บทที่2.ราฟาเอล ฟาเบียโน่...

กัมปนาทสะกิดปลุกเพื่อน เมื่อถึงที่หมาย...

ชายหนุ่มเดินงัวเงียเข้าห้องพัก เขาวางกระเป๋าเป้ลงบนเตียง พลางกวาดตามองทั่วๆ อย่างสำรวจตรวจตรา รีสอร์ทแห่งนี้สงบเงียบ และห่างไกลผู้คน มีเสียงน้ำทะเลสาดซัดชายฝั่งเบาๆ คลอไปกับเสียงลมที่พัดแผ่วๆ เหมาะสำหรับการนอนพักผ่อนเป็นที่สุด ชายหนุ่มเปิดตู้เย็นมองดูของสดที่สั่งไว้ ทุกชั้นวางเต็มแน่นจนแทบจะล้น ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่ราฟาเอลต้องการ เขาเบื่อและอยากจะพักผ่อน ยังไม่อยากพูดคุยกับคนนอกตอนนี้ อยากจะตัดโลกภายนอกออกไปจากหัวซักพัก ขอพักผ่อนสะสมแรงไว้ไปลุยเฮฮากับเพื่อนให้เต็มที่ เพราะฉะนั้นภายในหนึ่งอาทิตย์ต่อจากนี้จะขออยู่เงียบๆ ทำอาหารกินเองและพักผ่อนให้เต็มที่

ชายหนุ่มถอดเสื้อโยนใส่ตะกร้าที่วางอยู่มุมห้อง ก่อนเดินเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย ราฟาเอลเงยหน้า ปล่อยให้สายน้ำไหลลงมาตามลอนหน้าท้องแข็งเป็นก้อน เขาเป็นคนที่ชอบออกกำลังกายเป็นประจำ ดังนั้นหุ่นชวนฝันนี่เลยอยู่กับราฟาเอลมาตลอด สาวๆ คนไหนได้เห็นในระยะใกล้ เป็นกรี๊ดสลบทุกรายไปเมื่ออาบน้ำจนสดชื่น เขาก็เดินไปล้มตัวนอนบนเตียงกว้าง ซุกหน้าลงกับหมอนหลับตาพักผ่อน ตัดทุกๆ สิ่ง จมดิ่งเข้าสู่ห้วงนิทราอันแสนสุขยาวนาน ปล่อยให้สายลมโลมลูบอกว้างๆ อย่างชื่นชมและยินดี

เอมิกาวางกระเป๋าลงบนโต๊ะเตี้ยๆ บริเวณหน้าห้องพัก เธอค้นหากุญแจที่หย่อนไว้ก้นกระเป๋า หาอยู่นานกว่าจะเจอ เพราะมันตกอยู่ก้นกระเป๋าเสียนี่ หลังเปิดประตูห้องออกได้ เธอเดินไปเปิดหน้าต่างทุกบาน เพื่อให้ลมเย็นๆ ที่โชยมาพัดผ่านเข้ามาด้านใน ก่อนจะเดินลงไปหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าที่วางไว้หน้าประตูเข้ามาวางแอบไว้มุมห้อง พลางสำรวจธรรมชาติรอบตัวด้วยความชื่นชม ต้นไม้ร่มรื่น ปลูกสลับกันไปมา ดูสดชื่นน่ามอง ตัวบ้านถูกจัดให้ลดหลั่นกันตามระดับดูไม่แออัด แถมที่พักยังสงบเงียบมีความเป็นส่วนตัวสูง เอมิกาเหลียวมองบ้านด้านข้าง ตัวบ้านปิดสนิทเหมือนไม่มีคนอยู่ แต่พนักงานที่หน้าเค้าน์เตอร์บอกเธอว่าเต็มทุกห้อง หญิงสาวจึงพยายามส่องมองเผื่อจะเจอเพื่อนบ้านจะได้ทักทาย เพราะป้าของเธอจองห้องให้เป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ ฉะนั้นเธอควรทำความรู้จักเพื่อนบ้านจะได้ไม่เหงาเกินไป

แสงแดดร้อนระอุเริ่มจะจางหายไปหลังพระอาทิตย์ตกดิน เอมิกาขยับตัวเบาๆ เธอนั่งเหม่ออยู่หน้าระเบียงบ้าน ทอดสายตามองไปสุดทาง คงไม่มีอะไรทำในวันที่ซบเซา เอมิกาจึงลากเก้าอี้มานั่งหน้าบ้านมองคลื่นลมในทะเลที่ซัดเข้าหาฝั่งอยู่ตลอดเวลาด้วยสายตาเลื่อนลอย เธอปล่อยให้สายลมปลอบประโลมจิตใจให้ผ่องใสขึ้น อาหารเย็นง่ายๆ ที่ทำขึ้นเอง เมื่อเบื่อการเผชิยหน้ากับผู้คน เธอนั่งเขี่ยอาหารในจานไปมา ก่อนจะตัดใจเดินไปนั่งปักหลักอยู่ที่เดิม ปล่อยความรู้สึกเศร้าสร้อยให้ลอยหายไปกับสายลม

เมื่อความเงียบมาเยือน เธอก็เริ่มหวลนึกถึงความหลัง ตั้งแต่สมัยวัยรุ่นจนเป็นสาว รวมถึงช่วงเวลาหลังเรียนจบจนมีงานทำ เธอเปิดร้านกาแฟเล็กๆ ตามความฝันของตัวเอง กับการทำขนมตามที่ใจรัก กิจการเจริญรุดหน้าเรื่อยๆ แม้จะมีเสียงคัดค้านจากกรณ์ตลอด เธอก็ยังฝืนต่อสู้และยืนหยัดขึ้นมาได้ น้ำตาหยดแผละๆ เหมือนเขื่อนแตก เป็นความลับที่ไม่มีคนใกล้ชิดรู้ เธออ่อนแอแค่ไหน แต่ก็พยายามฝืนทำเข้มแข็งยามอยู่ต่อหน้าผู้คน เพราะเกรงว่าป้าและเกสรจะเป็นห่วง เอมิกาจึงกักเก็บน้ำตาเอาไว้ เพื่อมาระบายที่นี่ให้สมใจ หญิงสาวโผเผเดินตรงไปยังกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่มุมห้อง เธอรื้อค้นอยู่ซักพักก็ได้สิ่งที่ต้องการ หญิงสาวคว้าขวดไวน์เดินไปนั่งที่เดิม หลังเปิดขวดได้เธอยกขวดไวน์ขึ้นจรดปากกระดกขึ้นมาจิบกิน ก่อนจ้ะเบ้หน้าหนี...เมื่อรสชาติเฝื่อนๆ ไม่ต่างอะไรกับยาธาตุที่เคยกินตอนเด็ก

หลังดื่มไปหลายอึก มันก็ชาชินเสียแล้วกับรสชาตเฝือนคอ เธอยกขวดไวน์ขึ้นจิบบ่อยครั้ง จนเริ่มจะเมา ต้นไม้รอบๆ ตัวเอนไปเอนมาจึงหัวเราะลั่น สลับกับการร่ำไห้ พร่ำรำพันอดีตแฟนหนุ่ม จวบจนค่อนคืนก่อนจะหลับพับไปที่เก้าอี้ตัวเดิมนั่นเอง