บทที่ 3

"วันนี้มีต้นไม้มาลง...หนูไหมสั่งมาหรือ"

เสียงทุ้มของสามีเอ่ยถาม ม่านไหมพยักหน้า หลุบตาลงมองเฉพาะจานอาหารเช้าของตนเอง วิทย์ใช้ส้อมจิ้มอาหารเข้าปาก แล้วเอ่ยสั่งบอกแม่ครัวให้ลวกไข่ให้เขาเพิ่ม เพราะยังไม่อิ่ม...

จริงๆ แพทย์ประจำตัวบอกให้เขาระวังคุมน้ำหนัก แต่ทำยังไงได้ล่ะเมื่อในโลกนี้มีแต่ของอร่อย และเขาก็มีเงินที่จะซื้อหามันกิน วิทย์ไม่เห็นความจำเป็นที่ตัวเองจะต้องอดอยาก เขาตามใจปากในการบำรุงบำเรอตนเอง วิทย์ยังคงนั่งกินอยู่ต่อเนื่อง ส่วนม่านไหมนั้นอาหารในจานตรงหน้าของเธอหมดลงแล้ว ถ้ามันไม่หมดเธอก็จะไม่ได้รับอนุญาตให้ลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร นี่คือการควบคุมที่มาจากสามี...

"ไหมขอไปดูเรือนกระจกนะคะ แล้วก็จะได้พาคนสวนใหม่ไปดูงาน"

"คนสวนใหม่?" คิ้วของวิทย์เลิกขึ้นเล็กน้อย แล้วนึกทบทวนบางอย่าง ก่อนจะหันไปถามแม่บ้านที่ยืนรอรับคำสั่งประจำโต๊ะรับประทานอาหาร

"ไอ้ศักดิ์มันบอกฉันว่าจะลาออก นี่มันออกไปแล้วหรือ จันดี"

"ออกไปแล้วค่ะ พี่ศักดิ์แกพาหลานมาทำงานแทนค่ะ หน่วยก้านดีเชียว คล่องแคล่วค่ะคุณท่าน"

น้ำเสียงนั้นเจือเสียงหัวเราะคิกคักไว้ด้วย ดูระริกระรื่นอย่างน่าแปลก แต่วิทย์ไม่ได้ใส่ใจ เขาโบกมือให้กับภรรยาสาวน้อย ว่าให้ไปทำในสิ่งที่หล่อนต้องการได้ตามใจ

ม่านไหมเดินไปยังเรือนกระจกของเธอ ที่นี่...วิทย์สร้างให้เธอ เหมือนจะเป็นของขวัญสำหรับการจำทนเป็นภรรยาของเขากระมัง อย่างน้อยนี่เป็นข้อดีของเขา ในการให้เธอกิน...ใช้ มีสิ่งของที่เรียกได้ว่าพรั่งพร้อมเหนือล้ำคนอื่น อาจจะเพราะเขาเป็นคนชอบอวดด้วยก็เป็นได้ เขามักจะชอบอวดหล่อนกับใครต่อใคร ให้หล่อนขนประเคนใส่ของหรูหรายามออกงานสังคม ตอนนี้...ล่าสุด เขาก็หวังจะอวดหล่อนอีกเรื่อง เรื่องที่ม่านไหมถึงกับแอบไปร้องไห้เมื่อเขาเรียกหล่อนไปพูดคุยเรื่องนี้

เขาอยากมีลูก

อยากมีทายาทสืบทอดมรดกอันแสนมั่งคั่งนี่

เขาอยากอวดว่าวิทย์ในวัยหกสิบห้าปี ก็ยังมีทายาทน้อยๆ ได้

เขาไม่เคยมีลูกเพราะหย่ามาสองครั้ง ภรรยาทั้งสองคนก็ไม่มีใครมีลูก แม้จะตรวจพบว่าตนเองมีปัญหาเรื่องระบบสืบพันธุ์แต่เขามักจะโบ้ยให้เป็นความผิดของพวกหล่อน มากกว่าตนเอง และไม่เคยคิดที่จะหาวิธีใดๆ เพื่อการมีทายาทเพราะมั่นใจในตนเอง จนมาเจอหล่อนนี่ล่ะ ม่านไหม ภรรยาสาวสวยของเขา

เขารักหล่อน

วิทย์บอกกับตนเองแบบนั้น ทั้งรักทั้งหลง ปรนเปรอให้ทุกอย่าง แม้จะ...รับรู้อยู่บ้างว่าม่านไหมรู้สึกอย่างไรกับตน แต่เขาจะสนอะไร ก็เขารักและมีความสุข และตั้งใจจะฝากบั้นปลายชีวิตไว้กับหล่อน

ม่านไหมเดินออกมาจากคฤหาสน์ เธอหันหลังให้กับความใหญ่โตตระการตาที่เคยนึกทึ่งเมื่อแรกเหยียบย่างเข้ามา ตอนนี้เธออยากจะหนีมันไปให้พ้น แต่ก็รู้ว่าตนเองไม่มีวันหนีพ้นโซ่ที่มองไม่เห็นล่ามหล่อนไว้ที่นี่ คงจะ...ตลอดชีวิต หรือไม่ก็จนกว่าสามีของเธอจะตายลงไป

ทอดถอนใจอย่างเหนื่อยล้า จะอย่างไรหล่อนก็จะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป เพื่อใครบางคน คนที่ไม่รู้ว่าเคยรักหล่อนบ้างไหม...แต่เอาเถอะ จะอย่างไรมันก็คือการตอบแทน...ที่ทำให้หล่อนเกิดมาบนโลกใบนี้

เรือนกระจกตรงหน้าเพิ่งสร้างเสร็จ ยังไม่มีต้นไม้ด้านในมากนัก มีเพียงพื้นที่ตกแต่งไว้คร่าวๆ แบ่งแยกโซนไว้เพื่อรอต้นไม้มาลง มีแยกโซนทิวลิป ลิลลี่ กุหลาบ อุณหภูมิของมันปรับไว้คงที่ เพื่อการปลูกดอกไม้เมืองหนาว ค่าใช้จ่ายไม่ต้องพูดถึง วิทย์เนรมิตทุกอย่างให้หล่อน หล่อนเรียนรู้การปลูกและวิธีดูแลพวกมันจากผู้เชี่ยวชาญทางนี้ เรียนทางออนไลน์ แต่ก็เข้าใจดีกับวิธีการปลูกการดูแล วิทย์ไม่ค่อยยอมให้ภรรยาไปไหนนอกจากมีเขาไปด้วย ยิ่งไปเจอเพศตรงข้ามแล้ว ยิ่งไม่อนุญาตไม่ว่าจะเป็นกรณีใดทั้งสิ้น เขาหวงหล่อน เพราะรู้ว่าหล่อนเป็นคนสวยและมีเสน่ห์เร้าอารมณ์เพศตรงข้าม ม่านไหมแค่ชายตาแบบไร้เดียงสาตามแบบของหล่อน ก็ทำให้ผู้ชายสะทกสะเทิ้นไปด้วยอารมณ์ปรารถนา

หล่อนอาจจะไม่รู้ตัว

แต่วิทย์ในฐานะเจ้าของหล่อนรู้ และไม่อยากให้หล่อนรู้จักใครที่เป็นเพศตรงข้ามมากเท่าไหร่เพราะเหตุนี้ หล่อนยังสาว ยังสวย นั่นล่ะ คือสิ่งที่เขาระแวง แม้ว่าม่านไหมจะถูกครอบไว้จากมารดาของหล่อน ที่หล่อนทั้งรักทั้งกลัวอย่างถึงที่สุดก็เถอะ ใครจะไปรู้ เรื่องแบบนี้ ยามมันหน้ามืดตาบอดก็ทำได้ทุกสิ่งนั่นแหละ

ร่างเพรียวในชุดเดรสลายดอกไม้สีชมพู เดินก้าวเข้ามาในเรือนกระจก หล่อนตั้งใจจะลงมือปลูกต้นไม้หายากพวกนี้ด้วยตัวเอง เพราะจะได้มีอะไรทำ ทุ่มเทกับมัน จะได้ลืมเลือน...จะได้มีความสุขบ้าง

ไอเย็นปะทะร่าง แตกต่างกับอุณหภูมิภายนอก ทำให้สดชื่น เธอเอ่ยทักทายพนักงานที่นำต้นไม้มาส่ง เช็คยอดสั่งของ พวกมันเป็นเพียงหน่อเมล็ด ต้องเพาะอีกระยะหนึ่ง มีบางต้นที่ส่งมาให้แบบพร้อมที่จะให้ดอกให้เธอเชยชมเลยก็มี วิทย์เป็นคนสั่งมา เขาอยากให้ภรรยาได้ชื่นชมดอกสวยๆ ของมันเพื่อเป็นกำลังใจในการปลูก

ทิปลิปที่พร้อมจะออกดอกภายในไม่กี่วันถูกแยกไว้ทางหนึ่ง เธอชอบดอกไม้ชนิดนี้มาก...วิทย์รู้ใจภรรยาสาวน้อย เพราะเขาพาหล่อนไปที่ต่างประเทศ ทุ่งดอกทิปลิปสร้างความประทับใจอย่างยิ่งให้กับม่านไหม และมันทำให้เขาจำลองทุ่งนั้นมาอยู่ในเรือนกระจกนี้เพื่อเธอ พื้นที่ด้านหลังคฤหาสน์ถูกซื้อเพิ่มเติมจากคนในละแวกนั้น และทำเป็นเรือนกระจก ขนาดใหญ่ ของขวัญจากสามี...

แลกเปลี่ยนกับ...

เธอเม้มปากนิดๆ ลูบที่หน้าท้องอันแบนราบของตนเอง น้ำตาทำท่าจะหยาด...

เอาเถอะ...อย่างน้อย สิ่งนี้ในอนาคต อาจจะเป็นของรักของเธอ เธอจะรักเขา ดูแลเขา ทำให้เขามีความสุขเสียยิ่งกว่าเธอ แน่ล่ะ จะไม่มีความสุขได้อย่างไร เมื่อเกิดมาบนความพร้อมสมบูรณ์ขนาดนี้ แม้จะไม่ได้อยู่บนพื้นฐานความรักจากเธอเลยก็ตาม

มันจะเป็นอย่างไรนะ?

เธอถามตัวเอง ก่อนจะสะบัดหน้าเบาๆ ไล่ความรู้สึกกังวลหลายแหล่ไปเสีย

"คุณนายครับ"

เสียงเรียกห้าวห้วนเล็กน้อย น้ำเสียงนั่นติดทรงอำนาจดังขึ้นด้านหลังเธอ ม่านไหมหันขวับไปทางต้นเสียง ตากลมโตเบิกค้างนิดๆ เมื่อเห็นเจ้าของเสียงทรงอำนาจ...ที่ทำให้เธอรู้สึกใจเต้นแปลกๆ นั่นทันทีที่ได้ยิน

โอ..

ใจสาวเต้นแรงเป็นครั้งแรกในรอบยี่สิบปี เพียงแค่สบตากับนัยน์ตาคมกริบดุดัน...