บทที่ 4

"เอ่อ..." เธอเหมือนรู้สึกสะกดด้วยสายตาคู่นั้น

"ผมเป็นคนสวนคนใหม่ครับ ชื่อแสน...คุณ...นาย"

เขาเหมือนจะลังเลที่จะเรียกตำแหน่งเธอ แต่ศักดิ์บอกเองว่าที่นี่มีเจ้านายสองคนคือคุณผู้ชายและคุณผู้หญิง แสนสะดวกเรียกหล่อนว่าคุณนาย...เพราะเคยใช้เรียกคนที่มีฐานะว่าแบบนี้

ตาคมมองปราดไปตามเครื่องหน้าละมุนงดงามนั่น

ราวกับเทพปั้นก็ไม่ปาน

รับกันเหมาะเจาะเหลือเกิน ทั้งปากคอคิ้วคาง

บรรจงสร้างงานศิลป์งดงามตรงหน้าเขา

เรือนร่างเสลา อ้อนแอ้น พึงมีในส่วนที่ควรมี พอเหมาะพอเจาะไปเสียหมด

หล่อนสวย...เหลือเกิน

เกิดมาเขาไม่เคยเห็นใครสะสวย ตรึงใจมาก่อนขนาดนี้

ไอ้แสนใจเต้น กลืนน้ำลายลงคอ ขนาดสาวเบอร์ตองระดับไฮคลาส ที่เคยไปริลองตอนที่ขาขึ้นจัดๆ หาเงินได้วันล่ะหมื่นกว่าบาท ก็ยังไม่สวยสะเท่านี้

ความชื่นชมนั้นปิดไม่มิด ยามมองทอดที่ใบหน้าอ่อนใสนั่น หล่อนน่าจะอายุยังน้อย คุณท่านได้เมียเด็ก น้าศักดิ์บอกเขา แล้วก็เล่าเรื่องราวของหล่อนและสามีให้ฟังอย่างไม่ปิดบังซ่อนเร้น เพราะเป็นคนเก่าคนแก่ รู้ตื้นลึกหนาบางอย่างหมดจด

'สงสารคุณผู้หญิง'

น้าศักดิ์ตบท้ายแบบนั้น

เขายังคงจ้องหน้าหล่อนตรงๆ หล่อนหลุบตาลงไม่มองสบตาเขา แสนเห็นโหนกแก้มของหล่อนแต้มสีเรื่อขึ้น...ใจหนุ่มก็ยิ่งเต้นแรงกับอาการนั้น เขารู้ว่าตนเองมีรูปโฉมแบบไหน และเขาก็เหมือนนกยูงตัวผู้ที่ชอบรำแพนหางอวดความงามและเรียกความสนใจจากเพศตรงข้าม

ตอนนี้เขาลืมสถานะระหว่างเขาและหล่อนไปเสียชั่วคราว

เขาคือผู้ชาย

หล่อนคือผู้หญิง

"อ้อ...นายแสน มาแทนลุงศักดิ์หรือคะ" หล่อนมีคำลงท้ายให้กับเขา ไพเราะและให้เกียรติไม่เหมือนพูดกับลูกจ้าง แสนพยักหน้า

"ครับ"

"ฉันกำลังจะทำสวนดอกไม้ต่างประเทศ นายแสนพอจะมีความรู้บ้างไหม"

หล่อนถามตรงๆ ยังไม่กล้ามองเขาเต็มตา เขาทำให้หล่อนใจเต้นแรงเหลือเกิน

เขาเป็นบุรุษเพศคนแรกกระมัง ที่เธอเห็นแล้วสะดุดใจกับความ...กร้าว กระด้าง หากดูหล่อเหลาอย่างประหลาด ใช่... เขาให้ความรู้สึกแบบนั้น

เขาสูงมาก และตัวโต ใบหน้ารกไปด้วยไรเคราครึ้ม คิ้วของเขาเข้ม ตาคมกริบเหมือน...เหมือนกับมีดโกน เธอเคยอ่านนิยายแล้วมีคนเปรียบเปรยไว้แบบนั้น แล้วก็เห็นด้วยชัดกับตาว่าคนนัยน์ตาแบบนี้เป็นเช่นไร

ทั้งคมทั้งสวยจนไม่กล้ามองสบด้วย

ขนตาของเขายาวมาเป็นแพ จมูกโด่งปลายงุ้มเล็กน้อยเหมือนเหยี่ยว ปากของเขาอิ่มเต็มหนาได้รูป ใบหน้าเรียวได้รูปมีโหนกแก้มค่อนข้างสูงเหมือนคนยุโรป เขาไม่เหมือนคนไทยแท้ เพราะทั้งรูปร่างและใบหน้าที่มีส่วนผสมลงตัวของสองชาติได้อย่างเหมาะเจาะ

เขาทำหน้านิ่งมองหล่อน มันทำให้หน้าของเขาดูดุ...

ทว่า...

มันกลับทำให้ม่านไหมใจเต้นแรงมาก

ทำไมแบบนี้กันนะ

เธอไม่เคยเห็นใครแล้วเกิดความรู้สึกใจเต้นแรง วูบวาบแบบนี้มาก่อนเลย

ม่านไหมลอบถอนใจ ขณะที่พาคนสวนคนใหม่เดินเข้าไปด้านในเรือนต้นไม้ของเธอ แล้วค่อยบอกกับเขาว่า เธอต้องการให้เขาช่วยทำอะไรบ้าง

แปลกเพียงแค่เขาเดินตามเธอ พูดรับคำเธอบ้าง ถามเธอบ้าง กลับทำให้ม่านไหมมีความสุข

แสน...

แม้มันอาจจะไม่เหมาะ ไม่ควร

แต่เขาก็กลายเป็นสิ่งที่ทำให้ม่านไหมอยากมีลมหายใจ

นี่หรือเปล่านะ

ความรู้สึก...

ประทับใจ แรงดึงดูดระหว่างเพศที่น่าแปลกประหลาด ที่เรียกว่า

รักแรกพบ

..............

"แสน รอแป๊บนะ ของที่สั่งไว้น่ะ"

แม่ครัวว่าทักเขา เมื่อเห็นแสนเข้าไปที่บริเวณห้องครัว เขาพยักหน้ารับ แล้วทรุดลงนั่ง เด็กทำความสะอาดคนหนึ่งค่อยโผล่เข้ามาเมื่อได้ยินเสียงแม่ครัวเรียกชื่อของแสน หล่อนมองเขาแล้วยิ้มหวาน พร้อมกับเอ่ยเสียงออดอ้อนอย่างมีจริต

"พี่แสนจ๋า ทำสวนมาร้อนๆ น้ำเก็กฮวยเย็นๆไหมจ๊ะ"

"เอ่อ..."

"มาวุ่นวายอะไรตรงนี้หืม นังแอ๋ว ไปทำงานโน่นในห้องทำงานคุณท่านน่ะ"

"แหม ป้าพิมก็ อะไรดีๆ ก็จะเก็บไว้ใกล้คนเดียวรึไง"

ทางนั้นว่าแล้วทำปากยื่นใส่ แม่ครัวยกตะหลิวใส่หล่อน นั่นแหละทำให้หล่อนวิ่งหนีกลับไปทำงานของตัวเองต่อ

แสนยิ้มนิดๆ ที่มุมปากพอจะรู้ว่าทำไมเด็กแอ๋วถึงได้มาในครัวทั้งที่ไม่ใช่หน้าที่ก็เพราะเขา...สินะ

เขาเพิ่งมาทำงานใหม่ ทำหน้าที่แทนศักดิ์คนเก่าแก่ ในคฤหาสน์ของวิทย์มีคนทำงานอยู่ถึงสิบคนรวมเขาด้วย วิทย์ชอบความสะดวกสบาย ชอบให้มีคนล้อมหน้าหลัง บริการทุกอย่างให้ และที่ชอบมากคือคำเยินยอ ชื่นชม อันหลังเหมือนกฎเหล็กที่รู้กันในบรรดาหมู่ลูกจ้าง ว่าให้หมั่นอวยนาย...อา...เขาเกลียดข้อนี้ชะมัด

ไอ้หมูสกปรกนั่นไม่เห็นมีอะไรดี แค่เกิดมาในตระกูลร่ำรวยที่พ่อแม่โคตรเหง้าสร้างสั่งสมไว้ให้ ถ้าเขามีโอกาสแบบมัน เขาก็คงทำได้ดีกว่า เรื่องเงินๆ ทองๆ เขาถนัดนักก็ดูขนาดเขามาจากติดลบ ยังสร้างอาณาจักรได้...แต่น่ะ...เพราะมันไม่ถูกกฎหมายถูกครรลองมันถึงโดนล้มพังไป

เขาไม่ชอบวิทย์

อาจจะเพราะส่วนหนึ่งเป็นเพราะหล่อน...

เจ้านายสาวแสนสวย ยิ่งมอง ยิ่งใกล้ ใจไอ้แสนก็ยิ่งร้อนผ่าว

มันเต้นร่ำร้องหาแต่หล่อน

โหยหิวอย่างน่าแปลก

กลิ่นของหล่อนทำให้เขากระสันต์...ใคร่อยาก

ถ้าเกิดว่าม่านไหมรู้ว่าเขาช่วยตัวเองโดยใช้หล่อนเป็นจินตนาการไปกี่ครั้งแล้วในระยะเวลาที่ได้ใกล้ชิดทำงานด้วยกันคงจะตกใจมาก

"พ่อแสนอย่าไปถือเด็กมันล่ะ"

ป้าพิมว่าเปรย เหมือนจะดูอาการของคนสวนคนใหม่ ที่ดูหล่อ เถื่อนนิดๆ มีเสน่ห์ทางเพศอย่างล้นเหลือ จะอย่างไรก็ต้องปรามๆ ไว้นิดหนึ่ง คุณวิทย์ไม่ชอบถ้ามีเรื่องชู้สาวในบ้าน ยิ่งแสนโสดแบบนี้ ดุจะเนื้อหอมมากๆ ในบรรดาเด็กรับใช้ด้วยแล้วก็ต้องเอ่ยปรามไว้

"ครับ ไม่ถือครับ"

"ว่าแต่ว่าพ่อแสนมีแฟน มีเมียหรือยัง? พามาทำงานที่นี่ด้วยกันก็ได้นะ จะได้กันๆ พวกเด็กนี่ไป ฉันกลัวว่ามันจะแอบสะเดาะกลอนห้องไปปล้ำพ่อแสนกันน่ะ แต่ล่ะคนยิ่งมีนอยื่นออกมาเด่นเชียว นังแอ๋วกับนังสุน่ะตัวดี ป้าล่ะกลัวใจ"

"ผมยังโสดครับ แล้วผมก็ป้องกันตัวเองดีครับป้าพิม ไม่ต้องเป็นห่วงครับ ผมไม่ทำเรี่ยราดในบ้านหรอกครับ"

แสนว่าเสียงขรึมๆ ทำให้ป้าพิมยิ้มชอบใจ แล้วหันไปจัดการทำอาหารกลางวันให้กับแสนเพื่อยกไปให้คุณผู้หญิงในเรือนกระจก

แสนเป็นที่ไว้ใจของคุณท่านให้ทำงานกับคุณม่านไหม ทั้งที่ปรกติแล้วคุณวิทย์จะไม่ใคร่อนุญาตให้หนุ่มๆ ได้ใกล้เมียท่าน ก็แปลกดี

ป้าพิมคิดในใจ

วิทย์ยุ่งมากนั่นแหละระยะหลังนี่ เขาได้รับรู้เพียงแค่ว่ามีญาติของศักดิ์มาทำงานแทนเป็นคนสวน คำว่าญาติของศักดิ์ทำให้คิดไปเองว่าคงอายุรุ่นราวคราวเดียวกับศักดิ์ แล้วสอบถามผ่านทางม่านไหม ว่าทางนั้นทำงานดีไหม เมียวัยรุ่นก็พยักหน้าแล้วบอกว่าเขาขยันขันแข็งในการทำงานดี ทำตามคำสั่งของเธอได้รู้เรื่องดี เห็นความสุขของเมียแล้วก็ชื่นใจ เพื่อต่อรองให้หล่อนยอมทำตามที่เขาอยากได้ วิทย์อยากจะให้ทุกอย่างเป็นความลับเรื่องที่เขาจะให้ม่านไหมมีทายาท เพราะอยากจะได้อวดโอ่ว่าตัวเองน้ำยายังดี เพื่อเป็นการเย้ยเมียเก่าที่มาเหยียดเยาะเขาว่าไร้สมรรถภาพไม่มีทางที่จะทำให้เมียเด็กท้องได้ในงานสังคมงานหนึ่งที่เจอกันพอดี อาการที่หลุบตามองต่ำกว่าเอวของเมียเก่า แล้วเหยียดปากออก นัยน์ตาวับๆ แบบรู้ทันนั่น ทำให้วิทย์หน้าชาหนึบ จนต้องเร่งออกจากงานเพราะไม่อยากอยู่สู้หน้าหล่อน

เขาจะต้องมีลูกให้ได้ อีแก่นั่นจะได้รู้ว่าเขายังมีน้ำยา หึ!

ป้าพิมทำอาหารเสร็จแล้วก็จัดวางใส่ถาดให้ แสนกำลังจะยกถาดออกมาจากห้องครัว เพื่อไปบริการนายหญิงของเขา สีหน้าของชายหนุ่มดูอ่อนโยนลงเมื่อนึกถึงหล่อน

"ป้าพิม ป้าพิม อยู่นี่เอง"

"อ้าว อีแก้ว ไปไงมาไงนี่"

"เอาหลานมาฝากทำงานอะ" แก้วดึงคนที่แอบอยู่ด้านหลังหล่อน ให้มาอยู่ข้างๆ แล้วสะกิด

"อ้าวไหว้ป้าพิมเสีย นังดา"

แสนได้ยินบทสนทนาเพราะเขาเดินออกมาไม่กี่ก้าวก็เจอคนดักรอแม่ครัวเข้า เขามองหน้าหล่อนทั้งสองคนโดยบังเอิญ สะดุดตาที่ผู้หญิงสาว...หล่อนดูสวย เย้ายวนแม้จะอยู่ในเสื้อผ้าธรรมดาๆ อย่างเสื้อยืด กางเกงยีน หล่อนมองสบตากับเขาแล้วขยิบตาให้เขา ก่อนจะเอ่ยแนะนำตัวกับป้าพิมเสียงหวาน...เจืออ้อน

"สวัสดีจ้ะป้าพิม หนูชื่อลัดดาฝากตัวด้วยนะจ๊ะ"

แสนเดินผ่านหล่อนไปยังเรือนกระจกโดยไม่ได้สนใจนัก

ลัดดาแอบมองชายร่างสูง ใบหน้าหล่อเหลาสะดุดตา ดูดิบเถื่อนภายใต้หนวดเคราและรอยสักที่เธอเห็นแลบออกมาจากแขนเสื้อ

เธอแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากที่แห้งผากกระทันหัน หูฟังป้าพิมกับแก้วคุยกันเกี่ยวกับการฝากฝังหล่อนมาทำงานที่นี่

ดูเหมือนที่นี่จะน่าทำงานมากเลยทีเดียว