”

“เอมิขอดูหน่อยได้ไหมคะ เผื่อเอมิจะช่วยคุณได้” เสียงสั่นพร่าเอ่ยอย่างสำนึกผิด เธอพยายามช่วยอย่างสุดความสามารถ

“ผมส่งไปให้ช่างฝีมือดีที่สุดในโลกตอนนี้กู้ข้อมูลอยู่...ถ้าข้อมูลทุกอย่างในนั้นมันหลุดลอดออกไปสู่สายตาคู่แข่งของผมได้ละก็ ผมจะเสียหายเป็นมูลค่ามหาศาลอย่างที่คุณคิดไม่ถึงเชียวแหละ” ชายหนุ่มหาข้ออ้างข่มขู่อย่างได้อย่างดี จนหญิงสาวกลัวลนลาน

“ละ แล้วคุณ...เออ” หญิงสาวพูดติออ่าง เมื่อตนเองยังไม่รู้จักกับคนที่ช่วยชีวิตของเธอเลย

“ราฟาเอล ฟาเบียโน่ ชื่อนี้คุณอาจจะเคยได้ยินบ้าง นั่นนะผมเอง” ราฟาเอลกล่าวแนะนำตัวเองอย่างหยิ่งทะนง

หญิงสาวนิ่วหน้า เธอไม่คุ้นและไม่เคยรู้จักคนชื่อแซ่นี้มาก่อน

“คุณราฟาเอลจะให้เอมิชดใช้อย่างไรคะ?” หญิงสาวถามกลับเสียงอ่อยๆ

“บอกชื่อเธอมาก่อน ถ้าเธอหนีไปผมจะไปตามหาที่ไหน ยังไงกันล่ะ”

“เอมิกา กรชวัลค่ะ เรียกเอมิก็ได้ค่ะ” เอมิกาตอบเสียงสั่น

“เอาล่ะเรารู้จักกันแล้ว ผมคาดว่าเธอคงจะเป็นคนดี ไม่หนีหน้าไปไหน เมื่อเธอต้องรับผิดชอบของๆผมที่เสียหาย เธอกลับไปพักผ่อนเถอะ ส่วนเรื่องที่จะชดใช้ ผมนึกออกจะบอกคุณไปอีกทีก็แล้วกัน” ชายหนุ่มอนุญาตให้เอมิกากลับไปพักผ่อน แต่เอมิกากลับรู้สึกถึงรังสีของอันตรายที่คุกคามอยู่รอบตัวเธอ สองขาสั่นๆ รีบพาตนเองออกไปให้พ้นจากบ้านพักของราฟาเอล สองเท้าเปล่าเปลือยเดินย่ำไปบนพื้นทราย รีบเดินตรงไปยังบ้านพักของตัวเอง หลบอยู่แต่ในนั้นหวาดระแวง

ราฟาเอลมองตามร่างบอบบางของเอมิกาไปจนหล่อนหายลับไปจากสายตา มุมปากหนาหยักยกยิ้มสมใจ เมื่อคะเนไว้...อีกไม่กี่ชั่วโมงต่อจากนี้ เอมิกาจะต้องเดินมาสยบอยู่แทบเท้าตัวเอง อย่างไม่มีแม้การพักผ่อนแสนน่าเบื่อนี่ คงมีชีวิตชีวามากขึ้น

หลังจากที่เอมิกาลับไป ราฟาเอลทรุดตัวลงนั่งบนขอบเตียงหมิ่นๆ เขาลูบไล้มือไปกับผิวที่นอนสัมผัสความอบอุ่นที่หลงเหลืออยู่อย่างถวิลหา เขาเหมือนคนโรคจิต อาการหนักที่ต้องได้รับการบำบัดอย่าเร่งด่วน เมื่อตนเองยกผ้าห่มที่เคยคลุมร่างน้อยขึ้นมาสูดดมกลิ่นที่ติดอยู่บนผ้าอย่างหลงใหล ภายในใจนึกถึงวิธีที่จะทำให้เอมิกามานอนภายใต้ร่างหนาของตัวเอง และครวญครางพร่ำเรียกชื่อของเขาเพียงผู้เดียว

ราฟาเอลเอนกายลงนอนบนเตียงกว้าง มือรวบผ้าห่มเนื้อนุ่มมาแนบอก หลับตาฝันหวานถึงค่ำคืนอันแสนสุขที่จะมาถึงในเวลาใกล้ๆ ยามมีร่างอวบอัดของเอมิกาในอ้อมแขน อยากนอนฟังเสียงหวานๆ ของหล่อน เสียงหวานๆ ที่ให้ความรู้สึกเปลี่ยมสุข หล่อนกระซิบรำพันเว้าวอน ดวงตาหวานที่จ้องมองมาที่เขาคนเดียวตลอดเวลาที่แสนรัญจวน ราฟาเอลยิ้มด้วยความสุขใจ ถ้าหนึ่งในเพื่อนสนิทมาเห็นเขาในตอนนี้คนเหล่านั้นอาจจะต้องแปลกใจ ผู้ชายกระด้างที่แสนจะเฉียบคมกลับมีรอยยิ้มที่แสนจะอ่อนโยน

เอมิการีบเปลี่ยนเสื้อของราฟาเอลออกจากตัว เธอรู้สึกเหมือนโดนราฟาเอลสวมกอดอยู่ตลอดเวลา ร่างกายร้อนผะผ่าวเหมือนโดนมือที่มองไม่เห็นโลมลูบ มันทำให้เอมิกาผวาอยู่ตลอดเวลา แววตาแปลกๆ ของเขา ยามที่เขาจ้องมองเธอ รวมทั้งท่าทีที่ไม่น่าไว้ใจนั่น ทำให้เอมิการีบลนลานกลับเมื่อราฟาเอลเอ่ยปากอนุญาต