บทที่ 2

สถานเสริมความงามของหมอวิษณุ เป็นที่เลื่องลือว่าสามารถเนรมิตสาวๆ ที่อยากเปลี่ยนตัวเองให้งดงามขึ้นดั่งจิตกรมือดีมาปั้น ก็มาใช้บริการได้ที่นี่ แม้จะมีราคาแพงในระดับหนึ่ง แต่ก็มีสาวๆ มากมายแวะเวียนมาใช้บริการไม่ขาด จนต้องจองคิวหมอกันแบบข้ามปีเลยทีเดียว

ผู้หญิงอย่าหยุดสวย...

ความสวย...นำพามาซึ่งหลายๆ สิ่งในชีวิต

นั่นคือความเชื่อในเรื่องสังขารของผู้หญิงหลายคน

และความสวยที่พวกหล่อนปารถนา มันก็เป็นที่ดึงดูดของเหล่าภมร ที่บินปรี่เข้าใส่เมื่อรูปโฉมแปรเปลี่ยนไป สรีระเปลี่ยนไป วิวัฒนาการทางการแพทย์ก้าวหน้าขึ้น เพื่อตอบสนองในสิ่งที่มนุษย์ต้องการ

อยากได้อะไรใหม่ล่ะ

จมูก ปาก ชั้นตา รูปหน้า หน้าอก สะโพก เอว รูปร่าง

เพียงแค่มีเงิน

ก็สามารถมีใหม่ได้ดั่งเนรมิต

เพศใหม่?

วงการแพทย์ก็จัดสรรให้ได้

แม้กระทั่ง

....

ประตูอัตโนมัติเปิดออก ร่างระหงโปร่งของเด็กสาวในชุดนักเรียนเดินเข้ามา สายตาของใครหลายๆ คนพากันหันมองหล่อนอย่างสะดุด แล้วก็ไม่อาจจะละสายตาไปได้ เพราะใบหน้าที่สะสวย ทรวดทรงองค์เอวที่งดงาม หล่อนอายุยังเยาว์ยังงามขนาดนี้ ถ้าเป็นสาวเต็มตัวแล้ว คงจะงามจนหาตัวจับยากเลยทีเดียว

คนไข้หลายๆ คนเริ่มแอบถ่ายรูปของหล่อนเก็บไว้ หล่อนมีสันจมูกที่พอดีงดงามและธรรมชาติ นัยน์ตาที่กลมโตสวย ปากกระจับสีชมพูเรื่อ ทุกอย่างประดับบนหน้ารูปไข่ ลงตัวเหมาะเจาะ ยามเจ้าหล่อนเอ่ยจำนรรจาทักทาย เผยเขี้ยวเล็กๆ ที่มุมปาก มันยิ่งทำให้เธอมีเสน่ห์มากขึ้นไปอีก แน่ล่ะเดินเข้ามาในที่แบบนี้ บางส่วน บางสรีระอาจจะเพราะแพทย์ของที่นี่ก็เป็นได้ ถ้าไม่ศัลยกรรม แล้วเจ้าหล่อนจะเข้ามาทำไมกันเล่า ฉะนั้นแล้ว มีความหวังว่าพวกหล่อนอาจจะงดงามเหมือนเด็กสาวคนนี้ก็เป็นได้

“รอสักครู่นะคะ”

เจ้าหน้าที่บอกหล่อนด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แต่สายตานั้นมองกวาดหน้าของภาพิไลอย่างสงสัยเล็กน้อย เพราะวัยของหล่อนยังไม่ได้รับอนุญาตให้ทำศัลยกรรมได้แน่นอน ยกเว้นว่าหมอณุจะเปิดเคสพิเศษ ซึ่งแทบจะนับครั้งได้เลยก็ว่าได้

ทันทีที่ได้ยินชื่อของแขก หมอชื่อดังก็แทบจะวางมือจากทุกอย่างมาต้อนรับเธอ เขาติดคนไข้สำคัญอยู่รายหนึ่งเลยให้พนักงานต้อนรับพาภาพิไลเข้าไปในส่วนด้านบนของอาคาร ที่เขาตกแต่งไว้เป็นที่สำหรับพักผ่อน ถ้าเกิดว่ามีงานมากจนต้องค้างคืน แต่พักนี้เขาไม่ค่อยได้ค้างสักเท่าไหร่ หมอณุรับงานน้อย และปล่อยงานให้แพทย์คนอื่นในสังกัดทำแทนเสียส่วนใหญ่ ยกเว้นเคสสำคัญจริงๆ เพราะเขากำลังตื่นเต้นกับการที่ภรรยาของเขามีลูกคนแรก

ภาพิไลหมุนตัวไปมาเพื่อสำรวจห้องพักแขกของวิษณุ เธอมองเฟอร์นิเจอร์เครื่องประดับอย่างสำรวจตรวจตรา เด็กสาวใช้มือไล้ไปตามเนื้อผ้าที่บุโซฟา พลางยิ้มนิดๆ รสนิยมของวิษณุ มักจะเริดหรูและแพงระยับเสมอ นั่นเป็นสิ่งหนึ่งที่เธอชอบในตัวเขา นอกเหนือไปจากอย่างอื่น

เสียงประตูห้องเปิด ทำให้หล่อนหันขวับไปมอง หมอวิษณุก้าวพรวดเข้ามาในห้อง แล้วปิดประตูอย่างรวดเร็ว เขาเดินมาหาเธอด้วยกิริยาเหมือนจะติดปีกบิน แขนของเขาอ้าออกกว้าง ใบหน้ายิ้มแย้มเต็มที่ พร้อมกับเอ่ยทักทายเธอด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นระล่ำระลัก

“น้องภา น้องภาจริงๆ ใช่ไหมนี่ พี่คิดถึงเรามาก”

“พี่หมอขา”

ภาพิไลก้าวถลาเข้าสู่อ้อมกอดนั้นอย่างไม่ลังเล กลิ่นของวิษณุเป็นกลิ่นที่เธอจำได้ มันเป็นกลิ่นของน้ำยาแอลกอฮอล์และน้ำหอมปนกัน บอกไม่ถูกว่าหอมไหม แต่สำหรับเธอเมื่อได้กลิ่นแล้ว ความทรงจำเก่าๆ มักจะกลับคืนมาเสมอ

และมันทำให้เธอยิ้มหวานส่งให้กับวิษณุ ที่มองกวาดไปทั่วใบหน้าเรียวงดงามนั่น พลางกลืนน้ำลายลงคอ เด็กสาวคนนี้ สวยขึ้นมาก ทุกครั้งที่เขาได้พบ เรือนร่างอวบอัดเกินเด็กกำลังบดเบียดกับเนื้อตัวแกร่ง มันทำให้วิษณุต้องพยายามระงับข่มใจ

“น้องภาก็คิดถึงพี่หมอ ขอน้องภาหอมหน่อยนะ”

เจ้าหล่อนเขย่งตัวจุ๊บที่แก้มเขาเบาๆ ไม่ได้อุปปาทานที่เขาสะดุ้งน้อยๆ ทำให้เธอถึงกับหัวเราะคิก พลางย่นจมูกน้อยๆ

“อะไรนะคะพี่หมอ ทำไมจะต้องทำเหมือนกลัวน้องภาด้วย”

วิษณุเพียงแค่หัวเราะ ลำคอของเขากำลังแห้งผากเพราะเรือนร่างนุ่มนิ่มหอมกรุ่นของเด็กสาววัยขบเผาะที่กำลังเบียดเนื้อตัวกับเขา ชายหนุ่มประคองเธอพาไปนั่งตรงโซฟาตัวนุ่มสีสวย ภาพิไลซบกับอกเขา เอ่ยอ้อนเสียงหวาน

“พี่หมอยังไม่เปลี่ยนโซฟาตัวนี้หรือคะ? น้องภานึกว่าพี่หมอเปลี่ยนไปเสียแล้วสิ”

“ใครจะไปเปลี่ยนได้ ก็โซฟาตัวนี้น้องภาเลือกไว้นี่คะ”

เขาอดไม่ได้จริงๆ ที่จะจูบเคล้าริมฝีปากกับเรือนผมนุ่มๆ ของภาพิไล ใจของเขากำลังเต้นระทึก เมื่อได้อยู่ใกล้ชิดกับเธอแบบนี้

ความทรงจำหลายอย่างวูบไหลเข้ามา

สามัญสำนึกส่วนดีของเขากำลังเอ่ยห้ามปราม

ภาพของอรวิมลในตอนท้องแก่วูบเข้ามาในห้วงนึก

มันทำให้เขาถอนใจเฮือก แล้วทำตัวแข็ง ภาพิไลรับรู้ถึงอาการนั้น เธอเพียงยิ้มนิดๆ ที่มุมปาก ริมฝีปากได้รูปสวยนั่น เอื้อนเอ่ยถึงสิ่งที่ตนต้องการออกมาทันที

“น้องภามีเรื่องร้อนใจค่ะพี่หมอ”

เธอซบหน้ากับอกเขา พร้อมกับนิ่งไปครู่ เนื้อตัวของเธอสั่นขึ้นมาน้อยๆ ทำให้วิษณุเชยคางมนขึ้นมามอง แล้วก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นว่าใบหน้านั่น กำลังแดงเรื่อ และนัยน์ตางดงามของเธอเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา

“น้องภา เกิดอะไรขึ้นหรือคะ โธ่...น้องภาอย่าร้องไห้”

“น้องภา น้องภา”

ภาพิไลร้องไห้กระซิก จนทำให้เขาต้องดึงเอาทิชชูที่วางอยู่บนโต๊ะมาเช็ดซับน้ำตาให้เธอ เมื่อคลายสะอื้นแล้ว เธอก็พร้อมจะพูดให้เขาฟัง

หมดเวลาเล่นละคร ถึงเวลาบอกเงื่อนไข

“ตกลงว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับหวานใจของพี่กันแน่”

มือหนานั่นปาดไล้น้ำตาให้ สีหน้าของเขาดูเป็นทุกข์ร้อนเหลือเกิน ภาพิไลยิ้มปากสั่น แล้วกะพริบตาไล่หยาดน้ำตาที่ทำท่าจะไหลออกมาอีกแล้ว ท่าทางของเธอช่างน่าสงสารเหลือเกิน จนวิษณุแทบจะขาดใจตามไปด้วย

“ที่บ้านของน้องภามีเรื่องค่ะ คุณพ่อ...ธุรกิจของคุณพ่อขาดทุนค่ะพี่หมอ บ้านของน้องภากำลังแย่มาก”

เธอถอนใจ วิษณุขมวดคิ้ว บิดาของเธอคือลูกพี่ลูกน้องของเขาที่สนิทสนมกันมากพอสมควร เขานิ่งไปครู่ มองหน้าของภาพิไลอย่างชั่งใจ หรือว่าเธอจะมาเรื่อง...