บทที่ 4

รุ่งเช้าผู้หญิงชุดแดงในกระจก ทำเอาฉันกะพริบตาปริบๆ มองตัวเองอย่างงงงัน ส่วนคนจัดการแปลงร่างฉัน ได้แต่ยิ้มปลื้มกับผลงานอันแสนบรรเจิดของตนเอง มือของนังฟ้าจัดสปริงลอนผมให้เข้าที่เข้าทาง เชยคางของฉันไปเติมลิปสติกอีกนิด แน่นอนว่าเป็นสีแดงเช่นกัน ก่อนจะจับฉันเอียงซ้ายเอียงขวา มองดูผลงานอย่างภาคภูมิใจ

ชุดสีแดงคอวี ลึกจนเห็นร่องอกรำไร ตัวชุดเข้ารูปเน้นเอวและสะโพกผาย เนื้อผ้าแนบผิวจนฉันรู้สึกเหมือนตัวเองไม่ได้ใส่อะไรยังไงพิกล แถมผ่าสูงจนถึงขาอ่อน ดีนะที่พักนี้ออกกำลัง หุ่นเลยเข้าที่เข้าทาง หน้าท้องไม่ยื่น ถ้าไม่อย่างนั้นใส่เข้าไปคงดับอนาถ แปลกตรงที่ว่าสีแดงแบบนี้ ดันเน้นให้ฉันดูเด่น ไม่ได้เหมือนกาคาบพริกแต่อย่างใด ก็นับถือรสนิยมนังเพื่อนรักเหมือนกันว่า เลือกได้ดีจริงๆ

“เอ้า...” นังฟ้ายื่นคัทชูส้นเข็ม สีขาวสูงเกือบสี่นิ้วให้ ฉันมองแล้วตาเหลือก

“เฮ้ย...สูงไป”

“ใส่เลยอย่าบ่น สูงสิสง่า เดินช้าๆ นะยะ ให้บอสของหล่อนและบรรดาผู้ชาย มองคนสวยให้เต็มตา”

“แหม...”

คำเอ่ยชมนั้นทำเอาฉันหน้าแดงก่ำ อดมองตัวเองในกระจกอีกหนไม่ได้ นี่เราจริงๆ น่ะเหรอ แล้วบอสเห็นเข้าจะว่ายังไงกันนะ

พอเอารองเท้าไปสวมแล้ว นังฟ้าก็บังคับให้ฉันเดินให้เจ้าหล่อนดูจนพอใจ ก่อนจะปล่อยให้ฉันออกมาทำงาน ส่วนตัวเองยึดห้องของฉันเป็นที่พักพิงอย่างสบายใจเฉิบ นังฟ้าบอกว่าจะออกก็ต่อเมื่อฉันได้บอสเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ช่างเป็นกุนซือที่รับผิดชอบต่อคำพูดของตัวเองจริงๆ

กล้าหรือเปล่านะ อารยา

ฉันถามตัวเอง แก้มแดงขึ้นรำไร เมื่อจินตนาการถึงภาพบอส เมื่อคืนนังฟ้าดันชวนดูหนังชวนจั๊กจี้ ภาพพลอยติดตา แล้วตอนนี้ฉันก็อาการหนัก ฝันกลางวันตอนติดไฟแดง นึกภาพพระเอกเป็นบอส ส่วนนางเอกเป็นฉัน กำลัง...

เขาดึงฉันเข้าสู่อ้อมอกอบอุ่น ใบหน้าหล่อคมกำลังซุกไซร้บริเวณซอกคอ มือของเขาลูบไล้เอวกิ่วของฉันไปมา ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนขึ้นด้านหลัง แล้วรูดซิปลงจนสุดสาย มือหนาร้อนผ่าวเลื่อนไล้ขึ้นมาตรงบ่ามน แล้วปลดแขนเสื้อลง ก่อนจะ...

แปร๊น!

เสียงบีบแตรรัวๆ จากรถด้านหลัง เรียกสติของฉันให้กลับคืนมา ฉันกะพริบตาปริบๆ แล้วรีบออกรถก่อนที่จะโดนด่าพ่อล่อแม่ โอย...นี่มันอะไรกันนะ ทำไมฉันอาการหนักได้ขนาดนี้ คิดถึงหน้าบอสตอนเห็นฉันในชุดนี้แล้ว แก้มสาวก็แดงปลั่ง คำพูดของนังฟ้าดังติดตามมาในสมอง เกิดถ้าเขาเห็นแล้วหื่นจัด จับฉันปล้ำขึ้นมาล่ะ อร๊าย...ตายแล้ว...

พอจอดรถที่บริษัทตรงที่ประจำได้แล้ว ฉันก็เดินแข้งขาสั่นเล็กน้อย เข้าไปในออฟฟิศ ยามหน้าบริษัทที่เห็นกันทุกวันปรี่มาดักหน้า แล้วถามเสียงขรึมๆ แต่ตามองฉันเขม็ง มองแล้วทำตาเยิ้มๆ เสียด้วยสิ

“มาพบใครครับ ต้องแลกบัตรนะครับ แล้วเวลานี้ยังไม่เปิดทำการนะครับ”

“นายทวี เล่นตลกอะไรกัน นี่จำฉันไม่ได้หรือยังไง” ฝ่ายนั้นถึงกับกะพริบตาปริบๆ แล้วคิ้วขมวดมุ่น

“หืม...ผมทำงานที่นี่มาเก้าปี จำพนักงานได้ทุกคน อย่ามาอำเลยน้อง พนักงานที่นี่ไม่มีหน้าตาแบบนี้”

“ไปหาแปะก้วยกินได้แล้วย่ะ”

ฉันว่า ก่อนจะหัวเราะกิ๊ก จริงสิวันนี้ฉันไม่ได้ใส่แว่นนี่นา แถมแต่งตัวจัดเต็มขนาดนี้อีก อย่าบอกนะว่ายามที่ความจำดีสุดๆ จำได้แม้กระทั่งหมาทุกตัวที่มาอาศัยอยู่ที่บริเวณตึกนี้ได้ แต่ดันจำฉันตอนแปลงโฉมไม่ได้

“ฉันอารยาไง เลขาบอสไมค์”

“หา!”

นายทวีอ้าปากหวอ ก่อนจะสะบัดหน้าแรงๆ แล้วมองแล้วมองอีก พลางทำเสียงเข้มใส่ ก่อนจะแบมือ

“อย่ามาอำเลยน้อง เลขาบอสไมค์ไม่ได้แต่งตัวแบบนี้ คุณผึ้งใส่แว่น ใส่สูท แต่งตัวเรียบร้อย ไม่ได้แต่งตัวสวยพริ้งยังกะดาราแบบนี้ อย่ามาอำเลย ถึงเสียงจะเหมือนกันก็เถอะ นี่ดัดเสียงใช่มะ หรือมีเครื่องมือแปลงเสียง”

เอาละวา ยามหน้าบริษัทฉัน ไปกันใหญ่แล้ว ฉันเลยควักเอาบัตรพนักงานให้ดู แล้วให้แน่ใจ ควักแว่นตามาใส่อีกที ทางนั้นกะพริบตาปริบๆ อีกหน แล้วรีบขอโทษขอโพย แถมชมมาอีกกระบุงโกยว่าฉันสวยมากๆ

ความมั่นใจฉันเลยมาแบบจัดเต็มล่ะค่ะทีนี้ เดินอย่างมั่นใจแบบนี้นังฟ้าสอน แน่นอนว่าการเดินแบบทิ้งสะโพกมันทำให้อะไรๆ เด้งๆ แม้จะเขินแต่ก็เอาน่า...ฉันจะอยู่ที่นี่อีกแค่สามเดือนเท่านั้น เวลาแค่นี้ในการที่จะได้ทำในสิ่งที่ฝัน ให้ทำอะไรอารยาก็ยอม ตอนนี้สายตาของพนักงานเริ่มมองตรงมายังฉัน บางคนก็ซุบซิบ บางคนมองเบิกตาโตด้วยท่าทางน่าขัน เพิ่งจะรู้ว่าการเป็นคนสวยแล้วดูเซ็กซี่นี่ (ชมตัวเองหุหุ) มันเรียกร้องความสนใจจากใครต่อใครได้มากมายจริงๆ แหะ

ฉันเดินเข้าไปในห้องทำงาน ใจเต้นเล็กน้อยเมื่อดูนาฬิกา ฉันเจตนามาสายกว่าบอสห้านาที เพื่อให้เขาได้มองเห็นภาพสาวสวยผมลอนแสนเซ็กซี่ในชุดสีแดงสะดุดตา ก้าวข้ามประตูเข้ามา แล้วเขาก็จะต้องตะลึง

แอ๊ด...

วินาทีที่ฉันรอคอยมาถึงแล้ว ฉันก้าวย่างเข้าไปในห้อง พร้อมๆ กับใบหน้าของบอสที่เงยขึ้นมา เขาขมวดคิ้วเลยทันทีเมื่อมองเห็นฉันเข้าเต็มตา และฉันก็ยิ้มนิดๆ ให้เขา พร้อมกับทำตาปรอย (นังฟ้ามันสอนมา) แล้วก้าว...พลาด...

โครม!

“เฮ้ย!”

ร่างสูงของบอสรีบวิ่งมาที่ฉันทันที ตอนนี้ฉันหรือคะ ตีลังกาม้วนอยู่บนพรมที่ปูห้องทำงาน ฮือๆ เป็นท่าหกล้มที่แสนจะอุบาทเสียนี่กระไร เพราะส้นเข็มของนังฟ้าแท้ๆ

“หึๆ”

เสียงหัวเราะนั้นทำให้ฉันอยากตายนัก ปากของฉันกระแทกเข้ากับพื้นเต็มๆ มันเค็มๆ คาวๆ เมื่อฉันหันหน้ามาทางบอสเต็มตา ผมที่ทำมาอย่างสวยก็ยุ่งเหยิง แถมด้วย...เลือดที่กลบปากเพราะปากแตก มันก็ยิ่งทำให้บอสหัวเราะก๊าก

“คุณอา...นึกยังไงกันนี่ อยากกินลาบเลือดก็ไม่บอก หึๆ”

“บอส!”