หลงเดียงสา บทที่ 1

บทนำ...

พีระมองดูรูปในจอสมาร์ทโฟน นัยน์ตากลมใสที่มองตอบกลับมาช่างเย้ายวนทั้งที่ดูซื่อไร้เดียงสา เจ้าของนัยน์ตานั้นมีใบหน้าจิ้มลิ้มพริ้มเพรา สะสวยน่าเอ็นดู เจ้าหล่อนอยู่ในชุดนักเรียนมัธยมปลาย เรือนร่างแน่งน้อยสมกับวัยใส หากสรีระบางส่วนกลับโดดเด่นดันเสื้อนักเรียนพอดีตัวออกมาจนเตะตา

นี่คือเด็กสาวอายุสิบหกปี…

เด็กสาวที่ทำให้เลือดลมของเขาร้อนผ่าวราวกับเด็กวัยรุ่นทั้งที่อายุเฉียดห้าสิบปีแล้ว...

โอ...

พีระกลืนน้ำลาย เขาไม่อาจจะห้ามใจได้จริงๆ เขาไม่คิดเลยว่าตนเองจะมาหลงใหลกับเด็กสาววัยเพิ่งแรกแย้มแบบนี้ ทั้งที่เจ้าหล่อนเป็นลูกสาวของเพื่อนของเขา ใช่...เจ้าหล่อนเป็นลูกสาวของหุ้นส่วนคนสำคัญของเขา เขาพบหล่อนครั้งแรก ตอนนัดรับประทานอาหารกับปารมี เมื่อเผลอมองสบตากับลูกเลี้ยงของหุ้นส่วนเข้า หัวใจเขาก็ถูกกามเทพเอาไปขยำขยี้เล่น ให้หลงใหลกับเด็กสาวคราวลูก ถึงขนาดมาฝันถึงเกือบทุกคืน

พ่อของหล่อนเป็นหุ้นส่วนของกิจการที่ดูท่าจะเดินหน้าต่อไปไม่ไหวแล้ว

พีระยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

มือของเขาสั่นนิดๆ เมื่อกดหมายเลขของหุ้นส่วน...ผู้เป็นบิดาของเด็กสาวคนนี้

บางทีเขาอาจจะเจรจาต่อรอง

ผีห่าซาตานตนใดกำลังเข้าสิงสู่เขา

พีระไม่รู้

เขารู้แต่ตอนนี้

ความรักของเขามันอัดแน่นจนล้นอกแล้วเหลือเกิน

และเขาต้องได้หล่อน

เขาต้องได้

เขาไม่สนใจถ้อยคำติฉินนินทาใดๆ

เขาต้องได้...

ภาพิไล ขวัญนันทานนท์

..................

“พ่อขอโทษ พ่อขอโทษจริงๆ หนูภา”

เสียงร่ำไห้ของผู้ชายร่างใหญ่ ที่กำลังโอบกอดเธอไว้ ทำให้ภาพิไลน้ำตารินร่วงตามเขา มือน้อยของเธอลูบไล้ไปตามหลังไหล่ของเขาอย่างปลอบประโลม ทั้งที่ด้วยวัยและด้วยสถานะแล้ว คนที่ต้องได้รับการปลอบปกป้องน่าจะเป็นเธอมากกว่า

“ใจเย็นๆ นะคะพ่อขา เราไม่มีทางเลือกต่างหาก ไม่ใช่ความผิดของพ่อเลย”

เสียงหวานๆ ของลูกสาวนอกไส้ ยิ่งทำให้เขายิ่งช้ำใจ มือใหญ่ของเขาประคองใบหน้างามล้ำไว้ในอุ้งมือ เธอมองเขาอย่างอ่อนโยน และพยายามยิ้มให้ทั้งๆ ที่ปากกำลังสั่น บอกถึงอารมณ์ภายในว่ากำลังสะเทือนใจไม่น้อย

“แต่มัน...มันต้องการให้หนูภาไปเป็น...หนูภา...หนูภาตัดสินใจดีแล้วหรือ”

“ตัดสินใจแล้วค่ะ ถ้าเขาต้องการหนูภา แทนหนี้สินของเรา หนูภาก็ยินดีค่ะ”

“แต่พ่อ...พ่อ...” ปารมีเอามือปิดหน้า ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย ภาพิไลถอนใจเฮือก เธอกอดเขาแล้วเอ่ยเสียงหวาน

“ถ้าเขาอยากได้หนูภาเป็นเมีย หนูภาก็จะยอมเป็นเมียเขาค่ะพ่อ หนูภาจะให้ ถ้าเขาอยากจะเอา และหนูภาก็จะเอาจากเขาเช่นกัน”

นัยน์ตาของเธอส่องประกายบางอย่าง ที่คนเป็นพ่อเลี้ยงไม่ได้เห็นซึ่งถ้าได้เห็นแล้ว เขาก็คงจะอดหนาวสันหลังไม่ได้

เธอยังคงพร่ำปลอบโยนเขามากมาย ดูแลให้เขารับประทานอาหารและส่งเขาขึ้นนอนพร้อมกินยา ภาพิไลอยู่ในปกครองของปารมีตั้งแต่อายุสิบสองปี มารดาของเธอแต่งงานใหม่กับเขา ผู้ชายที่ยังสมาร์ทแม้จะอายุล่วงเลยเข้าหลักสี่แล้ว เขาเอ็นดูเธอมาก และรักเธอยิ่งกว่าดวงใจก็ว่าได้ เขาและมารดาไม่มีลูกใหม่ด้วยกัน ภาพิไลจึงเป็นเพียงลูกสาวคนเดียวที่ปารมีทั้งรักทั้งหวง

จนมารดาเสียชีวิตไปเมื่อต้นปีที่แล้ว ความเศร้าโศกมากมายมาสู่ครอบครัว แถมยังธุรกิจของปารมีที่ทำกับเพื่อนรุ่นพี่กลับมาทรุดและขาดทุน ทำให้ชีวิตของภาพิไลตกอยู่ในสถานะที่เรียกได้ว่าเกือบจะย่ำแย่แล้วก็ว่าได้ ก็แค่เกือบจะ...

ใช่...แค่เกือบจะ

เมื่อพีระยื่นข้อเสนอมาว่าให้เธอไปอยู่บ้านเดียวกับเขา ในฐานะนางล้างหนี้ แม้ปารมีจะแทบใจสลาย แต่ทว่า...บุตรสาวบอกให้เขารับข้อเสนอนั้น เพื่อฐานะความเป็นอยู่ที่จะได้กลับคืนมา ภาพิไลแม้จะวัยแค่สิบหกปี แต่เธอก็รู้ดีว่าความยากจนนั้น มันน่ากลัวขนาดไหน และเธอยินดีที่จะไปอยู่ในบ้านเดียวกับพีระ ที่เธอเคยพบเจอเขาอยู่สองหน เท่าที่จำได้ เขาก็ไม่ได้น่าเกลียดอะไรมากนัก ยังดูหนุ่มแน่นในวัยขนาดนั้น และดูท่าว่าเขาจะเอาอกเอาใจเธอมากเสียด้วย

สาวน้อยยิ้มนิดๆ ที่มุมปาก

เธอล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มในห้องตัวเอง แล้วถอนหายใจน้อยๆ

คนพวกนี้หวังอะไรจากเธอกันนะ?

ภาพิไลตั้งคำถาม

แล้วเธอก็ได้คำตอบนั้น

เธอเองก็มีสิ่งที่เธออยากจะได้จากพวกเขาเช่นกัน

ในวัยสิบหกปี

ภาพิไลไม่ได้ ‘ไร้เดียงสา’

อย่างที่ใครต่อใครเข้าใจไปเองนัก

สาวน้อยยิ้มอย่างมีความสุขก่อนจะหลับใหลไปในคืนนั้น

พรุ่งนี้เธอมี ‘งาน’ ที่จะต้องจัดการก่อนที่จะไปมอบตัวให้กับพีระ