2

2

“เราแต่งกันไปก่อน พอคลอดลูก สวยจะพาลูกไปจากพี่เอง ตอนนี้สวยอึดอัด ที่บ้านบังคับสวย พ่อแม่กับพี่แสนก็กดดันสวย สวยเลยไม่รู้จะทำยังไง ต้องบอกความจริงกับพวกท่าน” คำตอบของเธอเหมือนน้ำมันราดลงบนกองไฟ

“อ้อ... ที่มาให้รับผิดชอบเพราะโดนกดดันจนอึดอัดอย่างนั้นเหรอ ก็ดีนะเหมือนฉันเป็นของตายเลย” ปุริมรู้สึกโกรธจนตัวสั่น

ถ้าเธอบอกเขาว่าลูกในท้องเป็นลูกของเขา อยากให้เขารับผิดชอบ เธอก็มีใจให้เขาเหมือนกัน เขาจะไม่โกรธเท่านี้เลย

แต่เธอกลับบอกว่าจำต้องให้เขารับผิดชอบเพราะโดนบังคับ ทำเหมือนเขาเป็นของตายที่ไม่เอาก็บอกว่าอย่ามายุ่ง พอจะเอาก็ให้ผู้ใหญ่มาไล่บี้บีบบังคับให้เขาต้องรับเธอกับลูกในท้องให้ได้

เขาเป็นลูกผู้ชายพอ กล้าทำก็กล้ารับ แค่เธอบอกมาคำเดียวว่ายินดีจะให้เขารับผิดชอบ อยากเป็นเมียเขา และเด็กในท้องคือลูกของเขา

“สวยขอโทษพี่ปูนจริง ๆ นะคะ คือถ้าสวยคลอด สวยจะขยับขยายออกไปจากชีวิตของพี่ปูนเอง จะไม่ทำให้พี่ปูนกับเริงต้องลำบากใจไปมากกว่านี้แน่ ๆ ค่ะ”

นี่ก็อีก ชอบยัดเยียดเขาให้เริงฤดี พอคลอดลูกก็จะทิ้งเขาไปอีก เธอเห็นเขาเป็นอะไร มีความหมายกับเธอบ้างไหม

“ผู้หญิงอย่างเธอมันใจดำยิ่งกว่าอีกา ได้... ฉันจะแต่งงานกับเธอ แต่อย่าหวังเลยว่าจะหย่าให้ ไม่รักไม่ชอบกันก็ไม่เป็นไร ทนอยู่กันไปแบบนี้แหละ จนกว่าเราจะตายจากกัน” เขาบีบแขนเธอจนเจ็บ แสนสวยนิ่วหน้าก่อนจะร้องประท้วง

“พี่ปูนคะ สวยเจ็บ”

“เป็นเมียฉันต้องทำหน้าที่เมียให้ดี บริการดีๆ ทั้งบนเตียงนอกเตียง เธอรู้ไหม”

“สวยท้องอยู่นะคะ” เธอตาโต เอ่ยกับเขาปากคอสั่น

“ท้องก็มีเซ็กซ์ได้ ช่วยต่อแขนต่อขาลูกในท้องไง” คำพูดแสนร้ายกาจของเขาทำเธอปากคอสั่นไปหมด

“ทำไมพี่ปูนพูดแบบนี้ล่ะคะ” เธอเอ่ยถามเขาเสียงสั่นระริก เขาคงเกลียดเธอมากที่เธอไปพรากเขาจากคนที่รัก

ใบหน้าของปุริมขยับเข้ามาใกล้ ทำท่าจะจุมพิต แต่สติของแสนสวยดับวูบไปเสียก่อน

“สวย สวย!” ปุริมตกใจรีบประคองร่างของเธอเอาไว้ ก่อนจะอุ้มเข้าไปในบ้าน

“สวยเป็นอะไรลูก” น้ำทิพย์เอ่ยถามลูกชายด้วยสีหน้าแตกตื่น

“เป็นลมครับ” ปุริมตอบเสียงขรึม ก่อนจะวางให้แสนสวยเอนตัวนอนลงบนโซฟา น้ำทิพย์เรียกสาวใช้ให้ไปหายาลม ยมดม ยาหม่อง มาปฐมพยาบาลว่าที่ลูกสะใภ้ ในขณะที่จันทรารีบโบกพัดในมือไปมาด้วยท่าทีห่วงใย

แสนสวยลืมตาตื่นก็เห็นว่าทุกคนกำลังมองเธออยู่ หนึ่งในนั้นคือปุริม เธอได้สบกับเขาแล้วรีบหลบตา คราแรกที่กะพริบตาตื่น เธอเหมือนเห็นความห่วงใยแว็บหนึ่งก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นสายตาเย็นชา

“หนูเป็นยังไงบ้างลูก” จันทราเอ่ยถามบุตรสาว

“หนูไม่เป็นอะไรค่ะ”

“แม่กับทุกคนตกใจแทบแย่ เอาล่ะ แม่กับพ่อกับพี่ของเราตกลงกันแล้วว่าจะให้เราจดทะเบียนสมรสกับปูนไปก่อน คลอดเมื่อไหร่จะแต่งงานค่อยว่ากัน” จันทรารู้ดีว่าลูกสาวไม่ใช่คนออกนอกลู่นอกทาง และไม่ใช่คนที่จะปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้ผู้ชายง่ายๆ เพราะตอนนั้นปุริมเมาและคงจะโดนปลุกปล้ำ แต่ก็นั่นแหละ ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุกไปเสียแล้ว ยังไงก็ต้องทำให้ถูกต้อง

“แล้วแต่ทุกคนค่ะ” แสนสวยก้มหน้างุด ในขณะที่ปุริมกัดกรามแน่น

แทนที่เธอจะตอบว่าอยากแต่งงานจดทะเบียนสมรสกับเขา แต่กลับตอบว่าแล้วแต่ทุกคน

นี่เธอรังเกียจเขาขนาดนี้เลยเหรอ ปุริมรู้สึกหงุดหงิดอารมณ์ไม่ดีเอามากๆ

“จดทะเบียนสมรสก็ย้ายไปอยู่ด้วยกันเลยนะครับ ตอนนี้ผมอยู่คอนโดฯ หวังว่าทุกคนคงจะไม่ขัดข้องถ้าผมจะพาสวยไปอยู่คอนโดฯ ด้วยกัน” ปุริมพูดขึ้น

“ลูกต้องไปทำงาน ให้สวยอยู่กับแม่ก็ได้นะจ๊ะ กำลังท้องกำลังไส้อยู่ แม่จะได้ดูแล” น้ำทิพย์เอ่ยกับลูกชาย

“เป็นผัวเมียกันก็ต้องอยู่ด้วยกันสิครับ ถ้าจะแต่งงานกับผมก็ต้องย้ายไปอยู่กับผมที่คอนโดฯ ครับ”

“แต่...” น้ำทิพย์เห็นท่าทีของว่าที่ลูกสะใภ้ก็นึกเห็นใจ กำลังจะพูดโน้มน้าวลูกชายต่ออีก แต่แสนสวยก็พูดตัดบทเสียก่อน

“ย้ายไปอยู่กับพี่ปูนก็ได้ค่ะคุณป้า อย่าทะเลาะกันเลยนะคะ” เธอเห็นเค้าลางว่าสองแม่ลูกจะทะเลาะกันเพราะเริ่มเถียงกันเพื่ออยากจะเอาชนะ เธอจึงรีบหย่าศึกนั้นเสีย ทุกอย่างจะได้เรียบร้อย

แค่คิดถึงความรักของตัวเอง ก็นึกเศร้าใจ ตอนที่ปุริมคบหากับเริงฤดี เพื่อนของเธอมักเล่าให้ฟังว่าปุริมดูแลดีแค่ไหน รักและใส่ใจมากแค่ไหน เขาเองก็เห็นปุริมเทคแคร์ดูแลเริงฤดีเป็นอย่างดี เหตุการณ์กลับมาเป็นแบบนี้ปุริมกับเริงฤดีคงเสียใจมากที่เธอทำลายความรักของคนทั้งคู่

หลังจากจดทะเบียนสมรสกันแล้ว ปุริมก็พาภรรยามาอยู่ด้วยกันที่คอนโดฯ ก่อนหน้านี้เขาต้องการความเป็นส่วนตัว และตอนนี้ก็ยิ่งต้องการความเป็นส่วนตัว

ความเป็นส่วนตัวนั้นก็คือการได้อยู่กับเธอแค่สองคน ไม่มีคนอื่นมายุ่งวุ่นวายอีก

สินสอดทองหมั้นนั้นบิดามารดาของเขาจัดให้ฝ่ายหญิงแบบไม่ให้น้อยหน้า แม้จะยังไม่ได้จัดพิธีแต่งงานแต่ก็จดทะเบียนสมรสกันแล้ว จึงถือว่ารับแสนสวยเป็นสะใภ้เรียบร้อยแล้ว เพราะบิดามารดาของเขารักและเอ็นดูแสนสวยค่อนข้างมาก อีกทั้งพ่อแม่เขากับพ่อแม่เธอก็รู้จักกันมานาน เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ดังนั้นบิดามารดาของเขาจึงไม่อยากให้มีเรื่องบาดหมางอะไรกันอีก

บิดามารดาของแสนสวยไม่ได้รับสินสอดใดๆ แต่ยกให้ลูกสาวทั้งหมด ด้วยว่าบ้านเธอรวยมากอยู่แล้ว ถือว่าเป็นสินสอดที่เจ้าสาวควรจะได้รับ

“พี่ปูนจะให้สวยนอนห้องไหนคะ” แสนสวยรู้สึกว่าตัวลีบเล็กลงไปถนัดตา เมื่อเดินตามเขาเข้ามาที่คอนโดฯ ส่วนตัว

คอนโดฯ ส่วนตัวของเขากว้างขวาง และแน่นอนว่าเริงฤดีเคยมา แต่เธอไม่เคยเหยียบย่างมาหรอก เริงฤดีเคยถ่ายรูปมาให้เธอดู บอกว่าคอนโดฯ ของปุริมสวยมาก กว้างมากและวิวดีมาก

“เธอเป็นเมียก็ต้องนอนห้องเดียวกับพี่สิ จะไปนอนในห้องน้ำหรือไง” ประโยคของเขาทำให้เธอต้องกัดปากตัวเอง

“เอาของไปไว้ในห้องสิ” ปุริมเอ่ยบอกภรรยาสาวที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตา ไม่แม้จะมองหน้าของเขา

“ค่ะ”

“รังเกียจกันนักหรือไง” เขาเอ่ยถาม ทำให้ร่างอวบที่กำลังจะเดินเข้าห้องนอนชะงัก

“คะ” เธอหันมามองเขาอย่างไม่เข้าใจ

“รังเกียจอะไรนักหนา หน้าก็ไม่อยากจะมอง หน้าพี่มันทุเรศมากนักหรือไง”

“ไม่ใช่นะคะ สวยแค่เกรงใจพี่ปูนน่ะค่ะ”

“นี่ขนาดเกรงใจยังให้ใครต่อใครมาบังคับให้พี่แต่งงานด้วย ถ้าไม่เกรงใจล่ะ จะทำอะไรมากกว่านี้อีกไหม” เขาประชด

“สวยขอโทษค่ะ” เธอเอ่ยบอกเขาปากคอสั่น น้ำตารินไหลอาบแก้มนวล ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เขาโกรธขนาดนี้

ปุรินเห็นเธอร้องไห้ก็เบือนหน้าหนี เขาแอบรักเธอมานานแล้ว พอต้องทำให้เธอร้องไห้แบบนี้ ก็ทำให้เขารู้สึกผิด

“ไปจัดข้าวของเถอะ” คนพูดรีบแย่งกระเป๋าจากมือของเธอมา เพื่อจะนำไปจัดเข้าตู้

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวสวยจัดการเองค่ะ” เธอรีบเอ่ยบอกเมื่อเห็นเขาจัดเสื้อผ้าเข้าตู้ให้เธออย่างแข็งขัน

เขาไม่ตอบแต่ก็ยังรื้อเสื้อผ้าของเธอออกมาจากกระเป๋าเพื่อจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง