บทที่4.เอมิกา-ราฟาเอล

ดวงตาคมกริบจ้องมองไปยังเตียงกว้างที่มีร่างเน่งน้อยของสาวแปลกหน้าทันทีที่ลืมตาตื่น ความทรงจำยามค่ำคืนก็ย้อนเข้ามาเป็นระลอก ส่วนสัดงามหยด ความเย้ายวนที่ตราตรึง ไม่ว่าจะเป็นดวงหน้าหวานฉ่ำ รูปร่างตลอดทั้งตัว หรือเส้นผมจรดปลายเท้า ไม่มีส่วนไหนในร่างกายที่หลุดรอดไปจากสายตาเขาได้ ชายหนุ่มประทับเก็บไว้ในความทรงจำอย่างไม่มีวันลืม

ราฟาเอลนึกแปลกใจหล่อนสวยและงดงามอย่างหาข้อตำหนิไม่ได้ ทำไมถึงยังมีผู้ชายตาบอดกล้าทิ้งให้หล่อนเสียใจ (เดาจากเสียงละเมอที่เอมิกาละเมอออกมา) ราฟาเอลแอบเบ้ปาก นึกค่อนคอดไอ้ผู้ชายตาบอดคนนั้น มันต้องโง่มาก ถึงมากที่สุด ถึงได้ทิ้งผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบเช่นนี้ไปได้

เสียงละเมอของเอมิกาดังอยู่ค่อนคืน หล่อนถึงค่อยสงบลงและหลับลึก ปล่อยให้คนเป็นห่วง นั่งถ่างตาเฝ้ามอง ทั้งที่ร่างกายตนเองก็ประท้วงอยากจะพักผ่อนเต็มทนเช่นกัน ชายหนุ่มทรุดลงนั่งหมิ่นๆ ที่ปลายเตียงก้มลงมองดวงหน้าหวานใกล้ๆ ก่อนจะล้มตัวลงนอน สอดตัวลงใต้ผ้าห่มเดียวกันอย่างถือวิสาสะ เอื้อมมือไปคว้าร่างเปลือยเปล่ามาไว้ในอ้อมแขน เมื่อตนเองก็ง่วงเกินกว่าจะฝืนถ่างตาเอาไว้

เอมิกาขยับตัวซุกอกกว้างเมื่อไออุ่นแผ่มาถึงตนเอง หล่อนแนบหน้าหวานละมุนกับแผงอกกว้างซึมซับความอบอุ่นไว้กับตัว ราฟาเอลขยับตัวช้าๆ เขาจัดท่านอนให้ลงตัวและเอนตัวลงหลับตาลงพักผ่อนเมื่อสาวน้อยในอ้อมแขนสงบลงได้ ลมหายใจของหล่อนสม่ำเสมอจนเขาและเธอจมดิ่งในห้วงนิทราอย่างแสนสุข

ดวงตางามกะพริบปริบๆ เมื่อตื่นขึ้นมา มือเรียวยาวยกขึ้นเสยผมลวกๆ ทะลึ่งตัวลุกขึ้นนั่งเมื่อจำทุกอย่างได้ ค่ำคืนเธอนั่งดื่มไวน์อยู่หน้าบ้านพัก แต่ไม่รู้ว่าตนเองขึ้นมานอนบนเตียงได้อย่างไร? หญิงสาวก้มมองร่างกายตัวเอง ก่อนจะกรีดร้องออกมาสุดเสียง!! เมื่อมองเห็นว่าร่างกายตนเองเปล่าเปลือยปราศจากเสื้อผ้า ไม่มีเสื้อสักตัวเหลือติดกาย ไม่มีแม้ซักชิ้นเดียว...มีเพียงซับในตัวจ้อยที่ยังโอบอุ้มอกอิ่มไว้

มือน้อยๆ ยกขึ้นปกปิดอิ่ม เธอลนลานลากผ้าห่มที่กองตกอยู่บนหน้าตักขึ้นมาคลุมกาย พลางสอดส่ายสายตาสำรวจไปรอบๆ ตัว จะมีก็แค่ศีรษะที่ตอนนี้มันปวดตุบๆ เท่านั้นเอง

“เอมิ...ยัยบ้าเมาจนหลับ ทำอะไรไม่รู้ตัวบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้...แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน? บ้านใครกัยล่ะทำไมไม่คุ้นเลย...สาธุ!!...ขอให้เขาเป็นคนดีทีเถอะ” เอมิกายกมือไหว้ปหลกๆ ใจคอไม่ดี กลัวว่าตนเองจะเจอกับสิ่งที่น่ากลัวเกินคาด

เสียงย่ำเท้าเดินเข้ามาดังโครมๆ เอมิกาจึงรีบสอดตัวเข้าใต้ผ้าห่ม ม้วนผืนผ้าคลุมร่างกายให้มันแน่นหนาขึ้น โผล่ออกมาแค่วงหน้ายับยุง เธอมองเห็นชายแปลกหน้าที่เดินหน้ายับเข้ามา ขนาดหน้ายับๆ เค้าความหล่อยังเห็นเด่นชัด จนเอมิกาเผลอมองตาปรอย เมื่อเธอเองนานๆ จะได้เห็นผู้ชายที่รูปร่างดีลงตัวขนาดนี้ เธอจึงเผลอมองอย่างชื่นชม ทุกสิ่งที่ประกอบเป็นเขา ดูเหมาะสมและลงตัว ไม่ว่าจะเป็นคิ้วเข้มพาดเฉียงอยู่เหนือดวงตาคมกริบ จมูกโด่งเป็นสันประกอบอยู่บนหน้าของคนแปลกหน้าที่ดูหล่อเหลาแฝงไปด้วยพลังดึงดูดทีสามารถดึงผู้คนให้หันมาสนใจได้ไม่ยาก

“เป็นไง...ดีขึ้นแล้วใช่ไหม ปวดหัวหรือเปล่า?” เสียงทุ้มดังกังวานเหมือนระฆังแก้วเนื้อดี เขาถามเสียงอบอุ่นจนเอมิกาคลายความหวาดกลัว “ดีขึ้นแล้วค่ะ...” หญิงสาวตอบกลับเสียงอู้อี้ นึกอายคนแปลกหน้าจนผิวแก้มร้อนวูบ!!

“เอมิมาอยู่ที่นี่ได้ไงคะ? แล้ว...เออ...เสื้อผ้าเอมิไปไหน คุณให้ใครมาเปลี่ยนให้ใช่ไหมคะ” คำถามรัวๆ ตามมาทันใด สายตาหวานฉ่ำมองตรงมาที่เขา จนราฟาเอลลืมที่จะตอบ

เสียงหัวเราะเบาๆ อย่างคนอารมณ์ดีดังขึ้นจากร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า พร้อมทั้งแววตาไหวระริกที่มองมายังตนเอง เอมิกาเดาไม่ถูก ไม่รู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้ารู้สึกกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอย่างไร หญิงสาวพยายามเก็บแขนเก็บขาไม่โผล่ส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายออกไปให้ชายหนุ่มเห็น เธอกำลังอับอายที่พูดคุยกับคนแปลกหน้าในขณะที่ตนเองเปล่าเปลือย