5

พยายามคิดว่าเธอทำงานและเขาก็ต้องใจกว้างใช่ไหม

ไม่สิ! เขาใจแคบ

ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงไม่คิดอะไร แต่ตอนนี้เขาหวงเขาหึงและห่วงเธอเหลือเกิน

เขาให้เธอจัดการกับงานให้เสร็จแล้วหลังจากนั้นเธอหมดสิทธิ์ไปกอดกับใครอีก

มาหยาดีใจเป็นอันมากที่บิดาเอาลายเซ็นของอลิซกลับมาให้ตน สีหน้าสดชื่นของบุตรสาวที่ลุกจากเตียงได้แล้ว ทำให้มัดไม้ยิ้มออก

“ขอบคุณคุณพ่อมากๆ นะคะ”

“ดีใจขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ดีใจสิคะ หนูเคยเจอพี่อลิซเมื่อหลายปีก่อน และยังติดต่อกันมาตลอด แต่หนูป่วยเลยไม่ได้ไปขอลายเซ็น ก็เลยให้คุณพ่อไปขอน่ะค่ะ”

“เดี๋ยวนะ! เมื่อกี้หยาบอกพ่อว่าอะไรนะครับ ติดต่อกันมาตลอดเลยเหรอ” มัดไม้เอ่ยถามด้วยความงุนงงว่าลูกสาวไปติดต่อกับอลิซตอนไหน

“ใช่ค่ะ พี่อลิซเขาปลื้มคุณพ่อมากๆ นะคะ เขาบอกว่าคุณพ่อเคยช่วยชีวิตเขาเอาไว้ พี่เขาเป็นแฟนคลับคุณพ่อเลยนะคะ”

“แฟนคลับยังไงครับ” มัดไม้เอ่ยถามอย่างสนใจ

“ก็ชอบถามถึงคุณพ่อน่ะค่ะ แต่หนูไม่เคยเล่าให้คุณพ่อฟัง เพราะพี่อลิซบอกว่าห้ามเล่าน่ะค่ะ”

“เหรอครับ” มัดไม้ลูบศีรษะของบุตรสาวไปมา ก่อนจะผุดยิ้มขึ้นมาที่มุมปาก

อลิซกลับไปเยี่ยมครอบครัวที่ภูเก็ต ทุกคนดีใจมาก ๆ โดยเฉพาะน้อง ๆ ที่วิ่งเข้ามาหาพี่สาวอย่างตื่นเต้น

“มีของมาฝากเยอะแยะเลยนะคะ” อลิซบอกน้องชายทั้งสอง สองหนุ่มก็ดีใจกันใหญ่ ทั้งคิดถึงพี่สาว ทั้งได้ของที่อยากได้ เพราะพี่สาวสัญญาเอาไว้ว่าจะซื้อเกมตัวใหม่มาให้

“ดูสิดีใจเหลือเกิน ยินดีต้อนรับกลับบ้านจ้ะ” จินตหราเข้าไปสวมกอดลูกเลี้ยงสาว

“อาการคุณพ่อเป็นยังไงบ้างคะ” เธอเอ่ยถามถึงบิดาที่ล้มป่วยเพราะทำงานหนักจนเกินไป

“อาการดีขึ้นมากแล้วจ้ะ ได้เห็นหน้าอลิซคงดีใจจนหายป่วยแน่ ๆ” จินตหราบอกลูกเลี้ยง นางรักและเอ็นดูอลิซมาก นั่นทำให้ไม่มีปัญหาเรื่องแม่เลี้ยงกับลูกเลี้ยง

อลิซเข้าไปหาบิดาในบ้านด้วยความคิดถึง ท่านไม่ยอมไปโรงพยาบาล แต่นั่งเอนตัวพักผ่อนอยู่ในบ้าน

จินตหราจึงให้หมอมาตรวจอาการที่บ้าน ฉีดยา ให้ยาและให้น้ำเกลือ ตอนนี้ถอดสายน้ำเกลือเรียบร้อยแล้ว และอาการของท่านดีขึ้นมาก สีหน้าจึงดูสดชื่นไม่ได้ซีดเซียวเหมือนก่อน

“คุณพ่อ”

“อลิซ” สองพ่อลูกโผเข้ากอดกันด้วยความคิดถึง

“ขอโทษนะ พ่อไม่ได้ไปรับ”

“ไม่เป็นไรเลยค่ะ พอคุณน้าบอกว่าคุณพ่อป่วย อลิซก็ร้อนใจมากค่ะ เร่งทำงานให้เสร็จ ไม่ให้มีปัญหาอะไร เพื่อจะได้กลับมาหาคุณพ่อเร็วๆ แล้วอลิซก็ไม่รับงานอะไรแล้วนะคะหลังจากนี้ อยากอยู่กับคุณพ่อ กับน้อง ๆ แล้วก็คุณน้าค่ะ”

“ทำงานเหนื่อยไหม” ภูมิเอ่ยถามบุตรสาว ลูบศีรษะของอีกฝ่ายด้วยความรักใคร่

“ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ สนุกดี ขอบคุณคุณพ่อมากๆ นะคะที่สนับสนุนอลิซทุกอย่าง”

“ต้องขอบคุณน้าจินของเรา เขาพูดให้พ่อได้คิด” แท้ที่จริงแล้ว ภูมิไม่ค่อยชอบอาชีพเต้นกินรำกินแบบนี้สักเท่าไหร่ อยากให้บุตรสาวตั้งใจเรียนให้จบแล้วมาสืบทอดกิจการของครอบครัวมากกว่า แต่จินตหรากลับบอกเขาว่า ลูกควรเลือกทางเดินชีวิตที่ตัวเองต้องการ ลูกควรมีความสุขกับสิ่งที่รัก และเราในฐานะที่เป็นพ่อแม่ไม่ควรสนับสนุนให้ลูกได้ทำในสิ่งที่อยากทำ ไม่ควรบังคับลูกและกดดันให้ลูกต้องทุกข์ใจกับสิ่งที่ไม่ชอบ

จินตหราเข้าใจทุกคน เข้าใจลูกและเลี้ยงลูกในแบบฉบับของเธอ คือเลี้ยงลูกให้เป็นคนดี มีชีวิตที่มีความสุขและไร้แรงกดดัน แต่ในเวลาเดียวกันก็มีความรับผิดชอบต่อชีวิตของตัวเอง

“ขอบคุณน้าจินมากๆ นะคะ”

“อลิซก็คือลูกสาวของน้าคนนึงนะจ๊ะ อย่าได้คิดเป็นอื่น วันนี้น้าทำอาหารเยอะแยะเลย ตารองกับตาสามก็ช่วยทำด้วย บอกว่าทำต้อนรับพี่อลิซคนสวย” อลันกับอคินคือน้องชายสองคนของอลิซที่จินตหราเลี้ยงให้พึ่งพิงตัวเองให้ได้ตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่การทำงานบ้านได้เองไปจนถึงการรู้จักหาเงินเองได้ตั้งแต่เด็ก รวมถึงยังไปช่วยงานบิดาได้แล้ว เพราะบิดาเองก็มีแนวคิดสอนลูกให้ทำงานแต่เด็ก ให้เรียนรู้ปัญหาต่างๆ จะได้มีความรับผิดชอบ

และสิ่งที่ภรรยาทำ สร้างความภาคภูมิใจให้แก่ภูมิไม่น้อย เพราะลูกสามคนสามารถพึ่งตัวเองได้ หาเงินเองได้ตั้งแต่เด็ก เป็นคนที่มีความรับผิดชอบและรู้จักใช้เงิน

แม้เขาจะรวยมากแค่ไหน ก็ไม่เคยสอนลูกให้ใช้เงินฟุ่มเฟือย อยากได้อยากมีอะไรก็ต้องคิดก่อนซื้อว่าสิ่งนั้นจำเป็นและสำคัญหรือไม่ ไม่ใช่ซื้อเพราะแค่อยากได้แล้วกลายเป็นขยะที่ไม่ได้แตะต้องอีกเลย

ครอบครัวอบอุ่นพร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้ง ภูมิเองก็ดีใจที่ลูกสาวกลับมา เขาถึงกับลุกขึ้นมานั่งรับประทานอาหารกับลูกเมียได้อย่างน่าทึ่ง

จินตหรายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่สามีแข็งแรงขึ้น

“คุณก็ควรพักผ่อนบ้างนะคะ ไม่ใช่ทำงานจนลืมพักแบบนี้ ในชีวิตของคนเราสุขภาพร่างกายของเราสำคัญที่สุดค่ะ”

“ผมรู้แล้วครับ ต่อไปจะพักผ่อนตามที่คุณบอกก็แล้วกัน” ภูมิไม่อยากขัดภรรยา แต่คำตอบนั้นก็ทำให้ลูกทั้งสามยิ้มออก

อลิซใช้เวลาอยู่กับน้อง ๆ ทำกิจกรรมร่วมกัน ทั้งวาดรูป เล่นน้ำ เล่นเกม และคุยโทรศัพท์กับมาหยา สาวน้อยซึ่งเป็นเพื่อนโรงเรียนเดียวกันกับอลันและอคิน

อลันกับอคินเป็นฝาแฝดกัน อายุรุ่นราวคราวเดียวกับมาหยา แม้จะต่างเพศแต่ก็คุยกันถูกคอ มาหยาร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงทำให้ต้องดูแลอย่างใกล้ชิด

เมื่อได้อยู่คนเดียวก็ทำให้คิดถึง ใช่แล้วเธอคิดถึงมัดไม้ เขาหายเงียบไปเลย แต่ในเมื่อเขาไม่โทร. มาเธอก็ไม่คิดที่จะโทร. ไปหาเขาเช่นกัน

ทำไมถึงได้คิดน้อยใจเขานักก็ไม่รู้ แต่เพราะแอบชอบมานาน พอได้เจอกันแล้วตกเป็นของกันและกัน อีกทั้งเขาทำท่าว่าจะตอบสนองความรักของเธอ แต่จู่ ๆ เขาก็หายไปเลย จึงทำให้เธอรู้สึกใจหายอยู่ไม่น้อย

ก่อนหน้านี้ก็พยายามจะตามติดข่าวคราวของเขาผ่านทางมาหยา แต่พอมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งต่อกัน เธอก็รู้สึกว่าการไปเกาะแกะเขาจะทำให้เขารำคาญเอาได้

“น้าจินเตรียมกับข้าวเยอะแยะเลย วันนี้ใครจะมาบ้านเหรอคะ” ถ้าจินตหราเตรีมกับข้าวเยอะแยะขนาดนี้ต้องมีแขกแน่ ๆ

“แขกของคุณพ่อเรานั่นแหละ วันนี้เลยเตรียมหลายอย่างเลย” อาหารพื้นถิ่นของปักษ์ใต้ ขนมจีนเส้นสดน้ำยาปลา น้ำยาป่า น้ำยาปู แกงไตปลา แกงเขียวหวานหมู ข้าวยำสมุนไพร และข้าวเกรียบปลาทูทอด ข้าวเกรียวกุ้งทอด และไข่ต้มยางมะตูม

“หอมจังเลยนะคะ แขกของคุณพ่อใครกันเหรอคะ”

“คุณแม่ครับ ได้ผักสดๆ มาเยอะเลยครับ” สองแสบรีบวิ่งเข้ามาในห้องครัว พร้อมกับผักสารพัดชนิดที่นำมาทำข้าวยำสมุนไพร

“เก่งจังลูกชายใคร” จินตหราเอ่ยชมลูกชาย สาวใช้นำตะกร้าผักมาวางไว้ที่โต๊ะตัวใหญ่ในห้องครัว จินตหราจึงโบกไม้โบกมือให้สาวใช้ออกไปก่อน เมื่อเห็นว่าลูกๆ อยากช่วยหั่นผักกันเอง