บทที่ 7

จิรายื่นแฟ้มเอกสารส่งให้กับปราชญ์ เธอหลบสายตาของเขาพยายามทำตัวให้เล็กที่สุด เธอจะเป็นเช่นนี้เสมอยามที่อยู่ตรงหน้าเขา ประมุกใหญ่ของพิทักษ์ราชสีห์ ผู้ชายที่ไม่เคยชอบเธอ และแสดงออกอย่างเปิดเผย ว่าเขารังเกียจเธอ แต่ความที่เขาไล่เธอไปไหนไม่ได้ เพราะมีที่คุ้มหัวเพียงที่นี่ และด้วยความที่เธอมีศักดิ์เป็นลูกบุญธรรมของปารมีน้องชายของเขา ทำให้เขายังคงให้ที่อยู่ ที่กิน และให้งานเธอทำ มันรวมถึงเงินเดือนที่เขาให้เธอด้วย

จิราเก็บเงินพวกนั้นไว้อย่างมัธยัสถ์เพื่อสำรองเผื่อไว้ เธอไม่คิดจะอยู่ที่นี่ไปตลอดเพราะส่วนหนึ่งจากการที่ปราชญ์ชังเธอเขาคงไม่อยากให้เธออยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิต เธอและยลดาได้รับค่าใช้จ่ายส่วนตัวทุกเดือน จากบัญชีที่ปารมีทิ้งไว้ให้พี่ชายจัดการแบ่งสรรให้เด็กทั้งสองอย่างยุติธรรม แต่ความยุติธรรมไม่มีจริงสำหรับเด็กที่ปราชญ์เกลียดอย่างจิรา

ยลดาได้เรียนต่อ แต่จิราไม่ได้เรียน ทั้งที่เธอมีความฝันอยากเป็นนักโบราณคดี แต่มันถูกเก็บพับตั้งแต่ที่ปราชญ์เปรยลอยๆ เรื่องการจัดการบัญชี ว่าเขาไม่ไว้ใจใครนอกจากคนในบ้าน เธอจึงไปเรียนสายพาณิชย์ และจบมาก็มาช่วยงานเขา แม้จะเกลียดเธอแต่ปราชญ์ก็ต้องยอมรับว่า จิราทำงานได้ดีเกินวัยของเธอ ละเอียด รอบคอบ เงินทองของเขาไม่รั่วไหล

เขาเองก็นึกเสียดายเหมือนกัน ถ้าจะต้องยกเธอให้กับพ่อเลี้ยงอิทธิ แต่ว่าปราณปรัชญ์กลับมาแล้ว เขาจึงไว้ใจให้น้องชายสานต่อความยิ่งใหญ่ที่นี่ ส่วนเขาจะไปกอบโกยสร้างธุรกิจที่อื่นต่อ

เธอจะช่วยปูพื้นฐานให้เขาได้อย่างดี การสนิทกับพ่อเลี้ยงอิทธิในระดับนั้น จะทำให้งานทุกอย่างง่ายมากยิ่งขึ้น

"เดี๋ยวก่อน"

เขาเอ่ยเรียกไว้ก่อนที่เธอจะก้าวออกไปจากห้องทำงาน จิราหันขวับแล้วยืนก้มหน้าต่อหน้าเขา เธอรับคำเสียงเบา

"ลุงปราชญ์มีอะไรจะให้จ๋ารับใช้คะ"

"เราอายุเท่าไหร่แล้วนะ" เขาถามคำนั้นขึ้น ทำให้จิรานึกสงสัย แต่ก็ตอบตามตรง

"ยี่สิบค่ะ"

"มีแฟนหรือเปล่า?"

ยิ่งถามก็ยิ่งแปลก จิราเงยหน้ามองเขานิดหนึ่ง เห็นว่าเขาไม่ได้มองเธอ ตาของเขามองจ้องกระดาษเอกสารตรงหน้า แล้วกดเครื่องคิดเลขตามไปด้วย

"ไม่มีค่ะ"

"ไม่ได้แอบคบใครใช่ไหม?"

"ค่ะ"

"ยังไม่เคยโดนผู้ชายที่ไหนทำอะไรเธออีกใช่หรือเปล่า"

"ค่ะ"

คำถามนี้ทำให้จิราถึงกับปากสั่น ภาพบางภาพเหมือนถูกฉายย้อนกลับมาในสมองเธอ มือของเธอเริ่มสั่น ใจหวิว โอ...เขาขุดค้นความทรงจำเลวร้ายที่จิราพยายามฝังมันลงไปให้ลึกที่สุด ให้ฟุ้งกระจายขึ้นมา

"ดี ฉันมีเรื่องอยากจะขอร้องเธอ"

เขาวางเอกสาร เอามือประสานกันตรงหน้า มองเธอด้วยนัยน์ตาคมวับเย็นชา จิราไม่กล้ามองสบตาเขา เธอยังคงยืนนิ่งขึงอยู่แบบนั้น เขาหรี่ตาลงเล็กน้อยเมื่อเห็นไหล่เธอสั่นนิดๆ คำพูดของเขาอาจจะทำให้เธอ 'รู้สึก'

แล้วยังไงเล่า...เพราะเหตุนั้น เพราะความแรดร่านนั่นยังไงล่ะ ทำให้ทุกอย่างมันพังล่มจม!

เขายกย้ายความผิดใส่เธอ โดยไม่มองว่าจริงๆ แล้วคนผิดคือใคร

เขาหูเบากล่าวโทษเธอ เพราะส่วนหนึ่งจากลมปากของยลดา ที่ต้องการเป็นคนโปรดในบ้าน แน่ล่ะ พอมีเหตุร้าย เธอไม่รีรอหรอกที่จะก่นว่าและใส่ความจิรา ว่าเหตุทั้งหมดที่เกิดขึ้นเพราะจิรานั่นแหละ เป็นฝ่ายยั่วยวนฝ่ายชายก่อน พูดจนปราชญ์คล้อยตาม แถมด้วยพฤติกรรมตัวติดกันของจิรากับน้องชายคนเล็ก มันยิ่งทำให้เขาเชื่อว่าจิราแก่แดดแก่ลมเกินวัย...ชอบโปรยเสน่ห์ไม่เลือก

แต่นั่นเธอเป็นเด็กแค่สิบสอง

ไม่มีเหตุผลใดๆ มาหักล้างความไม่ชอบ ถ้าความไม่ชอบนั้นมาจากอคติ

เหมือนที่เขาคิดกับจิรา

"ฉันจะให้เธอไปหาพ่อเลี้ยงอิทธินายปืนจะไปส่งเธอที่นั่น"

"เอ่อ...ลุงปราชญ์จะให้จ๋าไปทำงานอะไรหรือคะ"

"ฉันจะส่งเธอไปเป็นเมียพ่อเลี้ยง"

เขามองเธอ จิราตกใจจนเงยหน้าขึ้นมามองสบตาเขา หน้าตาของเธอซีดเผือดลงทันตา ปราชญ์ยิ้มนิดๆ ให้เธอ แล้วเอ่ยย้ำเสียงหนักแน่น

"เธอจะต้องไปเป็นเมียพ่อเลี้ยง ประวัติของเธอแบบนั้น มันทำให้เธอหาผัวได้ยากนะจ๋า ฉันหาผัวให้เธอ หาครอบครัวให้เธอแบบนี้ นายปูนมันคงจะดีใจ ที่ฉันหาหลักยึดเกาะให้เธอใหม่"

"เอ่อ...คือ...เอ่อ"

"คำขอของฉัน"

เขาเอ่ยเสียงเข้ม รอยยิ้มนั้นกว้างขึ้น นัยน์ตาคมปลาบมองเธอราวกับจะบาดให้เป็นริ้ว

"ไม่ต้องการคำปฏิเสธ เธอจะต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุด ส่วนเรื่องอื่นแล้วแต่พ่อเลี้ยงอิทธิ ถ้าเธอเข้ากับพ่อเลี้ยงไม่ได้ก็กลับมากับนายปืน แต่ฉันไม่ต้องการให้เกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น เด็ดขาด!"

ราวกับแผ่นดินตรงหน้า ดูดเธอลงไปให้จมลงสู่พื้นธรณี!