3

3

แสนสวยรู้จักนิสัยของปุริมดี เขาค่อนข้างเป็นระเบียบเรียบร้อย สะอาดสะอ้านและเป็นผู้ชายที่ทำอาหารเก่งเอามากๆ

ด้านล่างเป็นชุดชั้นใน เขาหยิบมันขึ้นมาจากกระเป๋า ทำเอาแสนสวยตาโตหน้าแดงซ่าน รีบคว้าไปซ่อนเอาไว้ทางด้านหลัง

“เดี๋ยวที่เหลือสวยจัดการเองค่ะ” เธอหน้าแดง พออายุครรภ์มากขึ้นก็ต้องเปลี่ยนชุดชั้นในให้มีขนาดใหญ่ขึ้น

“ทำไม กลัวรู้ไซส์เหรอ” เขาหยิบชิ้นอื่น ๆ ในกระเป๋าขึ้นมาดู ก่อนจะมองสบตาเธอ แสนสวยหน้าแดงทำท่าจะคว้าชุดชั้นในและกางเกงในที่เขาหยิบขึ้นมาไปซ่อนเอาไว้ทางด้านหลัง เขาก็ชูขึ้นเหนือหัว ทำให้เธอไม่สามารถยื้อแย่งกลับไปได้

“พี่ปูนอย่าแกล้งกันสิคะ”

คนท้องเหนื่อยหอบก่อนจะนั่งหน้าแดงอยู่บนเตียง ทำเอาปุริมมองด้วยสายตาเอ็นดูวูบหนึ่ง

“ลูกใคร” เขานั่งยอง ๆ ตรงหน้าของเธอ ก่อนจะเอ่ยถาม พลางลูบท้องนูนๆ ไปมาเบา ๆ

เธอสะดุ้งเล็กน้อย แต่สัมผัสของเขาอ่อนโยน เธอก็เลยหยุดนิ่งให้เขาลูบหน้าท้องนูนๆ ของตัวเองอยู่แบบนั้น

พ่อลูกได้สัมผัสกันแล้ว เธอรู้สึกเหมือนจะร้องไห้ แต่กลั้นเอาไว้สุดใจ

“ลูกใคร” เขาถามซ้ำ

“คะ” เธอเหมือนหลุดอุทานออกมา ก่อนจะก้มมองหน้าเขาตาปริบๆ

ปุริมเงยหน้าขึ้นมามองภรรยาสาวหมาด ๆ ทั้งสองมองสบตากันเหมือนตกอยู่ในห้วงแห่งความฝัน

“ลูก...” เธอกำลังจะตอบ แต่เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้นเสียก่อน

“ว่าไงครับเริง รถเสียเหรอ งั้นเดี๋ยวพี่จัดการให้นะ ครับ ใจเย็นๆ นะ ไม่ต้องกังวล” เขากดวางสายก็หันมามองภรรยาสาว เห็นว่าเธอกำลังจัดเก็บชุดชั้นในเข้าตู้อยู่

“สวย เดี๋ยวพี่...”

“พี่ไปเถอะค่ะ แค่จัดเสื้อผ้าเข้าตู้เอง สวยทำได้ค่ะ” เธอรีบพูดออกไป ทั้ง ๆ ที่เขายังพูดไม่ทันจบ

เขามองอย่างไม่เข้าใจ แค่จะบอกว่า เขาจะออกไปโทรศัพท์หาช่างแป๊บหนึ่งให้ไปช่วยดูรถให้เริงฤดีเท่านั้น

พอร่างสูงเดินออกไปจากห้อง คนท้องก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมา

เขาไปแล้ว พออีกคนโทร. มาเขาก็รีบไปหาคนที่เขาให้ความสำคัญมากกว่า คนคิดมากว่าตัวเองมาแย่งเขาไปจากผู้หญิงอีกคน รู้สึกแย่อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

ปุริมเดินเข้ามาในห้องนอนก่อนจะชะงักเมื่อเห็นร่างอวบนั่งสะอึกสะอื้น ร้องไห้อยู่หน้าตู้เสื้อผ้า

“เป็นอะไรสวย ร้องไห้ทำไม” เขาเอ่ยถามพลางแตะมือที่ไหล่บอบบางของเธอ แสนสวยสะดุ้งสุดตัวก่อนจะหันมามองเขาทั้งน้ำตา

เธอรีบปาดน้ำตาทิ้ง กะพริบตาปริบ ๆ

เขาไม่ได้ไปหาเริงฤดีหรอกหรือ

“พะ... พี่ปูนไม่ได้ไปหาเริงเหรอคะ”

“ทำไมคิดว่าพี่ถึงต้องไปหาเริงด้วย”

“ก็เห็นพี่ปูนคุยโทรศัพท์ว่าเริงรถเสีย แล้วก็รีบออกไป”

“สวยก็เลยร้องไห้เสียใจ คิดว่าพี่ออกไปหาเริงเหรอ” เขาเอ่ยถาม พลางเลิกคิ้วขึ้นมองหน้าเธอ

“เอ่อ... สวย” เธอกัดปากอึกอักไม่กล้ามองหน้าเขา

“หึงพี่เหรอ”

“ไม่ใช่นะคะ” พอเธอบอกว่าไม่หึงเขาก็หน้าตึงในทันที

ขนาดเป็นเมียเขาแล้วยังไม่หึงหวงหรือรู้สึกอะไรกับเขาบ้างเลย คิดแล้วมันน่าน้อยใจนัก

“ใช่สิ พี่ไม่เคยมีความสำคัญอะไรกับเธออยู่แล้วนี่”

“แล้วพี่ปูนไม่ได้ไปหาเริงเหรอคะ รถเขาเสียนะคะ”

“ชอบนักนะผลักไสพี่ไปหาคนอื่น” เขาพูดอย่างน้อยใจ

“ไม่ใช่นะคะ”

“อย่างนั้นเหรอ อยากให้พี่ไปให้พ้นหน้า งั้นพี่จะไป” ปุริมลุกหนี ทำเอาแสนสวยหน้าเสีย แต่ห้ามไม่ทันเสียแล้ว เธอท้องโตจึงไม่คล่องตัวเหมือนสมัยก่อน

ปุริมไปแล้ว คราวนี้คนไม่อยากให้เขาไปร้องไห้จริง ๆ แสนสวยเม้มปากเข้าหากัน ทำไมความรักของเธอกับเขาถึงได้เป็นแบบนี้นะ

ปุริมไม่ได้ไปหาเริงฤดี แต่เขาไปนั่งดื่มเงียบๆ คนเดียว ในขณะที่เริงฤดีโทร. เข้ามาหา เขาก็ไม่รับโทรศัพท์ เพราะช่างที่สนิทกันและไว้ใจได้บอกว่าถึงที่หมายแล้ว กำลังช่วยเริงฤดีอยู่

เริงฤดีได้แต่โมโหอยู่ในใจที่โทร. หาปุริม แต่เขาไม่รับสาย เธอจึงโทร. ไปหาแสนสวยแทน

“สวัสดีจ้ะเริง รถเสียเป็นยังไงบ้าง พี่ปูนคงไปถึงแล้วใช่ไหมจ๊ะ” แสนสวยทักทายกลับไปด้วยน้ำเสียงแจ่มใส ทั้ง ๆ ที่ในใจรวดร้าวเหลือประมาณ

เริงฤดีนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะถามกลับไป

“พี่ปูนออกมาแล้วเหรอจ๊ะ ยังมาไม่ถึงเลย”

“ใช่จ้ะ พี่ปูนออกไปสักพักแล้ว เขาคงเป็นห่วงเริงมาก” คนพูดแอบกัดปากตัวเองเบา ๆ

“อย่างนั้นเหรอจ๊ะ มาแล้ว พี่ปูนมาแล้ว ท่าทีรีบร้อนมากเลย คงจะเป็นห่วงเริงมาก แค่นี้ก่อนนะจ๊ะเพื่อนรัก” เริงฤดีวางสายก่อนจะเหยียดยิ้ม ความจริงปุริมไม่ได้มาหาเธอหรอก เธอโทร. ไปเขาก็ไม่รับสาย ส่งแค่ช่างมาช่วยดูรถให้เธอเท่านั้น แต่ที่เธอพูดไปแบบนั้นก็เพราะอยากให้แสนสวยเข้าใจผิด

ที่เธอได้คบกับปุริมก็เพราะแสนสวย เธอทวงบุญคุณเอากับเพื่อน แสนสวยจึงยอมหลีกทางให้ เพราะเธอรู้ว่าแสนสวยแอบชอบปุริมมานาน แม้อีกฝ่ายจะไม่ได้พูดหรือแสดงออกมา แต่คบกับมานานเธอจึงรู้ดีว่าแสนสวยคิดอย่างไรกับปุริม

ยิ่งปุริมยิ่งแล้วใหญ่ ที่เขาคบกับเธอก็เพราะประชดแสนสวย ถึงแม้เขาจะไม่ได้พูดมันออกมา แต่เธอก็รู้ดี แต่ในเมื่อเขาคบกับเธอแล้ว จะประชดหรือไม่เธอก็ไม่สนใจ เพราะเธอชอบเขามานานแล้ว ขอแค่ให้ได้คบกัน แค่นั้นเธอก็พึงพอใจแล้ว

แสนสวยนั่งรอปุริมจนดึกดื่น คิดว่าคืนนี้เขาคงไม่กลับมาแล้วเพราะเขาไปหาผู้หญิงที่เขารัก กำลังจะเข้านอนร่างสูงก็เดินโงนเงนเข้ามาในห้อง

“อุ๊ย! ว้าย! พี่ปูนเมามาเหรอคะนี่” เธอรีบเข้าไปประคองเขาจนเกือบล้ม แต่ดีที่ทรงตัวเองเอาไว้ได้ทัน

“ไม่มาว” คนเมาบอกว่าไม่เมาทิ้งตัวเองลงบนโซฟาตัวยาว แสนสวยมองเขาตาปริบๆ แต่จะให้ประคองเขาเข้าห้องนอน เธอคงไม่ไหว เพราะเขาตัวหนักมาก ดีไม่ดีจะล้มจนกระเทือนถึงลูกในท้องเอาได้

“พี่ปูนรอประเดี๋ยวเดียวนะคะ เดี๋ยวสวยไปเอาผ้ามาเช็ดหน้าให้” คิดเอาผ้ามาเช็ดหน้าให้ เขาคงจะสร่างเมาหรือดีขึ้น พอคิดมาถึงตรงนี้ก็ต้องกัดปากตัวเอง หลายเดือนก่อนเธอประคองเขาเข้าห้อง เอาผ้ามาเช็ดหน้าให้นี่แหละ ถึงได้โดนเขาปลุกปล้ำทำเมีย

แสนสวยละล้าละลัง แต่เพราะเธอเป็นภรรยาของเขาแล้ว เธอก็ต้องดูแลเขาให้ดีที่สุด หญิงสาวรีบไปนำผ้ามาเช็ดหน้าเช็ดตาให้เขาอย่างเต็มใจ อย่างน้อยก็ได้ดูแลผู้ชายที่แอบรัก

“อย่ามายุ่ง” เขาปัดมือของเธอออก

“พี่ปูนรำคาญสวยขนาดนี้เลยเหรอคะ” เธอเอ่ยถามเสียงอ่อย หน้าตาหมองลงไปถนัดตา แต่พอร่างอวบจะลุกหนีเขาก็รั้งเธอเอาไว้

“อุ๊ย!” เธอเสียหลักจนร่างกายไปแนบชิดกับเขา ใบหน้าของเธออยู่ห่างจากเขาแค่คืบ ทั้งสองมองสบตากันในระยะกระชั้นชิด คนหนึ่งตาปรือเยิ้ม อีกคนดวงตาเบิกกว้างอย่างตกใจ มือหนาจับท้ายทอยของเธอเอาไว้ ก่อนจะประทับริมฝีปากร้อนรุ่มเข้าหา

“อุ๊บ แหวะ!” กลิ่นแอลกอฮอล์ที่เจืออยู่ในลมหายใจและในโพรงปากร้อนรุ่มทำให้เธอคลื่นไส้จนอาเจียนออกมา

เธอรีบวิ่งไปอาเจียนจนหมดไส้หมดพุง ก่อนจะออกมาจากห้องน้ำอย่างอ่อนแรง

“สงสัยว่าคืนนี้พี่ปูนต้องนอนตรงนี้แล้วค่ะ สวยพาพี่เข้าห้องไม่ไหวหรอกนะคะ” เธอนั่งลงตรงกันข้ามกับเขาบนโซฟาตัวยาว นั่งมองหน้าเขานิ่ง ก่อนที่จะเผลอหลับไป