บทที่ 2

“คืนนี้ฉลองกันหน่อยเป็นไงลูกพ่อ”

ณัฐฐามองบิดาแล้วก็หัวเราะก่อนจะพยักหน้า

“สักนิดพอนะครับพ่อ ผมยังปรับเวลาไม่ค่อยได้ กลัวจะเมากลิ้งไป”

เปรมชัยหัวเราะ แล้วไปเลือกเอาเหล้ามาขวดหนึ่ง มาวางให้บุตรชาย พอเห็นเข้าณัฐฐาก็ร้องอื้อหือเลยทีเดียว

“ขวดนี้เลยเหรอพ่อ”

“เอ่อ ขวดนี้เลย แหม ลูกกลับมาทั้งที น้อยกว่านี้ได้ยังไงวะ”

“ถ้าขวดนี้ก็ต้องมีกับแกล้มหรูๆ กันหน่อย เดี๋ยวผมไปจัดมิ๊กเซอร์มาแบบเด็ดๆ เลย”

“เอาน้ำแร่เลยนะ น้ำเปล่าไม่เอา”

บิดาแสร้งว่า ณัฐฐาหัวเราะชอบใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วบิดขี้เกียจ อาการเจ๊ทแลคจากการเดินทางข้ามทวีปยังส่งผลกับเขาเล็กน้อย แต่เอาเถอะ เขาคิดว่าเขาไหวถ้าคืนนี้จะต้องฉลองกับพ่อทั้งคืน

เขาจากที่นี่ไปได้สามปี มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเยอะ เขาไปเรียนต่อในสาขาที่จะมาพัฒนาอาชีพของตัวเอง ด้วยทุนจากมหาวิทยาลัยที่ส่งให้ไปเรียนและเพื่อกลับมาพัฒนาองค์กร พรุ่งนี้ก็จะเป็นการกลับเข้าไปทำงานวันแรกของเขาล่ะ การทำงานที่เขาแสนจะคิดถึงบรรยากาศของมัน เพื่อนร่วมงาน และลูกศิษย์ที่น่ารัก

ณัฐฐาตกลงใจที่จะเดินไปแทนที่จะขับรถออกไป เขาไปร้านสะดวกซื้อตรงปากซอย ที่ยังไม่ได้ย้ายไปไหน ตรงนั้นมีอาหารขายมากมายหลายอย่าง เจ้าประจำเก่าแก่คงจะไม่ย้ายไป ร้านขายไส้กรอกสีแดงทอด น้ำจิ้มรสเด็ด ร้านโรตีอาบัง และร้านขายยำรสแซบ

คิดแล้วก็กลืนน้ำลาย อาหารที่ไหนก็ไม่เหมือนอาหารไทยที่เคยคุ้น เขาไปอยู่ต่างบ้านต่างเมืองก็ให้โหยหิวแต่ของกินแบบไทยๆ ทางโน้นมีร้านอาหารไทยก็จริงแต่รสชาติ...ก็อย่างว่ารสชาติแบบให้คนต่างประเทศชิม ไม่มีทางเหมือนที่ได้มากินที่บ้านเกิดเมืองนอน

เขาเดินไปเรื่อยๆ กลิ่นเบเกอรี่หอมๆ ลอยมาตามลมทำให้เขาสูดจมูกฟุตฟิต เขาเดินผ่านบ้านหลังหนึ่ง บ้าน...ของใครบางคนที่เขาจำได้ไม่เคยลืม กลิ่นมาจากบ้านนี้นี่เอง

อา...

หน้าบ้านที่เคยมีรั้วสูงเปลี่ยนไป เป็นรั้วโปร่ง และมีบริเวณหน้าร้านต่อเติมออกมาเป็นร้านเล็กๆ ติดป้ายไว้ว่า PP ขนมอบ เขาหรี่ตาลง มองไปยังร้านที่กรุกระจกใส เขาเห็นเงาคนอยู่ในนั้น ร้านแขวนป้ายว่าปิดแล้ว

ณัฐฐาเดินไปที่ตรงหน้าร้าน แล้วกดกริ่ง เขาใจเต้นเล็กน้อย เมื่อรอคนในร้านมาเปิด

“ร้านปิดแล้วนะคะ อุ๊ย!”

เสียงหวานๆ ที่เขาไม่เคยลืม ดังขึ้น คนที่มาเปิดประตูร้านชะงักยืนนิ่งตรงนั้น มองเขาอย่างตื่นตะลึงแล้วอ้าปากค้าง ณัฐฐายิ้มกว้าง เขาดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนอย่างไม่พูดพล่ามทำเพลง

“คิดถึงจัง”

เขากระซิบ แล้วอาศัยขณะที่แก้วกุดั่นยืนตัวแข็งตกใจอยู่นั้น จู่โจมจูบเธอ!

ร่างน้อยอวบอัดดิ้นในอ้อมแขนเขา แต่คนตัวสูงกว่าเกือบสามสิบเซนติเมตร และหนากว่าเธอมากก็ไม่สะดุ้งสะเทือน เขาจูบเอาจูบเอา แทบไม่ให้เธอได้หายใจหายคอ

ความหวามหวิวจู่โจมเธอ เมื่อจุมพิตราวกับพายุบุแคมนั้นบดเคล้าลงมา ริมฝีปากของเขาอุ่นร้อน ปลายลิ้นของเขาแทรกเข้ามาควานหาความหวานในปากของเธอ โอ...เธอกำลังจะเป็นลม

ในที่สุดเขาก็ถอนจูบมองกวาดไปทั่ววงหน้าที่แสนคิดถึง พรมจูบไปตามปากคอแก้มคาง แล้วเอ่ยกระซิบเบาๆ

“ฝากไว้ก่อนนะ เดี๋ยวพี่จะมาหา...”

“เอ่อ...”

แก้วกุดั่นเหมือนจะหายเคลิ้มกับจูบนั่นเพราะคำพูดของเขา เธอผลักเขาออกแรงๆ คนตัวโตยอมปล่อยแต่โดยดี เขาไปยืนยิ้มมองเธอตาเยิ้ม มองกวาดไปทั่วหน้าหวานน่ารัก เธอเปลี่ยนไปมาก สวยขึ้น โตขึ้น น่ารักน่าปรารถนามากขึ้น

กลับมาหนนี้เขามาเพื่อทวงเธอคืน...

ยัยเด็กขี้งอน

เธอทำหน้างอใส่เขา แล้วก่อนที่ณัฐฐาจะทันคาดคิดว่าเธอจะทำ แม่สาวน้อยตัวแสบของเขาหันขวับไปคว้าเอากระถางต้นไม้ใบเล็กที่ประดับเรียงไว้ที่หน้าร้านมาถือไว้ แล้วทำท่าจะโยนใส่เขา

“ไม่ต้องมาอีกนะ ออกไป๊ ไม่ต้องมายุ่งกันอีกนะ คนบ้า!”

“ใจเย็นๆ วางลงก่อนสิผักกาด”

เขาห้าม ท่าทางขึงขังเอาจริงทำให้เขาไม่อยากเสี่ยงเธอชี้นิ้วไล่เขา หน้าตาเอาจริงมาก ตาวาวๆ คู่นั้นมองเขาฉายแววโกรธขึ้งเอาจริง เขาถอยมาก่อนก้าวหนึ่ง อยากจะหัวเราะแต่ก็กลัวเธอจะยิ่งโกรธ เอาเถอะ ได้กอด ได้จูบพอหายคิดถึงแล้ว

“ออกไปนะ คนบ้า”

“พี่ไม่ได้บ้า พี่แค่คิดถึงหนู พี่บ้าตรงไหนหืม? ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี ผักกาดจะต้อนรับพี่ด้วยกระถางต้นไม้มาประเคนขว้างใส่พี่เหรอครับ ใจร้ายอะ”

“หนูจะทำยิ่งกว่านี้ถ้าพี่นัทไม่ไป อย่ามาทำหน้ายั่วหนูนะ!”

“อ้าว...พี่ยั่วตรงไหน ถ้าพี่แก้ผ้าค่อยหาว่าพี่ยั่ว”

ตุบ!

อาแม่เจ้าประคุณเอาจริงแหะ กระถางนั้นถูกโยนมาใส่เขาทันที เฉียดไปนิดเดียวเอง แถมหล่อนยังคว้าใบใหม่ขึ้นมาอีกด้วย กระถางต้นแคคตัสเสียด้วย เธอขู่เขาฟ่อ

“หนนี้หนูจะขว้างให้นี่ให้โดนหน้าพี่นัทเลยล่ะ ถ้ายังไม่ไปอะ”

“ถ้าพี่เสียโฉมไปคนเสียใจคือหนูนะ”

เขายังไม่วายยั่ว แก้วกุดั่นเลยทำท่าจะขว้างใส่อีกที ชายหนุ่มเลยยอมถอย แล้วโบกมือให้เธออย่างกวนๆ พร้อมกับตะโกนกลับมาเสียงลั่น แบบชนิดว่าบ้านข้างๆ นี่คงได้ยิน

“พี่กลับมาแล้ว หนูจะต้องยอมรับ พี่กลับมาทวงความเป็นแฟนคืนแล้ว ผักกาด จะยังไงพี่ก็จะต้องมีหนูเป็นเมียให้ได้ ประกาศจุดยืนไว้แล้วนะครับ”

“โอ๊ย อีพี่นัทบ้า ไอ้บ้า”

เธอได้แต่หัวฟัดหัวเหวี่ยงตามหลัง หน้าแดงก่ำ ใจเต้นตูมตามกับคำส่งท้ายนั่น

พี่จะต้องมีหนูเป็นเมีย

ใครจะไปเป็นเมียแก!

ไอ้พี่นัทคนใจร้าย คนเจ้าชู้!