บทที่4.เอมิกา-ราฟาเอล...

ดวงตาคมเหมือนมีเปลวไฟในแลบขณะที่มองมามายังเธอ สายตาคมคู่นั้นลามเลียจนรู้สึกร้อนวูบวาบ มันเหมือนมีมือใหญ่มาโลมลูบทั้งๆ ที่ชายหนุ่มทำแค่ยืนนิ่งๆ อยู่ตรงหน้าเธอเท่านั้น ความร้อนเร่าจากการที่ถูกจ้องมองแผ่กระจายไปทั่ว จากพวงแก้มไปสู่ลาดไหล่จนมันแดงก่ำขึ้นทุกพื้นผิวของร่างกาย เอมิกาหลุบเปลือกตาลง ปิดบังแววตาที่เกิดความเอียงอายเมื่อชายหนุ่มตรงหน้า จ้องมองตนเองแบบไม่วางตา

“เสื้อผ้าเอมิไปไหนคะ? เอมิอยากกลับที่พักแล้วค่ะ เอมิรบกวนคุณมานานแล้ว เอมิเกรงใจ” เอมิกาพูดเสียงอุบอิบ เมื่อคิดว่าไม่น่าจะได้คำตอบจากชายหนุ่มที่ไม่ยอมตอบ เขาเอาแต่มองเธอท่าเดียวโดยไม่เอ่ยอะไรเลย

“เธอคงต้องรอก่อน ผมเพิ่งให้พนักงานของรีสอร์ทนำไปทำความสะอาด คงต้องรอจนกว่าเขาจะนำกลับมาคืนให้” ชายหนุ่มตอบเสียงนุ่มๆ

“งั้นขอเสื้อซักตัวให้เอมิได้ไหมคะ?” เอมิกาหน้าแดงจนแทบจะระเบิดไม่รู้ว่าจะบอกชายหนุ่มเบื้องหน้าให้เข้าใจอย่างไร

ราฟาเอลหันกลับไปรื้อกระเป๋า เขาหยิบเสื้อเชิ้ตของตนเองมาให้เอมิกา เมื่อมองเห็นว่าสาวน้อยนั้นอายจนทำอะไรไม่ถูก แววตาอ่อนโยนทอดมองเอมิกานิ่งๆ

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวกล่าวขอบคุณเสียงแผ่วๆ เธอมุดเข้าไปในโปงผ้าห่ม พยายามสวมเสื้อตัวใหญ่ลงบนร่างกายเพื่อปกปิดความว่างเปล่าจากแววตาคม

เอมิกาโผล่หน้าออกมาจากใต้ผ้าห่ม ผมบนศีรษะเธอยับยุ่ง หลังสวมเสื้อที่ราฟาเอลนำมาให้จนสำเร็จ วงหน้าใสๆ ล้อมกรอบด้วยผมยาวสลวยทีพันกันยุ่งเหยิง เธอสลัดผ้าห่มออกจากกายแล้วกระเสือกกระสนลงจากเตียงอย่างทุลักทุเล กริยาที่เป็นไปตามธรรมชาติแต่เมื่อคนมองมีจิตใจไม่เป็นปกติ เขาจึงมองเห็นอีกแบบ มันเป็นการยั่วยวนจากคนสวยตรงหน้า ร่างกายเล็กๆ โยกย้ายส่ายไหว จนใจคนมองตามเต้นแรง!! จากที่เคยสงบอยู่ดีๆ ก็แข็งขืนขึ้นมาสะงั้น ไอ้ตัวยุ่งเหยียดขยายดันกางเกงผ้าจนปูดโปน ราฟาเอลกัดกรามกรอดๆ เขานึกอยากจะเดินกลับไปแช่น้ำเย็นอีกสักครั้ง หลังจากที่ต้องผละออกมาจากร่างหอมละมุนที่นอนกอดเพื่อไปแช่น้ำเย็นปรับอารมณ์ตัวเองให้สงบลงมาทั้งคืน

เมื่อลงจากเตียงกว้างมายืนที่พื้นได้ เอมิการีบถลาไปดูที่หน้าต่างด้านข้าง ก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อมองเห็นบ้านพักของตัวเองอยู่ใกล้ๆ ห่างจากบ้านพักหลังนี้ไปแค่ไม่กี่ก้าว

“ตกลงเอมิ...มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ? คุณยังไม่ยอมตอบเอมิเลย” หญิงสาวหันมาถามซ้ำ วงหน้าหวานยับยุ่ง เมื่อพยายามนึกยังไงก็นึกไม่ออก เธอมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ได้อย่างไร กับคนแปลกหน้าที่ไม่เคยพบเจอด้วยซ้ำ (ถึงแม้เขาจะหล่อจนใจละลายก็ตาม)

“จะให้ตอบคำถามไหนก่อนดีล่ะ เธอถามหลายอย่างจนผมตอบไม่ถูกเลยนะ เอาเป็นว่า...เริ่มจากเธอมาอยู่ที่นี่ได้ไงก่อนดีไหม” ชายหนุ่มเปรยเสียงเรียบ

เอมิกาพยักหน้างึกงักและรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ

“ผมช่วยเธอขึ้นมาจากทะเลเมื่อคืน อย่างที่เห็นผมถอดเสื้อผ้าของเธอออกจนหมดเพราะมันเปียก แถมเธอยังโวยวายรบกวนผมทั้งคืน จนผมไม่ได้นอนสักงีบ” ราฟาเอลเอ่ยเรื่อยๆ สบายๆ

“คะ คุณ เป็นคนถอดเสื้อของเอมิหรือคะ?” เอมิกาตะกุกตะกักถาม เมื่อได้ยินราฟาเอลเอ่ยออกมาเต็มประโยค

“ใช่...” ราฟาเอลพยักหน้ารับ

“...” เอมิกานิ่งอึ้งเธอตกตะลึงจนตัวชา แข้งขาอ่อน จนทรุดลงไปนั่งบนเก้าอี้ใกล้ๆ รู้สึกหมดแรงประคองตัวให้ยืนอยู่กับที่ได้

“ส่วนเธอมาอยู่ที่นี่ได้ไง ผมก็เป็นคนอุ้มเธอมา เพราะว่าเธอไม่มีสติ และผมไมรู้ว่าจะไปส่งเธอไปที่ไหนมันดึกมากแล้ว เธอคงเมาจนขาดสติสินะ ผมได้กลิ่นเอลกอฮอล์จากลมหายใจของเธอ และถ้าผมไม่บังเอิญไปเจอเธอเข้า ป่านนี้เธอคงนอนอยู่ก้นทะเล แทนการนอนอยู่บนเตียงอุ่นๆ ของผมแน่ๆ” ชายหนุ่มตำหนิตรงๆ

“เอมิจำไม่ได้ว่าเดินลงไปในทะเลตอนไหน...จำไม่ได้จริงๆ ค่ะ” หญิงสาวกล่าวเสียงสั่น เธอพยายามนึกความหลัง แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก