4

Chapter 4

โอ๊ย! ซุ่มซ่ามไม่มีใครเกิน เธอด่าตัวเองตบมือที่หน้าผากก่อนจะร้องด้วยความเจ็บ หญิงสาวรีบไปที่ลานจอดรถปรากฏว่ายางรถของเธอแบนทั้งสี่ล้อ

“ห๊ะ! ซวยอะไรแบบนี้นี่” เธอหันรีหันขวางกำลังจะโทรตามช่างแต่เสียงคุ้นหูที่เธอจำได้ติดใจก็ดังขึ้น

“รถเป็นอะไรครับ”

“ไม่เห็นหรือไงว่ายางแบน”

“ตอนนี้เห็นแล้วครับ” เขาบอกเธอก่อนจะเดินจากไป

ใยไหมอ้าปากค้าง เขาจะเดินไปเฉยๆ แบบนี้น่ะเหรอ

“อาจารย์ไม่คิดจะช่วยกันเหรอคะ”

“คุณไม่ได้ขอความช่วยเหลือจากผม”

“แต่ก็ควรจะถามไถ่แสดงน้ำใจว่าอยากช่วย มันเป็นสิ่งดีงามที่สุภาพบุรุษควรทำ”

“ครับ งั้นจะให้ผมช่วยอะไร”

“ก็ช่วยเปลี่ยนยางล้อรถ ตามช่างไงคะ”

“ผมมีอีกทางเลือก”

“อะไรคะ”

“คุณมาขึ้นรถผม เดี๋ยวผมไปส่งเพราะบ้านคุณอยู่ใกล้บ้านผม” เธอครุ่นคิดกำลังยืนลังเลเขาก็เดินไปยังรถ เธอเลยรีบวิ่งจู๊ดไปเปิดประตูรถนั่งใกล้คนขับในทันที ที่เธอทำแบบนั้นไม่ใช่เพราะอยากไปกับเขาหรอกนะ เพราะเธอเห็นอดีตแฟนกับเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดกำลังมองมาที่เธอกับดนุเดช

ตอนเข้าเรียนเธอเห็นติรกาญจน์ดูอึ้งไปเหมือนกันที่เห็นอาจารย์หนุ่มในห้องเพราะจำเขาได้ว่าเจอกันที่ผับเมื่อคืน เธอกัดปากครุ่นคิด สองคนนั่นจะสงสัยหรือเปล่านะ โดยเฉพาะยายเพื่อนทรยศเพราะเธอทำท่าทางเฟอะฟะในห้องเรียน ทำเหมือนไม่อยากเจอกับดนุเดช ปิดหน้าปิดตาเหมือนไปทำความผิดอะไรมา

ดนุเดชขับรถออกมาจากมหาวิทยาลัยในขณะที่คนนั่งใกล้ๆ คิดอะไรไปต่างๆ นาๆ เขาจอดรถก่อนจะขยับเข้ามาใกล้ เธอสะดุ้งมองเขาหน้าตาเหลอหลา

“ทำไมไม่คาดเข็มขัดนิรภัย” เขาเอ่ยถามเสียงดุก่อนจะจัดการดึงเข็มขัดคาดให้เธอ ใบหน้าที่แนบชิดมาหาห่างกันแค่คืบทำเอาเธอแทบกลั้นใจ ลมหายใจร้อนๆ ของเขาและใบหน้าที่ขยับเข้ามาจนชิดทำเอาเธอหัวใจเต้นโครมคราม เธอเลยหลับตาหนี

“ถ้าผมจูบคุณ คุณจะลืมตาไหม” คำถามของเขาทำให้เธอรีบลืมตา ใยไหมสบกับสายตาคมเข้มสีเหล็กกล้าของเขาแล้วเงียบงันไป

“ลืมตาแสดงว่าอยากให้จูบเหรอ”

“ไม่ใช่สักหน่อย” เธอรีบปิดปากตัวเองป้องกันการจูบ เขายกยิ้มมุมปากก่อนจะผละออกห่าง เธอล่ะเกลียดสายตาของเขาแบบนี้เป็นที่สุด

“นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านนี่คะ” เธอหันไปเอ่ยถามเขา มองอย่างระแวงระวังและไม่ไว้ใจ

“มองผมเหมือนผมเป็นอาชญากร”

“คนเดี๋ยวนี้ไว้ใจไม่ได้ค่ะ”

“ผมหิวข้าว”

“คะ?” เธอทำหน้างงกับประโยคของเขา

“แวะกินข้าวก่อนนะ วันนี้ยุ่งทั้งวัน ผมกินข้าวกลางวันไปแค่นิดเดียวเอง”

“ก็ได้ค่ะ” เธอติดรถเขามาแล้วจะบอกว่าไม่ได้ก็กระไรอยู่

“มีร้านอาหารแนะนำไหม ผมเพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่ ยังไม่ค่อยรู้จักที่ไหนเลย” เขาเอ่ยถามเธอ ใยไหมเลยทำท่าครุ่นคิด

เธอเลยบอกเขาให้แวะร้านอาหารปักษ์ใต้ตรงริมทางระหว่างกลับบ้าน ร้านนี้มีชื่อเสียงมาก อาหารของเขาอร่อยและสะอาดเพราะเธอและครอบครัวแวะมารับประทานกันบ่อย

“ร้านนี้ค่ะ รับรองว่าอร่อย” เขาจอดรถและเดินตามเธอเข้าไปในร้าน ร่างของคนทั้งสองที่เดินเข้ามาทำให้แขกในร้านหลายคนต่างหันมามอง เพราะร่างสูงสง่าในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนกับกางเกงสแล็คเนื้อดีทำให้ช่วงเพรียวแข็งแรงปรากฎแก่สายตาทุกคน สาวหญิงสวยในชุดนักศึกษารูปร่างโปร่งบางอรชรอ้อนแอ้นแต่มีสัดส่วนยวนตา อกอวบอิ่ม เอวคอด สะโพกผายรับกับช่วงขาเรียวขา ใบหน้าเรียวรูปไข่ของเธอสดใสยามยิ้มนั้นก็ปรากฎลักยิ้มบุ๋มที่ข้างแก้มขึ้นมาทำให้น่ามองเข้าไปอีก ปากอวบอิ่มสีชมพูระเรื่อ แก้มนวลใส ดวงตาเรียวสวย แพขนตางอนงาม คิ้วเรียวหน้าผากนูนเกลี้ยงบ่งบอกถึงความฉลาดเฉลียวและเด็ดขาดมั่นคง

ใยไหมเหลือบมองเขาเล็กน้อย ผู้ชายตัวสูงมาดขรึมแต่ชอบแหย่แกล้งเธอ เขาดูสุภาพเรียบร้อยในสายตาของคนอื่น ผิวขาวจัดปากแดงจัด คิ้วเข้มส่งผลให้ใบหน้าเรียวของเขาดูสว่างและหล่อเหลา เธอนึกคิดไปว่าเขาจะกินอาหารรสชาติจัดจ้านได้หรือไม่ คงจะร้องว่าเผ็ดและดื่มน้ำเป็นปี๊บๆ อย่างแน่นอน

“สั่งเต็มที่เลยนะคะ ร้านนี้อร่อยมากค่ะ” เธอบอกเขายิ้มๆ ก็ดีเหมือนกันได้กินอาหารนอกบ้านแถมยังเป็นร้านโปรดอีกด้วยที่สำคัญไปกว่านั้นมีคนเลี้ยง

“อันนี้เลยค่ะผัดเผ็ดกบขอเผ็ดๆ เลยนะคะ อาจารย์กินกบไหมคะ” เธอหันไปถามเขา สีหน้าเหมือนอยากแกล้ง อาจารย์หนุ่มยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า

ใยไหมกัดปากทำหน้าครุ่นคิด อาจารย์ของเธอดูสำอางขนาดนี้กินผัดเผ็ดกบด้วยเหรอ หรือพยักหน้าไปอย่างนั้นไม่อยากเสียฟอร์ม

“อันนี้เลยค่ะคั่วกลิ้งหมูป่า เอาเผ็ดๆ ถึงเครื่องไปเลยนะคะ อาจารย์กินไหมคะ” เธอเอ่ยถามเขาก็พยักหน้าอีก

“อาจารย์คะ”

“ครับ”

“ร้านนี้เผ็ดมากเลยนะคะ” เธอย้ำเขาก็รับคำอีก เธอจึงสั่งต่อเอาให้เผ็ดตายกันไปข้างหนึ่งเลย ใยไหมคิดแค่อยากแกล้งแต่ลืมไปว่าตัวเองก็ต้องกินอาหารพวกนั้นด้วย

พอพนักงานเสิร์ฟกลับไปแล้วเธอก็หันมานั่งคุยกับเขาปรากฎว่าเจอแฟนเก่ากับอดีตเพื่อนรัก เธอหลบไม่ทันสองคนนั่นเดินมาทางนี้แล้ว

“อาจารย์” เธอเขี่ยเท้าเขา กระซิบกระซาบเสียงเบา ดนุเดชพาเท้าหนีเขาทำตาดุวับใส่เธอ ใยไหมกัดปากไม่ทันได้เตี๊ยมอะไรกับเขาสองคนนั่นก็เดินมาถึงที่โต๊ะของเธอพอดี

“บังเอิญจังเลยนะคะ เรามากินอาหารที่ร้านเดียวกันเลย” ไม่ได้บังเอิญหรอก เธอตั้งใจให้แฟนหนุ่มขับรถตามมาและดูเหมือนวิษณุเองก็ทำตามอย่างว่าง่าย

“สวัสดีค่ะอาจาย์ดนุเดช หนูติรกาญจน์ที่เรียนวิชาเศรษฐศาสตร์กับอาจารย์วันนี้ไงคะ อาจารย์จำได้ไหม”

“จำได้ครับ” ดนุเดชตอบเสียงสุภาพรับไหว้ลูกศิษย์สาว ในขณะที่ใยไหมแอบหมั่นไส้

แน่ะ! ดันไปจำนางมารร้ายได้อีก ก็ใช่น่ะสิ อาจารย์หนุ่มก็ต้องจำลูกศิษย์ผู้หญิงได้อยู่แล้ว แต่ผู้ชายอย่าหวังว่าจะจำได้

เธอขอตั้งฉายาแบบหนังจีนกำลังภายในให้เขาเลย หวังฟันศิษย์!!!

คนคิดเป็นตุเป็นตะนั่งขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน พอคนโดนด่าในใจหันมาเธอก็ฉีกยิ้มกลบเกลื่อน

“จะรังเกียจไหมคะถ้าพวกเราจะขอร่วมโต๊ะด้วย พอดีลูกค้าเยอะไม่มีโต๊ะว่างเลยค่ะ” ติรกาญจน์เอ่ยขอเสียงสุภาพในขณะที่วิษณุมองหนุ่มสาวทั้งสองนิ่งๆ ไม่แสดงความไม่พอใจออกมา ใยไหมเลิกกับเขาไม่ทันไรก็มีแฟนใหม่ คิดแล้วรู้สึกหงุดหงิดเหลือเกิน

“ห่อกลับไปกินที่บ้านสิ ไม่มีที่ว่างให้เธอนั่งหรอกนะ” ใยไหมรีบตอบแต่ดนุเดชเอ่ยอนุญาตแทน ใยไหมหันไปมองเขาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ

“ขอบคุณค่ะอาจารย์” ติรกาญจน์ทำท่าจะเข้าไปนั่งใกล้ดนุเดชแต่ใยไหมลุกพรวดพราดขึ้นเสียก่อน

“เธอมานั่งใกล้แฟนเธอสิ” คนพูดเสียงแข็งมองตาเขียวปั๊ด ติรกาญจน์เองก็ไม่กล้าเพราะเห็นวิษณุกำลังมองมาเช่นกัน เขาไม่ชอบให้แฟนตัวเองเห็นผู้ชายคนอื่นดีกว่าหรืออยากไปนั่งใกล้คนอื่น

ติรกาญจน์เดินไปทรุดนั่งที่เก้าอี้ของใยไหมที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว ใยไหมไปนั่งใกล้ดนุเดชเธอหันหน้าไปมองเขาเหมือนขอร้องอะไรบางอย่าง ดนุเดชไม่เข้าใจแต่เขาก็รอดูท่าที

“อาจารย์คบกับไหมนานแล้วเหรอคะ” ติรกาญจน์ไม่รอช้ายิงคำถามที่อยากรู้ในทันที

“ก็ไม่นานนะ เพราะอาเดชเพิ่งย้ายมาอยู่ใกล้บ้านฉัน แต่เรามองตากันก็ปิ๊งกันเลย” คนตอบคือใยไหม เธอกอดแขนเขาถูไถแก้มสาวเหมือนลูกแมวเหมียว มองเขาอย่างขอร้อง

“จริงไหมคะอาเดช” เธอตีเนียนเรียกเขาเสียสนิทสนม ดนุเดชเงียบไปไม่ยอมตอบ ทุกคนเหมือนรอฟังคำตอบ ใยไหมหัวใจเต้นระทึกแทบกลั้นใจ ลุ้นตัวโก่งว่าดนุเดชจะตอบว่ายังไงเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นเสียก่อน