บทที่ 5

“ผักกาดจ๋า ผักกาด ขอพี่นะ”

เขาถลกเสื้อตัวโคร่ง แป๊บเดียวมันก็พ้นจากตัวหล่อน ปลิวหวือไปอยู่บนพื้นพรม สาวน้อยที่ถูกจูบ ถูกจับจนสติเตลิดจนแทบไม่ได้หายใจหายคอ นอนตัวสั่นใต้ร่างสูงใหญ่ของเขา เธอหลับตาพริ้มอารมณ์เร่าร้อนที่เธอเพิ่งเคยถูกสอนสั่งให้ได้ไปรับรู้ ทำให้เนื้อตัวของเธอเต้นระริก สะท้านไหวไปกับสัมผัสอันแสนแปลกใหม่เร้าใจนี่

ลืมไปเลยว่าเธอต้องเกลียดเขา

คนโลเลหลายใจ

คนที่เคยทำร้ายหัวใจดวงน้อยๆ ของเธอ

“อุ๊ย อื้อ อ๊ะ อ๊า”

เสียงหวานครางออกมาแทบไม่เป็นภาษา เมื่อเขาจับกุมเต้าอวบไว้ แล้วระรัวปลายลิ้นกับยอดทับทิมสีหวาน เขาดูดกลืนมันเข้าไป เสียวจี๊ดจนต้องเกร็งไปถึงปลายเท้า ใบหน้างามแหงนเริด ครางออกมากับความรู้สึกเปี่ยมล้นที่ถูกเขาดื่มด่ำ

“อื้ม...ผักกาดของพี่”

เขาครางงึมงำกับอกสาวหวานหอมที่ได้จูบได้ฟัดอย่างอิ่มหนำ มือร้อนอีกข้างเลื่อนลงไปที่หน้าท้องนุ่ม ลูบเลยไปยังปราการด่านสุดท้ายของเธอ และก่อนที่แก้วกุดั่นจะทันรู้ตัว มือร้อนนั้นก็กอบกุมเข้าเต็มกับความอิ่มอูม

“พี่นัท อื้อ ไม่นะคะ ไม่...”

เธอพยายามห้ามเขา หนีบขาเข้าหากันแน่น แต่เขาไม่ฟังเสียงเธอ เขาพรมจูบต่ำลงไปตามหน้าท้องนุ่มๆ นั้น มือน้อยพยายามผลัก แต่ก็ไม่สะเทือนสะดุ้ง เธออ่อนเปียกแทบไม่มีแรงเพราะความพิศวาสที่เขาสอน ร่างน้อยร้อนระอุ รอคอยบางสิ่ง ที่เจ้าตัวไม่เข้าใจว่าคืออะไร

“อ๊า...อ๊ะ”

เธอครางออกมา สะดุ้งขึ้นทั้งตัวเมื่อเขาแหวกกลีบสาวออก แล้วระริกปลายลิ้นดื่มชิมเธอ แก้วกุดั่นหลับตาแน่น หัวหมุนคว้างไปหมด อารมณ์กระฉอกล้นไปตามทะเลคลื่นแห่งตัณหา ที่กำลังพัดพาเธอให้ลอยสูงขึ้น สูงขึ้น

กลิ่นสาวทำให้เขาเมามัว อยากจะดื่มให้ลึกขึ้น เขาดูดชิมคาวสาว ที่น้ำหวานกำลังขับออกมาอย่างเปี่ยมล้น เขาอยากจะแทรกเข้าไปในกายเธอเหลือเกิน สติของเขากำลังเหลือน้อยเต็มที่

มืออีกข้างกุมกอบความใหญ่โตแข็งร้อนของตัวเองไว้ แล้วค่อยๆ จับมัน บรรเลงความสุขให้กับตนเอง ขณะที่ปากจมูกและลิ้น ระริกรัว ดูดดื่มกับตรงนั้นของแก้วกุดั่น

“อ๊า...พี่นัท พี่นัท”

เธอร้องเรียกชื่อเขา หวีดเบาๆ เมื่อถูกโยนขึ้นไปจนสุดทางของอารมณ์ ร่างงามเกร็งกระตุก ขับความหวานให้เขาได้ดื่มชิม ณัฐฐาเองก็ครางคำรามเบาๆ พลางจับมันรูดให้เร็วขึ้น จนในที่สุด เขาก็แตกพร่าตามเธอไปติดๆ น้ำขาวข้นถูกหลั่งออกมา บางส่วนพุ่งเลอะที่เบาะของโซฟา เขานอนคว่ำแล้วหอบหายใจน้อยๆ ตาปรือมองคนที่นอนหายใจระรัวอยู่ หน้าหล่อนแดง ตัวแดงไปหมด โอ...แม่คุณของพี่ น่าหม่ำเหลือเกิน

“อื้อ”

เธอดิ้นนิดๆ เมื่อเขาดึงไปกอด แล้วพรมจูบที่หน้างาม ณัฐฐากระซิบขู่เสียงเบา ข้างหูเธอ

“ห้ามดิ้น ห้ามขัดขืน พี่แค่จะนอนกอดผักกาดเฉยๆ ไม่ทำอะไรแล้ว”

“มะ ไม่ทำอะไร” เธอทำตาโตใส่เขา หน้าแดงแป๊ด เมื่อเอ่ยเสียงสูงกับเขา

“แล้วเมื่อกี้อะ พี่ พี่นัท ทะ ทำ”

“หึๆ อยากให้ทำมากกว่านั้นไหม”

เขาจูบเธอ กลิ่น รสของเธอเองติดจากปากเขา มาให้เธอได้รับรู้

“มะไม่ ไม่เอา”

“ไม่เอาก็เลิกดื้อ ให้พี่นอนกอดเสียดีๆ เมื่อคืนนี้พี่คิดเรื่องหนูทั้งคืน นอนไม่หลับเลย รู้ไหมตัวแสบ เจ๊ทแลคก็ยังไม่หายดี พ่อชวนก๊งไม่พอ มาเครียดเรื่องหนูอีก”

“มะ มาโทษหนูทำไม”

เธอเองก็อยากจะบอกว่า เขาก็ทำให้เธอนอนไม่หลับเหมือนกันนั่นแหละ “ปล่อยหนูนะ จะมานอนกอดกันแบบนี้ไม่ได้ หนูไม่ได้ใส่อะไร”

เธอว่า หน้าแดงจัด ณัฐฐาหัวเราะหึๆ เขาลุกขึ้นแล้วรวบรวมเสื้อผ้าของเธอมา จับเธอสวมมันที่มีเพียงสองชิ้นคือเสื้อกับกางเกงในเหมือนทำให้เด็กเล็กๆ แก้วกุดั่นตัวแข็งปล่อยให้เขาทำ จนเมื่อเขาดึงเธอลงนอนบนโซฟาตัวโตด้วยกัน เธอก็ร้องอุ๊ย ทำท่าจะขัดขืน แต่นิ่งเมื่อได้ยินเสียงทุ้มกระซิบ

“อย่าดื้อกับพี่นะ ไม่อย่างนั้นพี่ไม่นอนเฉยๆ ล่ะ อะไรๆ ที่ทำเมื่อกี้ รับรองว่าพี่จะทำให้มันสุดทางแน่ๆ”

“อื้อ”

แก้วกุดั่นซุกหน้ากับอกกว้างหลับตาปี๋ อกของเขากระหึ่มด้วยเสียงหัวเราะ เขาจูบเบาๆ ที่บริเวณกระหม่อมเธอ แล้วเอ่ยเสียงทุ้มขู่นิดๆ

“พี่เอาจริงนะผักกาด พี่เอาหนูจริงๆ แน่ๆ วันนี้ล่ะไม่รอดพี่แน่ถ้ายังดื้อ

ใครจะไปยอม!

เธอเถียงในใจอย่างดื้อดึง คนบ้า คนผี!

เฮ้อ...

ได้แต่เข่นเขี้ยวในอ้อมกอดของเขา ดื้อแต่ไม่กล้าต่อต้าน เดี๋ยวเขาทำตามปากว่าขึ้นมา...อื้อ...แก้มเธอยิ่งแดงหนัก ใจเต้นตึกตักเมื่อนึกถึงสิ่งที่ทำระหว่างกันเมื่อกี้

โอ๊ย!

ยังไงเธอก็ไม่ยอมหรอก