4

อลิซหลับตาหนี เขาก็เลยจูบเธอเข้าให้ อลิซตาโตไม่คิดว่าจะโดนจูบเข้าให้แบบนี้

“อื้อ...” เธอประท้วงเขาก็อุ้มพาเธอไปนั่งที่โซฟา ก่อนจะจับเธอนั่งตัก อลิซดิ้นหนี เขาก็กอดรัดเอวคอดเอาไว้

“คุยกันก่อน”

“เรามีเรื่องอะไรที่ต้องคุยกันเหรอคะ” เธอหลบสายตาของเขาเป็นพัลวัน ใจสั่น ตัวสั่น ทำตัวไม่ถูกเมื่อได้อยู่ใกล้คนแอบรัก แถมยังตกเป็นของเขาเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา ที่ร้ายไปกว่านั้นเธอดันไปสารภาพรักเขาจนหมดเปลือก

โอ๊ย! จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนยายอลิซเอ๊ย!

“อาจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง อลิซรังเกียจคนแก่ไหม” พอเขาถามแบบนั้นเธอก็รีบส่ายหน้าไปมา ทำให้เขาต้องยกยิ้มที่มุมปาก และนั่นทำให้เธออยากจะตบหน้าผากตัวเองเพื่อเรียกสตินัก

ดันไปบอกเขาอีกว่าไม่รังเกียจ!

พอเขายิ้มเธอก็ตาพร่าไปหมด ใจอ่อนระทวยยอมเขาทุกอย่าง

“ไม่รังเกียจแปลว่ายอมให้รับผิดชอบ”

“คนอะไรว่าตัวเองแก่กันคะ ไม่เห็นแก่เสียหน่อย” เธอพูดมันออกมา เขาเป็นหนุ่มวัยยี่สิบเศษที่ยังดูดีอยู่มาก หุ่นดี แข็งแรง ไร้ไขมันส่วนเกิน หน้าตาหล่อเหลาและอ่อนกว่าอายุจริงหลายปี คนที่อายุน้อยกว่าเขายังดูแก่กว่าเขาเสียอีก

“หาว่าอาหน้าอ่อนเหรอ”

“ไม่ใช่สักหน่อย” เธอพูดอย่างเขินอาย

“อาอยากอาบน้ำ”

“อยากอาบน้ำแล้วมาบอกอลิซทำไมกันคะ” เธอเอ่ยถามพลางหน้าแดง

“อยากอาบน้ำกับเมีย”

“คะ!” เธอตาโตไม่คิดว่ากลับบ้านมารอบนี้จะได้สามีแบบไม่ทันตั้งตัว

“อุ๊ย! อาไม้” เธออุทานเมื่อโดนหอมแก้มฟอดใหญ่

“อยากอาบน้ำกับอาไหม”

“ใครจะไปอยากอาบน้ำกับคุณอาล่ะคะ ว้าย!” ร้องได้แค่นั้นเขาก็อุ้มเธอขึ้นสู่อ้อมแขน พาไปอาบน้ำด้วยกัน

เสียงประท้วงกลายเป็นเสียงครางหลังจากนั้นอีกไม่นาน

“อาจะช่วยสืบให้ว่าใครวางยาอลิซ” นายหัวหนุ่มเอ่ยกับหญิงสาวที่กำลังนั่งรับประทานอาหารอยู่ตรงหน้า

“อลิซก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะโดนวางยาแบบนี้ แต่อลิซไม่ได้โดนวางยาเฉียบพลันแล้วมีอาการนะคะ อลิซกลับเข้าห้องมาถึงมีอาการน่ะค่ะ”

“ก่อนหน้านั้นกินอะไรอยู่กับใคร” มัดไม้เอ่ยถาม เขารู้อยู่เต็มอกว่าเธอกินข้าวอยู่กับใคร แต่เขาไม่แน่ใจว่ามีใครอีกไหม

“กับพี่คุณน่ะค่ะ”

“หมอนี่น่าสงสัยที่สุด”

“แต่พี่คุณเป็นรุ่นพี่ที่อลิซสนิทที่สุดนะคะ ไม่น่าจะทำแบบนั้น”

“สนิทที่สุดถึงขั้นไหน กำลังคบกันอยู่เหรอ” มัดไม้เอ่ยถาม สีหน้าของเขาบ่งบอกถึงความไม่พอใจ เพราะมันบึ้งตึงจนเกินไป

“ไม่ได้คบกันค่ะ แต่เขาไม่น่าจะทำแบบนี้นะคะ”

“เขาอยู่ห้องใกล้ๆ กันนี้ไม่ใช่เหรอ”

“อาไม้สงสัยพี่คุณเหรอคะ”

“แล้วน่าสงสัยไหมล่ะ”

“อลิซไม่รู้หรอกค่ะ” เธอส่ายหน้าไปมา เขาก็ตักอาหารให้

“เดี๋ยวอาจะสืบให้รู้ว่าใครทำ”

“ถ้าพี่คุณทำ มันจะมีผลกับงานไหมคะ”

“ยังจะห่วงงานอยู่อีกเหรอ ถ้ามันทำก็ต้องจัดการลากตัวมันไปส่งตำรวจไง”

“ค่ะ” อลิซตอบรับเสียงอ่อย

“อาหารถูกปากไหม”

“อร่อยค่ะ”

“แล้วอาอร่อยไหม”

“คะ” เธออุทาน พอเงยหน้ามองเขาแล้วหน้าแดงจัดลามไปถึงใบหู

อลิซไม่ตอบได้แต่หน้าแดงก่ำลามไปถึงใบหู ก่อนจะเสไปตักอาหารมากินด้วยความเขินอาย

อยากจะกรีดร้องให้ลั่น แต่ไม่กล้า ไม่คิดว่าคนที่แอบปลื้มแอบชอบจะมาเป็นสามีกะทันหันของเธอแบบนี้ คิดแล้วก็ได้แต่เขินอายหน้าแดง มันเหมือนฝันมากๆ

“อลิซต้องทำยังไงบ้างคะ”

“ไม่ต้องทำอะไรเลย แค่ทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุด ที่เหลืออาจะจัดการเอง” เขาบอกเธอเช่นนั้น แล้วก็เป็นแบบนั้นจริงๆ คนที่วางยาเธอเป็นพนักงานคนหนึ่งของโรงแรม ที่แอบชอบเธอ แอบติดตามผลงาน และเป็นแฟนคลับที่คลั่งไคล้เธอมาก ๆ แต่เป็นแฟนคลับที่น่ากลัวมาก ๆ ในความรู้สึกของมัดไม้และอลิซ

คืนนั้นคนที่มาเคาะห้องคือพนักงานคนนี้ กะประมาณว่ายาออกฤทธิ์แล้วคงจะได้มีอะไรกับอลิซที่กำลังต้องการใครสักคนเพื่อปลดปล่อย

การทำงานไม่มีปัญหาอะไร ฝนตกแค่วันที่เธอมาถึง และหลังจากนั้นก็ไม่มีฝนมากวนใจอีกเลย

มัดไม้บอกว่าให้เธอตั้งใจทำงาน เธอเห็นเขาแว็บนึงตอนเข้าฉาก แล้วเขาก็หายไปเลย

ถ้าเธอเห็นไม่ผิดคือสีหน้าบึ้งตึงของเขา ทำเอาเธอถึงกับงุนงง ว่าเขากำลังโกรธหรือไม่พอใจอะไร แล้วเขาก็หายหน้าไปเลย

อลิซนั่งมองโทรศัพท์แต่ไม่กล้าโทร.ไปหา คิดถึงเขาแต่ใจไม่กล้า เลยได้แต่ทอดถอนใจ

“เป็นอะไรครับ พี่เห็นนั่งถอนใจแล้วก็มองโทรศัพท์อยู่แบบนั้นนานแล้ว” คุณธรรมเอ่ยถามรุ่นน้องสาวที่เขาเอ็นดูเหมือนน้องสาว

“อุ๊ย! ไม่มีอะไรค่ะ” อลิซเอ่ยตอบแต่ยังมองโทรศัพท์ไม่วางตา

“อยากโทร. หาใครทำไมไม่โทร. ล่ะครับ”

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เขาคงไม่คิดถึงอลิซ เขาเองก็ไม่เห็นโทร. มาหาเลยนี่คะ” อลิซพูดอย่างน้อยใจ ไม่กี่วันจะทำงานเสร็จแล้ว เธอจะกลับไปเยี่ยมครอบครัว ก็จะไม่ได้เจอเขาอีก

คนที่อลิซกำลังคิดถึงกำลังนั่งหน้าบึ้งอยู่ในห้องทำงานของตัวเอง ขจรทำตัวไม่ถูกเมื่อเห็นเจ้านายอารมณ์บูดบึ้ง

“นายหัวครับ”

“ทำไม”

“ไม่ไปหาคุณอลิซหน่อยเหรอครับ”

“ไปหาทำไม” เสียงแข็งเอ่ยถาม เขาทำงานกับมัดไม้มานาน เพิ่งเห็นว่าเจ้านายหนุ่มโมโหหึงก็ตอนนี้แหละ

ไม่สิ! ต้องบอกว่ากำลังมีความรัก

เพราะปกติแล้วมัดไม้ทำแต่งานกับดูแลลูกสาว ผู้หญิงที่ไหนก็ไม่สนใจเลย แต่พอเสียจิ้นให้สาวน้อยเท่านั้นแหละ หัวใจเป็นสีชมพูทันที แถมยังหึงจนควันออกหูเสียอีก

“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ขจรรีบเอ่ยขอตัว

“หมอนั่นยังใกล้ชิดกับอลิซอยู่เหรอ” ประโยคคำถามของเจ้านายหนุ่มทำให้ขจรต้องชะงัก

“หมอไหนครับ”

“ไอ้ขจร”

“อ้อ... พระเอกสุดหล่อของคุณอลิซน่ะเหรอครับ”

“ไอ้หมอนั่นไปเป็นของอลิซตั้งแต่ตอนไหน ตบปากเดี๋ยวนี้ไอ้ขจร” สีหน้าบึ้งตึงของเจ้านายทำให้ขจรทำหน้าไม่ถูก

“เอ่อ... ผมพูดผิดไปครับ หมายถึงพระเอกที่แสดงกับคุณอลิซเหรอครับ เขาก็คุยกันปกติไม่มีอะไรหรอกครับ” ขจรตบปากตัวเองเบา ๆ มองหน้าเจ้านายอย่างหวาด ๆ เมื่อเห็นสีหน้าบึ้งตึงของอีกฝ่ายที่มีมากขึ้น

“แกจะไปไหนก็ไปเลย” มัดไม้รู้สึกโมโห แค่คิดว่าหมอนั่นจะมากอดมาจูบอลิซ เขาก็ทนไม่ได้ รู้ว่าเป็นการแสดงแต่เขาก็ทนไม่ได้ เขาเลยไม่ไปดูเธอทำงานให้แสลงตาแสลงใจ