ตอนที่3[อารมณ์ไหน]

สยบรักนายหัวเขต

ตอนที่3

[อารมณ์ไหน]

ณ บริษัท

น้ำหวานก้าวขาลงจากรถ แล้วเดินเข้าด้านในของบริษัท ร่างเล็กอรชรที่มีใบหน้าสวยหวาน ผิวขาวเนียนใสเหมือนเด็ก ดวงตากลมโตที่สุกสกาวมีแต่ความร่าเริงอยู่เป็นประจำ แต่ตอนนี้มีแต่รอยบวมช้ำเหมือนผ่านการร้องไห้มาตลอดทั้งสัปดาห์ 

น้ำหวานก้าวเดินมาถึงประตูออฟฟิศ แล้วผลักเข้าด้านใน ร่างที่อิดโรยบ่งบอกให้พี่ ๆ ร่วมงานเห็นแล้วได้แต่สงสารอย่างจับใจ สาวน้อยคงจะบอบช้ำในใจเจียนตายสินะ เมื่อรู้ว่าโดนคนรักหักหลัง

“น้ำหวานพี่ว่าเรายังไม่พร้อมที่จะมาทำงานเลยนะ หยุดพักสักระยะก่อนไหมเดี๋ยวพี่จะคุยกับคุณประกิตให้” เสียงพี่เมย์เอ่ยขึ้นอย่างเห็นใจรุ่นน้อง

“หวานไม่เป็นไรค่ะ ทำงานได้สบายมาก”

“ถ้างั้นตอนเลิกงานไปกินเหล้าด้วยกันนะพี่เลี้ยงเอง” พี่เมย์ที่เห็นสาวน้อยเอาแต่ซึมเศร้าเลยหาทางออก

“จริงด้วยนะน้ำหวาน เราไปกินเหล้าหาผู้ใหม่ที่มันหล่อกว่าดีกว่าและรวยกว่าคนเก่าดีไหม หาให้มันเหนือกว่าคนเก่าสักร้อยเท่า” พี่เต้ยเอ่ยเสริมขึ้นอย่างโกรธแค้นแทนรุ่นน้อง

“ใช่จริงด้วย สวย ๆ อย่างน้ำหวานหาผู้ชายที่หล่อรวยให้มันดีกว่าคนเก่าได้อีกนะ” พี่จิ๊บเสริมขึ้นอย่างเห็นด้วยเป็นอย่างมาก

ตืด ตืด ตืด!

เสียงเรียกเข้าของมือถือที่วางไว้บนโต๊ะทำงานดังกังวานขึ้น แต่น้ำหวานไม่คิดอยากจะรับมัน คงปล่อยให้มันดังแบบนั้นมาตลอดทั้งสัปดาห์

“หวานถ้าไม่อยากรับไม่อยากคุยก็บล็อคเบอร์มันไปเลย” เสียงพี่เมย์เอ่ยขึ้นด้วยความหงุดหงิดแทน

“อันนี้จริง บล็อคมันไปเลยค่ะคุณน้อง” พี่เต้ยเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งอย่างเห็นด้วยเป็นที่สุด น้ำหวานจึงหันไปหยิบมือถือขึ้นมาแล้วทำการบล็อคเบอร์ดังกล่าวทิ้งทันที

หลังเลิกงานสาว ๆ ต่างแยกย้ายกันไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วนัดเจอกันที่หน้าผับ

ส่วนน้ำหวานมากับพี่เมย์ เมื่ออาบน้ำเสร็จสาว ๆ ก็จัดชุดสวยมาสวมใส่

“หวานพี่ว่าเราใส่ชุดนี้ดีกว่านะ ดูเซ็กซี่ดี” พี่เมย์หยิบชุดเดรสรัดรูปสีดำให้น้ำหวาน

“มันไม่รัดเกินไปเหรอคะพี่เมย์”

“อื้อ จะรัดอะไรไปเที่ยวที่แบบนั้น เขาก็ต้องแต่งแบบนี้กันทั้งนั้นแหละ เชื่อพี่สิหวานใส่แล้วสวยมากทำให้ผิวเราดูขาวผ่องมากเลยรู้ไหม” เมื่อโดนพี่เมย์เซ้าซี้น้ำหวานจึงยอมสวมใส่มัน

“สวยแล้วไปกันเถอะ เดี๋ยวจิ๊บกับเต้ยรอนาน”

ผับSRหรู

โซนVIP ชั้นสามร่างสูงใหญ่ของหนุ่ม ๆ แก็งของเต้ โซล ซัน ที่พากันมานั่งดื่มรอเพื่อนชายอยู่โซนนี้เป็นประจำ 

“จนป่านนี้ไอ้เขตแม่ง! ยังไม่โผล่หัวมาอีก” เสียงโซลที่เอ่ยขึ้นมาเมื่อกวาดสายตามองลงไปที่ทางเข้าแต่ไร้เงาของเพื่อนชาย 

“เอ่อ…มึงใจเย็นดิวะ… มึงก็รู้ว่าไอ้เขตไม่ได้อยู่ในกรุงเทพฯนี่หว่า” เต้ที่เอ่ยเตือนเพื่อนชายกันลืมว่า เขตแดน เนรเทศตัวเองไปอยู่ทำไร่ทำสวนอยู่ถึงประจวบคีรีขันธ์โน้น

“แม่ง! อายุยืนฉิบหายบ่นถึงมันก็โผล่หัวมาโน้นแล้ว” เสียงของซันเอ่ยขึ้นมา เมื่อมองไปที่บันไดชั้นสองเห็นเขตแดนเดินขึ้นมาพอดี

ชายหนุ่มจอดรถหลังร้าน แล้วก้าวขึ้นบันไดหลังร้านมาโผล่ที่ชั้นสอง ร่างสูงใหญ่ใบหน้าหล่อคม ที่มีเครื่องหน้าที่มีเสน่ห์กับเพศตรงข้ามไม่น้อย รีบซอยเท้าให้ไวขึ้น เกรงเพื่อนจะรอนาน เมื่อมาถึงที่นัดหมายกับเพื่อนชายในแก็ง เขารีบผลักประตูกระจกเข้ามาด้านในแล้วเอ่ยกับเพื่อนทันที

“ขอโทษวะกูมาช้า รถแม่งติดฉิบ!” เขตแดนมาถึงก็กล่าวขอโทษเพื่อนก่อนอื่น

“เอ่อ! มึงมาก็ดีแล้วมาช้าดีกว่าไม่มาเว้ย!” โซลพึมพำอมยิ้มแค่เห็นเพื่อนมาพวกเขาก็ดีใจกันมากแล้ว

หนุ่ม ๆ นั่งดื่มพร้อมพูดคุยตามประสาเพื่อนที่ไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยนัก ตั้งแต่เรียนจบมาในแก็งเขาต่างก็แต่งงานบ้างแล้วอย่างโซลกับเต้นี่ก็แต่งงานได้สองปีแล้ว ส่วนซันก็เพิ่งหมั้นหมายกันได้ไม่นาน ก็คงเหลือแต่เขตแดนนั้นแหละที่เพื่อน ๆ ยังไม่มีข่าวคราว

“เฮ้ยเขตแล้วมึงเมื่อไหร่จะแต่งงานวะ พวกเราอายุไม่ใช่น้อยแล้วนะ กูยังไม่เห็นมึงควงใครเลย” เป็นโซลอีกนั่นแหละที่ห่วงเพื่อนกลัวมันขึ้นคาน

“กูไม่รีบพวกมึงก็รู้กูชอบอยู่แบบนี้” เขตแดนตอบเพื่อนไป เพราะเขายังไม่คิดจะมีใคร อยู่แบบนี้เวลาหิวก็ซื้อกินจบก็แยกย้ายกันไป ไม่ต้องผูกมัดกับใครชีวิตเขาก็แฮปปี้ดีอยู่แล้วไหมวะ แต่ทำไมไอ้เพื่อนชายอยากให้เขาแต่งงานจัง

“สามสิบแปดแล้วนะมึงถ้าสี่สิบกูว่ามึงขึ้นคานชัวร์” เต้ที่ห่วงเพื่อนได้แต่ส่ายหัวน้อย ๆ

“ช่างกูเถอะ! กูพอใจแบบนี้” เขตแดนถึงกับบอกปัดเพื่อนเอาดื้อ ๆ

“มึงขับรถมาตั้งไกลเอาสาว ๆ ให้มาบีบนวดไหมเดี๋ยวกูเรียกมาให้” ซันที่มีคู่หมั้นเอ่ยขึ้น

“ถ้ากูหิวเดี๋ยวกูหาเอง” เขตแดนเอ่ยขึ้น 

“แล้วไอ้เต้ไอ้โซลมึงจะเอาไหม” ซันที่มีแต่ความปรารถนาดีต่อเพื่อนเอ่ยขึ้น 

“ไอ้เชี่ยซัน มึงหาเรื่องให้กูหัวแตกรึไง” เพื่อนหนุ่มที่มีครอบครัวอย่างเต้โซลเอ่ยขึ้นมาพร้อมกัน ทำให้บรรยากาศในห้องครื้นเครงขึ้นมาระดับหนึ่ง

ส่วนเขตแดนที่นั่งดื่มอยู่ติดขอบกระจกกั้นทึบ เมื่อสายตาหลุบมองลงต่ำ ไปที่กลุ่มสาว ๆ กลุ่มหนึ่งกำลังเต้นโยกโชว์ลีลากันอยู่อย่างสนุกสนานอยู่หน้าเวทีนั้น เขากลับประทับใจแม่สาวน้อยที่ใส่ชุดเดรสสีดำรัดรูปคนนั้นจังแฮะ!

ริมฝีปากหยักสวยขยับยิ้ม เมื่อเห็นเธอเดินเลี่ยงไปอีกทาง และที่เขามองตามน่าจะเป็นทางไปห้องน้ำสินะ ทำให้เขาถึงกับอยากเข้าห้องน้ำขึ้นมาบ้าง

“เอ่อ..พวกมึงกินไปก่อนกูขอไปเข้าห้องน้ำแปบ” ว่าจบร่างสูงใหญ่ของเขตแดนก็ก้าวลุกออกไปด้านนอก

ชายหนุ่มก้าวเดินเข้าห้องน้ำ ทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยจึงเดินออกมาด้านนอก สายตาคมสอดส่ายหาแม่สาวชุดดำที่ให้ความสนใจเป็นพิเศษ แต่ไม่พบจึงเดินเลี่ยงไปหยุดยืนจุดสูบบุหรี่

ร่างสูงใหญ่ยกมือขึ้นคีบบุหรี่แล้วจุดสูบ ริมฝีปากสวยขยับดูดอัดเข้าไปจนเต็มปอด ก่อนจะแหงนเงยใบหน้าหล่อเหลา ให้เชิดขึ้นมองไปด้านหน้าพร้อมกับปลดปล่อยควันสีเทาหมอก ให้ล่องลอยออกไปกับอากาศ

เขตแดนกำลังปล่อยจิตใจให้ว่างเปล่าแต่กลับหวนคิดไปถึงคำพูดของเต้ขึ้นมา นี่เขาสามสิบแปดไปแล้วเหรอวะเนี่ย! แล้วให้นึกขบขันกับตัวเองที่จิตใจเริ่มหวั่นไหวกับประโยคสั้น ๆ ของโซล ขึ้นคานเหรอ เหอะ! อย่างไอ้เขตเนี่ยนะจะขึ้นคานไม่มีทางโว้ย!

เสียงทุ้มเอ่ยคำรามเยาะหยันกับประโยคสั้น ๆ ของเพื่อนชาย แต่ทำไมหัวใจมันถึงได้แต่รู้สึกหดหู่ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกวะเนี่ย!

“โธ่! อย่างเขตแดนถ้าอยากจะมีเมียนะเหรอ มีเมื่อไหร่ก็ได้เว้ยแค่เมีย”

ปึก!

“เฮ้ย! เดินไงวะซุ่มซ่ามจริง”