บทที่ 1 ฉันเป็นนางร้ายในนิยาย

บทที่ 1 ฉันเป็นนางร้ายในนิยาย

ภายในห้องที่อบอวลไปด้วยกลิ่นสมุนไพรดอกไม้และกลิ่นธูปหอม ที่ส่งกลิ่นชวนให้ผ่อนคลายเมื่อสูดดม ในอ่างอาบน้ำที่ถูกจัดเตรียมเติมน้ำอุ่นพร้อมโรยดอกไม้เพื่อให้กลิ่นกายหอมตราตรึง ร่างบุรุษกำลังนั่งอยู่ด้านล่างของสตรี แต่ทว่าในกายยังมีเสื้อผ้าอาภรณ์ครบทุกชิ้น กำลังถูกสตรีกดให้นั่งลงเพื่อยั่วยวนให้เขาหลงใหลและยอมตกเป็นของนาง สตรีใบหน้าสละสวยงามพิไลใช้สองมือลูบไล้อกแกร่งอย่างช้า ๆ แต่แล้วจู่ ๆ กลับชะงักมือก่อนที่จะโวยวายออกมาเสียงดังลั่นห้อง

"ไม่นะ! ฉันไม่ได้ต้องการแบบนี้ " ใบหน้าตื่นตระหนกรีบผละกายออกจากบุรุษลุกออกมาจากอ่างน้ำโดยเร็วก่อนจะหยิบผ้าคุมมาห่มกาย จนทำให้บุรุษที่นั่งอยู่ในอ่างน้ำแปลกใจที่จู่ ๆ นางเปลี่ยนไปเช่นนี้

"เจ้าต้องการทำอะไรกันแน่! หรือว่าผีเข้ากัน "

"นี่ท่าน ข้าจะบอกอะไรให้นะต่อจากนี้ข้าจะไม่สนใจท่านและไม่ตามตื้อท่านอีกเรื่องวันนี้ข้าต้องขอโทษด้วยต่อจากนี้ข้าไม่ขอเจอ ลาก่อน " นางเอ่ยพร้อมโบกมือลาและเดินออกจากห้องนั้นอย่างรวดเร็ว สาวใช้ที่คอยตามดูแลที่คอยอยู่ด้านนอกเมื่อเห็นนายหญิงของตนเองยังต้องตกใจเพราะหากเป็นตามแผนตอนนี้คุณหนูต้องอยู่ด้านในกับคุณชายเฝิงเซ่าจวิน รอจนกว่าคุณหนูเนี่ยนเอ๋อมาพบก่อนสิ นางรีบตรงเข้าไปถามคุณหนูอย่างเร่งรีบ

"คุณหนูเกิดอะไรขึ้นเจ้าคะทำไมถึงรีบออกมาเช่นนี้ คุณหนูตระกูลเนี่ยนยังไม่มาตามแผนเลยนะเจ้าคะ" เจ้าของร่างที่เปียกโชกหันมามองสาวใช้และตอบอย่างหนักแน่น

"เฉียวซื่อต่อจากนี้ข้าไม่สนใจเฝิงเซ่าจวินอีกแล้ว และจะไม่ตามตื้ออีกต่อไปตอนนี้ข้าอยากกลับเรือนรีบพาข้ากลับเร็ว ๆ ข้าหนาวจะตายอยู่แล้ว คิดได้ยังไงลงแช่น้ำหน้าหนาวกัน ฮึ้ย!!" สาวใช้ไม่เข้าใจแต่ก็รีบคว้าผ้าคุมกายด้านนอกของตนเองคุมกายของคุณหนูก่อนจะพาขึ้นรถม้ากลับเรือน

เรือนสกุลจ้าว

ในห้องขนาดใหญ่ตกแต่งประดับประดาด้วยความสวยงามมากมาย เจ้าของห้องเดินก้าวเท้าเข้ามารีบสั่งให้สาวใช้เตรียมเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้ตนก่อนที่ตนจะจับไข้

“เฉียวซื่อรีบไปนำเสื้อผ้าชุดใหม่มาเปลี่ยนให้ข้าเร็วเข้า ตอนนี้ข้าหนาวถึงกระดูกแล้ว”

“เจ้าค่ะคุณหนูข้าจะรีบนำไปมาเปลี่ยนให้ คุณหนูรอสักครู่นะเจ้าคะ เจ้ารีบไปจุดเทียนในห้องให้ข้าที” นางหันมาตอบคุณหนูก่อนจะสั่งสาวใช้อีกคนไม่นานนักก็ทำการเปลี่ยนเสื้อผ้าอาภรณ์ชุดใหม่ให้แก่คุณหนู

“ตอนนี้ท้องฟ้ามือสนิดแล้วพวกเจ้ากลับไปพักเถิด เจ้าเองก็ด้วยเฉียวซื่อข้าจะนอนพัก”

“คุณหนูไม่สบายตรงไหนหรือเจ้าคะ ข้าจะให้ท่านหมอมาตรวจอาการดีหรือไม่”

“ไม่ต้องเพียงได้พักก็รู้สึกดีขึ้นแล้ว รุ่งสางเจ้าค่อยมาปรนนิบัติข้า”

“ก็ได้เจ้าค่ะ” แม้อยากรู้ทำไมคุณหนูของตนเองถึงไม่ทำตามแผนและออกมาเช่นนี้หรือเพราะจู่ ๆ คุณหนูเกิดไม่สบายแต่นางก็ไม่ได้เอ่ยถามอันใดต่อ เดินออกมานอกห้องปล่อยให้คุณหนูอยู่เพียงลำพังตามที่ต้องการ

เมื่อทุกคนออกไปจากห้องร่างบางใช้มือทั้งสองปิดปากแน่นก่อนจะกรี๊ดร้องออกมา

“กรี๊ด!!! นี่ฉันทะลุมิติเข้ามาในนิยายสินะ มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ยะ!! ก่อนหน้านี้ฉันกำลังนอนอ่านนิยายในวันหยุดยาวแท้ ๆ จู่ ๆ เกิดประกายไฟวาบผ่านเข้ามาหรือว่าฉันจะถูกฟ้าผ่าเพราะฝนตกฟ้าร้องด้วย เฮ้อ! แล้วอย่างนี้ฉันต้องทำอย่างไรต่อไปเนี้ยะ! เอ๊ะว่าแต่ฉากเมื่อกี้เหมือนฉากที่กำลังอ่านอยู่ ฉันจำได้ดีเพราะอ่านเป็นรอบที่ร้อยแล้ว นางร้ายชื่อว่าจ้าวลี่อินกำลังวางแผนให้นางเอกเข้าใจพระเอกผิด ทำให้ทั้งสองทะเลาะกันจนนางเอกเสียใจ เหอะ! สวรรค์นะสวรรค์ส่งฉันมาเป็นตัวร้ายที่ต้องตายเพราะการกระทำตัวเอง ได้ในเมื่อฉันทะลุมิติมาอย่างนี้ฉันไม่กลัวตายหรอกนะ เพราะฉันไม่ใช่จ้าวลี่อินแต่เป็นซูเม่ยเมนของพระรองต่างหาก”

ซูเม่ยพนักงานที่พึ่งจะเริ่มต้นทำงานหลังเรียนจบ เธอชอบอ่านนิยายเป็นชีวิตจิตใจ และเรื่องที่เธอได้ทะลุเข้ามาเป็นนิยายในดวงใจที่อ่านไม่เคยเบื่อ เพราะเธอหลงรักพระรองอย่างบ้าคลั่งเฝ้าฝันหาอยู่ทุกคืน