บทที่ 6

ความเพลียและอะไรหลายอย่างทำให้ณัฐฐาหลับสนิท จนไม่รู้ว่ายัยตัวแสบได้ทำอะไรลงไป กว่าจะรู้ในอ้อมแขนของเขาก็ว่างเปล่าแล้ว เขานอนกอดหมีตัวใหญ่แทนที่จะเป็นหล่อน โดยมีแก้วบุหลัน นั่งดูโทรทัศน์และเฝ้าเขาไปด้วย

เมื่อเขาตื่น ก็มองหาน้องแก้วบุหลันกระแอมก่อนจะเอ่ยขึ้นลอยๆ

“มองหายัยผักกาดเหรอคะพี่นัท”

“เอ่อ...”

เขาเกาศีรษะแก้เขิน ตื่นมานึกว่าจะเจอคนตัวนุ่มๆ ในอ้อมแขน จะได้อธิบายอะไรกันให้เข้าใจ แต่ก็ดันหายไปเสียอีกแล้ว

สัมผัสระหว่างกัน ความรู้สึกเกินต้านนั้นไม่ทำให้แก้วกุดั่นนึกยกโทษในความผิดที่เขาไม่ได้ก่อสักนิดเลยหรือ ยัยเด็กขี้งอน

“ครับ”

แก้วบุหลันทำหน้าแดงๆ เล็กน้อย เธอเห็นน้องสาวเดินหน้างอๆ ออกไปปึงๆ จากบ้าน มีรอยอะไรบางอย่างที่คอยัยผักกาดเห็นชัดเจนเลยล่ะ ถึงจะไม่เคย ก็พอจะมีประสบการณ์ว่า ไอ้รอยที่เห็นมันรอยอะไร แถมท้ายมาเจอเข้ากับณัฐฐาที่นอนเขลงอยู่บนโซฟาเบธของบ้าน หน้าทีวี เสื้อแสงก็ไม่ได้ใส่ให้เรียบร้อย หัวหูยุ่งฟู นอนหลับเป็นตายปานนั้น ก็น่ะ...อึ๋ย...เค้าทำอะไรกันไปถึงไหนแล้วอะ

“พี่นัททำอะไรน้องสาวผักโขมหรือเปล่า”

“เปล่าสักหน่อย”

เสียงสูง หน้าแดงอย่างไม่ได้ตั้งใจ ก่อนจะหลบตาน้องที่มองจ้อง ก็...ไม่ได้ทำถึงขั้นโน้น แต่แค่นิดๆ หน่อยๆ พอชุ่มหัวใจ ของคนที่ใจแห้งผากไปสามปี ก็เท่านั้น ขอเติมน้ำเลี้ยงให้ชุ่มฉ่ำ ให้หายคิดถึงน้องเท่านั้นเอง

“ยัยผักกาดงอนเดินหนีออกไปสวนกับผักโขม ไม่รู้ไปไหนด้วย ที่โทรถามก็ไม่ตอบ เห็นเอาป้ายไปปิดร้านไว้ บอกว่าขอปิดร้านสามวัน...ทั้งที่ยัยผักกาดจอมงกน่ะ เปิดร้านทุกวันแทบจะไม่หยุด นี่ยอมหยุดร้านได้ ต้องหนีพี่นัทแน่ๆ”

“อา...”

ชักจะใจหาย หน้าเสียเลยล่ะ เขากลืนน้ำลาย เกาหัวจนยุ่งไปหมด จะสารภาพกับพี่สาวเค้าดีไหมหนอ ว่าเกินเลยไปถึงไหนแล้วบ้าง ทางนั้นกอดอกแล้วมองเขาก่อนจะถอนใจเฮือก

“อุตส่าห์เปิดโอกาสให้ง้อ ไม่ได้เรื่องเลยอะ”

“โธ่ ก็ผักกาดน่ะฟังพี่ที่ไหนกัน เฮ้อ...”

“เฮ้อ...”

หนนี้แก้วบุหลันถอนใจบ้าง เธอรู้จักน้องสาวของเธอดี ว่าดื้อระดับไหน แถมได้เชื่ออะไรไปแล้วก็น่ะ กว่าจะเปลี่ยนก็ต้องใช้เวลา พ่อกับแม่ของเธอวางแผนเนียนมากจนขนาดเธอยังเชื่อเลย เรื่องของณัฐฐากับแม่สาวเปรี้ยวปรี๊ดแสบไส้คนนั้น

พ่อนะพ่อ แม่นะแม่ คิดอะไรกันนะตอนนั้น...

แต่ก็ไม่อยากจะต่อว่าอะไรท่านอีก ก็พวกท่านป่านนี้คงจะยืนขมวดคิ้วนิ่วหน้าอยู่บนสวรรค์ คอยดูพวกเธออยู่บนนั้น ว่าพวกเธอจะดำเนินชีวิตไปอย่างไรหนอ

แต่ที่แน่ๆ พวกท่านก่อเรื่องไว้ให้กับน้องสาวคนเล็กนี่ล่ะ เฮ้อ...ปมที่ผูกไว้แน่น จะต้องหาทางแก้ออก

“ยังไงผักโขมก็เป็นพวกพี่นัทเต็มที่ล่ะ จะให้ช่วยอะไรขอให้บอกได้เลย”

“อืม...”

ณัฐฐากระแอม จากการปะทะกันสองหนตั้งแต่เขากลับมา สิ่งเดียวที่จะหยุดให้แก้วกุดั่นยอมนิ่งบ้าง ยอมหยุดที่จะหาเรื่องเขาบ้าง ก็...

คิดถึงร่างกายหวานหอมนั้น ปากอิ่มนิ่ม ทรวงอกอวบล้นมือ หน้าท้องนุ่มๆ อา...ต่ำลงไปอีก

หน้าของเขาแดงซ่านไปหมดแล้วตอนนี้ แถมอะไรบางอย่างกำลังผงาดขึ้นมาไม่รู้กาละเทศะอีกด้วย

เป็นบ้ารึไอ้นัท!

มาคิดถึงน้องแล้วคึกคักอะไรแบบนี้

ทางเดียวที่จะปราบพยศ ที่จะทำให้ยัยตัวแสบยอมหยุดฟังเขาบ้าง ก็เห็นทีจะมีแต่ทางนี้ล่ะ

แล้วจะบอกพี่สาวเค้าอย่างไรล่ะ ว่าตัวเองน่ะจ้องจะปล้ำน้องเค้านี่

เฮ้อ...

“พี่จะหาทางของพี่เอง”

เขาอ้อมแอ้มตอบ แก้วบุหลันพยักหน้า แล้วยิ้มให้กับเขา หล่อนเป็นคนสวยไม่แพ้น้อง สวยกว่าด้วย แต่แก้วกุดั่นนั้นน่ารัก น่ากอด ใจเขาก็ฝังไปแล้วกับน้องสาวหล่อน ฝังไม่ยอมโผล่ ตั้งแต่ได้ตกหลุมรักไปแล้วด้วยสิ

ยัยตัวแสบ

ทำให้ชีวิตพี่วุ่นวายเหลือเกินนะ

“จะให้ผักโขมทำอะไร บอกได้เลยนะพี่นัท จะให้เปิดหลังบ้านไว้ให้ก็ยังได้ ยัยผักกาดเรื่องมากนัก พี่นัทก็ปล้ำเสียเลย”

“เฮ้ย พี่จะไปทำอย่างนั้นได้ยังไงล่ะ”

ปากว่าไม่แต่ใจอยากจะรับข้อเสนอเหลือเกิน แก้วบุหลันหัวเราะคิก แล้วมองเขาอย่างรู้ทัน

“ทำเหอะ พี่นัท ผักโขมรู้หรอกน่า ว่า...อะแฮ่ม พี่นัททำไมมานอนที่บ้านผักโขมแบบนี้ แถมคอยัยผักกาดก็มีรอย...รอยแดงๆ เหมือนโดนแมงอะไรกัดอะ แต่บ้านผักโขมไม่เคยมีแมง มีตัวอะไรเด้อ ฉะนั้น...อะแฮ่ม ต้องเป็นตัวอะไรแถวนี้แหงๆ”

“เอ่อ คือ ฮ้าว”

เขาลุกพรวดขึ้น แล้วทำเป็นบิดขี้เกียจ ทำหาวเสียเลย โอย...จับได้แบบนี้ก็เขินน่ะสิ เขาบอกลาโดยไม่มองหน้าเจ้าของบ้าน ที่กำลังมองเขาด้วยสายตายิ้มๆ

“พี่กลับบ้านก่อนนะ ไปล่ะจ้ะ”

ชายหนุ่มรีบเดินออกไปจากบ้านเธออย่างว่องไว แก้วบุหลันถึงกับหัวเราะคิก มองตามหลังเขาแล้วก็ส่ายหน้าน้อยๆ เมื่อนึกถึงน้องสาวจอมดื้อของตัวเอง

จะช่วยคู่นี้ บางทีเธอจะต้องเปิดประตูต้อนให้มาขังไว้ด้วยกัน คงจะไม่ต้องทำถึงขั้นนั้นหรอกนะนั่น

สองวันต่อมา แก้วกุดั่นถึงจะยอมกลับบ้าน น้องสาวของเธอกลับมาในเสื้อผ้าชุดที่ออกจากบ้านไปนั่นล่ะ หน้าตาดูสงบเรียบร้อยไม่มีอาการหงุดหงิดหัวร้อน แถมดูนัยน์ตาวับๆ หลังแว่นนั้นดูทั้งเจ้าเล่ห์ และเอาเรื่องในเวลาเดียวกัน

“กลับมาแล้วเหรอยัยผักกาด ลูกค้ามาถามจะทำเค้กสองเจ้า แต่พี่ปฏิเสธไป เพราะไม่รู้ผักกาดจะกลับมาเมื่อไหร่ เสียดายอยู่นี่”

“อืม กลับมาล่ะ” เธอว่า แล้วมองซ้ายมองขวา เหมือนจะมองหาใครบางคน ก่อนจะดึงพี่สาวมากระซิบเบาๆ

“อีตาบ้านั่น มาบ้านเราหรือเปล่า พี่ผักโขม”

พอจะรู้ล่ะว่าอีตาบ้านั่นคือใคร เธอจึงกระแอมแล้วตอบแบบสงวนอาการ เดี๋ยวน้องจะรู้ ว่าเธอเป็นไส้ศึก

“ไม่ได้มา”

“ดีๆ ไม่ต้องมาเลยก็ดี”

“แหม...ต้องมาสิผักกาด ก็หัวใจพี่นัทอยู่ที่ผักกาดนี่นา”

พี่สาวว่า เล่นเอาเธอหน้าแดงก่ำ แก้วกุดั่นสั่นหน้า แล้วทำหน้างอ

“ไม่ใช่หรอก หัวใจเค้าอยู่ที่หนูที่ไหนอะ ไม่อยู่หรอกพี่ผักโขม ถ้าไม่อย่างนั้น เขาจะทำแบบนั้นกับหนูเหรอ”

“เข้าใจผิดกันหรือเปล่า” พี่สาวแกล้งเกริ่น

“ตอนนี้ผู้หญิงคนนั้น...”

“ไม่เอาอะหนูไม่อยากฟัง”

น้องสาวเธอรีบโบกมือ หน้างอง้ำ แก้วบุหลันได้แต่ถอนใจกับความดื้อนี้

“ฟังหน่อยก็ดีน้า ผักกาด”

“พ่อกับแม่จะโกหกหนู เอาอะไรแบบนั้นมาให้ดูทำไมถ้าเป็นเรื่องไม่จริง” แก้วกุดั่นเถียง เลยทำเอาพี่สาวพูดไม่ออกสิทีนี้

“เอ่อ...เฮ้อ ช่างเหอะ แต่คนเราทำผิดไป ถ้ามาขอโทษมีเหตุผล ก็ต้องให้อภัยกันบ้างน้าผักกาดน้า พี่นัทไม่เคยมีใครเลยนะ ตลอดเวลาที่อยู่ที่โน่น ผักกาดรู้ไหม”

“ไม่รู้ ไม่อยากจะรู้”

คนดื้อสั่นหน้าดิก สามปีเธอก็ยังวนอยู่กับเขามูฟออนไปไหนไม่ได้ อาการพอจะดีขึ้นมาบ้าง เขาก็กลับมา ทำเธอเข้าสู่วังวนเดิมอีกแล้ว

เธอไม่อยากเจ็บอีก

เธอเม้มปากแน่น

สองวันที่หายไป แก้วกุดั่นไปหาวิธีให้เขาเลิกยุ่งกับเธอแบบขาดไปเลย แน่ล่ะ เธอจะทำให้เขาไม่มายุ่งกับเธออีก

ยัยตัวแสบยิ้มนิดๆ แล้วกดโทรศัพท์มือถือหาใครบางคน ถึงจะต้องใช้เงินบ้างในการแก้ไขปัญหา แต่หนนี้จอมงกอย่างแก้วกุดั่นยอมเสียเงิน

เธอไม่อยากเผลอใจไปกับเขาอีกแล้ว ไม่อยากเจ็บซ้ำสอง

เธอคิดอย่างดื้อรั้น

แม้ว่าใจจะเผลออ่อนไหวไปกับอดีตผู้ชายที่เคยรักขนาดไหนก็ตาม