บทที่ 2 ใช้ชีวิตเป็นคุณหนูจ้าวลี่อินที่สุขสบาย

บทที่ 2 ใช้ชีวิตเป็นคุณหนูจ้าวลี่อินที่สุขสบาย

ท้องฟ้าเริ่มมีแสงสว่าง สาวใช้ในเรือนพากันลุกขึ้นทำงานกันอย่างที่เป็นทุกวัน ลี่อินดีดตัวจากเตียงนอนด้วยความเคยชินลืมตาสะลึมสะลือเพื่อจะลุกอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน แต่เมื่อเธอมองรอบ ๆ ความทรงจำเมื่อวานได้ไหลผ่านเข้ามาในความคิด

"อะไรกัน! ฉันคิดว่าตัวเองฝันเสียอีก เป็นเรื่องจริงสิ! อย่างนั้นฉันจะรีบลุกขึ้นเพื่อไปทำงานทำไมกัน ขอนอนต่อดีกว่า" พูดจบลี่อินโน้มตัวลงนอนเช่นเคย

จนกระทั่งแสงแดดสาดส่องลอดผ่านเข้ามาด้านใน เฉียวซื่อเข้ามาเปิดหน้าต่างรับลมก่อนจะเดินมาปลุกคุณหนูของตนเพื่อล้างหน้าและกินอาหารเช้า

"คุณหนูเจ้าคะ ยามนี้ฟ้าสว่างแล้วถึงเวลาอาหารเช้าแล้วเจ้าค่ะ "

"อื้อ ..ขออีกสิบนาทีได้มั้ยฉันยังง่วงอยู่เลย " เฉียวซื่อคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างสงสัยในคำพูดของคุณหนูตั้งแต่เมื่อวานที่คุณหนูวางแผนจับคุณชายเฝิงเซ่าจวินเพื่อจะได้ครอบครองและแต่งงานด้วย แต่แล้วจู่ ๆ คุณหนูก็เปลี่ยนไปราวกับคนละคน จนนางแปลกใจ

"คุณหนูเอ่ยอันใดเจ้าคะ ข้าไม่เข้าใจสักนิด จริงสิวันนี้คุณชายใหญ่เข้ามาที่เรือนด้วยเจ้าค่ะ เห็นว่าเช้านี้จะไปพบคุณชายจิ่วฉงจื่อสหายรักอีกด้วย " ลี่อินลืมตาดีดตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินชื่อของพระรอง

"เมื่อครู่เจ้าว่าอันใดนะ ท่านพี่จะออกไปพบคุณชายจิ่วฉงจื่ออย่างนั้นหรือ? ไม่ได้การข้าต้องรีบแต่งกายไปหาท่านพี่ก่อนที่ท่านพี่จะออกไป เจ้าชักช้าทำไมรีบไปนำน้ำมาให้ข้าล้างหน้าพร้อมเสื้อผ้าที่คิดว่าสวยงามที่สุดมาให้ข้าเร็วเข้า " เฉียวซื่อหน้างิ้วคิ้วขมวดแต่ก็รีบทำตามคำสั่งของคุณหนูมิเช่นนั้นจะเป็นตนที่โดนคุณหนูสั่งลงโทษ

"เจ้าค่ะ ข้าน้อยจะรีบไปหามาให้เจ้าค่ะ "

ลี่อินลุกขึ้นจากเตียงยิ้มกว้าง

'ฉันลืมไปได้อย่างไรนะว่าพี่ชายของจ้าวลี่อินเป็นสหายของจิ่วฉงจื่อ อ้อเพราะไม่ค่อยได้มีบทบาทสินะเพราะเป็นแค่ตัวละครสมทบนี่น่า ฉันจะต้องไปพบท่านพี่ของฉันเสียหน่อยแล้ว ' ลี่อินคิดในใจก่อนจะคลี่ยิ้มเต็มดวงหน้า

หลังจากแต่งกายเสร็จแล้วลี่อินรีบย่างกรายมาที่ห้องของท่านพี่ด้วยความรีบร้อน จ้าวซูเจินไม่ค่อยอยู่ที่เรือนเท่าไหร่นักเพราะหน้าที่การงานตำแหน่งรองแม่ทัพต้องออกสนามรบอยู่บ่อยครั้ง นาน ๆ จะกลับเรือนทีทั้งสองพี่น้องเป็นพี่น้องที่รักใคร่ ยามที่ท่านพี่กลับมาที่เรือนคราใดลี่อินต้องไปหาเสมอ ในนิยายดูเหมือนตอนที่จ้าวลี่อินถูกประหารท่านพี่เองกำลังมาช่วยแต่ทว่ากลับช่วยไม่ทันการ เขาสละหน้าที่รองแม่ทัพด้วยความละอายและเสียใจที่ตามใจน้องสาวเกินไป แต่ครั้งนี้ลี่อินคนใหม่จะไม่ให้เป็นเหมือนเดิม ไม่มีทางทำให้ใครเสียใจแน่นอน

"ท่านพี่ซูเจิน ข้าชักจะน้อยใจแล้วนะเจ้าคะ ท่านกลับมาแต่ไม่เห็นจะไปหาข้าเลย ได้ยินมาว่าท่านจะไปหาสหายดูสิว่าสหายของท่านสำคัญกว่าข้ามากขนาดไหน " ทันทีที่เดินเข้ามาในห้องของซูเจิน ลี่อินได้เอ่ยออกมาอย่างน้อยอกน้อยใจ สกิลการเล่นละครของลี่อินมิได้เป็นรองใคร

ทันใดนั้นเองที่ซูเจินหันกลับมาเมื่อได้ยินเสียงน้องสาวเรียก ลี่อินถึงกับตกตะลึง

'อะไรกันพี่ชายฉันต้องหล่อขนาดนี้มั้ย อ๊ากกกเป็นบุญตาฉันจริง ๆ สงสัยสวรรค์จะรู้ว่าฉันขาดแคลนผู้ชายถึงดลบันดาลให้ฉันพบเจอแต่คนหล่อเหลาแบบนี้ โฮ๊ะ ๆ คุ้มค่าจริง ๆ '

"โธ่..!!ผู้ใดจะคิดถึงผู้อื่นมากกว่าน้องสาวที่น่ารักของข้ากัน ข้ากะว่าจะไปหาเจ้าก่อนจะออกไปจากเรือนอยู่แล้ว สาวใช้นี่ปากไวกันเสียจริงรีบเอาไปแจ้งให้เจ้าเข้าใจข้าผิดเช่นนี้ " ซูเจินเดินเข้ามาใกล้ลูบหัวของลี่อินด้วยความเอ็นดู

"ข้าคิดว่าท่านพี่จะไม่รักข้าเสียแล้ว จริงสิท่านพี่จะไปสหายของท่านพี่หรือ?"

"ใช่แล้ว ข้าจะไปหาจิ่วฉงจื่อแล้วเจ้าแต่งตัวงามเช่นนี้จะออกไปหาคุณชายเฝิงเซ่าจวินหรือ? "

"ไม่เจ้าค่ะ ข้าไม่ได้สนใจคุณชายเฝิงเซ่าจวินแล้ว ในเมื่อเขาเองไม่ได้ชอบข้าข้าจะคอยตามตื้อให้เหนื่อยทำไม ตอนนี้ข้าสนใจสหายของท่านพี่มากกว่าเจ้าค่ะ สหายของท่านพี่ผู้นี้เองก็มีใบหน้าหล่อเหลามากเสียกว่าคุณชายเฝิงเซ่าจวินเสียอีก แถมยังนิสัยดีกว่าเป็นไหน ๆ " จ้าวซูเจินคิ้วขมวดเข้าหากัน น้องสาวของเขาวัน ๆ เอาแต่เพ้อหาเฝิงเซ่าจวินแต่ว่าจู่ ๆ กลับตัดใจอย่างง่ายดายและหันมาสนใจสหายของเขายิ่งทำให้เขาสงสัยนางไม่เคยพบเจอจิ่วฉงจื่อสักครา

"เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าจิ่วฉงจื่อมีใบหน้าหล่อเหลาและนิสัยดีกว่าคุณชายเฝิงเซ่าจวินที่เจ้าตามแอบรักมาตั้งแต่เด็ก ๆ กัน " ลี่อินได้ยินถึงกับใบหน้าถอดสี นั่นสินางลืมได้อย่างไรว่านางไม่เคยพบเจอจิ่วฉงจื่อสักครั้ง

"โธ่! ท่านพี่ข้าเองก็เคยได้ยินมาจากท่านพี่ที่มักจะพูดถึงอยู่บ่อย ครั้ง ที่ข้าว่านิสัยดีก็เพราะจำมาจากท่านพี่อย่างไรเล่าเจ้าคะ แฮะ ๆ " ลี่อินปาดเหงื่อที่ไหล่ออกมาอย่างโล่งอก

"แต่ก็ดี ในเมื่อเจ้าตัดใจจากเฝิงเซ่าจวินได้ก็ถือว่าดีแก่เจ้า เพราะเจ้าตามเฝิงเซ่าจวินมานานหากเขามีใจให้แก่เจ้าคงได้มั่นหมายกันแล้ว”

"ว่าแต่ยามนี้คุณชายจิ่วฉงจื่อสหายของท่านพี่มีสตรีในดวงใจหรือยังเจ้าคะ หากไม่มีท่านพี่ช่วยแนะนำข้าให้แก่เขาได้หรือไม่?" ลี่อินส่งสายตาเว้าวอนออดอ้อนให้แก่จ้าวซูเจินเพื่อให้ท่านพี่นำตนเองให้แก่จิ่วฉงจื่อ

"อื้ม ...ข้าเคยได้ยินมาว่าเขาแอบรักสตรีนางหนึ่งแต่ทว่าสตรีนางนั้นกลับมีใจให้ชายอื่น หากไม่ได้เป็นเรื่องลำบากใจอะไรข้าจะลองแนะนำเจ้าให้แก่เขาดูแต่ไม่รู้ว่าทางนั้นจะว่าอย่างไร”

"ไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ ขอแต่ท่านพี่ช่วยแนะนำให้แค่นี้ข้าก็ดีใจแล้ว ขอให้ท่านพี่เดินทางปลอดภัยนะเจ้าคะ เย็นนี้ข้าจะเตรียมอาหารแสนอร่อยไว้รอท่านพี่เอง"

"เจ้านะหรือจะทำอาหารรอข้า อย่าเลยเรื่องนี้ให้เป็นฝีมือท่านพ่อครัวดีกว่า ข้าคิดว่าหากเจ้าลงมือทำเองอาหารวันนี้อาจจะได้เททิ้งกันพอดี "

"เชอะ ก็ได้เจ้าค่ะ" ลี่อินกอดอกแน่นเมื่อเห็นพี่ชายของตนหัวเราะอย่างขบขันและมีสีหน้าที่พะอืดพะอมเมื่อได้ยินว่านางจะลงมือทำอาหาร สงสัยลี่อินคนเก่าจะไม่มีฝีมือจนพี่ชายไม่อยากกิน

หลังจากนั้นนางได้กลับมาที่ห้องของตนเพื่อกินอาหารเช้า ก่อนจะเดินสำรวจเรือนตระกูลจ้าว