บทที่ 3 พระรองของข้า

บทที่ 3 พระรองของข้า

ตระกูลจ้าวกว้างใหญ่สมฐานะ เดินไม่นานลี่อินก็รู้สึกเหนื่อยจึงมานั่งรับลมอยู่ที่ศาลารับลมกลางเรือน โดยมีเฉียวซื่อพัดระบายความร้อนให้แก่นาง

"เฉียวซื่อ ข้าบอกท่านพี่ว่าจะเตรียมอาหารรอวันนี้เราออกไปเดินตลาดดีหรือไม่? ข้าอยากเดินเลือกของด้วยตนเองและเป็นคนลงมือทำอาหารในครั้งนี้ด้วย " ลี่อินอยากจะให้จ้าวซูเจินได้ลิ้มลองฝีมือ

"เอ่อ...คุณหนูเจ้าคะข้าคิดว่าเราออกไปซื้อแค่อาหารก็เพียงพอแล้วเจ้าค่ะ หากคุณหนูอยากกินอะไรก็แจ้งให้พ่อครัวทำให้จะดีกว่า อีกอย่างข้ามีเรื่องสงสัยในตัวคุณหนูมากมายหากข้าถามอะไรออกไปคุณหนูอย่าได้ตำหนิข้าเลยนะเจ้าคะ " เฉียวซื่อเองก็ยังมีท่าทีลำบากใจลี่อินจึงคงต้องล้มเลิกที่จะทำอาหารเย็นนี้สินะ! แต่ที่เฉียวซื่อมีเรื่องสงสัยในตัวนางเรื่องอะไรกัน ไม่ว่าท่าทางนิสัยหรือแม้แต่การพูดซูเม่ยพยายามทำเรียนแบบจ้าวลี่อินไม่มีผิดเพี้ยน

"อะไรกัน! อะไรกันข้าผิดแปลกไปหรือไง"

"ใช่เจ้าค่ะ! ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของคุณชายเฝิงเซ่าจวินเมื่อคืนนี้แผนของคุณหนูใกล้จะสำเร็จจู่ ๆ คุณหนูกลับเดินออกมา อีกอย่างเรื่องที่คุณหนูเปลี่ยนใจไปสนใจคุณชายจิ่วฉงจื่อสหายของคุณชายใหญ่อีก ไหนจะเรื่องทำอาหารตั้งแต่คุณหนูเกิดมาเคยทำอาหาร ครั้งหนึ่งอาหารทุกอย่างที่คุณหนูทำกินไม่ได้เลยนะเจ้าคะ ข้าว่าต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับคุณหนูในระหว่างที่อยู่ในห้องกับคุณชายเฝิงเซ่าจวินแน่หรือว่า คุณหนูจะถูกคุณชายทำร้ายจนหัวได้รับการกระทบกระเทือนแต่ไม่สิ ร่างกายคุณหนูไม่ได้รับบาดเจ็ยหรือว่าคุณชายเฝิงเซ่าจวินต่อว่าจนคุณหนูเจ็บช้ำหัวใจจนเป็นเช่นนี้ คุณหนูได้รับการกระทบกระเทือนด้วยวาจาที่เจ็บปวดแน่ ๆ " ลี่อินได้ยินถึงกับหัวเราะออกมาอย่างขบขัน ไม่คิดว่าสาวใช้จะคิดว่าตนจะได้รับผลกระทบจนเปลี่ยนไป แต่ทว่าตอนนี้คุณหนูของนางเปลี่ยนไปเป็นคนละคนต่างหาก

"นี่เฉียวซื่อ ข้าจะบอกอะไรให้หากเจ้าได้รู้แล้วอย่าบอกผู้ใดเข้าใจหรือไม่? " ลี่อินยกมือขึ้นกวักเรียกให้เฉียวซื่อขยับเช้าใกล้ตนเพื่อบอกเรื่องที่นางทะลุมิติมา หากต้องใช้ชีวิตเป็นจ้าวลี่อินต่อไปต้องบอกให้แก่เฉียวซื่อรู้ไว้เพราะต่อจากนี้นางคือคนดูแลซูเม่ยทุกย่างก้าว

"อะไรหรือเจ้าคะ? " เฉียวซื่อนางขยับเข้ามาใกล้คิ้มขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย

"ข้านะมิใช่คุณหนูจ้าวลี่อินของเจ้าหรอก ข้ามีชื่อว่าซูเม่ยเป็นสตรีที่มาจากอนาคตอีกหลายร้อยปีข้างหน้า แต่ที่ข้ารู้จักชื่อและเรื่องราวของเจ้านั้นเพราะข้าอ่านนิยายมา จู่ ๆ วันหนึ่งข้าถูกนิยายดึงเข้ามาอยู่ในร่างของคุณหนูของเจ้านะสิ! " เฉียวซื่อดวงตาเบิกโพลงไม่คิดว่าคุณหนูจะเลอะเลือนได้ถึงเพียงนี้ นางตกใจจะรีบไปตามท่านหมอหากปล่อยไว้ไม่แน่คุณหนูอาจจะมีสติเลอะเลือกมากกว่านี้อีกแน่

"คุณหนูข้าจะรีบไปตามท่านหมอมาตรวจดูอาการของท่าน รอข้าอยู่ที่นี่นะเจ้าคะข้าจะรีบไปรีบกลับ" ทันที่ลี่อินเห็นสีหน้าของเฉียวซื่อนางแสยะยิ้มรีบดึงแขนของเฉียวซื่อไว้หัวเราะดังลั่น

"ฮ่า ฮ่า ข้าคิดไว้แล้วว่าอย่างไรเจ้าก็ไม่มีทางเชื่อว่าข้ามาจากโลกอนาคต ไม่ต้องไปตามท่านหมอหรอกข้าไม่ได้เลอะเลือนอะไรหากเจ้าไม่เชื่อก็ไม่เป็นอะไร และไม่ต้องไปแจ้งเรื่องนี้กับท่านพี่ซูเจินหรือแม้แต่ท่านพ่อ เจ้าวางใจเถิดแม้ข้าจะเป็นเช่นนี้แต่ข้าจำได้ทุกอย่างว่าผู้ใดเป็นผู้ใด ไปตลาดกันเถอะชักช้าอาจจะมืดค่ำได้ "

"เจ้าค่ะ " เฉียงซื่อยังคงงงงวยแต่ก็ยอมเชื่อฟังคำพูดของคุณหนู พานางไปเดินตลาดตามต้องการ

ในตลาดผู้คนมากมายไม่ว่าจะเป็นพ่อค้าแม่ค้าและผู้คนที่เดินมาเลือกซื้อของกัน ลี่อินสนุกสนานเคยแอบคิดหากตัวเองได้มาเดินน่าจะดีเพียงใดและตอนนี้นางได้ทำอย่างที่นางเฝ้าฝันแล้ว แต่ทว่าจู่ ๆ สายตาของนางเหลือบไปเห็นด้านหลังของบุรุษผู้หนึ่งนางจำได้ทันทีแม้เห็นเพียงด้านหลัง จิ่วฉงจื่อบุรุษที่นางคลั่งรัก

‘นั่นพระรองของฉันนี่น่า โอ๊ะช่างเป็นโชคชะตาจริง ๆ ที่ทำให้เจอเขาตอนนี้ เอ๊ะ! แล้วซูเจินไปพบเขาไม่ใช่เหรอ โอ๊ย! ไม่คิดแล้วปวดหัวรีบเข้าไปหาขอดูหน้าตัวจริงสักหน่อยเถอะนะจะหล่อเหลาอย่างที่อ่านมาไม่นะ’ ลี่อินคิดในใจรีบวิ่งกึ่งเดินไปด้านหน้าทำให้เฉียวซื่อต้องวิ่งตามอย่างเร่งรีบ

"คุณหนูจะรีบไปที่ใดหรือเจ้าคะรอข้าด้วย"

แต่เมื่อลี่อินเดินเข้ามาใกล้เห็นสตรีที่เดินอยู่ด้านหน้าของจิ่วฉงจื่อใบหน้าซีดเซียว ก่อนจะแสยะยิ้มมุมปาก

"เฮอะ! อยู่กับนางเอกสินะ… แล้วอย่างไรล่ะนางเอกไม่ได้ชอบท่านเสียหน่อยข้าต่างหากต้องเข้าไปทักทายเสียแล้ว" ลี่อินเดินไปหาทั้งสองที่เลือกซื้อของกันอยู่ก่อนจะกระแอ่มหนึ่งครั้ง

อะแฮ่ม!

"อุ้ย! ข้าคิดว่าผู้ใดที่แท้เป็นคุณหนูเนี่ยนเอ๋อนี่เอง มาทำอะไรหรือเจ้าคะ" ลี่อินเอ่ยทักทายแต่ทว่าอีกฝ่ายกลับสั่นกลัวอย่างเห็นได้ชัดจนทำให้ลี่อินคิดได้ว่าเมื่อก่อนตนเองเป็นนางร้ายนี่น่า ไม่แปลกที่เนี่ยนเอ๋อจะกลัวนาง

"ข้ามาเดินดูอะไรไปเรื่อยเจ้าค่ะ ว่าแต่คุณหนูจ้าวลี่อินมาทำอะไรที่ตลาดหรือเจ้าคะ หรือว่ามาเลือกซื้อผ้าไหมและของประดับ" แม้นางจะสั่นกลัวแต่ก็ยังตอบคำถามของลี่อินกระอึกกระอัก

"ข้ามาเดินซื้ออาหารนะ ท่านพี่ของข้ากลับมาที่เรือนเลยตั้งใจจะทำอาหารให้กิน เอ่อ...ว่าแต่บุรุษท่านนี้คือผู้ใดหรือเจ้าคะวัน ๆ ข้าเห็นแต่คุณหนูสนใจคุณชายเฝิงเซ่าจวินไม่เคยเห็นคุณชายผู้นี้สักครั้ง" ลี่อินปลายตามองหัวใจเต้นแรงตึกตักหากวิ่งเข้าไปกอดได้นางคงทำได้ไปแล้ว

'บ้าไปแล้วทำไมถึงหล่อขนาดนี้ โอ๊ยพ่อจ้าแม่จ้าลูกอยากได้เขาเป็นสามี ไม่คิดเลยว่าจะหล่อกว่าในนิยายเสียอีก เฮ้อ!ตอนนี้ข้าแทบละลายไปทั้งตัวแล้ว' ลี่อินคิดในใจพยายามเก็บอาการไม่ให้อีกฝ่ายรู้และแสร้งทำเป็นไม่รู้จักจิ่วฉงจื่อด้วย

"ข้ามีนามว่าจิ่วฉงจื่อเป็นสหายของพี่ชายของท่านเมื่อครู่ข้าได้พบพี่ชายของท่านก่อนจะออกมา ส่วนข้ามีความสัมพันธ์อย่างไรกับเนี่ยนเอ๋อข้าไม่ขอกล่าว " น้ำเสียงที่เปล่งออกมาเย็นชาไร้ไมตรีแต่กลับทำให้ลี่อินยืนสั่นไหวหลงไหลมากกว่าเดิมจนหัวใจสั่วระรัว

"พวกเจ้าคุยอะไรกันอยู่หรือ?" จู่ ๆ เฝิงเซ่าจวินได้ปรากฎตัวลี่อินถอนหายใจเฮือกใหญ่นางกำลังมีความสุขแท้ ๆ เขาจะมาทำไมตอนนี้กันแต่เมื่อมองเห็นใบหน้าแดงระเรื่อของของเนี่ยนเอ๋อลี่อินก็มีความคิดดี ๆ ก่อนจะยิ้มกริ่มออกมา

"ช่างบังเอิญได้มาพบคุณชายเฝิงเซ่าจวินที่ตลาดวันนี้คงจะเป็นวันที่ท้องฟ้าแจ่มใส คุณหนูเนี่ยนเจินเมื่อครู่ท่านพึ่งเอ่ยถึงคุณชายเฝิงเซ่าจวินมิใช่หรือ? เชิญท่านทั้งสองพูดคุยกันตามสบายนะเจ้าคะ " ลี่อินเดินไปใกล้เนี่ยนเอ๋อก่อนจะใช้อกผลักร่างของเนี่ยนเอ๋อไปใกล้ชิดเฝิงเซ่าจวิน เพื่อที่ตนเองจะได้อยู่ใกล้กับพระรอง แต่ผู้ใดจะคิดจู่ ๆ เฝิงเซ่าจวินกลับดึงแขนของลี่อินให้เดินตามตนเองมา

"ผู้ที่ข้ามีเรื่องจะพูดด้วยคือเจ้าลี่อินตามข้ามาเดี๋ยวนี้ "